Aldiss Brian Wilson - Helikonia -02- Lato Helikonii.pdf - Dokumenty - piotrbartosik

Brian W. Aldis

Lato Helikonii

W człowieku jest symetria świetna, Proporcje wiąŜą jego członki, podobieństwem Kojarzą

wszechświat z pojedynczym Ŝyciem;

Najdalsze części ciała są rodzeństwem:

Głowa jest siostrą stopy i nić je sekretna Łączy z przypływem i księŜycem.

Człowiek na kaŜdej swojej drodze Spotkać moŜe liczniejsze, niŜ spostrzega, sługi:

Depcze je, choć mu niosą pocieszenie, Kiedy choroba umęczy go srodze. O, potęŜna Miłości. Być

światem i drugi Świat mieć na kaŜde swe skinienie'

George Herbert

Człowiek

I. WYBRZEśE BORLIEN

Fale szły ukosem plaŜy, cofały się i podchodziły od nowa. Pochód fal rozbijał się o masyw

zwieńczonej zielenią skały przybrzeŜnej. Niby głaz graniczny dzieliła płycizny od otchłani.

Niegdyś była częścią góry w głębi lądu, nim wulkaniczne spazmy cisnęły ją w wody zatoki. Teraz

nosiła własne imię. Nazywano ją Skałą Linien. Od niej wziął nazwę ten skrawek ziemi i zatoka

Grawabagalinien. Za skałą po horyzont rozpostarło migotliwe lazury Morze Orłów. Fale, mętne od

zebranego po płyciznach piachu, biły z pluskiem o brzeg i rozpuszczały zagony białej piany, które

zapędzały się na plaŜę i lubieŜnie tonęły w piasku.

Opłynąwszy bastion Skały Linien fale z róŜnych stron schodziły się przy plaŜy, zalewając ją ze

zdwojonym rozmachem i kipiąc wokół nóg złoconego tronu i nóg czterech fagorów stawiających

tron w piasku. W kipieli nurzało się dziesięć róŜanych palców stóp królowej Borlien.

Pozbawieni rogów ancipici zastygli w bezruchu. Mimo panicznej obawy przed wodą trwali w

mlecznej powodzi, co najwyŜej strzepując uchem. I mimo Ŝe nieśli swój królewski cięŜar przez pół

mili od pałacu Grawabagalinien, nie było po nich widać zmęczenia. Niczym nie okazywali, Ŝe

dokucza im skwar. Nie okazali teŜ zainteresowania, gdy królowa nago zstąpiła z tronu w morze.

Na wydmie za plecami fagorów dwaj niewolnicy z rasy ludzkiej rozpięli namiot pod okiem

pałacowego majordoma, który własnoręcznie rozkładał barwne madiskie kobierce.

Drobne fale lizały kostki królowej Myrdeminggali. Ją to borlieński lud nazywał królową

królowych. Myrdeminggali towarzyszyła córka poczęta z królem, księŜniczka Tatra, i kilka

przybocznych dam dworu. KsięŜniczka skakała przez fale, piszcząc z radości. W wieku dwóch lat i

trzech tennerów uwaŜa się morze za ogromne, nierozumne, przyjazne stworzenie.

- Och, jaka wielka fala, patrz, mamo! Największa ze wszystkich! I druga... idzie tutaj... oooch! Jaki

potwór, wysoki do nieba! Och, one są coraz większe! Coraz większe i coraz większe, mamo,

mamo, zobacz! Zobacz tylko tę teraz,

zobacz, zaraz buchnie i... ooch, juŜ idzie druga, jeszcze większa! Zobacz, zobacz, mamo!

Słysząc zachwyty córki nad drobnymi łagodnymi falami, królowa z powagą kiwała głową, lecz

spojrzeniem tonęła w dali. Na południowym widnokręgu zbierały się ołowiane chmury, zwiastuny

bliskiej juŜ pory monsunów. Morskie tonie syciły barwę, dla której określenie "lazurowa" było zbyt

ubogie. Obok lazurów widziała królowa akwamaryny, turkusy i szmaragdy. Na palcu nosiła

kupiony od domokrąŜcy w Oldorando pierścień z kamieniem - rzadkim i nieznanego pochodzenia -

harmonizującym z kolorami morza o poranku. Miała uczucie, Ŝe jej los, i los córki, jest wobec

Ŝycia tym, czym ten kamyk wobec oceanu. Z owej kolebki bytu przychodziły fale, budzące

zachwyt Tatry. Dla dziecka kaŜda fala stanowiła osobne wydarzenie, niepowtarzalne przeŜycie

oderwane od tego, co minęło i musiało nadejść. KaŜda fala była jedyną falą. Tatra Ŝyła jeszcze w

wiecznej teraźniejszości dzieciństwa.

Królowej fale mówiły o ciągłym przemijaniu, wspólnym zarówno dla oceanu, jak i dla losów

świata. W tych losach było i odtrącenie przez męŜa, i armie maszerujące za widnokręgiem, coraz

większy skwar i Ŝagiel codziennie z nadzieją wypatrywany na horyzoncie. Nie było dla niej

ucieczki od Ŝadnej z tych spraw. Przeszłość i przyszłość, obie współistniały w jej groźnej

teraźniejszości.

Krzyknąwszy Tatrze na do widzenia, pobiegła przed siebie i zanurkowała w fale. Brała rozbrat z

maleńkim wylęknionym dziecięciem płycizn, aby poślubić ocean. Pierścień błysnął jej na palcu,

gdy przecięła dłońmi toń. Woda lubieŜnie pieściła członki i chłodziła rozkosznie. Moc oceanu

przenikała ciało. Na wprost bieliła się linia przyboju, wytyczając granicę między wodami zatoki a

pełnym morzem, gdzie wielki prąd wschodni, oddzieliwszy skwarny kontynent Kam-panniat od

mroźnego Hespagoratu, toczył wody dookoła świata. Poza tę granicę Myrdeminggala nigdy nie

wypływała bez wodnych przyjaciół u boku. Wodni wasale juŜ przybywali, zwabieni intensywną

aurą jej kobiecości. Otoczyli królową zwartym kołem. Nurkując z nimi słuchała muzyki głosów

przemawiających w tonalnym, wciąŜ jeszcze niezbyt zrozumiałym języku. Ostrzegali królową, Ŝe

zaraz się coś wydarzy - coś nieprzyjemnego wychynie z morskiej toni.

Królowa była w Grawabagalinien wygnanką, zesłaną w zapadły kąt na samym południu Borlien,

do staroŜytnej krainy, nawiedzanej przez upiory wojsk poległych tu dawno temu. Tyle jej się ostało

z całego królestwa. Ale odkryła inne - wśród fal. Dokonała odkrycia przypadkiem, wypłynąwszy

kiedyś w morze podczas menstruacji. Swoim zapachem zwabiła wodnych przyjaciół. Od tego

spotkania zawsze towarzyszyli królowej, która w ich kompanii zapominała o wszystkim, co utraciła

i co jej zagraŜało.

Pośród orszaku wodnych wasali Myrdeminggala obróciła się na wznak, wystawiając delikatności

ciała na Ŝar wysoko stojącej Bataliksy. Szum wody

wypełnił uszy królowej Miała drobne piersi o cynamonowych sutkach, szerokie usta, cienką kibic

Jej skora lśniła w promieniach słońca Opodal swawoliły damy z ludzkiej świty Niektóre wypłynęły

aŜ pod Skałę Lmien, inne hasały po plaŜy, wszystkie podświadomie przyjmując królową za punkt

odniesienia Ich okrzyki tłumił łoskot fal Za plaŜą w oddali, poza wodorostami wyrzuconymi przez

fale na brzeg, ponad urwistym brzegiem wznosił się białozłoty pałac Grawabagali-men, przytułek

dla wygnanej królowej, oczekującej rozwodu - lub śmierci z ręki mordercy Pływakom jawił się

pałac jako malowane cacko

Fagory stały nieruchomo na plaŜy Hen na morzu tkwił nieruchomy Ŝagiel Południowe chmury jak

gdyby stanęły w miejscu Wszystko stanęło Tylko czas płynął Mijał połdzien - nikt z wyŜszych sfer

nie przebywałby pod gołym niebem po wschodzie obu słone na tych szerokościach geograficznych

U schyłku połdnia chmury spiętrzyły się groźniej, Ŝagiel odszedł pomyślnym halsem na wschód,

dąŜąc do portu w Ottassolu

W wybranej przez siebie porze fale przyniosły ludzkie zwłoki To była owa nieprzyjemność, przed

którą ostrzegali królową wodni wasale Pisnęli ze wstrętem Kołysząc się jak Ŝywy i jak gdyby z

własnej woli, topielec opłynął ostrogę Skały Limen i utknął w płytkim rozlewisku LeŜał tam

niedbale na brzuchu Mewa przysiadła mu na łopatce Myrdeminggala dostrzegła błysk bieli i

popłynęła to cos obejrzeć Jedna z dam dworu z odrazą w oczach JUś oglądała tę niezwykłą rybę

Gęste czarne włosy były Zjezone pod wpływem słonej wody Wywichnięte ramię obejmowało szyję

Wzdęte ciało zdąŜyło JUś podeschnąc w słońcu zanim na me padł cień królowej

Zwłoki spuchły od rozkładu Chmara maleńkich krewetek kłębiła się w rozlewisku, objadając

złamaną w kolanie nogę Dama dworu przewróciła trupa końcem stopy na plecy Wiiące się

rybkosmoczki zwisały gęstwiną z twarzy, chciwie wyŜerając usta i oczodoły Nawet blask Batahksy

nie przerwał im biesiady

Usłyszawszy dreptanie małych nóŜek królowa obróciła się z gracją Schwyciła Tatrę, podrzuciła

ponad głowę, wycałowała, uspokoiła ciepłym uśmiechem i z dziewczynką w ramionach wybiegła

na piasek Biegnąc wezwała majordoma

- SkufBar' Zabierz to z naszej plaŜy Zakop czym prędzej Za starymi wałami

Sługa powstał z cienia namiotu, otrzepał czarfral z piasku

- Tak jest o Pani - rzekł

W środku dnia targana niepokojami królowa wpadła na lepszy sposób pozbycia się trupa

- Zabierzesz zwłoki do pewnego człowieka w Ottassolu - poleciła swemu maleńkiemu maj

ordomowi utkwiwszy w nim baczne spojrzenie -Ten człowiek

kupuje trupy. Weźmiesz teŜ list, ale nie do anatoma. Anatomowi nie waŜ się zdradzić, od kogo

przychodzisz, rozumiesz?

- Co to za jeden, o Pani?

SkufBar wyglądał jak chodząca niemoc.

- Nazywa się KaraBansita. Tylko nie wymawiaj przy nim mego imienia. Podobno jest kuty na

cztery nogi.

Starając się ukrywać swoje niewesołe myśli przed słuŜbą nigdy nie przypuszczała, Ŝe nadejdzie

dzień, w którym jej dobre imię będzie zaleŜało od dyskrecji KaraBansity.

Drewniane, skrzypiące ściany pałacu stały na labiryncie chłodnych podziemi. Kilka piwnic

zapełniały sterty lodowych bloków, wyrąbanych z lodowca w dalekim Hespagoracie. O zachodzie

obojga słońc majordom SkufBar zszedł do lodowni, trzymając tranową latarnię ponad głową. Za

SkufBarem dreptał mały niewolnik, dla pewności uczepiwszy się rąbka jego czarfrala. W swoistej

samoobronie SkufBar wyrobił sobie zapadłą pierś, pękaty brzuch i przygarbione plecy, by tym

wyraźniej objawiać znikomość własnej osoby i unikać wszelkich moŜliwych obowiązków. Obrona

okazała się nieskuteczna. Królowa wyznaczyła mu robotę. ZałoŜył skórzane rękawice i skórzany

fartuch. Ściągnął rogoŜę ze sterty lodu, oddał latarnię chłopcu i chwycił czekan. Dwoma ciosami

oddzielił jeden blok od sąsiednich. Taszcząc złom lodu i postękiwaniem okazując, jakie to strasznie

cięŜkie, wdrapał się pomalutku na schody i dopilnował, by chłopiec zamknął drzwi. Na powitanie

wybiegły olbrzymie ogary, patrolujące mroczne korytarze. Nie szczekały poznawszy SkufBara. Z

blokiem lodu wyszedł tylnymi drzwiami na dziedziniec. Stał i nasłuchiwał, jak chłopiec niewolnik

mocno rygluje drzwi od wewnątrz. Dopiero wówczas ruszył przez dziedziniec. Świeciły gwiazdy i

niekiedy zamigotała na niebie zorza, oświetlając mu drogę pod drewnianym łukiem nad wrotami

stajni. Owionął go zapach łajna mustangów. W mroku czekał rozdygotany stajenny. W

Grawabagalinien kaŜdy był niespokojny po zmierzchu, wieść bowiem niosła, Ŝe wojownicy

poległej armii wyruszają wtedy na poszukiwanie przyjaznych oktaw śródziemnych. Ciemności

kryły szereg prze-stępujących z nogi na nogę mustangów.

- Czy gotowy mój wierzchowiec, chłopcze?

- Tak, panie.

Stajenny przysposobił mu jucznego musłanga do drogi. Na grzbiecie zwierzęcia umocował

podłuŜny wiklinowy kosz, uŜywany do przewozu produktów wymagających lodu dla zachowania

świeŜości. Z ostatnim sieknięciem SkufBar spuścił lodowy blok do kosza, na podściółkę z trocin.

- Teraz bierzmy razem topielca, chłopcze, tylko Ŝebyś mi się nie zerzygał. Wyłowione w zatoce

zwłoki leŜały w kałuŜy morskiej wody pod ścianą stajni.

Przywlekli je wspólnie, dźwignęli i ułoŜyli na lodzie. Z niejaką ulgą domknął

wyścielane wieko kosza.

- AleŜ toto wstrętnie zimne - rzekł stajenny, wycierając dłonie w czarfral.

- Mało kto lubi ludzkie zwłoki - powiedział SkufBar, ściągając rękawice i fartuch. - Na szczęście

lubi je ten astrolog z Ottassolu.

Wyprowadził mustanga ze stajni, mijając przy wale barak kordegardy, z której okien wyglądały

zaniepokojone twarze pałacowych gwardzistów. Król przydzielił swej odtrąconej królowej jedynie

starych lub tchórzem podszytych ludzi do obrony. SkufBar sam był niespokojny i wciąŜ strzygł

oczyma na wszystkie strony. Niepokoił go nawet odległy huk morza. Przystanął dopiero za

obwałowaniem, odetchnął i spojrzał za siebie. Bryła pałacu rysowała się łamanymi konturami na

tle mrowia gwiazd. Tylko w jednym jej miejscu jaśniało światełko. Tam stała na balkonie kobieca

postać, zwrócona twarzą ku krainie w głębi lądu. SkufBar kiwnął głową, jakby przytakując

własnym myślom, skręcił na nadmorską drogę i skierował łeb mustanga ku wschodowi, w kierunku

Ottassolu.

Królowa Myrdeminggala dość wcześnie wezwała majordoma. Mimo głębokiej wiary była po

kobiecemu przesądna i znaleziony w morzu topielec wzbudził w niej strach. Dopatrzyła się w nim

zapowiedzi własnej śmierci. Ucałowawszy księŜniczkę TatramanAdalę na dobranoc, odeszła

pomodlić się w swej sypialni. Dzisiejszego wieczoru Akhanaba nie natchnął królowej nadzieją,

chociaŜ obmyśliła maleńki plan wykorzystania trupa do zboŜnych celów. śyła w strachu,

przeczuwając, co król uczyni z nią - i z jej córką. Dobrze wiedziała, Ŝe dopóki Ŝyje, zagraŜa

królowi swoją popularnością, a przed królewskim gniewem nic jej nie obroni. Istniał ktoś, kto

moŜe by ją obronił, pewien młody generał, ale akurat walczył w Zachodnich Wojnach i nie

odpowiadał na wysłany list. Za pośrednictwem SkufBara wysłała drugi list.

Niebawem do odległego o sto mil Ottassolu miał z jej małŜonkiem zawitać poseł Świętego

Cesarstwa Pannowalu. Nazywał się Alam Esomberr i przywoził królowej do podpisu akt

jednostronnego zerwania małŜeństwa. Na myśl o tym przechodził ją zimny dreszcz. Wyprawiła do

Alama Esomberra list z prośbą o obronę przed małŜonkiem. Umyślnego posłańca zatrzymałby byle

patrol królewski, natomiast niepozorny człowieczek z jucznym zwierzakiem przemknie się

niepostrzeŜenie. Przy kim znajdą trupa, przy tym nie będą szukać listu. List nie był zaadresowany

do posła Esomberra, tylko do Jego Świątobliwości CSarra we własnej osobie. C'Sarr miał powody,

aby darzyć niechęcią króla, więc chyba przyjmie poboŜną królową pod swoje skrzydła i ocali jej

Ŝycie.

Stojąc boso na balkonie zapatrzyła się w mrok nocy. W duchu ubawiło ją to, Ŝe pokłada tyle wiary

w jakimś liście, kiedy cały świat moŜe właśnie zmierza ku śmierci w płomieniach. Spojrzenie

królowej powędrowało w stronę północnego horyzontu. Płonęła tam kometa YarapRombra -

symbol zagłady dla jednych, zbawienia dla drugich. Krzyknął nocny ptak. Wsłuchiwała się w krzyk

jeszcze

długo potem, gdy ucichł, tak jak śledzimy nóŜ bezpowrotnie idący na dno w przezroczystej toni.

Naocznie stwierdziwszy, Ŝe jej majordom jest w drodze, wróciła do łóŜka i zaciągnęła jedwabne

zasłony. Długo leŜała z otwartymi oczyma.

Pył nadmorskiej drogi bielał w mroku. Krocząc przy swym ładunku SkufBar z obawą zerkał na

wszystkie strony. Mimo to aŜ podskoczył, gdy jakiś człowiek wyszedł z ciemności i kazał mu

stanąć. Nieznajomy nosił broń i z postawy wyglądał na Ŝołnierza. Był jednym z ludzi opłacanych

przez króla JandolAn-ganola, aby mieli oko na wszystkich, którzy opuszczali pałac bądź

przybywali do królowej. Powąchał kosz. SkufBar wyjaśnił, Ŝe wiezie zwłoki na sprzedaŜ.

- CzyŜby królowa aŜ tak cienko przędła? - spytał straŜnik, po czym SkufBar ruszył w swoją stronę.

Szedł równym krokiem, czujnie nasłuchując dźwięków innych niŜ skrzypienie kosza. Na wybrzeŜu

grasowali przemytnicy i jeszcze gorsze typy. Borlien toczyło Zachodnie Wojny z Randonanem i

Kace, toteŜ bandy Ŝołnierzy, piratów lub dezerterów często plądrowały okolicę. Po dwóch

godzinach marszu SkufBar powiódł musłanga do drzewa, które rozpościerało konary ponad drogą.

Stąd droga prowadziła stromo pod górę, dalej łącząc się z południowym gościńcem biegnącym z

Ottassolu na zachód, do samej granicy z Randonanem. PodróŜ do Ottassolu zajęłaby całą dobę, bite

dwadzieścia pięć godzin, lecz istniały sposoby podróŜowania wygodniejsze niŜ dreptanie u boku

objuczonego bydlęcia. Uwiązawszy je pod drzewem SkufBar wlazł po pniu i zasiadł w niskim

rozgałęzieniu. Czekając trochę przysypiał. Obudzony turkotem wozu zsunął się na ziemię i

przycupnął na poboczu. W błyskach zorzy na niebie rozpoznał woźnicę. Gwizdnął, usłyszał

gwizdnięcie w odpowiedzi, i wóz przystanął pomalutku.

Powoził FloerKrak, jego ziomek z tych samych stron Borlien. Całe lato małego roku woził raz w

tygodniu płody okolicznych gospodarstw na targ. Nie był uczynny, ale nie miał nic przeciwko

podwiezieniu SkufBara do Ottassolu, skoro zyskiwał drugie zwierzę na zmianę między dyszle. Stał

tylko tyle, by SkufBar uwiązał swą juczną chabetę z tyłu do drabiny i wsiadł na wóz. FloerKrak

strzelił z bata i pojechali. Ciągnął ich płowobrązowy, wytrzymały mustang. Mimo ciepłej nocy

FloerKrak wdział na drogę gruby płaszcz i kapelusz z szerokim rondem. Przy koźle sterczał miecz

w Ŝelaznym uchwycie. Ładunek stanowiły cztery czarne prosiaki, daktyle, gwing-gwinki i sterta

warzyw. Prosiaki huśtały się bezradnie w siatkach za burtami wozu. SkufBar wcisnął plecy w deski

oparcia i zasnął z czapką na oczach.

Obudziło go podskakiwanie kół na wyschniętych koleinach. Brzask bielił gwiazdy na powitanie

Freyra. Łagodny powiew przynosił zapachy ludzkich siedzib. Pomimo ciemności, które wciąŜ

kryły ziemię, chłopi juŜ byli na nogach,

w drodze na pola. Szli cicho jak duchy, czasami tylko pobrzękując niesionymi narzędziami. W

swym niespiesznym kroku i pochyleniu głów ku ziemi zachowali pamięć o zmęczeniu, z jakim

wczoraj wieczorem wracali do domów. MęŜczyźni i kobiety, młodzi i starzy, wieśniacy sunęli na

róŜnych poziomach, jedni powyŜej gościńca, inni poniŜej. Wyłaniający się z wolna pejzaŜ

powstawał z klinów, ukosów, ścian i spłowiałej brązowej barwy, jak maść mustanga. Wieśniacy teŜ

naleŜeli do pejzaŜu tej wielkiej lessowej niziny, zajmującej całą południową część tropikalnego

kontynentu Kampanniat. Sięgała prawie granic Oldorando na północy, a na wschodzie rzeki

Takissy, nad którą leŜał Ottassol. Niezliczone rzesze wieśniaków ryły w tym ile przez niezliczone

lata. Kolejne pokolenia wznosiły, rozgrzebywały i na nowo wznosiły te same nasypy, ściany i

groble. Nawet w porach takiej suszy, jak obecna, musieli uprawiać lessy ci, których

przeznaczeniem było zmuszanie ziemi do rodzenia plonów.

- Prrr... - zawołał FloerKrak, dojeŜdŜając do przydroŜnej wioski.

Grube lessowe wały strzegły skupiska chat przed rozbójnikami. Wyłamane przez zeszłoroczny

monsun wrota leŜały nie naprawione do tej pory. W ani jednym oknie nie paliło się światło, choć

mrok wciąŜ był gęsty. Kury i gęsi Ŝerowały pod glinianymi ścianami lepianek, na których

wymalowano apo-tropaiczne symbole religijne. Trochę wesela miał w sobie jedynie ogień

rozpalony w piecyku przed wrotami. Doglądający ognia stary kramarz nie musiał głośno zachwalać

swych wypieków - zapach rozchodził się wokoło. Staruch sprzedawał placki. Wychodzący

nieprzerwanym sznurem wieśniacy kupowali placki i jedli idąc do roboty.

Aldiss Brian Wilson - Helikonia -02- Lato Helikonii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: