Jan Andrzej Kaczmarczyk - Kompromis.pdf

(1395 KB) Pobierz

1070650021.051.png

JAN ANDRZEJ KACZMARCZYK

KOMPROMIS

1070650021.062.png

1070650021.073.png

1070650021.084.png

1070650021.001.png

1070650021.002.png

1070650021.003.png

1070650021.004.png

1070650021.005.png

1070650021.006.png

1070650021.007.png

1070650021.008.png

1070650021.009.png

1070650021.010.png

1070650021.011.png

1070650021.012.png

1070650021.013.png

1070650021.014.png

1070650021.015.png

1070650021.016.png

1070650021.017.png

1070650021.018.png

1070650021.019.png

1070650021.020.png

1070650021.021.png

1070650021.022.png

1070650021.023.png

1070650021.024.png

1070650021.025.png

1070650021.026.png

1070650021.027.png

1070650021.028.png

1070650021.029.png

1070650021.030.png

1070650021.031.png

1070650021.032.png

1070650021.033.png

1070650021.034.png

1070650021.035.png

1070650021.036.png

1070650021.037.png

1070650021.038.png

1070650021.039.png

1070650021.040.png

1070650021.041.png

1070650021.042.png

1070650021.043.png

1070650021.044.png

1070650021.045.png

1070650021.046.png

1070650021.047.png

1070650021.048.png

1070650021.049.png

1070650021.050.png

1070650021.052.png

1070650021.053.png

1070650021.054.png

1070650021.055.png

1070650021.056.png

1070650021.057.png

1070650021.058.png

1070650021.059.png

1070650021.060.png

1070650021.061.png

1070650021.063.png

1070650021.064.png

1070650021.065.png

1070650021.066.png

1070650021.067.png

1070650021.068.png

1070650021.069.png

1070650021.070.png

1070650021.071.png

1070650021.072.png

1070650021.074.png

1070650021.075.png

1070650021.076.png

1070650021.077.png

1070650021.078.png

1070650021.079.png

1070650021.080.png

1070650021.081.png

1070650021.082.png

1070650021.083.png

1070650021.085.png

Rozdział pierwszy

Zezowaty! Hej, Zezowaty!

W ciszy panującej podczas poobiedniej sjesty głośny krzyk

odbił się echem od portowych zabudowań. John Sunders

zatrzymał się w pół kroku. Stał przez chwilę niezdecydowany, w

nadziei, że wołanie nie jest skierowane do niego. Odgłos szybko

zbliżających się kroków pozbawił go złudzeń. Odwrócił się i

zobaczył barczystego mężczyznę w zniszczonym marynarskim

ubraniu.

- Cześć, Zezowaty — zawołał tamten, uśmiechając się

szeroko. — Nie poznajesz mnie?

- Nie bardzo.

Watson. Joe Watson...

- Watson... Ależ tak.

Wymuszony uśmiech na twarzy Sundersa niezbyt udolnie

wyrażał radość ze spotkania, ale marynarz zdawał się tego nie

dostrzegać.

Gdzie się podziewałeś przez tyle lat? Z innymi chłopcami

spotykam się od czasu do czasu, tylko ty jeden nie dałeś znaku

życia. Jak ci się wiedzie?

- Nieźle.

- Ależ ze mnie dureń — Watson znaczącym ruchem puknął

się w czoło.- Przecież widzę, żeś pan całą gębą. To twoja

maszyna? — wskazał zaparkowanego przy krawędzi jezdni

kremowego mercedesa.

- Moja.

Niezła Watson pokręcił z podziwem głową.- Jak do tego

doszedłeś? Słyszałem, że po wyjściu do cywila wpadłeś w

tarapaty...

- Cicho Sunders rozejrzał się niespokojnie, — To było

dawno. Teraz prowadzę poważne interesy i nie chciałbym, żeby

się ktoś dowiedział...

- Rozumiem — przerwał mu Watson śmiejąc się hałaśliwie.

— Na mnie możesz polegać. Ale chyba nie będziemy gadać na

ulicy, o suchym pysku. Musimy uczcić nasze spotkanie. Ile to

lat minęło? Chyba ze dwadzieścia?

- Dwadzieścia trzy.

- No właśnie. Więc jak? Znajdziesz chwilę czasu dla starego

kumpla?

-Jasne. Chodź, pójdziemy do jakiegoś lokalu — odpowiedział

Sunders kierując się do samochodu.

Właściwie nie miał specjalnej ochoty na wspominanie

dawnych lat, ale obawiał się, że Watson łatwo nie ustąpi. Wolał

więc zgodzić się na jego propozycję, niż afiszować się z prostym

marynarzem w miejscu, gdzie wszyscy go znali.

- To jest życie — Watson rozparł się wygodnie na przednim

siedzeniu mercedesa. — Dokąd mnie zabierzesz?

Sam nie wiem.

Marynarz dostrzegł spojrzenie, jakim Sunders Obrzucił jego

strój, i znów się roześmiał.

- Rozumiem, stary. Czemu od razu nie mówisz, że moje

ubranie nie jest dostatecznie eleganckie. Ale nie martw się,

znam lokal, w którym nikt nie zwraca uwagi na takie drobiazgi.

Pamiętasz Sama-Krasnala?

- Nie.

—A powinieneś. W jego knajpie w Liverpoolu wypiliśmy

morze wódki. Teraz Sam przeniósł się tutaj. Też prowadzi

lokal, i to jaki. W jego „Fali” od razu przypomną ci się stare

dobre czasy. Więc jak jedziemy?

- Dobrze, gdzie to jest?

- Poprowadzę cię. Na najbliższym skrzyżowaniu skręcisz w

prawo- zadysponował Watson chichocąc cicho.

Lokal Sama-Krasnala znajdował się w najstarszej,

najbardziej zaniedbanej części miasta. Sunders był tu po raz

pierwszy. Kiedy Watson kazał mu się zatrzymać, rozejrzał się

niespokojnie.

To na pewno tutaj?

- Tutaj, tutaj. Wysiadamy.

Sunders otworzył drzwi wozu i natychmiast wstrzymał

oddech. Ulica pozbawiona była kanalizacji. Po obu stronach

wąskiej, brukowanej jezdni płynęły wartkimi strumieniami

nieczystości. Ich odór w południowym upale był trudny do

wytrzymania.

- Zrobiłeś się delikatny — zauważył żartobliwie Watson. —

Nie przejmuj się, w środku będzie znacznie lepiej.

- Oby — Sunders westchnął ciężko. — Myślisz, że można tu

zostawić wóz?

- Tak. W dzień jest tu całkiem spokojnie. Nocą bywa trochę

gorzej, ale tak długo chyba nie zostaniemy.

- Skoro tak twierdzisz — powiedział Sunders bez

przekonania. — Gdzie jest ta „Fala”?

- Nie widzisz? — zdziwił się marynarz. — Tu pokazał ręką

szyld.

Duży blaszany . prostokąt pokrywała warstwa rdzy, przez co

złote kiedyś litery stały się niemal nieczytelne. Wisiał w bramie

częściowo zrujnowanej, pozbawionej dachu kamienicy. „Fala”

znajdowała się w piwnicy. Prowadziły do niej wąskie, ośłizłe

schody. Mimo iż drewniana poręcz była lepka od brudu,

Sunders trzymał się jej kurczowo. Coraz bardziej żałował, że

przystał na propozycję Watsona, ale nie wypadało się już

wycofać. Na szczęście zaduch, w którym dominował zapach

kwaśnego piwa i czosnku, był tu mniej dokuczliwy,

prawdopodobnie dzięki znacznie niższej temperaturze. „Da się

wytrzymać” — ocenił pokonując z westchnieniem ulgi ostatni

stopień. Rozejrzał się po pogrążonej w lekkim półmroku sali.

Wyglądała niezbyt zachęcająco. Podłogę stanowiło gliniane

klepisko. Drewniane ściany pokrywały prześcigające się w

wulgarności rysunki i napisy. Belki podtrzymujące strop

wygięte były w niewiarygodnym wręcz stopniu. O ile przy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Jan Andrzej Kaczmarczyk - B.L.O.G.pdf (1699 KB)
Jan Andrzej Kaczmarczyk - Kompromis.pdf (1395 KB)

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin