Barker_Margaret_Dzika_plaza.pdf

Margaret Barker

Dzika plaża

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jacky zerknęła na nowego lekarza z oddziału ratownictwa medycznego i krew

odpłynęła jej z twarzy. Pierre. Nie spodziewała się, że spotkają się po tylu latach, na

dodatek tu, w gabinecie Marcela. Co za początek dnia!

- Dziwne - mruknęła zaintrygowana, gdy z samego rana Marcel bez uprzedzenia

zaprosił ją do siebie. - Dzisiaj przekazuję swoje obowiązki na oddziale

- oznajmił. Zanim zdążyła go o cokolwiek zapytać,

wszedł nowo przyjęty specjalista.

Pierre ... Tyle wspomnień, tyle sprzecznych uczuć.

Pokój zatańczył jej przed oczami. W głowie powstał zamęt. To chyba nie może być

prawda ...

- Miło cię widzieć, Pierre. - Marcel uśmiechnął się ciepło i wyciągnął rękę na

powitanie.

Jacky machinalnie przysunęła sobie najbliższe krzesło. Bała się, że nogi odmówią

jej posłuszeństwa. Dlaczego Marcel nie uprzedził jej, że dziś odchodzi? A przede

wszystkim dlaczego nie powiedział, kto go zastąpi?

- To jest doktor Jacky Manson. Jacky, to doktor Pierre Mellanger. Jacky przez

miesiąc pracowała z moją żoną, Debbie, a teraz ją zastępuje w czasie urlopu

macierzyńskiego ...

- My się znamy - powiedziała, niepewnie wstając z mIeJsca.

Spojrzała na Pierre'a i zaczerwieniła się trochę bardziej, niżby sobie życzyła.

Wyciągnęła do niego rękę, czując do siebie niechęć za to, iż wprost nie może się

doc:zekać, kiedy go dotknie. Zachowywała przy tym pozory całkowitego spokoju,

gdyż nie chciała pokazać, jak bardzo poruszyło ją to spotkanie. To była jej tarcza

ochronna. Kryła się za nią, odkąd zrozumiała, że Pierre, jej ideał, nigdy jej nie

pokocha.

Wymienili krótki uścisk dłoni.

- Proszę mi przypomnieć, gdzie się poznaliśmy

- poprosił. Widać było, że jest zaskoczony.

- W Normandii. Moja matka nalegała, żebym nie

zdrabniała imienia, więc wszyscy zwracali się do mnie Jacqueline, ty też ...

- Jacqueline! To naprawdę ty? Ależ się zmieniłaś! Poczuła ulgę. Jednak trochę ją

pamięta.

- Oczywiście, że się zmieniłam. Kiedy wyjeżdżałeś do Australii, miałam

szesnaście lat.

Uśmiechał się do niej szeroko, odsłaniając mocne białe zęby. Wtedy ten uśmiech

wzbudzał w niej zachwyt.

- Jak mogłem od razu nie poznać tych pięknych kasztanowych włosów i zielonych

oczu! Moja mama ciągle powtarzała, że śliczna z ciebie panienka.

Co z tego, że śliczna, skoro i tak interesowałeś się

dużo starszymi dziewczynami?

- Manson? Zmieniłaś nazwisko. Wyszłaś za mąż?

- Tak, ale ... rozwiedliśmy się·

- Pamiętam, że jako jedyna w miasteczku nosiłaś

angielskie nazwisko. Twój ojciec jest Anglikiem, a mama Francuzką, prawda?

Shaftesbury. Jak na Francję, nazywaliście się bardzo nietypowo.

Jacky uśmiechnęła się sceptycznie.

- Kiedy byłam mała, dzieciaki nie potrafiły wymówić naszego nazwiska. Nawet

nauczycielka ze szkoły podstawowej miała problemy. Mimo to czasem kusi mnie,

żeby wrócić do panieńskiego nazwiska i odciąć się raz na zawsze od ... trudnej

przeszłości.

- Ciężko zaczynać wszystko od nowa - westchnął.

W jego niskim, lekko ochrypłym głosie zabrzmiała nuta smutku.

- Bardzo ciężko - przyznała.

Popatrzyli sobie w oczy, a ona poczuła ogromną radość, że pojawiła się między

nimi nić porozumienia. Odkąd Pierre opuścił Normandię, słuch o nim zaginął. Nie

miała pojęcia, co się z nim działo przez te lata. Wyobrażała sobie, że jest szczęśliwy

u boku pięknej koleżanki ze studiów, którą przywiózł kiedyś do miasteczka. Tym

bardziej zaskoczył ją bezgraniczny smutek w jego oczach. Wprawdzie nie stracił nic

ze swego uroku, wciąż był przystojny i pewny siebie, lecz nie miał j~ż w sobie tej

beztroski, którą tak bardzo ją ujął.

- Zycie przynosi mnóstwo niespodzianek - stwierdził sentencjonalnie. - Szkoda, że

niektóre są wyjątkowo przykre.

Uciekła wzrokiem w bok. Czyżby Pierre, podobnie jak ona, dostał surową lekcję

życia? Ona, mimo trudnych doświadczeń, starała się z optymizmem patrzeć w

przyszłość. Od rozwodu minęły dwa lata, więc pora, by definitywnie zamknąć ten

rozdział życia. Może rany szybciej się zabliźnią, jeśli pozbędzie się reliktów

przeszłości i faktycznie wróci do panieńskiego nazwiska. Smutna prawda była taka,

że z małżeństwa nie wyniosła nic, o czym warto by pamiętać ...

Z wyjątkiem .......................... Cóż, gdyby jej ukochane dziecko żyło,

może wtedy .

Marcel dyskretnie odchrząknął.

- O ile zrozumiałem, znacie się od dawna, tak?

- Kiedy widzieliśmy się ostatni raz, Jacqueline by-

łajeszcze dzieckiem. - Na ustach Pierre'a pojawił się chłopięcy uśmiech. - Bardzo

sympatycznym i uroczym. Mieszkaliśmy po sąsiedzku w małym miasteczku nad

morzem, blisko Mont Saint Michel. Jaqueline i jej koledzy łazili za mną krok w krok.

Zwłaszcza gdy towarzyszyła mi jakaś dziewczyna.

- Byłeś od nas sporo starszy. - Jacky uśmiechnęła się do wspomnień. Czuła, że

powoli odzyskuje spokój. - Studiowałeś w Paryżu, a my byliśmy bardzo ciekawi życia

w wielkim mieście. Ty jednak uważałeś się za dorosłego i nie chciałeś zadawać się z

małolatami.

- W tamtym czasie marzyłem tylko o tym, żeby jak najszybciej wyrwać się z

prowincji - westchnął. A teraz, jak na ironię, uciekam od zgiełku Paryża i z ulgą

wracam na wieś. Sto Martin sur mer przypomina mi nasze miasteczko. Jestem

pewien, że zmiana stylu życia dobrze mi zrobi.

Spojrzał na morze widoczne za oknem i poczuł, jak budzi się w nim energia.

Choć przyjechał do Sto Martin zaledwie wczoraj, miał przeczucie, że tu szybciej

wyleczy zranioną duszę i nabierze dystansu do tego, co przeżył.

Zerknął na Jacky. Nie mógł uwierzyć, że ta piękna kobieta była kiedyś rozbrykaną,

wesołą dziewczynką, która uganiała się po wsi z bandą dzieciaków.

Pamiętał, że była bardzo lubiana. Żywiołowa, pomysłowa i tryskająca energią,

wyróżniała się z tłumu

i przewodziła wiejskiej dzieciarni. Bardzo się od tamtej pory zmieniła, pomyślał,

przyglądając się jej dyskretnie. Sprawiała wrażenie zagubionej i bezradnej. Zupełnie

jakby czekała na cios, który odbierze jej resztę wiary w siebie.

Piękna kobieta, pomyślał z zachwytem, choć ze względu na trudną sytuację

osobistą rzadko interesował się kobietami. Pamiętał, że już jako szesnastolatka

wyróżniała się urodą, ale on wtedy czuł, że nie powinien oglądać się za

dziewczynami. Miał dwadzieścia pięć lat i wyjeżdżał do Australii, gdzie zamierzał się

ożenić. Podziwiał więc Jacky z daleka, tłumacząc sobie, że przecież patrzenie to nie

grzech.

- Myślałam, że mieszkasz w Australii - powiedziała. Gdyby podejrzewała, że

istnieje bodaj cień szansy, iż spotkają się na gruncie zawodowym, nigdy nie

wróciłaby do Francji. Nieodwzajernniona pierwsza miłość tkwiła w jej sercu jak

zadra. Łudziła się, że ból kiedyś minie, ale nie. Został i co pewien czas dawał

o sobie znać. Nie lubiła o tym myśleć.

- Mój dom jest tu, we Francji - odparł, nie kryjąc wzruszenia. - Kiedy życie daje w

kość ... - Umilkł, nie dokończywszy zdania.

Marcel położył rękę na jego ramieniu.

- Znamy się ze studiów - wyjaśnił. - Po dyplomie obaj wyjechaliśmy do Australii i

zaczęliśmy pracować w szpitalu w Sydney.

- Byliśmy młodzi i ciekawi świata - dodał Pierre.

Opanował już emocje i jego głos odzyskał siłę. - Ale kiedy człowiekowi wali się

świat, lepiej być wśród swoich. Prawda, Marcel?

Ten pokiwał głową.

Dlatego wróciliśmy do Francji. Ale dość wspomnień, skupmy się na sprawach

aktualnych. Jak już mówiłem, przekazuję obowiązki Pierre' owi i przenoszę się

piętro wyżej, na chirurgię·

- Załatwiłeś to wyjątkowo dyskretnie - zauważyła z przekąsem. - Po co te

tajemnice? Wydawało mi się, że jesteś zadowolony z pracy na oddziale

ratownictwa.

Marcel wzruszył ramionami.

_ Jestem zadowolony, a właściwie ... byłem, dopóki nie odkryłem, że chirurgia daje

mi więcej satysfakcji. - Rozumiem.

Odwróciła się w stronę Pierre'a. Widok jego przystojnej twarzy obudził w niej

znajomy dreszcz podniecenia. Co z nią jest nie tak, że nie potrafi uwolnić się od

dziecinnej miłości? W dodatku niechcianej i niepotrzebnej. Zwłaszcza teraz. Nawet

gdyby Pierre się nią zainteresował, i tak musiałaby oprzeć się pokusie.

. - Czy to Marcel zaproponował ci, żebyś przejął

jego stanowisko? - zapytała.

- Tak. Propozycja przyszła w idealnym momencie, bo akurat musiałem ...

wyjechać z Paryża. O miejsce po Marcelu starało się kilku kandydatów, ale

podejrzewam, że dzięki jego rekomendacji zarząd szpitala wybrał właśnie mnie ..

- Po prostu byłeś najlepszy - podkreślił Marcel chociaż fakt, że znamy się i

przyjaźnimy, nie był bez znaczema.

- To dziwne uczucie, tak niespodziewanie spotkać starych znajomych - powiedział

cicho Pierre. - Miałem nadzieję, że gdy wyjadę z Paryża ...

_ Przepraszam was. - Marcel nacisnął przycisk na interkomie, który brzęczał już od

kilku sekund. - Tak? - Przez chwilę słuchał w skupieniu. - Już idę.

Natychmiast wstał zza biurka.

- Musimy wracać na oddział. Na morzu wydarzył się wypadek, zatonął statek

wycieczkowy. Karetki z poszkodowanymi już są w drodze. Trochę wam pomogę, ale

za godzinę mam planową operację.

Na oddziale rozdzielili się i zajęli badaniem poszkodowanych. Jacky trafiła na

starszą panią, którą bardzo bolała noga.

- Pewnie ją złamałam, prawda, pani doktor?

- Obawiam się, że tak, ale żeby mieć pewność,

musimy zrobić prześwietlenie, pani ... - Zerknęła do karty, żeby sprawdzić, jak

nazywa się pacjentka.

- Marguerite - podpowiedziała starsza pani.

- Dobrze, pani Marguerite. Ja mam na imię Jacky

albo, jeśli pani woli, Jacqueline.

- O tak, zdecydowanie wolę Jacqueline. Tak ma na imię moja córka - oznajmiła

pani Marguerite i zaczęła opowiadać o swoich dzieciach i wnukach.

Jacky starała się słuchać, gdyż jak zawsze zależało jej na zdobyciu zaufania

pacjentki. Jednocześnie przeglądała informacje dostarczone przez ratowników,

którzy wyciągali rozbitków z wody.

W drodze na prześwietlenie pani Marguerite opowiedziała, co wydarzyło się na

statku:

- Rejs był naprawdę wspaniały, wszyscy tak dobrze się bawili. Właśnie

dopływaliśmy do małej wyspy, na której mieliśmy urządzić piknik, kiedy nagle coś

przeraźliwie zatrzeszczało. Nasz statek wpadł na podwodne skały i zaczął nabierać

wody. Wtedy młodsi pasażerowie powyskakiwali za burtę, ale ja nie jestem już tak

sprawna jak kiedyś, więc siedziałam i modliłam się, żeby ktoś mnie uratował.

_ Na szczęście pani modlitwy zostały wysłuchane. Przerwały rozmowę na czas

prześwietlenia, a gdy po kilku minutach radiolog przyniósł klisze, Jacky

wytłumaczyła pani Marguerite, co wykazał rentgen: _ Złamała pani nogę w miejscu,

gdzie kość łączy

się ze stawem biodrowym.

_ To znaczy kość udową, tak? Jestem emerytowa-

ną pielęgniarką, więc proszę śmiało powiedzieć, jak

poważny jest uraz. . ,. .,

_ Cóż, główka kości przemIescIła SIę l wysunęła

z panewki. Trzeba będzie wstawić protezę.. .

Pani Marguerite beztrosko Wzruszyła ramiOnami. _ I dobrze. Ostatnio często

dokuczały mi bóle stawów, nawet wybierałam się do lekarza, żeby p~rozmawiać o

wstawieniu protezy. No i sprawa załatWiOna. _ Chciałabym, żeby wszyscy moi

pacjenci mieli

równie pozytywne nastawienie - uśmiechnęła się Jacky. - Zaraz umieścimy panią na

ort~pedii. .

_ Dziękuję, pani doktor. Bardzo miła z pam osoba.

Zajrzy pani do mnie? . .

_ Oczywiście. Zawsze sprawdzam, Jak radzą sobIe

moi pacjenci. .

Na korytarzu pojawił się kolejny ratowmk z no-

szami.

_ Mam tu małe dziecko. Dominie, dwa lata. Przed

chwilą go przywieziono - raportował pospie.sznie. ~ Bardzo długo przebywał pod

wodą. Rokowama raczej kiepskie - zaznaczył, zniżając głos. - Brak wyczu.walnego

pulsu, nie oddycha. Próbowaliśmy go reammować, ale bez skutku.

- Dajcie go tutaj - wskazała jedno z wydzielonych stanowisk - a pani - zwróciła się

do pielęgniarki niech się zajmie jego rodzicami. Są w szoku, więc proszę im dać coś

na uspokojenie, a jeśli to nie pomoże, wezwać któregoś z lekarzy - poinstruowała, po

czym skupiła się całkowicie na drobnym, bezwładnym ciałku okrytym ciepłym kocem.

Wystająca spod niego blada buzia miała nieziemski, niemal anielski wyraz.

Malujący się na niej głęboki spokój nasuwał podejrzenie, że chłopczyk znajduje się

już po drugiej stronie. Jacky zaczerpnęła głęboko powietrza. Nie mogła pozwolić, by

niepotrzebne myśli zakłócały jej koncentrację.

- Jak długo znajdował się pod wodą?

- Co najmniej pół godziny. Kiedy nurek go wydo-

był, był już bardzo wychłodzony - odparł ratownik. - Mówi pan, że był wychłodzony?

To dobrze. Jest szansa, że da się go uratować - powiedział Pierre, który wchodząc,

usłyszał ich rozmowę.

Jacky podłączyła chłopca do urządzenia monitorującego parametry życiowe i już

po chwili mieli potwierdzenie, że temperatura ciała jest rzeczywiście niebezpiecznie

niska. Jacky jeszcze nigdy nie miała do czynienia z pacjentem w stanie tak

znacznego wychłodzenia, przypomniała sobie jednak, że w jednym z podręczników

opisyWano przypadek dziecka, które przeżyło właśnie dlatego, że niemal zamarzło w

zimnej wodzie.

- Czy ty też uważasz, że dzięki skrajnemu wychłodzeniu Dominie ma szansę

przeżyć? - zapytała Pierre'a.

Skinął głową.

Tak, spotkałem się z podobnym przypadkiem w Australii. Kiedy ciało opada na

dno, gdzie panuje niska temperatura, metabolizm staje się wolniejszy, dzięki czemu

mózg lepiej radzi sobie z niedoborem tlenu. Musimy go powoli rozgrzać. Nie

odpuszczę, dopóki nie przywrócimy mu normalnej temperatury.

Pierre poprosił pielęgniarkę, by przyniosła specjalny pled dmuchający ciepłym

powietrzem, po czym on i Jacky zajęli się chłopcem. Po pewnym czasie, który

wydawał się wiecznością, Jacky zerknęła na monitor.

_. Spójrz! Pojawił się słaby puls! - zawołała, obejmując palcami przegub chłopca.

W pierwszym momencie nie poczuła nic poza chłodem pozbawionej życia

kończyny, jednak po chwili pod palcami. wyczuła słabiutkie pulsowanie.

_ Zaczynam masaż serca - oznajmił Pierre. Minuty przeszły w godziny, a oni wciąż

nie dawali za wygraną. Rodzice chłopca zostali na wszelki wypadek uprzedzeni, że

szanse na uratowanie Dominica są niewielkie.

Po czterech godzinach bezustannych wysiłków Jacky zaczęła odczuwać

napięcie. Polubiła to dziecko i nie wyobrażała sobie, że mogliby je stracić.

_ Jeszcze raz sprawdzę, czy reaguje na światło -powiedziała do Pierre'a i

skierowała strumień światła prosto w źrenicę. I wstrzymała oddech. - Reaguje!

Jestem pewna, że źrenica się zmniejszyła. Zresztą

chodź -i sam zobacz! - zawołała. _

Pierre wziął od niej wziernik i pochylił się nad

Dominikiem.

_ Masz rację, Jacky! - oznajmił głosem; w którym

ulga mieszała się z radością. - Teraz szansa, że przeży je, zwiększa się z każdą

minutą. Świetnie! ~ Uradowany, obrócił się w jej stronę i spontanicznie przytulił ją do

siebie.

Poruszona jego zaraźliwym entuzjazmem, z uśmiechem spojrzała mu w oczy.

Cudownie było czuć jego dotyk. I strasznie. Czy onw ogóle zdaje sobie sprawę, co

się z nią teraz dzieje?

Pierre zerknął na piękną kobietę, którą ku swemu zaskoczeniu znienacka porwał w

ramiona, i natychmiast się opanował. Demonstracyjne okazywanie uczuć nie leżało

w jego naturze, dlatego zupełnie nie rozumiał, jaki impuls nim powodował. Owszem,

on i J acky mieli z czego się cieszyć, ale nie musiał być aż tak wylewny. Jeśli Jacky

opacznie zrozumie jego intencje, będzie prawdziwa katastrofa.

Pochylił się nad Dominikiem i dokładnie go osłuchał.

- Serce podjęło pracę. Bije coraz mocniej ...

- Temperatura ciała wraca do normy - powiedziała

Jacky, spojrzawszy na monitor.

- Oddech się stabilizuje. Wydaje mi się, że on próbuje ... Otwiera oczy!

Jacky chwyciła chłopca za rękę i w napięciu obserwowała gwałtowne ruchy jego

powiek. Po chwili usłyszała cichutki jęk. Dominic zakrztusił się, a potem pisnął

żałośnie:

- Mamusiu!

Wzruszona pochyliła się nad nim. - Mama zaraz przyjdzie, Dominic.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: