Doktryna tajemna [3].pdf

Rozdział l

SYMBOLIZM l IDEOGRAFIA

Symbol jest zawsze dla tego, kto ma

oczy ku widzeniu, mniej lub bardziej

jasnym objawieniem tego, co jest Bogu

podobne... We wszystkim przebłyska

coś z Myśli Bożej...

Carlyle

Badanie ukrytego znaczenia każdej religijnej i świeckiej legendy, wszystkich wielkich czy małych

narodów, zwłaszcza tradycji Wschodu, zajęło większą część życia autorki. Należy ona do tych, którzy

są głęboko przekonani, że żadna opowieść mitologiczna, żadne zdarzenie przekazane w podaniu

ludowym nie było nigdy czystym wymysłem lub fikcją i że każde takie opowiadanie ma zawsze swój

istotny historyczny odpowiednik. Pod tym względem autorka nie zgadza się z tymi symbologami,

choćby najsławniejszymi, którzy w żadnym micie nie widzą nic ponad jeszcze jeden dowód, iż umysł

starożytnych ludów był skłonny do przesądu, i uważają, że wszystkie mitologie pochodzą od mitów

słonecznych i na nich się opierają. Z takimi powierzchownymi myślicielami rozprawił się wspaniale

Gerald Massey, poeta i egiptolog, w odczycie Starożytna i nowoczesna luniolatria. Jego ostra krytyka

zasługuje na powtórzenie w tej części książki, gdyż dobrze oddaje nasze własne uczucia,

wypowiedziane otwarcie jeszcze w 1875 roku, gdy pisaliśmy Izis odsłoniętą'.

W ciągu ostatnich trzydziestu lat profesor Max Muller nauczał w swych książkach i wykładach, na

łamach “Timesa", “Saturday Review" i innych czasopism, z estrady Instytutu Królewskiego, z kazalnicy

Westministerskiego Opactwa i ze swej katedry w Oxfordzie, że mitologia jest chorobą języka i że

symbolizm starożytny był wynikiem czegoś w rodzaju pierwotnego niedorozwinięcia.

Wiemy, powtarza w ślad za Maxem Mullerem Renouf w swych Hibbertowskich wykładach, że

mitologia jest chorobą, powstającą na pewnym stopniu kultury ludzkiej. Takie oto płytkie wyjaśnienie

nieewolucjonistów przyjmuje jeszcze publiczność brytyjska, która lubi, by ją wyręczano w myśleniu.

Profesor Max Muller, Cox, Gubernatis i inni zwolennicy teorii mitu słonecznego przedstawili nam

prymitywnego twórcę mitów jako rodzaj zgermanizowanego Hindusa-metafizyka, który rzuca własny

cień na mgławice myśli i rozprawia sprytnie na temat dymu lub przynajmniej chmur; niebo nad jego

głową staje się kopułą nad krajem urojeń, pelne upiornych obrazów pierwotnej wyobraźni. Wyobrażają

sobie człowieka pierwotnego jako podobnego do nich samych i każą mu być przewrotnie skłonnym do

samomistyfikacji lub, jak powiada Fontenelle: “do widzenia rzeczy, których nie ma!" Wypaczali oni

obraz pierwotnego lub archaicznego człowieka, przedstawiając go jako poddającego się od samego

początku bezmyślnie swej ruchliwej a niesfornej wyobraźni, każącej mu wierzyć w różne urojenia,

którym stale przeczyły jego własne bezpośrednie doświadczenia codzienne. Przedstawili go jako

głupca – ofiarę wyobraźni w twardej rzeczywistości, żłobiącej w nim ślady doświadczeń, na kształt

lodowca pozostawiającego swój ślad na skałach podmorskich.

Wypada stwierdzić, a pewnego dnia zostanie to ogólnie przyjęte, że ci uznani obecnie nauczyciele,

nie są bliżsi rozumieniu początków mitologii i języka aniżeli Burns'owski poeta, Wiflie, rozumieniu

pegaza. Odpowiedź moja brzmi: Jest tylko urojeniem teoretyka metafizyki twierdzenie, że mitologia

była chorobą języka czy czegokolwiek innego poza jego własnym mózgiem. Pochodzenie i znaczenie

mitologii zostało zupełnie nie zrozumiane przez tych “słoneczników"! Mitologia była pierwotnym

sposobem myślenia, była prymitywną myślą. Opierała się na faktach natury i dziś jeszcze daje się

sprawdzić przez zjawiska przyrody. Nie ma w niej nic chorobliwego, nic nierozumnego, jeśli się ją

rozważa w świetle ewolucji i jeśli się należycie, dokładnie zrozumie jej język znaków jako sposób

wyrażania się. Niedorzeczność tkwi raczej w uznaniu jej za historię człowieka lub za Boskie

Objawienie *[Zgadzamy się, jeśli chodzi o Boskie Objawienie lecz nie, jeśli chodzi o ludzką historię. W

większości bowiem alegorii i mitów Indii ukrywa się historia, prawdziwe i istotne zdarzenia]. Mitologia

jest zasobem prastarej wiedzy ludzkiej i, co głównie nas tu obchodzi, jeśli się ją właściwie wyjaśni,

położy koniec tym wszystkim fałszywym teologiom, które mimo woli zrodziła *[Gdy rozwieją się

fałszywe teologie, wtedy odnajdzie się prawdziwa przedhistoryczna rzeczywistość, zawarta

szczególnie w mitologii Ariów i starożytnych Hindusów, a nawet przedhornerowskich Hellenów].

We współczesnej frazeologii mówi się nieraz o jakimś twierdzeniu, że jest mityczne, gdy uznaje się

je za nieprawdziwe; lecz mitologia starożytna nie była wcale systemem fałszywym w tym znaczeniu.

Baśnie były jej sposobem przedstawiania faktów; nie były one ani fałszerstwami, ani fikcjami. Na

przykład Egipcjanie przedstawiający księżyc jako kota nie byli takimi głupcami, aby przypuszczać, że

istotnie jest kotem, ani też ich ruchliwa wyobraźnia nie widziała żadnego podobieństwa księżyca do

koła; mit kota nie był też samym tylko rozszerzeniem przenośni słownej; nie mieli również zamiaru

stwarzać zagadek i łamigłówek... Po prostu zaobserwowali, że kot widzi w ciemności, że źrenice jego

stają się okrągłe i najbardziej świecą w nocy. Księżyc był widzącym w nocy na niebie, a kot jego

odpowiednikiem na ziemi; w ten sposób kota domowego poczęto uważać za przedstawiciela, za

naturalny znak i jakby żywy obraz księżycowej tarczy... Stąd też i słońce, widzące w nocy w drugim,

podziemnym świecie, mogło być także nazwane kotem, skoro również widziało w ciemności. Kotta w

języku egipskim to mau, co oznacza widzącego, od mau – widzieć. Pewien autor piszący o mitologii

twierdzi, że Egipcjanie “wyobrażali sobie poza słońcem wielkiego kota. a słońce uważali za jego

źrenicę". Lecz taka interpretacja jest na wskroś nowoczesna. Pochodzi od Mullerowskiego kramu.

Księżyc jako kot był okiem słońca, ponieważ odbijał światło słoneczne, a oko odbija obrazy w swym

zwierciadle. W postaci bogini Paszt kot czuwa i trzyma straż przy słońcu, trzymając łapę i raniąc

pazurem głowę węża ciemności, zwanego jego odwiecznym wrogiem.

Ten mit księżycowy jest wiernym odzwierciedleniem zjawiska astronomicznego. Selenografia

jednakże jest najmniej ezoteryczną częścią symbolizmu księżycowego. Aby opanować całkowicie –

jeśli wolno ukuć nowe siowo – seleriognosis, trzeba się znać nie tylko na jej znaczeniu

astronomicznym. Księżyc, jak to wykazaliśmy w stancy szóstej, w tomie l, jest ściśle spokrewniony z

Ziemią i bardziej bezpośrednio związany ze wszystkimi tajemnicami naszego globu aniżeli nawet

Wenus-Lucifer, tajemna siostra i alter ego Ziemi [Zob. rozdział IX, Księżyc, Deus Lunus, Febe].

Niezmordowane badania symbologów zachodnich, zwłaszcza niemieckich, w ciągu ostatniego i

obecnego stulecia doprowadziły najbardziej nieuprzedzonych ludzi, i oczywiście każdego okultystę, do

przekonania, że bez pomocy syrnbologii, z jej siedmiu działami, o których współcześni nic nie wiedzą,

nie można dokładnie zrozumieć żadnego starożytnego pisma świętego. Sym-boiogię trzeba studiować

we wszystkich jej aspektach, każdy bowiem naród posiadał własne, sobie właściwe metody wyrażania

się przez symbole. Krótko mówiąc, żadnego papirusu egipskiego, żadnej hinduskiej o/a/', asyryjskiej

tabliczki czy hebrajskiego pergaminu nie należy czytać ani rozumieć dosłownie.

O tym dziś wie każdy uczeń. Już sarnę znakomite odczyty Geralda Masseya wystarczają, aby

przekonać każdego uczciwego, bezstronnego chrześcijanina, że interpretowanie Biblii według martwej

litery jest równoznaczne z popadaniem w większe błędy i przesądy, aniżeli wytworzone przez mózgi

dzikich z wysp mórz południowych. Jednak faktem, na który zdają się być ślepi nawet najbardziej

kochający prawdę i jej szczerze szukający orientaliści – zarówno indolodzy, jak i egiptolodzy – jest to,

że każdy symbol papirusów lub liści palmowych to wielościenny diament, przy czym każda jego

ścianka nie tylko ma kilka znaczeń, ale odnosi się do kilku nauk. Ilustracją tego jest przytoczona

powyżej interpretacja kota jako symbolu księżyca – przykład tworzenia niebiańsko-ziemskich obrazów;

u innych narodów księżyc ma jeszcze inne liczne znaczenia.

T Po tamilsku (gtówny język południowych Indu – przyp wyd.) olai przyp. red.].

Jak to wykazał w swej Royal Masonie Cyclopaedia uczony mason i teozof, Kenneth Mackenzie,

istnieje wielka różnica pomiędzy słowem – emblemat i symbol". Pierwszy obejmuje większy zakres

myśli aniżeli symbol, o którym można powiedzieć, iż przedstawia raczej jakieś jedno pojęcie lub ideę.

Stąd w kilku krajach spotykane są symbole, na przykład księżycowe lub słoneczne, z których każdy

przedstawia jakieś jedno pojęcie lub ich szereg, tworząc zbiorowo emblemat ezoteryczny. Emblemat

jest: konkretnym widzialnym obrazem lub znakiem wyobrażającym zasady lub szereg zasad, a

rozpoznawalnym dla tych, którzy otrzymali pewne nauki, tj. wtajemniczonych. Wyrażając to jeszcze

jaśniej, emblemat jest zwykle szeregiem obrazów graficznych, rozpatrywanych i objaśnianych jako

alegorie, rozwijających pewne pojęcia jedno za drugim, niejako panoramicznie. Takimi emblematami,

czyli seriami symbolów, są pisane na przykład “Purany", oba Testamenty, Mojżeszowy i

chrześcijański, czyli Biblia, jak i wszystkie egzo-teryczne święte pisma. Jak dowodzi tenże autor:

Wszystkie towarzystwa, ezoteryczne, jak: Związek Pitagorejczyków i Eleuzyjski, Bracia

Hermetyczni Egiptu, Różokrzyźowcy i Wolnomularze, posługiwały się emblematami i symbolami.

Wielu z tych symboli nie można publicznie wyjawić, a bardzo nieznaczna zmiana może poważnie

wpłynąć na znaczenie całego symbolu lub ich serii. Pieczęcie magiczne, oparte na pewnych zasadach

liczbowych, mają ten właśnie charakter; i choć w oczach ludzi nie przygotowanych mogą się wydawać

dziwne i śmieszne, przekazują całokształt pewnej nauki tym, którzy posiadają wiedzę do ich

odczytania.

W języku polskim stówo “emblemat'' znaczy gocfto, nie sądzę, aby można je zastosować do serii

powiązanych ze sobą symbolów, jak to określa się powyżej; należałoby raczej omawiać lub używać

określenia “symbol zbiorowy" lub “seryiny" [pr^yp. wyd.].

Wszystkie wymienione powyżej zrzeszenia są stosunkowo młode, żadne z nich bowiem nie sięga

czasów wcześniejszych niż średniowiecze. O ileż tedy było słuszniejsze, że uczniowie najstarszej ze

starożytnych szkól wykazywali ostrożność i strzegli się wyjawiania tajemnic o wiele ważniejszych dla

ludzkości (niebezpiecznych bowiem w niepowołanych rękach) aniżeli którekolwiek z tak zwanych

tajemnic wolnomularskich, które stały się dziś, jak mówią Francuzi, tajemnicami poliszynela. Lecz

zastrzeżenie to może się odnosić tylko do psychologicznej, a raczej psychofizjologicznej i kosmicznej

strony znaczenia symbolów, i to tylko częściowo. Chociaż bowiem każdy wtajemniczony musi

odmówić podania warunków i środków prowadzących do poznania wzajemnej współzależności

elementów – czy to psychicznych, czy fizycznych – co mogłoby być użyte dla wywołania zarówno

dobroczynnych, jak i szkodliwych skutków, jednak jest on zawsze gotów przekazać poważnemu

uczniowi tajemnice myśli starożytnej we wszystkim, co dotyczy historii ukrytej pod osłoną

mitologicznego symbolizmu; tyrn samym gotów jest dostarczyć wiadomości jeszcze o paru ważnych,

przełomowych wydarzeniach w dziejach świata, pozwalających spojrzeć wstecz, w odległą przeszłość,

która zawiera wiele użytecznych wiadomości o pochodzeniu człowieka, ewolucji ras i ezoterycznej

stronie wiedzy o Ziemi. Mimo to słyszy się nieraz głośne narzekania, nie tylko wśród teozofów, ale i

nielicznych profanów interesujących się tym przedmiotem: Dlaczego wtajemniczeni nie przekazują

tego, co wiedzą? Na to można tylko odpowiedzieć: A dlaczegóż by mieli to czynić, skoro wiadomo z

góry, że żaden człowiek nauki nie zechce przyjąć podanych faktów nawet jako hipotez, a tym mniej

jako teorii lub aksjomatów. Czyż uznano lub choćby uwierzono w to ABC filozofii okultystycznej, jakie

przedstawia się w The Theosophist, w Buddyzmie ezoterycznym Sinnetla i innych książkach i

czasopismach? Czyż nawet ta odrobina podanej wiedzy nie została ośmieszona i wyszydzona oraz

przeciwstawiona z jednej strony teorii zwierząt Huxleya i Haeckla, a z drugiej żebru Adama i jabłku

Ewy? Pomimo tak mało zachęcających perspektyw, podajemy w tej książce wiele faktów rzucających

światło na sprawę pochodzenia człowieka, ewolucji naszego globu oraz ras ludzkich i zwierzęcych, a

przedstawia się je tak wyczerpująco, jak tylko autorka potrafi. Dowody na potwierdzenie odwiecznych

nauk rozrzucone są obficie po księgach starożytnych cywilizacji. Parany, Zend-Awesta i dzieła

dawnych klasyków są pełne takich faktów; nikt jednak nie podjął dotąd trudu zebrania ich i

porównania, gdyż wszystkie zdarzenia zapisane są tam symbolicznie; a najlepsi uczeni, najtęższe

umysły wśród naszych indo- i egiptologów, zbyt często bywały zamroczone przez uprzedzenia, a

jeszcze częściej jednostronne poglądy na tajemne znaczenie tych symbolów. A przecież nawet

przypowieść jest symbolem, a nie zmyśleniem lub bajką, jak myślą niektórzy; a my powiadamy: jest

alegorycznym przedstawieniem rzeczywistości życia, zdarzeń i faktów, l podobnie jak wyciągano

zawsze z przypowieści pewien sens moralny, a ten przedstawiał istotną prawdę i fakty życia

ludzkiego, tak historyczne konkretne zdarzenia odczytywali z symboli przechowanych w starożytnych

archiwach świątyń ci, którzy znali hieratyczne nauki tajemne. Religijna i ezoteryczna historia każdego

narodu była odtwarzana w symbolach, nie wyrażano jej nigdy wieloma słowami. Wszystkie myśli i

uczucia, cała nauka i wiedza pierwszych ras, objawiona im lub zdobyła, znajdywała swój wyraz w

alegorii i przypowieści. Dlaczego? Ponieważ słowo mówione posiada potęgę nie tylko nie znaną, lecz

nawet nie podejrzewaną, a nie znajdującą wiary u “mędrców" współczesnych; ponieważ dźwięk i rytm

są ściśle związane z czterema żywiołami starożytnych; ponieważ takie lub inne wibracje w powietrzu

wywołują niechybnie odpowiadające im moce, a jednoczenie się z nimi może wywołać tak dobre, jak i

złe skutki. Nikomu z uczniów nie wolno było nigdy opowiadać głośno i w wyraźnych i

niedwuznacznych słowach zdarzeń historycznych, religijnych lub innych, które rzeczywiście miały

miejsce, aby moce związane z tymi •zdarzeniami nie zostały jeszcze raz wywołane i przyciągnięte.

Wolno było o tym mówić tylko w czasie wtajemniczenia, a każdy uczeń musiał robić notatki i wyrażać

to, co usłyszał, w odpowiednich, własną myślą tworzonych symbolach, które były potem badane przez

jego Mistrza, zanim je ostatecznie przyjęto. W ten sposób powstał chiński alfabet, podobnie jak

jeszcze wcześniej ustalono hieratyczne symbole w starożytnym Egipcie. W języku chińskim, którego

pismo czytać można w każdym języku*, a które – jakeśmy powiedzieli – jest tylko trochę mniej

starożytne od egipskiego alfabetu Tota, każde słowo ma odpowiadający sobie symbol, wyrażający w

obrazie znaczenie danego słowa. W języku tym jest wiele tysięcy takich liter-symboli, czyli

logogramów, z których każdy wyraża całe słowo; właściwych bowiem liter, czyli alfabetu, jak my go

rozumiemy, w języku chińskim nie ma, jak nie było go w języku egipskim aż do stosunkowo późnej

epoki.

' Na przykład Japończyk nie rozumiejący ani słowa po chińsku. spotkawszy się z Chińczykiem,

który nigdy nie słyszał jego języka, może

Spróbujemy teraz podać objaśnienie głównych symboli i ich serii, gdyż tomy traktujące o

antropogenezie, byłyby niezmiernie trudne do zrozumienia bez przygotowawczego zapoznania się co

najmniej z symbolami metafizycznymi.

Nie byłoby też słuszne, gdybyśmy przystąpili do ezoterycznego odczytywania symbolizmu bez

wyrażenia wpierw należnego uznania człowiekowi, który w tym stuleciu położył dla tej sprawy

największe zasługi, przez odkrycie głównego klucza do starożytnej symboliki hebrajskiej, tak ściśle

związanej z metrologią, będącego też jednym z kluczy do powszechnego ongiś języka misteriów.

Składamy więc dzięki Ralstonowi Skinnerowi z Cincinnati, autorowi The Key to the Hebrew-Egiptian

Mystery and the Source of Measures (Klucz do hebrajsko-egipskiej tajemnicy i pochodzenia miar).

Jako urodzony mistyk i kabalista pracował w tym kierunku przez wiele lat, a jego wysiłki uwieńczył

niewątpliwie wspaniały rezultat. Według jego własnych słów:

Autor jest pewien, że istniał starożytny język, który został, jak do dziś dnia się zdaje, zagubiony, ale

liczne jego ślady istnieją dotąd [...] Autor odkrył, że ten stosunek geometryczny (stosunek integralny

średnicy do obwodu koła) był bardzo starożytnym, prawdopodobnie boskiego pochodzenia,

początkiem [...] miar liniowych [...] Wydaje się prawie pewnym, że ten sam system geometrii, liczb,

stosunków i miar był znany i stosowany w Ameryce Północnej, jeszcze zanim poznali go potomkowie

Semitów [...}

Osobliwością tego języka było to, że mógł być ukryty w innym, utajony i niedostrzegalny dla kogoś

nie mającego specjalnych wskazówek; litery i zgłoskowe znaki posiadały równocześnie potęgę, czyli

znaczenie liczb, figur geometrycznych, obrazów, czyli ideogramów i symboli, których zamierzony cel

wzmacniano przypowieściami, w formie pełnych lub ułamkowych opowiadań; można też było podać to

znaczenie oddzielnie, niezależnie, i w rozmaity sposób, przez wizerunki kute w kamieniu lub

przedstawiane w budowach z gliny. Aby wyjaśnić dwuznaczność wyrazu “język", nadmieńmy, że

słowo to określa w pierwszym rzędzie wyrażanie pojęć w mowie ludzkiej, w drugim zaś może

oznaczać także wyrażanie ich wszelkim innym sposobem. Ten język starożytny jest tak wstawiony w

hebrajski tekst, że przy użyciu liter pisma, które przy czytaniu wyraża to pierwsze oczywiste

znaczenie, można świadomie i wyraźnie przekazać zupełnie inny szereg pojęć, odrębny od tych, jakie

wyraża odczytywanie znaków dźwiękowych. Ten język wtórny podawał pod pewną osłoną szeregi idei,

będących odtworzonymi przez wyobraźnię obrazami rzeczy istniejących dotykalnie, które by można

oddać konkretnie, jak i wzorami rzeczy, które można zaliczyć do rzeczywistych, choć nie są

namacalne; na przykład liczba 9 może być uważana za realną, mimo że nie jest dotykalna; podobnie

krążenie księżyca, odrębne od samego niebieskiego ciała, które wykonuje ten ruch, można uważać za

źródło lub przyczynę pewnego realnego pojęcia, choć ten ruch nie ma konkretności uchwytnej

zmysłami. Ten język idei może składać się z symboli, ograniczonych do dowolnych terminów i

znaków, i posiadać bardzo ciasny krąg pojęć, więc być całkiem bez wartości; a może też być

odczytywaniem tajemnic przyrody w pewnych jej przejawieniach, o wartości wprost niezmierzonej dla

ludzkiej cywilizacji. Obraz jakiegoś przedmiotu naturalnego może dać początek ideom

spokrewnionym, które podobnie jak szprychy koła, rozchodzą się promieniście w różnych, nawet

przeciwnych kierunkach i wytwarzają konkretne naturalne pojęcia w dziedzinach mających może mało

wspólnego z pozorną treścią, jaka się wyłania przy odczytaniu pierwotnego obrazu. Dane pojęcie

może wywołać pojęcia pokrewne, lecz jeśli się to stanie, to wszystkie wynikłe w ten sposób pojęcia,

chociażby byty pozornie niezgodne, muszą pochodzić od pierwotnego obrazu i wiązać się lub

pozostawać ze sobą w harmonijnym stosunku. [...] A więc z pewnego zobrazowanego pojęcia, o dość

podstawowym znaczeniu, może wyniknąć wyobrażenie kosmosu, nawet ze szczegółami jego budowy.

Taki sposób używania zwyczajnego języka jest obecnie przestarzały; autorowi narzuciło się jednak

pytanie, czy w pewnej epoce, w dalekiej przeszłości nie był on, czy inny podobny, językiem świata i

powszechnego użytku, który jednak w miarę, jak coraz bardziej kształtował arkana swych form,

przeszedł w posiadanie tylko wybrane] klasy lub kasty. Rozumiem prze? to, że języka potocznego,

ludowego używano nawet w jego początkach jako narzędzie do tego szczególnego sposobu

przekazywania pojęć. Dowodów na to jest dużo, w istocie mogłoby się wydawać, że w historii rasy

ludzkiej miało miejsce – z przyczyn, których w tej chwili przynajmniej nie możemy uchwycić ~

zapomnienie lub zatrata pierwotnego, doskonałego języka i doskonałego systemu wiedzy. Czy dlatego

doskonałego, bo był boskiego pochodzenia i nadania?

“Boskie pochodzenie" nie oznacza tu objawienia danego przez antropomorficznego Boga na górze,

wśród grzmotów i błyskawic; a jak rozumiemy, był to język i system wiedzy, przekazany pierwotnej

ludzkości przez ludzkość o tyle wyższą w ewolucji, że w oczach owej niemowlęcej ludzkości wydawała

się boska; inaczej mówiąc, przez “ludzkość" z innych sfer; w pojęciu tym nie ma nic nadnaturalnego, a

jego przyjęcie lub odrzucenie zależy od stopnia zarozumiałości i pychy człowieka, który o nim

posłyszy. Gdyby bowiem profesorowie współczesnej nauki zechcieli tylko przyznać, że choć nic nie

wiedzą o przyszłości człowieka zmarłego – a raczej nic nie chcą przyjąć – to jednak przyszłość ta

może być brzemienna dla nich w niespodzianki i nieoczekiwane objawienia, gdy tylko jaźnie ich

uwolnią się od swych grubych ciał; wówczas materialistyczna niewiara miałaby mniejsze niż obecnie

widoki powodzenia. Któryż z nich wie, lub potrafi powiedzieć, co może się stać, gdy okres życia

naszego globu dobiegnie końca i gdy nasza matka Ziemia zapadnie w swój ostatni sen? Któż miałby

dość śmiałości, aby twierdzić, że boskie jaźnie naszej ludzkości – przynajmniej najwyższe, wybrane z

wielkiej ciżby przechodzących w inne sfery – nie staną się same z kolei “boskimi" nauczycielami nowej

ludzkości, stworzonej przez nie na nowym globie, powołanym do życia i działania przez “zlotnione"

pierwiastki naszej Ziemi? Wszystko to mogłoby być doświadczeniem przeszłości, a te dziwne zapiski

leżą ukryte w tajemnym języku przedhistorycznych wieków, w języku zwanym obecnie symbolizmem.

Rozdział II

JĘZYK TAJEMNY l JEGO KLUCZE

Niedawne odkrycia wielkich matematyków i kabalistów dowodzą, nie pozostawiając cienia

wątpliwości, że wszelka teologia, od najwcześniejszej do najpóźniejszej, pochodzi nie tylko ze

wspólnego źródła wierzeń abstrakcyjnych, lecz i od jednego powszechnego języka ezoterycznego,

czyli języka “tajemnicy". Uczeni ci posiadają klucz do powszechnego języka starożytności i obrócili nim

z powodzeniem, choć wprawdzie tylko raz, w dotąd hermetycznie zamkniętych drzwiach,

prowadzących do Przybytku Tajemnic. Wielki system archaiczny znany od przedhistorycznych wieków

jako święta Nauka Mądrości, system, który zawiera się i daje się odczytać w każdej dawnej i nowej

religii, miał, i nadal ma, swój ogólny powszechny język – jak to przypuszczał wolnomularz Ragon –

język hierofantów, zawierający siedem dialektów lub odmian, z których każda odnosi się i jest

specjalnie dostosowana do jednej z siedmiu tajemnic przyrody. Każdy z nich miał swój własny

symbolizm. Można więc było odczytywać za pomocą symbolów prawdy przyrody jako całości albo też

rozpatrywać jakąś jedną jej stronę.

Dowodem tego są niezwykłe trudności, jakie do dziś spotykają orientaliści w ogóle, a indolodzy i

egiptolodzy szczególnie, przy interpretowaniu pism alegorycznych Ariów i hieratycznych kronik

starożytnego Egiptu. Dzieje się tak dlatego, że nie chcą oni nigdy pamiętać, iż wszystkie starożytne

kroniki pisane były w języku powszechnym i ogólnie znanym w starożytności, nieobcym wszystkim

narodom, który dziś rozumieją tylko nieliczni. Podobnie jak cyfry arabskie, które zrozumiałe są dla

człowieka każdej narodowości – lub jak słowo angielskie and, które dla Francuza jest et, dla Niemca

und, i tak dalej, można wyrazić prostym znakiem & dla wszystkich cywilizowanych narodów – tak

słowa owego tajemnego języka oznaczały to samo dla każdego człowieka bez względu na jego

narodowość. Było paru wybitnych ludzi, którzy próbowali stworzyć na nowo taki powszechny i

filozoficzny język – Defgarme, Wilkins, Leibnitz; lecz tylko Demaimieux w swej Pasigraphie dowiódł, że

jest to możliwe. Schemat Valentiniusa, zwany “Kabałą grecką", a opierający się na kombinacji liter

greckich, mógłby służyć za wzór.

Wielorakie i różnorodne oblicza tego tajemnego języka doprowadziły do przyjęcia dużej rozmaitości

dogmatów i obrzędów w egzoteryzmie rytuałów kościelnych. One to również są źródłem większości

dogmatów Kościoła chrześcijańskiego, takich jak: siedem sakramentów, Trójca święta,

zmartwychwstanie, siedem grzechów głównych i siedem cnót. Siedem kluczy do tego tajemnego

języka było zawsze przechowywanych przez najwyższych wtajemniczonych hierofantów starożytności,

a tylko część z nich przeszła, dzięki nieprawnemu ich wyjawieniu przez niektórych z pierwszych ojców

Kościoła – uprzednio wtajemniczonych w misteria wielkich świątyń – w ręce nowej sekty

nazareńczyków. Niektórzy z pierwszych papieży byli wtajemniczeni, lecz ostatnie okruchy ich wiedzy

dostały się dziś jezuitom, którzy stworzyli z nich zupełnie wypaczony system.

Utrzymuje się twierdzenie, że Indie – nie w obecnym swym obrębie, lecz w starożytnych granicach

– są jedynym krajem na świecie, który wśród swych synów ma mistrzów, znających wszystkie siedem

działów, jak i posiadających klucz do całego systemu. Od czasu upadku Memfisu, Egipt zaczai tracić

jeden klucz po drugim, a Chaidea przechowała tylko trzy do dni Bero-zusa. Co do Hebrajczyków – to

we wszystkich swych pismach wykazują tylko dokładną znajomość systemów: astronomicznego,

geometrycznego i liczbowego, symbolizujących wszystkie ludzkie, a zwłaszcza fizjologiczne, funkcje.

Wyższej wiedzy nie posiadali nigdy.

Gaston Maspero, wielki francuski egiptolog i następca Mariette Beya, pisze:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: