JAMES THOMPSON--KARI VAARA 01.Anioły śniegu (2010).pdf

PRZEKŁAD

MACIEJ NOWAK-KREYER

Rozdział 1

Jestem w Hullu Poro, Szalonym Reniferze, największym

barze i restauracji po tej stronie kręgu polarnego. Całkiem

niedawno został odnowiony, jednak sosnowa boazeria na

ścianach i suficie sprawia, że przypomina stary dom na fińskiej

wsi. Ot, taki rustykalny styl.

Dopiero wczesne popołudnie, ale przyszło już z kilkaset

osób. W barze jest tłoczno i głośno. Na zewnątrz minus

czterdzieści stopni, za zimno na narty. Podmuch wiatru przy

zjeździe natychmiast odmraża chociażby najmniejszy skrawek

odsłoniętej skóry. Pozamykano wyciągi, a ludzie piją.

Moja żona, Kate, jest kierowniczką Levi Center, kompleksu

złożonego z restauracji, barów, hotelu z dwustoma pokojami

oraz różnych miejsc rozrywki, przeznaczonego dla prawie

tysiąca osób. Hullu Poro to tylko część tego ogromnego

przedsięwzięcia w największym fińskim kurorcie narciarskim.

A wszystkim zarządza Kate. Jestem z niej dumny.

Stoi właśnie za barem i rozmawia z Tuuli, kierowniczką

zmiany. Podsłuchuję ich rozmowę, bo jestem gliniarzem, a

Kate może chcieć, żebym dokonał aresztowania.

– Moim zdaniem, coś majstrujesz na komputerze ze stanem

magazynu – mówi Kate. – Przenosisz alkohol do innych

punktów sprzedaży, co wygląda, jakby znikał z innych barów,

ale naprawdę sprowadzasz butelki tutaj, sprzedajesz spod lady,

a pieniądze bierzesz do swojej kieszeni.

Tuuli uśmiecha się i odpowiada po fińsku. Spokojnym

głosem wypuszcza z siebie wartki strumień wulgarnych

przekleństw. Kate nie ma pojęcia, jak bardzo Tuuli właśnie ją

obraziła.

Kate ma sto siedemdziesiąt dwa centymetry wzrostu i jest

szczupła. Włożyła dżinsy levisy i kaszmirowy sweter. Długie

cynamonowe włosy zebrała w kok. Zerkają na nią mężczyźni

przy barze.

– Proszę, mów po angielsku, żebym mogła cię zrozumieć –

odpowiada. – Jeśli nie potrafisz wyjaśnić, co się dzieje z

alkoholem, to jesteś zwolniona. Zastanawiam się też nad

zgłoszeniem sprawy na policję.

Z twarzy Tuuli niczego nie da się wyczytać.

– Pani nie ma pojęcia, o czym pani mówi.

Kate jest specjalistką od zarządzania kurortami

narciarskimi. Właściciele Levi Center chcą je powiększyć,

dlatego półtora roku temu sprowadzili ją do Finlandii z Aspen,

żeby nadzorowała przebudowę.

– Sprawdziłam daty i godziny w systemie komputerowym –

mówi Kate. – Transfery z magazynu zgadzają się z twoimi

godzinami pracy. Nikt inny nie mógł tego zrobić. W ostatnim

miesiącu zniknął alkohol wart sześćset euro. Pracujesz tutaj od

trzech miesięcy. Chcesz, żebym sprawdziła pozostałe dwa?

Tuuli intensywnie się zastanawia.

– Jeśli da mi pani odprawę wysokości tygodniowej pensji i

list polecający – odpowiada – to odejdę z pracy, nie zgłaszając

protestu w związku zawodowym.

Kate krzyżuje ramiona.

– Żadnej odprawy i żadnego listu. Jeśli złożysz protest, to ja

składam oskarżenie.

Tuuli zaciska palce na butelce Johnny’ego Walkera, która

stoi na półce. Mętny poblask oczu zdradza, że nieco skradzionej

wódki przepłynęło też przez jej gardło. Znam się na pijakach –

kobieta właśnie się zastanawia, czy nie uderzyć Kate butelką.

Ta spogląda na mnie i daje znak ruchem głowy. Tuuli zdejmuje

dłoń z butelki, próbuje załagodzić sytuację.

– Usiądźmy i porozmawiajmy.

Kate daje znak ochroniarzowi stojącemu przy drzwiach,

który podchodzi teraz bliżej.

– Ta rozmowa już się skończyła – oznajmia. – Idź z Tuuli,

niech zabierze swoje rzeczy, a potem wyprowadź ją na

zewnątrz. Nie ma już wstępu do baru.

– Jesteś suką – stwierdza Tuuli.

Kate się uśmiecha.

– A ty bezrobotną. Nie masz też wstępu do żadnego innego

baru w Levi, który jest własnością tej firmy.

Czyli do większości. Tuuli właśnie dostała wilczy bilet.

Zaciska zęby i pięści.

– Vitun huora. – Pierdolona dziwka.

Kate zerka na ochroniarza.

– Zabierz ją stąd.

Mężczyzna kładzie dłoń na ramieniu Tuuli i ją wyprowadza.

Kate odwraca się do mnie, jest lodowato spokojna.

– Muszę załatwić jeszcze kilka spraw w biurze, będę za kilka

minut.

Czekam na nią oparty o bar. Jakiś turysta pyta Jaskę,

barmana:

– Jak daleko na północ jesteśmy?

Jaska przyjmuje uprzejmie znużony wyraz twarzy,

zarezerwowany dla zagranicznych turystów.

– Wy, Australijczycy, niezbyt dobrze znacie się na… – nie

potrafi znaleźć słowa i przechodzi na fiński – Maantiede. Jak

pan będzie jechał dzień w tę stronę, to dotrze nad Morze

Barentsa, na koniec świata.

Wskazuje na zachód.

– Niektórzy Finowie też nie znają się dobrze na geografii –

mówię. – To droga do Szwecji. – Obracam się o

dziewięćdziesiąt stopni. – Biegun północny jest w tamtą stronę.

– Potem wskazuję na wschód. – A tam jest Rosja. Jesteśmy sto

siedemdziesiąt kilometrów za kręgiem polarnym.

– Chodziłem do liceum z inspektorem Vaarą – mówi Jaska.

– Zawsze miał lepsze stopnie.

– Dziękuję za lekcję – odpowiada Australijczyk. – Ciężko

się połapać, kiedy ciągle jest tak ciemno. Pan jest policjantem?

– Tak.

– Postawię panu kolejkę, oficerze. Czego się pan napije?

– Lapin Kulta.

– Co to jest?

– Piwo. Tak trochę ponad sto lat temu mieliśmy w Arktyce

gorączkę złota i to jest nazwa marki piwa, oznacza „Złoto

Laponii”.

Jaska robi drinki dla turystów, rozmawia z nimi o

warunkach narciarskich. Jutro ma się ocieplić do minus

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: