219
ROZDZIAŁ 6
NATARCIE
6.1. Zasady ogólne
Natarcie jest działaniem rozstrzygającym, podstawowym rodzajem walki prowadzonej głównie w formie zwrotów zaczepnych z zamiarem rozbicia pododdziałów (wojsk) przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu.
Dowodzenie pododdziałami zmechanizowanymi w natarciu jest znacznie trudniejsze niż kiedykolwiek, ponieważ istnieje konieczność umiejętnego wykorzystania walorów wozów bojowych oraz przydzielonych sił i środków w aspekcie stale unowocześnianych środków przeciwpancernych i niekonwencjonalnych metod walki.
Należy zatem dążyć do optymalnego wykorzystania ruchu i ognia w warunkach wysokiego napięcia spowodowanego czynnikami oddziaływania psychologicznego, wyeliminowania zgubnej przypadkowości unikając szablonowego działania a jednocześnie zaskakiwać przeciwnika nowatorskimi rozwiązaniami.
6.1.1. Cel i charakterystyka natarcia
Celem natarcia jest pokonanie przeciwnika. Cel ten osiąga się przez: rażenie ogniem sił i środków przeciwnika, wykonanie zdecydowanego uderzenia pododdziałami zmechanizowanymi we współdziałaniu z innymi rodzajami wojsk, rozbicie jego sił i środków oraz zajęcie ważnych obiektów lub kluczowych rejonów. Zawsze należy także dążyć do uzyskania zaskoczenia, zerwania spoistości obrony przeciwnika i rozcinania oraz izolowania jego sił.
Celami szczegółowymi w natarciu są:
– pozbawienie przeciwnika sił i środków;
– uchwycenie kluczowego lub decydującego terenu;
– uzyskanie wiadomości o przeciwniku;
– wprowadzenie w błąd lub odwrócenie uwagi przeciwnika od własnego punktu ciężkości;
– związanie przeciwnika walką, aby zapobiec (zdezorganizować) dokonaniu manewru jego sił i środków;
– przejęcie inicjatywy;
– odparcie kontrataków przeciwnika.
Rys. 6.1. Cele szczegółowe natarcia
Natarcie prowadzi się w szybkim tempie, bez przerwy w dzień i w nocy, w każdych warunkach meteorologicznych i terenowych. Duże znaczenie dla osiągnięcia zamierzonych celów w natarciu ma skupienie przeważających sił i środków w odpowiednim czasie i miejscu, a następnie celowe ich wykorzystanie, czyli wykonanie zadania w dużej mierze zależy od trafnego wyboru punktu ciężkości.
Punkt ciężkości to ześrodkowanie w określonym miejscu i czasie takich sił i środków rażenia, bądź samego rażenia, które umożliwią osiągnięcie zakładanego celu walki.
Powodzenie w natarciu osiąga się przez:
– dostarczanie wiarygodnych, możliwie najszerszych informacji o przeciwniku i terenie;
– działania agresywne, wykorzystywanie w niespodziewany sposób sprzyjających sytuacji;
– utrzymanie inicjatywy, dobór czasu i kierunku uderzenia;
– właściwy wybór punktu ciężkości, maksymalne wykorzystanie możliwości manewrowych i dyspozycyjnych środków rażenia;
– wysokie tempo działań, ograniczające przeciwnikowi możliwość przejęcia inicjatywy;
– zachowanie ciągłości kierowania natarciem;
– rozpoczynanie natarcia z bezpiecznej odległości (poza zasięgiem oddziaływania podstawowej masy środków rażenia przeciwnika). Uwaga zwrócona musi być także na osłonę skrzydeł;
– szybkie przemieszczanie, które powinno być ściśle skoordynowane z prowadzonym ogniem. Siła ognia niszczy, obezwładnia i wspiera; jest to istotne w złamaniu woli przeciwnika do prowadzenia walki. Ogień połączony z ruchem i oddziaływaniem elektronicznym umożliwia wojskom zajęcie korzystniejszego położenia w stosunku do przeciwnika;
– mylenie przeciwnika, przez co dąży się do zapewnienia bezpieczeństwa rozwiniętym pododdziałom oraz stwarza nacierającemu sprzyjające warunki do skuteczności wykonywania zadań.
6.1.2. Rodzaje natarcia
Do rodzajów natarcia zaliczamy: rozpoznanie walką, rajd, natarcie szybkie i natarcie planowe.
A) Rozpoznanie walką ma na celu zmusić przeciwnika do „odkrycia” swojego położenia, wielkości siły i zamiaru walki poprzez sprowokowanie jego reakcji obronnej na działania zaczepne.
B) Rajd ma na celu rozbicie lub przechwycenie ważnego obiektu przeciwnika. Cel ten osiąga się przez dokładne rozpoznanie, szybkie wejście w jego ugrupowanie, uderzenie i planowe wycofanie. Rajdy zazwyczaj są krótkie w czasie i odległości.
C) Natarcie szybkie polega na ataku przygotowanym w krótkim czasie. Jego celem jest wykorzystanie dogodnej okazji do rozbicia pododdziałów przeciwnika. Ataki takie, przeprowadzane muszą być z nieoczekiwanego kierunku i powinny być maksymalnie wsparte ogniem. Szybki atak pozwala wykorzystać brak gotowości obronnej przeciwnika i uzyskać zaskoczenie.
D) Natarcie planowe charakteryzuje się planowym i skoordynowanym zastosowaniem siły ognia i manewru w celu pokonania przeciwnika. Gdy treścią natarcia jest atakowanie dobrze przygotowanej obrony pododdziałów przeciwnika, to stosuje się natarcie planowe. Nacisk wówczas kładzie się na skupienie potencjału celem uzyskania przewagi nad broniącym się, kosztem czasu.
Natarcie może być prowadzone w formie: przełamania, boju spotkaniowego i pościgu.
A) Przełamanie jest formą natarcia, w której pododdziały dążą do przedarcia się poprzez obronę przeciwnika. Przez przełamanie dąży się do uchwycenia jego obiektów w głębi, w ten sposób naruszona zostaje spoistość obrony przeciwnika. Ma ono miejsce na wąskim odcinku obrony przeciwnika, wymaga ześrodkowania odpowiednich sił i środków.
B) Bój spotkaniowy ma miejsce wówczas, gdy obie strony dążą do rozstrzygnięcia walki poprzez natarcie. Dochodzi do niego podczas dążenia do nawiązania styczności z przeciwnikiem i może doprowadzić do nagłego starcia stron walczących.
C) Pościg ma na celu uchwycenie terenu, odcięcie lub pokonanie wycofujących się pododdziałów przeciwnika. Może on być efektem rozwijania powodzenia, gdy przeciwnik utracił zdolność skutecznego stawiania oporu.
Rys. 6.2. Formy natarcia
Rys. 6.3. Rodzaje pościgu
Pododdziały mogą przechodzić do natarcia z marszu lub z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem.
Natarcie z marszu jest zasadniczym sposobem natarcia. Istotą tego sposobu jest wykonanie marszu przez wojska, zbliżenie się do przeciwnika, przyjęcie ugrupowania bojowego i rozpoczęcie ataku bez zatrzymania się czołowych pododdziałów. Sposób ten stwarza szansę zaskoczenia przeciwnika, skraca okres przebywania wojsk w zasięgu większości środków ogniowych i rozpoznania przeciwnika. Wymaga jednak szczegółowej i sprawnej organizacji rozwinięcia pododdziałów oraz ścisłego współdziałania.
Natarcie z marszu stosuje się najczęściej po uprzednim zajęciu przez pododdziały rejonu wyjściowego położonego w głębi.
Rejon wyjściowy wyznacza się w takiej odległości od przeciwnika, aby zapewnić wojskom względną swobodę przygotowania się do natarcia, poza zasięgiem ognia jego artylerii i podstawowych środków rozpoznania.
W początkowym okresie wojny niektóre pododdziały mogą rozpoczynać natarcie od wyjścia bezpośrednio z rejonów stałej dyslokacji lub z rejonów alarmowych. Dotyczy to w szczególności pododdziałów rozmieszczonych w pobliżu granicy państwowej oraz tych, które zostaną użyte do rozbicia desantów powietrznych lub morskich przeciwnika.
Aby wykonać atak, pododdziały rozwijają się w ugrupowanie bojowe z marszu podczas podchodzenia do linii ataku. Poprzedza to przemieszczenie pododdziałów po wyznaczonych drogach oraz przyjęcie odpowiedniego ugrupowania przedbojowego i bojowego w czasie podejścia do przedniej linii obrony przeciwnika. W celu zorganizowanego przemieszczenia pododdziałów i jednoczesnego rozpoczęcia ataku plutonowi wyznacza się drogę marszu, punkt wyjściowy, linię rozwinięcia w kolumny plutonowe, linię wyjściową do natarcia i linię ataku, a w przypadku natarcia po spieszeniu pododdziałów zmechanizowanych, także linię spieszania oraz niekiedy wyznacza się linię bezpieczeństwa i linię przerwania ognia.
Punkt wyjściowy wyznacza się, gdy pododdział wykonuje marsz po jednej drodze i w takiej odległości od rejonu wyjściowego, aby można było sformować kolumnę marszową wzmocnionego batalionu.
Linię rozwinięcia w kolumny plutonowe wyznacza się w miarę możliwości za fałdami terenowymi i poza zasięgiem ognia podstawowych środków ogniowych występujących na szczeblu batalionu przeciwnika. Przyjmuje się, że powinna ona być w odległości 3 - 4 km od przedniej linii obrony przeciwnika.
Linię ataku wyznacza się na ogół w terenie zapewniającym skryte podejście do czołowych stanowisk ogniowych przeciwnika i prowadzenie skutecznego ognia oraz osiągnięcie, bez zatrzymania się, szybkiego tempa ataku. Powinna się ona wyróżniać dobrze widocznymi punktami orientacyjnymi w terenie.
Linię spieszania wyznaczana się w pobliżu przedniej linii obrony przeciwnika, w miarę możliwości za ukryciami terenowymi, w terenie osłoniętym przed ogniem jego broni maszynowej i środków przeciwpancernych.
Położenie wymienionych linii w terenie i ich odległości od przedniej linii wynika z różnych uwarunkowań i zależy od: właściwości terenu, liczby i stanu dróg marszu, struktury organizacyjnej pododdziałów przechodzących do natarcia, składu i długości kolumn marszowych oraz możliwości przeciwnika w zakresie wykrywania (rozpoznania) i rażenia ogniowego nacierających pododdziałów.
Wszystkie kalkulacje dotyczące rozwijania pododdziałów wykonuje się w odniesieniu do godziny „H” (ataku), określonej przez przełożonego. Oznacza ona czas przekroczenia przez atakujące wojska (bez spieszenia lub po spieszeniu) przedniej linii obrony przeciwnika.
Natarcie z marszu bez zajmowania rejonu sytuacji ma miejsce wówczas, gdy ze względu na charakter działań przeciwnika zajęcie rejonu wyjściowego będzie niemożliwe lub niecelowe. Przygotowanie natarcia odbywa się w czasie marszu, z takim wyliczeniem aby do walki pododdziały weszły w wysokim stopniu gotowości bojowej.
Do natarcia z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem pododdział przechodzi z położenia obronnego lub po zluzowaniu pododdziałów będących w styczności z przeciwnikiem.
W celu zorganizowanego wyjścia do natarcia wyznacza się plutonowi podstawę wyjściową i linię ataku.
Podstawa wyjściowa do ataku jest na ogół wyznaczana w zajmowanym przez pluton (drużynę) punkcie oporu.
Natarcie z położenia w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem polega na rozpoczęciu ataku przez czołowe pododdziały, które odpowiednio wcześniej w stosunku do czasu „H” przyjęły ugrupowanie bojowe na podstawie wyjściowej do ataku.
Natarcie z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem pozwala na dokładne zapoznanie się z terenem i obiektami ataku, zorganizowanie walki przez wszystkie szczeble dowodzenia bezpośrednio w terenie, zgranie wysiłków pododdziałów ogólnowojskowych z pododdziałami rodzajów wojsk, sąsiadami i pełne wykorzystanie skutków uderzeń ogniowych. Rozpoczyna się z reguły po uprzednim inżynieryjnym przygotowaniu podstawy wyjściowej do ataku - pod pozorem doskonalenia obrony - przegrupowaniu większości sił i środków oraz zajęciu przez nie podstawy wyjściowej do ataku.
Przegrupowania pododdziałów będących w obronie w celu ześrodkowania sił i środków na kierunku przyszłego natarcia dokonuje się zazwyczaj w nocy lub w warunkach ograniczonej widoczności. Należy podkreślić, że przegrupowanie wojsk znajdujących się w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem będzie trudne do wykonania i przez to rzadko stosowane.
Jeżeli przejście do natarcia pododdziałów znajdujących się w obronie będzie niemożliwe (np. w wyniku poniesionych strat od uderzeń przeciwnika), a także, gdy będą sprzyjające warunki do skrytego podejścia i rozwinięcia, to pododdziały przeznaczone do natarcia mogą być przemieszczane z głębi w celu zluzowania pododdziałów będących w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem i realizacji zadań przejścia do natarcia z tego położenia.
6.2. Pluton i drużyna w natarciu
6.2.1. Zadania plutonu i drużyny
W natarciu pluton (drużyna) zmechanizowany występuje w składzie kompanii (plutonu) na prawym, lewym skrzydle lub w środku jej ugrupowania.
Pluton naciera w składzie kompanii albo stanowi odwód batalionu. Może także działać jako bojowy patrol rozpoznawczy lub pododdział obejścia. Podczas działania taktycznego desantu śmigłowcowego może być użyty do opanowania i ubezpieczenia lądowiska.
Rola plutonu będzie zawsze uzależniona od miejsca w ugrupowaniu kompanii i zadania jakie otrzyma. Polega ona zwykle na wykonywaniu kolejnych ataków na obiekty przeciwnika, osłonie skrzydła lub umocnieniu opanowanego obiektu.
Rola plutonu działającego jako bojowy patrol rozpoznawczy, polega na informowaniu przełożonego o przeciwniku będącym poza zasięgiem obserwacji pododdziałów pierwszego rzutu, a także na ubezpieczeniu sił głównych przed niespodziewanym uderzeniem przeciwnika, w wypadku utraty styczności z nim.
Rola plutonu będącego pododdziałem obejścia polega na stworzeniu warunków do rozwijania natarcia w głąb obrony przeciwnika poprzez wykonanie uderzenia na skrzydła i tyły wspólnie z plutonami nacierającymi od czoła lub samodzielnie.
W natarciu pluton zmechanizowany otrzymuje jako zadanie bojowe obiekt ataku. Obiektem ataku może być drużyna zmechanizowana (sekcja) przeciwnika rozmieszczona w okopach lub umocnieniach fortyfikacyjnych punktu oporu, albo rozmieszczone na kierunku ataku czołgi, działa, bojowe wozy piechoty, gniazda karabinów maszynowych i inne środki ogniowe. Wielkość obiektu ataku będzie uzależniona od charakteru i systemu obrony przeciwnika.
W niektórych przypadkach, zwłaszcza podczas stawiania zadań przez techniczne środki łączności, a także podczas działania w nocy lub w terenie lesistym, określa się plutonowi tylko kierunek natarcia, względnie azymut kierunku.
...
hermes50