Słodycze.pdf

Słodycze

blok lubuski - smakołyk w kształcie cegły imitujący smak czekolady. Masa była

przemieszana z jakimiś odpadkami po produkcyjnymi, jakby resztkami wfli.

Bolek i Lolek – polska balonowa guma do żucia. Jak wiadomo polski przemysł

spożywczy jak dotąd nie potrafił wyprodukować gumy balonowej. Różne gumy

pojawiające się na rynku, najczęściej w kształcie irysków, były twarde, wręcz kruche i do

wzorca „Donald” było im daleko. Sytuację miał zmienić właśnie „Bolek i Lolek”. Balony

jednak wychodziły słabiutko, a smak był nijaki.

ciepłe lody – ciekawie rozwiązany problem braku chłodni w niektórych sklepach. Ciepłe

lody sprzeczne z logiką już w samej nazwie, produkowane były na bazie prawdziwego

wafelka od lodów. Był on wypełniony czymś w rodzaju stwardniałej piany o dość

sympatycznym smaku. Wszystko razem wraz z etykietka wytwórcy, zapakowane było w

celofan.

czarna perełka – były to małe brązowe groszki, uwięzione w sprytnym okrągłym

pudełeczku z cienkiego żółtego plastiku. Poprzez pokręcanie wieczkiem od pudełka,

zgrywało się otwory na bocznej ściance przez które potem poprzez intensywne

potrząsanie, wydobywało się groszki. Niestety groszki najczęściej się sklejały w jedną

bryłę i żeby je wydobyć i tak trzeba było otworzyć pudełko. Smak groszków odgrywał rolę

drugorzędną, a ważne raczej było zmaganie się z materią.

czekolada czekolado podobna – to symbol PRL-owskiej rzeczywistości. Wyroby

czekolado podobne miały zastąpić braki w podaży prawdziwej czekolady, która była

eksportowana prawie na cały świat i cieszyła się tam największym uznaniem. My tym

czasem byliśmy skazani na przeróżne wynalazki w formie czekolado podobnych bloków,

czekolad, cukierków, polew. Żeby forma pasowała do treści, stosowano często „etykiety

zastępcze”. Z Węgier sprowadzano czekolado podobne "Afrikany". W drugiej połowie lat

70-tych zasadniczo występowały 2 rodzaje polskiej czekolady: Amatorska - mleczna

czekolada w fioletowym opakowaniu z dużą literą A na opakowaniu oraz Wyborowa -

gorzka (lubili ją wyłącznie dorośli) w jasno zielonym opakowaniu.

Donald – (guma do żucia, balonówa) produkt dostępny wyłącznie u „prywaciarzy” czyli

wszelkiego rodzaju budkach warzywnych i bazarach, ewentualnie w Pewexach.

Pakowana w kolorowe błyszczące papierki z wizerunkiem Kaczora Donalda i co

najważniejsze dołączona była do niej historyjka obrazkowa z postaciami Disneya.

Historyjki zbierało się, i wymieniało między sobą , a charakterystyczny zapach gumy

długo przywoływał przyjemne wspomnienia. Często, gdy guma już traciła smak, nie była

wyrzucana tylko zasilana kolejną. Normy przewidywały jednoczesne żucie do czterech

gum. Alternatywnie żuło się gumy-kulki sprzedawane w długich foliowanych

opakowaniach (jakby na metry). Sprzedawca odcinał żądaną ilość gum. Wszystkie gumy

można było uszlachetniać przez jednoczesne rzucie grafitu kolorowej kredki, co

nadawało gumie piękny jaskrawy kolor.

draże indyjskie – znalazły się w tym spisie głównie ze względu na niezapomnianą

nazwę. Były to orzeszki oblane jakąś brązową substancją.

dropsy – protoplasta „mentosów”, chociaż pozbawiony jakiejkolwiek reklamy, znany

każdemu mieszkańcowi naszego kraju. Występowały w najróżniejszych smakach i

kolorach, miały jednak zawsze jedna wspólna cechę – bardzo trudno było usunąć z nich

opakowanie. Papierek w który były zawijane odklejał się często dopiero w ustach.

herbatniki – sama nazwa jednoznacznie kojarzy mi się z trudnymi czasami. Co to są

herbatniki wyjaśniać nikomu nie trzeba. Dawniej jednak herbatniki to bywało drugie

śniadanie w szkole, wykwintny poczęstunek dla gości, suchy prowiant na wycieczkę,

nagroda w szkolnym konkursie. Niewątpliwą zaletą herbatników było to, że zawsze

można było je kupić.

iryski – małe kostki zawijane w papierki jak paczuszki, wykonane z masy podobnej do

„krówek” tylko twardsze. O ile nie leżały z byt długo gdzieś w magazynach, to bardzo

ładnie się żuły, i zyskiwały miano „mordoklejek”, przestarzałe były kruche i nie miały już

takiej wartości. Konkurowały z nimi „toffi”.

kukułki – bardzo poszukiwane cukierki, w kształcie landrynki. Ale to jedyne

podobieństwo. Były brązowe z białymi paseczkami, nadziewane jakimś alkoholem.

Bardzo smaczne. Często wystawiane na stół jako stały element dekoracyjny.

lizaki – występowały w dwu wersjach: 1- okrągłe, płaskie , z kolorowym wzorkiem w

kształcie kwiatuszka w środku, na drewnianym patyku, zawijane w celofan. 2 – w

kształcie kogucika, z czerwonej masy, na drewnianym patyku, nie pakowane. Później

pojawiły się lizaki na plastikowych patyczkach. Były to owalne, jakby rozpłaszczone

dropsy na patyku, pakowane w zgrzewany celofan. No i oczywiście „Kojaki” dziś znane

jako „lili-pops”. Regionalnie występowały też lizaki z żołnierzykiem. Lizak przypominający

smoczka, zamiast patyczka posiadał plastikową figurkę żołnierzyka lub Indianina.

lody „Bambino” - były to lody na patyku o smaku śmietankowym. Loda należało spożyć

w możliwie najkrótszym czasie najlepiej zachłannymi „gryzami” , w przeciwnym razie lód

spadał na ziemię, a my zostawaliśmy z samym patykiem. W najlepszym razie mieliśmy

rękę umazaną po łokieć. Udoskonalona wersja tego loda, która miała być pozbawiona

już opisanych wyżej defektów, nosiła nazwę „ Calipso ”. Tu producent w ogóle

zrezygnował z instalowania patyka, obarczając tym zadaniem konsumenta. Jak

przypomina znakomity badacz tematu i specjalista od mrożonek Mateusz F. ,dołączony

do paczki patyczek był płaski, taliowany i doskonale przyjął się w gabinetach lekarskich

jako przyrząd do badania gardła i powiększonych migdałków. Nabywca loda mógł

samodzielnie podjąć decyzję, czy zje go patyczkiem-łyżeczką, czy też podejmie śmiałą

próbę nabicia loda na patyk. Decyzję należało podjąć w oparciu o panujące warunki

atmosferyczne i stopień zmrożenia loda. Praktyka wskazywała na korzystanie z

pierwszej metody, choć po kilku minutach trzymało się w garści roztopioną breję, to

jednak straty na lodzie były i tak mniejsze niż w przypadku niefachowego nabicia na

patyk. Wprowadzone na krótko lody "Śnieżki" oklejone z obu stron wafelkami, nie

rozwiązały nabrzmiałych problemów spożycia loda. Dalszych doświadczeń na lodach

nie prowadzono. (specjalne podziękowania za udostępnienie swoich wieloletnich badań

nad lodem w PRL, dla Mateusza F.)

lokomotywka - plastikowa, przeźroczysta lokomotywka wypchana różnokolorowymi

groszkami o smaku kwaskowym. Groszki zazwyczaj posklejane. Bardzo intensywny

barwnik skutecznie farbował dłonie i język.

miętówki - Kupowało się na kg, zrobione ze sprasowanego, białego, miętowego

proszku, zrobionego na kształt okrągłej, średniej wielkości tabletki. Pani sklepowa,

zwykle pakowała te miętówki do papierowej torebki, która od wewnątrz po jakimś czasie

była pokryta odsypującym się z cukierków białym proszkiem a także łapka sięgająca po

te miętówki również nabierała białego koloru. Miętówki się zwykle ssało, szybko się

rozpuszczały. /derfic/

misie – żelowe misie przywożone z NRD. Funkcjonowały też pod nazwą HARIBO.

Bardzo popularne i często uważane za smaczne. W jednostkach handlu

nieuspołecznionego (prywatne budy, zieleniaki), sprzedawane na sztuki.

mleko skondensowane w tubkach – nie przypadkiem znalazło się w dziale słodyczy.

Każdy doskonale wiedział, że inne użycie tego smakołyku, jak bezpośrednie wtłoczenie

do organizmu, było by czystą stratą. Stratą niewybaczalną tym bardziej, że mleczko było

praktycznie nie do zdobycia. Występowało także w wersji czekoladowej.

obwarzanki – małe, twarde obręcze upieczone z mąki z wodą, nawlekane na papierowe

sznureczki. W sklepach leżały przeważnie blisko pieczywa, jeden z podstawowych

artykułów wszelkich odpustów i festynów. Coś niby chipsy.

Pańska Skórka – różowo-biała substancja o konsystencji „krówki”, zawijana w papierek,

sprzedawana pod kościołami i na odpustach. Trzymana w koszach przez babcie w

chustkach na głowie.

pastylki pudrowe – czyli namiastka oranżady w proszku w formie dropsa. Rekordziści

potrafili zjeść jednorazowo 0.5kg tego przysmaku. Piekł po nich język.

prażynki - wersja "beta" chipsów. Wykonane z ziemniaków prażone krążki, przesiąknięte

tłuszczem. Miały tą zaletę, że po zjedzeniu całego opakowania, na jakiś czas nabierało

się do nich obrzydzenia, co niewątpliwie było z korzyścią dla wątłego młodego

organizmu.

Prince polo – to samo co dzisiaj, chociaż w innym opakowaniu. Już wtedy można było

się dzielić wszystkim, „ale nie moim Prince polo”. Dobry produkt nie wymaga reklamy.

ryż dmuchany – sprzedawany w foliowych podłużnych torebkach. Zjadany garściami

pchanymi do ust. Na krótko pojawił się w wersji ze słodką kolorową polewą.

słonecznik - wszyscy chodzili i skubali, starzy i młodzi, kobiety i mężczyźni, studenci i

robotnicy. Na ulicach można było trafić na staruszki handlujące łuskanymi nasionami

zawiniętymi w tutki z gazety.

smakołyk warszawsk i - wyrób czekoladopodobny w formie bloku.

suchary - grube ciasteczka z kminkiem o twardości hartowanej stali. Pakowane w

pergaminowy papier z obwolutą po 4 szt.

szyszki - wiele smakołyków wykonywało się domowym sposobem. Umiejętności takie

zdobywało się już w szkole na ZetPeTach. Oto ciekawy przepis przysłany przez Magdę

S.: "Na zajęciach praktyczno-technicznych w szkole (tak się niegdyś nazywały lekcje

służące uczeniu się wykonywania przedmiotów, które w normalnych warunkach można

by po prostu kupić w sklepie) nauczyłam się robić SZYSZKI. Topiło się irysy i krówki z

margaryna, do gorącej masy wsypywało się ryz nadmuchiwany (w Kielcach mówiono

"preparowany") i z cieplej jeszcze mieszaniny wyżej wymienionych składników kleiło się

kule, jaja, itp. - jako oryginalne słodycze, urozmaicenie od "wyrobów czekolado

podobnych". Gdyby nie zmiany ustrojowe, do tej pory umieli byśmy już pewnie dmuchać

ryż.

Turbo – guma do żucia sprowadzana potajemnie z Turcji. Wsławiła się tym , że

zawierała związki rakotwórcze. Takie „turbo” doładowanie.

wafle – kwadratowe wafle ze wzorkiem w kratkę, zjadane na sucho lub smarowane

dżemem i cięte na małe kawałki niby ciasteczka.

wata cukrowa – Wytwarzana na oczach klienta w specjalnych machinach. Do

kręcącego się bębna sypało się cukier, następnie drewnianym patykiem wybierało się

powstała na skutek temperatury, cukrową watę. Dostępna przed kościołami, na

odpustach i wesołych miasteczkach.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: