34
3. pomagać celowniczemu w utrzymaniu karabina maszynowego w całkowitej sprawności i razem z nim usuwać niesprawności;
4. zawsze znać ilość posiadanej amunicji oraz meldować o zużyciu jej połowy;
5. umieć posługiwać się ręcznym karabinem maszynowym.
Strzelec wyborowy powinien:
1. znać budowę karabina wyborowego oraz zasady posługiwania się nim w walce;
2. umieć wybierać stanowiska ogniowe;
3. niszczyć szczególnie ważne cele pojawiające się na krótki czas (strzelcy wyborowi przeciwnika, dowódcy, obserwatorzy, obsługi karabinów maszynowych, dział, moździerzy itp.);
4. obserwować wyniki ognia i umiejętnie poprawiać go;
5. umieć posługiwać się granatami ręcznymi.
Strzelec zobowiązany jest:
1. znać właściwości bojowe broni oraz zasady prowadzenia ognia;
2. umiejętnie wybierać stanowiska ogniowe;
3. obserwować wyniki ognia i właściwie poprawiać go;
4. na komendę dowódcy lub samodzielnie niszczyć wykryte cele;
5. znać zasady posługiwania się granatami ręcznymi.
Wszyscy żołnierze plutonu (drużyny) są zobowiązani meldować o zużyciu jednej czwartej i jednej drugiej jednostki ognia.
1.6.1. Zasady ogólne
Tempo prowadzenia działań bojowych na współczesnym polu walki, częste i nagłe zmiany sytuacji, duża manewrowość wojsk oraz zagrożenie bronią masowego rażenia powoduje, że pododdziały zmuszone będą do stosowania szeroko rozumianego manewru zarówno pododdziałami (sprzętem) jak i ogniem.
Pododdziały zmechanizowane szczebla pluton, drużyna przeważnie działać będą w ugrupowaniu wyższego szczebla. Niemniej jednak zarówno dowódcy tych pododdziałów jak i pozostali żołnierze powinni znać i umieć stosować w praktyce zasady wykonywania manewrów.
Manewr pododdziałami (siłami i środkami) polega na zorganizowanym ich przemieszczaniu przed walką lub w czasie jej prowadzenia w celu zajęcia dogodniejszego położenia w stosunku do przeciwnika i uzyskania oraz wykorzystania przewagi sytuacyjnej. Formami manewru taktycznego są: uderzenie czołowe, pokonanie, przenikanie, manewr mylący, demonstracja, odejście, obejście i oskrzydlenie (jednostronne lub dwustronne).
Rys. 1.4. Formy manewru pododdziałami (siłami i środkami)
Manewr zapewnia elastyczność działania, to znaczy możliwość przenoszenia w czasie i przestrzeni punktu ciężkości.
Uderzenie czołowe jest to działanie skierowane przeciwko pododdziałom na przedniej linii obrony przeciwnika. Może ono być stosowane do rozbicia jego obrony w czołowych punktach oporu lub do ich okrążenia. Często poprzedza go pokonanie lub oskrzydlenie.
Pokonanie polega na szybkim i zdecydowanym ruchu pododdziałów w celu rozcięcia sił przeciwnika i wyjścia na jego tyły.
Przenikanie jest formą manewru, w którym pododdziały wchodzą małymi grupami (zespołami) w ugrupowanie obronne przeciwnika. Może być stosowane do opanowania słabo bronionych obiektów w celu zdobycia kluczowego terenu lub zakłócenia działań w obszarze tyłowym przeciwnika. Przenikanie stosuje się zwykle w połączeniu z innymi formami manewru.
Manewr mylący to zorganizowane działanie mające na celu wprowadzenie w błąd przeciwnika co do planowanych (zamierzonych) działań (zamiaru dowódcy). Musi być on wystarczająco wiarygodny, by wywołać pożądaną reakcję. Jest on najbardziej skuteczny, gdy pokrywa się z ocenami przeciwnika
Demonstracja jest manewrem odciągającym uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły prowadzące działania demonstracyjne stosują ogień, przemieszczanie, dym, środki walki elektronicznej i urządzenia łączności wykorzystywane do pozorowania walki.
Odejście jest to opuszczanie zajmowanych rejonów, punktów (stanowisk). Manewr ten wykonywany jest w celu wyprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze.
Oskrzydlenie jest to manewr, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Oskrzydlenie może być jedno - lub dwustronne oraz pionowe – ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika. Niekiedy zastosowanie oskrzydlenia może wprowadzić w błąd przeciwnika, co do umiejscowienia własnego punktu ciężkości.
Obejście jest to manewr, w którym nacierające pododdziały obchodzą przeciwnika na lądzie lub w wymiarze powietrznym (ponad jego pozycjami obronnymi), unikając kontaktu ogniowego. Celem tego manewru jest zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, zmuszając go do ich opuszczenia.
Podejmując decyzję o zastosowaniu manewru dowódca musi wziąć pod uwagę zadanie jakie ma do wykonania, oddziaływanie przeciwnika, właściwości terenu, działanie własnych pododdziałów oraz możliwy czas wykonania zadania.
Najwłaściwszym rozwiązaniem jest wykonywanie (połączenie) kilku form manewru taktycznego w powiązaniu z manewrem ogniem, systemem zapór, użyciem dymów - przy maksymalnym wykorzystaniu warunków środowiska pola walki.
Manewr ogniem polega na przenoszeniu wysiłku ogniowego z jednego kierunku na inny, stosownie do zaistniałych potrzeb pola walki oraz na ześrodkowaniu ognia do jednoczesnego lub kolejnego rażenia najważniejszych celów, a także podziale przy rażeniu różnych celów w jednym czasie. Manewr ogniem możliwy jest w granicach maksymalnego i minimalnego zasięgu środków ogniowych. Przy jego wykonaniu uwzględnia się najbardziej efektywne odległości strzelania.
Do form manewru ogniem zaliczamy: ześrodkowanie ognia, podział ognia, przeniesienie ognia.
Przeniesienie ognia Podział ognia
Ześrodkowanie ognia polega na skupieniu ognia pododdziału lub kilku środków ogniowych na jednym celu. Planuje i prowadzi się go w celu rażenia bardzo ważnych obiektów, ogniem o dużym natężeniu, w krótkim czasie.
Podział ognia polega na skierowaniu ognia pododdziału (środków ogniowych) do kilku celów aby jednocześnie je razić. Ogień rozdziela się w taki sposób aby w pierwszej kolejności zniszczyć (obezwładnić) cele ważne.
Przeniesienie ognia polega na przerwaniu ognia prowadzonego do jednego celu i skierowaniu go na inny. Ogień przenosi się w razie zniszczenia (zniknięcia) celu, pojawienia się nowego, ważniejszego lub konieczności udzielenia pomocy sąsiadowi (pododdziałowi wspierającemu), a także podczas wykonania na rozkaz przełożonego ześrodkowania ognia.
W celu wykonania zadania ogniowego należy dokonać wyboru sposobu strzelania i rodzaju ognia. W zależności od sytuacji bojowej i odpowiednio do możliwości stosuje się następujące sposoby strzelania: w miejscu, podczas przystanku, podczas krótkich przystanków i w ruchu.
Ogień w miejscu prowadzi się głównie w obronie. Ogień ten wozy bojowe powinny prowadzić znajdując się na stanowiskach ogniowych i wykorzystując dane do strzelania przygotowane podczas organizacji systemu ognia. Jest to ogień najbardziej celny.
Ogień podczas przystanku prowadzi się z wozu bojowego wykonując jedno zadanie ogniowe z jednego przystanku. Jest to ogień celny, jednak hamujący tempo natarcia.
Ogień podczas krótkich przystanków prowadzi się w ruchu przy czym w samym momencie strzału wóz bojowy zatrzymuje się, a po jego oddaniu natychmiast rusza naprzód. Jest to ogień celny i skuteczny, połączony optymalnie z manewrem.
Ogień w ruchu prowadzi się z broni pokładowej bez zatrzymywania wozu bojowego.
Rozróżniamy następujące rodzaje ognia:
Ogień niszczący prowadzi się w celu całkowitego zniszczenia siły żywej i sprzętu bojowego przeciwnika. Prowadzi się go, aż do całkowitej utraty możliwości walki przez przeciwnika.
Ogień czołowy jest to ogień prowadzony prostopadle do frontu celu. Jest on najbardziej skuteczny podczas ostrzeliwania celów głębokich.
Ogień obezwładniający stosuje się w celu doprowadzenia przeciwnika do czasowej niezdolności do walki.
Ogień skrzydłowy jest to ogień prowadzony do skrzydła celu. Jest on najbardziej skuteczny podczas ostrzeliwania celów szerokich.
Ogień krzyżowy jest to ogień prowadzony do jednego celu co najmniej z dwóch kierunków. Stanowi on zazwyczaj połączenie ognia czołowego ze skrzydłowym.
Ogień sztyletowy prowadzi się niespodziewanie w jednym określonym kierunku. Tego rodzaju ogień prowadzi się na małe odległości z dużym natężeniem. Ze względu na kierunek może on być skrzydłowy lub czołowy.
Ogień pojedynczy jest zasadniczym rodzajem ognia prowadzonego z broni maszynowej. Zapewnia on obezwładnienie celu w krótkim czasie.
Ogień ciągły prowadzi się w momencie szczególnego natężenia walki, zwłaszcza wówczas, gdy często zmienia się rodzaj celów.
Ogień punktowy prowadzi się do celów małych, mając zaryglowane mechanizmy naprowadzania broni.
Ogień poszerzony prowadzi się do celów szerokich mając odryglowany tylko mechanizm kierunkowy.
Ogień pogłębiony prowadzi się do celów urzutowanych w głąb.
Ogień posiewany prowadzi się do celów powierzchniowych (szerokich i głębokich) lub do celów dobrze zamaskowanych, których dokładne miejsce znajdowania się nie jest ustalone.
Szybki ogień pojedynczy jest skutecznym rodzajem ognia, lecz podczas jego prowadzenia zużywa się dużo amunicji. Stosuje się go do rażenia celów ważnych lub groźnych, znajdujących się na małych odległościach.
1.6.2. Wykorzystanie terenu
W zależności od ukształtowania terenu oraz położenia w stosunku do przeciwnika (kontakt bezpośredni lub jego brak), plutony i drużyny winny stosować się do następujących reguł:
Wykorzystać maskujące właściwości ukształtowania terenu
Ukształtowanie terenu zapewnia naturalne ukrycie przed obserwacją przeciwnika i jego ogniem. Ukrycie pojazdów w terenie jest bardzo trudne, stąd też prowadzenie pojazdów z wykorzystaniem właściwości terenowych powinno być nawykiem. Nawyk ten musi być stosowany zarówno w bezpośrednim kontakcie z przeciwnikiem lub w sytuacjach gdy ten kontakt jest możliwy lub przewidywany.
Stosuj następujące zasady:
- wykorzystuj dostępne pokrycie terenu i jego właściwości maskujące;
- unikaj otwartych przestrzeni;
- nie przemieszczaj się na wprost przeciwnika (bezpośrednio z pozycji ogniowej);
- odkryte przestrzenie terenu pokonuj szybko.
Unikać pokonywania „Stref śmierci”
Plutony i drużyny muszą unikać otwartych przestrzeni, szczególnie gdy pokrycie terenu (tło) jest ubogie, lub kiedy teren może skutecznie zamaskować i ukryć przeciwnika. Pododdziały muszą unikać szerokich, otwartych podejść do pozycji przeciwnika. Lepiej jest pokonywać teren trudnodostępny (dłużej) niż łatwy (krócej) ale będący pod obserwacją i ogniem bezpośrednim przeciwnika.
Prowadzić aktywne przeciwdziałanie
Dowódcy pododdziałów powinni stosować zadymianie, ogień bezpośredni i pośredni do osłabienia sił przeciwnika w znanych lub prawdopodobnych pozycjach. Nie dopuścić aby przeciwnik miał możliwość prowadzenia swobodnego ognia do wojsk spieszonych lub będących w wozach bojowych. Wymaga to starannego planowania i koordynacji walki.
Stara żołnierska prawda mówi:
„Pozwólcie ziemi walczyć za żołnierza”
Rys. 1.6. Wiązanie przeciwnika ogniem od czoła w czasie gdy piechota wykorzystując teren i zasłonę dymną podchodzi do obiektu ataku
Maksymalnie wykorzystywać właściwości manewrowe i ogniowe wozów bojowych
Wozy bojowe mają dobre właściwości mobilne, są zwrotne, szybkie i posiadają znaczną siłę rażenia. Dowódcy plutonów, drużyn oraz mechanicy-kierowcy wozów bojowych powinni wykorzystywać każdą nierówność terenu (rowy, nasypy, krzewy) w celu uniknięcia ognia przeciwpancernego przeciwnika. Gdy sytuacja wymaga pokonania otwartego terenu, dowódcy rozpoznają go pod kątem działalności przeciwnika, występowania przeszkód i ukryć terenowych oraz wybrania dogodnych dróg do jego przekraczania. Ponadto powinni przewidzieć zastosowanie zasłon dymnych, w czasie rozwijania się wozów lub wokół unieruchomionych pojazdów. Broń maszynowa (pokładowa) powinna być używana podczas ruchu wozu w celu osłabienia oddziaływania przeciwnika („przyduszenia go do ziemi”).
Utrzymywać kontakt z siłami osłaniającymi, przemieszczać się w małych grupach
Przemieszczać się małymi grupami (drużyna, zespół) pod osłoną terenu, dymów, wozów i artylerii. Unikamy porażenia ogniem całości sił pododdziału. W ten sposób pododdział zachowuje zdolność do prowadzenia ognia i przemieszczania się jednocześnie.
Rys. 1.7. Działanie spieszonej piechoty pod osłoną ognia wozów bojowych
1.6.3 Przemie...
hermes50