Gordon_Abigail_Sanatorium_nad_morzem.pdf

Abigail Gordon

Sanatorium nad morzem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zapowiadała się niespokojna noc. Zawsze tak było, kiedy go wzywano na posterunek. I

zawsze wtedy Blair Nesbitt musiał sobie przypominać, dlaczego zdecydował się zostać

lekarzem policyjnym.

Zupełnie jakby mu nie wystarczała codzienna praktyka w przychodni.

Tym razem również przypomniał sobie tamten dzień sprzed lat, kiedy jego starszy brat,

Barney, o mało nie umarł w celi komisariatu. Stracił na ulicy przytomność, a ponieważ tego

dnia trochę wypił, posterunkowy uznał, że ma do czynienia z pijakiem. Byłby umarł, gdyby

nie lekarz, który przebadawszy go dokładnie, rozpoznał śpiączkę cukrzycową.

Teraz Barney żył normalnie, miał żonę i dwie nastoletnie córki; regularnie brał leki i

pewnie już zapomniał o całej tej historii. Blair jednak nigdy jej nie zapomniał. Za każdym

razem, kiedy wchodził do celi, odnosił wrażenie, że staje przed poważnym wyzwaniem.

Tym razem wezwano go, gdyż aresztowany w nocy awanturnik dostał w celi konwulsji.

Mężczyznę zatrzymano z powodu rodzinnej kłótni. Wdarł się do mieszkania swojej byłej

żony i zaatakował jej nowego towarzysza życia.

– Niepotrzebnie pana fatygowaliśmy, doktorze – rzekł na powitanie sierżant dyżurny. –

Wszystko już pod kontrolą.

– Jak to? – Blair nie zamierzał ustępować i opuszczać posterunku, zanim nie zobaczy

pacjenta.

Dyżurny nieco się zmieszał.

– Błąd koordynacji – wyznał. – Kolega zadzwonił po pana, bo nie wiedział, że przedtem

już kogoś wezwałem. Pani doktor właśnie bada tego faceta.

Mówi się trudno. Szkoda tylko, że wyrwali go z łóżka w środku nocy. Swoją drogą, to

ciekawe...

– Pani doktor? Nie przypominam sobie, żeby w naszym zespole była jakaś kobieta –

zdziwił się Blair.

Sierżant zajrzał w papiery.

– Nazywa się Rossiter. Doktor Imogen Rossiter. Blair uniósł brwi.

– Ach, tak... Czyli że mamy nowego lekarza, i do tego kobietę.

W tej samej chwili usłyszał kroki. Lekkie taneczne kroki i melodyjny kobiecy głos.

– Jak widzę, jest pan zdziwiony, że mnie pan tutaj zastał. Z kim mam przyjemność, jeśli

wolno wiedzieć?

Była drobna, zgrabna i miała piękne ciemne oczy. Była tak śliczna, że na chwilę

zaniemówił.

– Nazywam się Blair Nesbitt – powiedział opanowanym głosem. – Jestem lekarzem i od

czasu do czasu miewam tu dyżury.

~ A gdzie pan był, kiedy pana wzywano? – zapytała chłodno.

– Tam gdzie zwykle bywam w nocy. Spałem we własnym łóżku i natychmiast, jak się

tylko dowiedziałem, że jestem potrzebny, przyjechałem – odparł spokojnie. – Chyba jednak

dyżurny coś pomylił i wezwano również panią. Jak rozumiem, mieszka pani bliżej niż ja i

dlatego zjawiła się pani wcześniej.

Chwilę odczekał. Ta kobieta była niewiarygodnie piękna.

– Czy teraz mógłbym ja z kolei o coś zapytać? Skinęła głową.

– Jest pani może spokrewniona z Brianem Rossiterem, naszym komisarzem policji?

– To mój ojciec.

Przysłuchujący się rozmowie sierżant spojrzał na nią z szacunkiem.

– Coś takiego! Nic pani nie mówiła! Młoda kobieta lekko się zarumieniła.

– Nie było powodu. Zawodowo nie mamy ze sobą nic wspólnego.

Blair machnął ręką w stronę celi.

– Coś chyba jednak tak. Ojciec pracuje w policji, a pani udziela opieki medycznej

aresztantom.

Jej ciemne oczy spochmurniały.

– Mam dyplom, jestem lekarzem.

Coś ją jednak musiało zaniepokoić we wzroku rozmówcy, bo dorzuciła zaczepnym

tonem:

– Dziwi to pana?

– Nie, po prostu... Odgarnęła grzywkę z czoła.

– Nie wyglądam na prawdziwego doktora, prawda? Taka młoda i w ogóle.

O mało sienie roześmiał. Imogen rzeczywiście wyglądała bardzo młodo, ale przede

wszystkim ślicznie. Zwłaszcza kiedy tak go atakowała.

– Nie chodzi mi o pani wiek – zaczął, ale mu przerwała.

– Ojciec też zawsze mówi, że jestem na wszystko za młoda, a kto jak kto, ale on chyba

najlepiej wie, ile mam lat.

– Na wszystko? Na co na przykład?

– Na to, żeby oddzielnie mieszkać, żeby mieć własne życie, żeby... – wyrecytowała bez

tchu i zaraz się powstrzymała.

Zapadło niezręczne milczenie. Przerwał je Blair.

– Z naszej swobodnej rozmowy wnioskuję, że pacjentowi nic już nie grozi – powiedział

polubownie. – Nie byłoby dobrze, gdyby dostał ataku, podczas gdy tak sobie gawędzimy.

– Oczywiście, że nic mu nie grozi – przytaknęła Imogen. – W przeciwnym razie nie

zostawiłabym go. Atak minął, dostał środki uspokajające i zasnął. Wszystko wskazuje na to,

że cierpi na epilepsję i trzeba go będzie przewieźć do szpitala. Proszę wezwać karetkę.

Ostatnie słowa skierowała do sierżanta, a potem znowu zwróciła się do Blaira.

– Teraz się pożegnam. Gdyby pan słyszał o wolnym miejscu w jakimś szpitalu czy

przychodni, to byłabym wdzięczna za wiadomość – dodała. – Szukam stałej pracy.

Odwróciła się i sięgnęła po torebkę.

Blair też zamierza! odejść, ale właśnie zadzwonił telefon. Dyżurny podniósł słuchawkę i

ruchem dłoni zatrzymał lekarzy szykujących się do wyjścia.

– Na górze, w stołówce dla personelu, doszło do wypadku – poinformował. – Upadł

rondel z wrzącym tłuszczem i dwie osoby zostały poparzone. Ktoś powinien tam zajrzeć.

Wymienili spojrzenia i Blair oświadczył, że wszystkim się zajmie. Imogen postanowiła

mu towarzyszyć.

– Nie śpieszę się, pójdę z panem.

Kobieta, która niosła rondel, miała poparzone nogi, a jedna z kelnerek – ręce i

przedramiona. Wezwano już karetkę.

Imogen przyklękła obok zwijającej się z bólu kobiety i ujęła ją za nadgarstek. Blair wyjął

z apteczki opatrunek. Oparzenia wydawały się rozległe, kobieta była w szoku, puls miała

przyśpieszony i znacznie obniżone ciśnienie. Jej mniej ranna koleżanka siedziała pod ścianą,

blada jak papier.

Po chwili zjawili się pielęgniarze i ofiary wypadku przeniesiono do karetki.

– Uważaj, żebyś się nie pośliznął na rozlanym tłuszczu – powiedziała Imogen, w

całkowicie naturalny sposób przechodząc z Blairem na ty. – Bo trzeba będzie znowu wzywać

pogotowie.

W tej samej chwili to ona pośliznęła się i omal nie upadla. Blair chwycił ją za ramię i

mocno przytrzymał. Uniosła na niego piwne oczy.

– Chodźmy stąd – powiedział. – Dajmy im spokojnie posprzątać, a sami spróbujmy

odpocząć. O ósmej mam być w pracy, może się jeszcze zdrzemnę.

Imogen skinęła głową.

– Też mam się ochotę położyć, ale najpierw zajrzę jeszcze do tego faceta z epilepsją. Do

widzenia, na razie.

Podała mu drobną dłoń i Blair serdecznie ją uścisnął.

– Do zobaczenia, pani doktor – rzekł z uśmiechem.

Jechała w stronę domu, który był jej chlubą i dumą, i uśmiechała się do siebie. Co za

przypadek... Nigdy by nie przypuszczała, że w komisariacie spotka jakiegoś lekarza, do tego

tak niesamowicie przystojnego. Niepotrzebnie na początku tak na niego napadła. I

niepotrzebnie tak od razu mu wyznała, czyją jest córką.

Swoją drogą nie ma się czego wstydzić. Zresztą ojciec wcale jej nie zaprotegował do

pracy w komisariacie. Sama się zgłosiła. Zbyt sobie ceniła wolność i niezależność, żeby go

prosić o pomoc.

Matkę straciła dość dawno, a ojciec właśnie powtórnie się ożenił. Bardzo ją to ucieszyło:

miał teraz mniej czasu, żeby się wtrącać w jej sprawy, a do tego Celia, jej macocha, okazała

się wspaniałą osobą.

Ukończywszy studia, Imogen opuściła rezydencję ojca i wyjechała na praktykę, a po

powrocie wynajęła sobie mieszkanie w centrum miasta. Umeblowała je starymi meblami z

dzieciństwa i czuła się w nim świetnie.

Ciekawe, gdzie mieszka Blair? Ciekawe, czy kiedyś znowu się spotkają? To właściwie

bez znaczenia. Nie interesują ją nowe znajomości i niepotrzebny jej żaden mężczyzna. Chyba

kochała Seana Derwenta... Tak go prosiła, by nie szedł w te góry. Jeszcze teraz słyszała

śmiech, jakim skwitował jej prośby i przestrogi. A potem usłyszała, że dwóch młodych

geologów zginęło w czasie wspinaczki na Mount Everest.

Ledwo przestała go opłakiwać, musiała stawić czoło nowej życiowej sytuacji.

Zorientowała się, że jest w ciąży.

Kochali się tylko raz i byli zabezpieczeni, ale najwyraźniej niedostatecznie, bo teraz

spodziewała się dziecka. Nawet gdyby Sean żył, pewnie nie wyszłaby za niego. Był

przystojny i wesoły, ale trochę zanadto zapatrzony w siebie. Taki ktoś nie bardzo nadaje się

na ojca.

Kiedy minął pierwszy szok i przerażenie, postanowiła, że zrobi wszystko, aby urodzić i

wychować dziecko. Teraz była w drugim miesiącu ciąży i wkrótce wszyscy mieli się

dowiedzieć, że córka komisarza policji spodziewa się nieślubnego dziecka.

Wolała zejść ojcu z oczu, znaleźć jakieś lokum i pracę i zapewnić sobie niezależność.

Wolała nie wyobrażać sobie, jak Brian Rossiter zareaguje na podobną „niespodziankę”.

Zawsze tak bardzo dbał o opinię i o to, „co ludzie powiedzą”. Przecież człowiekowi na

jego stanowisku taka historia, jak wnuk z nieprawego łoża, nie powinna się przydarzyć...

Myślami wróciła do niedawnego spotkania. Bardzo przystojny ten doktor Nesbitt.

Wysoki brunet o mądrym, spokojnym spojrzeniu. Widać, że panuje nad sobą i swoim życiem.

Musi mieszkać gdzieś niedaleko, skoro tak go wzywają po nocy. Ciekawe, kto czeka na niego

w domu? Żona? Dzieci? A co ją to obchodzi! Ona ma własne życie i własne problemy,

zwłaszcza jeden, ale za to wielki.

Cała jej niedawna energia gdzieś się ulotniła. Imogen podjechała pod dom i wysiadła z

samochodu; czuła się znużona i samotna.

Blair wszedł na górę i spojrzał w stronę pokoju brata. Drzwi były zamknięte; Simon

pewnie właśnie się położył.

Pracował w nocnym lokalu i rzadko wracał do domu przed czwartą rano. Spał potem do

południa, a Blair marzył, żeby jego dwudziestodwuletni brat znalazł sobie jakąś inną bardziej

bezpieczną pracę.

Najstarszy z nich, Barney, mieszkał z rodziną w Herefordshire. Po śmierci rodziców Blair

zaopiekował się znacznie od siebie młodszym Simonem, i tak już zostało.

Simon był nieporządny i roztrzepany, a na serio traktował tylko swoją robotę. Uwielbiał

ją i dlatego Blair wszystko mu wybaczał. Sam był zatwardziałym kawalerem i nic nie robił,

żeby ten stan rzeczy zmienić.

Wmawiał sobie, że zawód lekarza wypełnia mu czas, ale nieraz dopuszczał do siebie

myśl, że gdyby trafił na właściwą kobietę, może i zmieniłby styl życia.

Andrea i wszystko, co się z nią wiązało, bezpowrotnie należy do przeszłości. Najbliższa

przyszłość niosła ze sobą jedynie zmiany w pracy. Bill Robertson przeprowadzał się na

południe i za dwa tygodnie jego etat miał się zwolnić. W podobnej sytuacji myśl o Imogen

narzucała się sama.

Powinien ją zawiadomić o wakacie, ale perspektywa przebywania na co dzień z córką

komisarza policji wydawała mu się niezbyt zachęcająca.

Swoją drogą jak to możliwe, żeby taka śliczna, bezpośrednia dziewczyna była córką tego

starego tyrana! Brian Rossiter należał do jego pacjentów i Blair dobrze go znał. Komisarz był

nudnym, starym pedantem, bezwzględnym i egoistycznym. Córka musi mieć z nim ciężkie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: