Prawo prasowe.pdf

©Kancelaria Sejmu

s. 1/1

ust. 2 w art. 4 skreśla

się;

zmiana wchodzi w

życie z dniem

1.01.2002 r.

USTAWA

z dnia 26 stycznia 1984 r.

Prawo prasowe

pod-

stawie: Dz.U. z 1984

r. Nr 5, poz.24; z

1988 r. Nr 41,

poz.324; z 1989 r. Nr

34, poz.187; z 1990 r.

Nr 29, poz.173; z

1991 r. Nr 100,

poz.442; z 1996 r. Nr

114, poz. 542; z 1997

r. Nr 88, poz. 554, Nr

121, poz. 770; z 1999

r. Nr 90, poz. 999; z

2001 r. Nr 112, poz.

1198, z 2002 r. Nr

153, poz. 1271.

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1.

Prasa, zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności wypo-

wiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności

życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej.

Art. 2.

Organy państwowe zgodnie z Konstytucją Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej stwa-

rzają prasie warunki niezbędne do wykonywania jej funkcji i zadań, w tym również

umożliwiające działalność redakcjom dzienników i czasopism zróżnicowanych pod

względem programu, zakresu tematycznego i prezentowanych postaw.

Art. 3.

Pracownik poligrafii oraz kolportażu nie może ograniczać ani w jakikolwiek inny

sposób utrudniać drukowania i nabywania przyjętych przez przedsiębiorstwo do dru-

ku i rozpowszechniania dzienników, czasopism lub innych publikacji prasowych z

powodu ich linii programowej albo treści.

Art. 3a.

W zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy usta-

wy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz.

1198).

Art. 4.

1. Przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz

niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie infor-

macji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja

nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności.

ust. 2 w art. 4 skre-

ślony

02-11-19

Opracowano na

(Dz.U. z 2001 r. Nr

112, poz. 1198).

©Kancelaria Sejmu

s. 2/2

3. W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego

odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie

trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyj-

nej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy,

oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy.

[4. Odmowę, o której mowa w ust. 3, bądź niezachowanie wymogów określonych w

tym przepisie można zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego w terminie

miesiąca; w postępowaniu przed Sądem stosuje się odpowiednio przepisy Kodek-

su postępowania administracyjnego o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyj-

nych.]

nowe brzmienie ust. 4

w art. 4 wchodzi w

życie z dn. 1.01.2004

r. (Dz.U. 2002 r. Nr

153, poz. 1271)

<4. Odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych

w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30

dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o za-

skarżaniu do sądu decyzji administracyjnych.>

Art. 5.

1. Każdy obywatel, zgodnie z zasadą wolności słowa i prawem do krytyki, może

udzielać informacji prasie.

2. Nikt nie może być narażony na uszczerbek lub zarzut z powodu udzielenia infor-

macji prasie, jeżeli działał w granicach prawem dozwolonych.

ust. 5 i 6 w art. 4

skreślony;

Art. 6.

1. Prasa jest zobowiązana do prawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk.

2. Organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe jednostki or-

ganizacyjne oraz organizacje spółdzielcze są obowiązane do udzielenia odpowie-

dzi na przekazaną im krytykę prasową bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż

w ciągu miesiąca.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do związków zawodowych, organizacji

samorządowych i innych organizacji społecznych w zakresie prowadzonej przez

nie działalności publicznej.

4. Nie wolno utrudniać prasie zbierania materiałów krytycznych ani w inny sposób

tłumić krytyki.

Art. 7.

1. Ustawa reguluje prasową działalność wydawniczą i dziennikarską.

2. W rozumieniu ustawy:

1) prasa oznacza publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorod-

nej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku, opatrzone stałym tytu-

łem albo nazwą, numerem bieżącym i datą, a w szczególności: dzienniki i

czasopisma, serwisy agencyjne, stałe przekazy teleksowe, biuletyny, progra-

my radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są także wszelkie ist-

niejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego prze-

kazywania, w tym także rozgłośnie oraz tele- i radiowęzły zakładowe, upo-

wszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej

02-11-19

©Kancelaria Sejmu

s. 3/3

techniki rozpowszechniania; prasa obejmuje również zespoły ludzi i poszcze-

gólne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską,

2) dziennikiem jest ogólnoinformacyjny druk periodyczny lub przekaz za pomo-

cą dźwięku oraz dźwięku i obrazu, ukazujący się częściej niż raz w tygodniu,

3) czasopismem jest druk periodyczny ukazujący się nie częściej niż raz w tygo-

dniu, a nie rzadziej niż raz w roku; przepis ten stosuje się odpowiednio do

przekazu za pomocą dźwięku oraz dźwięku i obrazu innego niż określony w

pkt 2,

4) materiałem prasowym jest każdy opublikowany lub przekazany do opubliko-

wania w prasie tekst albo obraz o charakterze informacyjnym, publicystycz-

nym, dokumentalnym lub innym, niezależnie od środków przekazu, rodzaju,

formy, przeznaczenia czy autorstwa,

5) dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przy-

gotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z re-

dakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redak-

cji,

6) redaktorem jest dziennikarz decydujący lub współdecydujący o publikacji

materiałów prasowych,

7) redaktorem naczelnym jest osoba posiadająca uprawnienia do decydowania o

całokształcie działalności redakcji,

8) redakcją jest jednostka organizująca proces przygotowywania (zbierania, oce-

niania i opracowywania) materiałów do publikacji w prasie.

Art. 8.

1. Wydawcą może być osoba prawna, fizyczna lub inna jednostka organizacyjna,

choćby nie posiadała osobowości prawnej. W szczególności wydawcą może być

organ państwowy, przedsiębiorstwo państwowe, organizacja polityczna, związek

zawodowy, organizacja spółdzielcza, samorządowa i inna organizacja społeczna

oraz kościół i inny związek wyznaniowy.

2. Organizacja polityczna, związek zawodowy, przedsiębiorstwo państwowe, organi-

zacja spółdzielcza, samorządowa i inna organizacja społeczna oraz kościół i inny

związek wyznaniowy może realizować uprawnienia wydawnicze bezpośrednio

lub za pośrednictwem wydawnictw własnych, jak również innych wydawnictw,

działających jako nakładca.

Art. 9.

Przepisów niniejszej ustawy nie stosuje się do:

1) Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Dziennika Urzędowego Rzeczy-

pospolitej Polskiej "Monitor Polski" oraz innych urzędowych organów publi-

kacyjnych,

2) Diariusza Sejmowego i własnych sprawozdań z działalności Sejmu i jego or-

ganów, a także wewnętrznych wydawnictw rad narodowych,

3) orzecznictwa sądów oraz innych urzędowych publikacji o tym charakterze,

4) wydawnictw prasowych obcych przedstawicielstw dyplomatycznych, urzę-

dów konsularnych i organizacji międzynarodowych, które na podstawie

02-11-19

©Kancelaria Sejmu

s. 4/4

ustaw, umów i zwyczajów międzynarodowych korzystają z prawa prowadze-

nia działalności wydawniczej.

Rozdział 2

Prawa i obowiązki dziennikarzy

Art. 10.

1. Zadaniem dziennikarza jest służba społeczeństwu i państwu. Dziennikarz ma

obowiązek działania zgodnie z etyką zawodową i zasadami współżycia społecz-

nego, w granicach określonych przepisami prawa.

2. Dziennikarz, w ramach stosunku pracy, ma obowiązek realizowania ustalonej w

statucie lub regulaminie redakcji, w której jest zatrudniony, ogólnej linii progra-

mowej tej redakcji.

3. Działalność dziennikarza sprzeczna z ust. 2 stanowi naruszenie obowiązku pra-

cowniczego.

Art. 11.

1. Dziennikarz jest uprawniony do uzyskiwania informacji w zakresie, o którym

mowa w art. 4.

2. Informacji w imieniu jednostek organizacyjnych są obowiązani udzielać kierowni-

cy tych jednostek, ich zastępcy, rzecznicy prasowi lub inne upoważnione osoby,

w granicach obowiązków powierzonych im w tym zakresie.

3. Kierownicy jednostek organizacyjnych są obowiązani umożliwiać dziennikarzom

nawiązanie kontaktu z pracownikami oraz swobodne zbieranie wśród nich infor-

macji i opinii.

4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa organizację i zadania rzeczni-

ków prasowych w urzędach organów administracji rządowej.

Art. 12.

1. Dziennikarz jest obowiązany:

1) zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu

materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych

wiadomości lub podać ich źródło,

2) chronić dobra osobiste, a ponadto interesy działających w dobrej wierze in-

formatorów i innych osób, które okazują mu zaufanie [ . ] < , >

3) dbać o poprawność języka i unikać używania wulgaryzmów.

2. Dziennikarzowi nie wolno prowadzić ukrytej działalności reklamowej wiążącej

się z uzyskaniem korzyści majątkowej bądź osobistej od osoby lub jednostki or-

ganizacyjnej zainteresowanej reklamą.

Art. 13.

1. Nie wolno wypowiadać w prasie opinii co do rozstrzygnięcia w postępowaniu

sądowym przed wydaniem orzeczenia w I instancji.

02-11-19

s. 5/5

2. Nie wolno publikować w prasie danych osobowych i wizerunku osób, przeciwko

którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe, jak również danych

osobowych i wizerunku świadków, pokrzywdzonych i poszkodowanych, chyba że

osoby te wyrażą na to zgodę.

3. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 2, nie narusza przepisów innych ustaw. Wła-

ściwy prokurator lub sąd może zezwolić, ze względu na ważny interes społeczny,

na ujawnienie danych osobowych i wizerunku osób, przeciwko którym toczy się

postępowanie przygotowawcze lub sądowe.

Art. 14.

1. Publikowanie lub rozpowszechnianie w inny sposób informacji utrwalonych za

pomocą zapisów fonicznych i wizualnych wymaga zgody osób udzielających in-

formacji.

2. Dziennikarz nie może odmówić osobie udzielającej informacji autoryzacji do-

słownie cytowanej wypowiedzi, o ile nie była uprzednio publikowana.

3. Osoba udzielająca informacji może z ważnych powodów społecznych lub osobi-

stych zastrzec termin i zakres jej opublikowania.

4. Udzielenia informacji nie może uzależniać, z zastrzeżeniem wynikającym z ust. 2,

od sposobu jej skomentowania lub uzgodnienia tekstu wypowiedzi dziennikar-

skiej.

5. Dziennikarz nie może opublikować informacji, jeżeli osoba udzielająca jej za-

strzegła to ze względu na tajemnicę służbową lub zawodową.

6. Nie wolno bez zgody osoby zainteresowanej publikować informacji oraz danych

dotyczących prywatnej sfery życia, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działal-

nością publiczną danej osoby.

Art. 15.

1. Autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego

nazwiska.

2. Dziennikarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy:

1) danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do

redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również innych osób

udzielających informacji opublikowanych albo przekazanych do opublikowa-

nia, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych,

2) wszelkich informacji, których ujawnienie mogłoby naruszać chronione pra-

wem interesy osób trzecich.

3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również innych osób zatrudnionych

w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach orga-

nizacyjnych.

Art. 16.

1. Dziennikarz jest zwolniony od zachowania tajemnicy zawodowej, o której mowa

w art. 15 ust. 2, w razie gdy informacja, materiał prasowy, list do redakcji lub in-

ny materiał o tym charakterze dotyczy przestępstwa określonego w art. 254 Ko-

deksu karnego albo autor lub osoba przekazująca taki materiał wyłącznie do wia-

02-11-19

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: