Raymond Khoury - Znak.pdf - Raymond Khoury - uzavrano

RAYMOND KHOURY

ZNAK

Z języka angielskiego przełożył Jacek Mikołajczyk

WYDAWNłCTWO SONIA DRAGA

Tytuł oryginału: THE SIGN

the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz Zdjęcie autora: © Suellen Khoury

Redakcja: Jolanta OlejniczakKulan Korekta: Joanna Rodkiewicz, Mariusz Kulan

ISBN: -83-8-S28-0

Sprzedaż wysyłkowa: www.merlin.com.pl www.empikcom www.soniadraga.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o. PI. Grunwaldzki 8-10,40- Katowice e

- mail: info@soniadraga.pl www.soniadraga.pl

Skład i łamanie: DT Studio s.c.

Katowice 2. Wydanie II

Drukarnia: WZDZLega, Opole

Tę książkę dedykuję Suellen

„Ideę, by religia i polityka nie mieszały się ze sobą, podsunął chrześcijanom Szatan,

żeby nie zrujnowali własnego kraju”.

Jerry Falwell

„Królestwo moje nie jest z tego świata”.

Jezus Chrystus (J, 18:36)

Wybrzeże Szkieletowe, Namibia - dwa lata temu

Dno wąwozu nagle ruszyło pędem Dannyemu Sherwoodowi na spotkanie, a śmigający

wokół niego wysuszony skalisty krajobraz w cudowny sposób jakby zatrzymał się i zaczął

poruszać w zwolnionym tempie. Tego dodatkowego czasu Danny nie przywitał jednak z

wdzięcznością. Dzięki niemu w jego poturbowanym umyśle mogła się tylko utrwalić

świadomość tego, co miało za chwilę nastąpić. Przerażająca, dręcząca myśl, że bez cienia

wątpliwości za kilka sekund będzie martwy. A przecież dzień zaczął się tak obiecująco.

Po prawie trzech latach on i reszta zespołu wreszcie zakończyli pracę nad projektem.

Już wkrótce, myślał sobie, powstrzymując radosny uśmiech, będzie mógł cieszyć się jej

owocami.

Miał za sobą ciężką harówkę. Prójekt sam w sobie był dosyć nieciekawy, w każdym

razie z naukowego punktu widzenia. Warunki pracy - krótki termin, rygorystyczne środki

bezpieczeństwa, praktycznie całkowite odcięcie od rodziny i przyjaciół przez długie samotne

miesiące - jeszcze gorsze. Tego dnia jednak, gdy spoglądał w idealnie błękitne niebo i

wciągał w płuca suche, zapylone powietrze owego zapomnianego przez Boga zakątka

planety, wydawało mu się, że warto było.

Nie planowano sprzedaży produktu na wolnym rynku, to było jasne od samego

początku. Żaden Microsoft czy Google nie miał zapłacić fury dolców za tę technologię. Nad

projektem, jak mu powiedziano, pracowali na potrzeby armii. Mimo to każdemu członkowi

zespołu obiecano sowitą, uzależnioną od sukcesu premię. W jego wypadku powinna

wystarczyć, by zabezpieczyć pod względem finansowym przyszłość jemu, jego rodzicom

oraz potencjalnej przyszłej, niezbyt rozrzutnej, jak miał nadzieję, żonie, która będzie mogła

kiedyś mieć tyle dzieci, ile tylko on sobie zamarzy - rzecz jasna pod warunkiem, że wreszcie

się wokół tego zakręci. Co zresztą miał zamiar zrobić, oczywiście za kilka lat, kiedy już zdąży

się wyszaleć i wykorzystać możliwości,fjakie daje mu jego praca. W każdym razie w tym

momencie nie uważał tego za palącą sprawę. W końcu miał dopiero dwadzieścia dziewięć lat.

Tak, cicha i spokojna przyszłość, jaka go czekała, była czymś krańcowo odmiennym

od surowych dni dzieciństwa, które spędził w Worcesterze w stanie Massachusetts. Gdy tak

szedł przez spieczoną pustynną ziemię, zbliżając się do namiotu kierownika projektu i mijając

inny, służący za mesę, oraz lądowisko, na którym właśnie załadowywano czekający na ich

odjazd helikopter, myślał o swojej karierze - od pracy w laboratorium po uczestnictwo w

różnego rodzaju testach w warunkach bojowych, czego kulminacją był ten właśnie projekt,

prowadzony na tym zapomnianym pustkowiu.

Danny żałował, że nie mógł się podzielić wrażeniami z pracy z kimkolwiek

niebiorącym udziału w przedsięwzięciu. Przede wszystkim chciałby o nim porozmawiać z

rodzicami. Wyobrażał sobie, jak byliby zdumieni, dumni. Ich syn spełnił nadzieje, jakie w

nim pokładali, wysokie oczekiwania, które zostały mu narzucone od dnia - no cóż - narodzin.

Jego myśli powędrowały do starszego brata, Matta. Ten to dopiero by się podniecił.

Prawdopodobnie próbowałby przekonać Danny ego, by sfinansował któryś z jego

podejrzanych, idiotycznych, balansujących na granicy prawa pomysłów, ale w sumie co tam -

pieniędzy by wystarczyło. Jeszcze przed kilkoma zarozumiałymi dupkami z branży z

rozkoszą pochełpiłby się tym wszystkim, gdyby tylko miał taką możliwość. Zdawał sobie

jednak sprawę, że rozmowy z kimkolwiek spoza zespołu są surowo - surowo - zabronione. To

również zostało jasno wyłuszczone już na samym początku. Projekt był tajny. Stawką było

narodowe bezpieczeństwo. Padło nawet słowo: „zdrada”. Trzymał zatem buzię na kłódkę, co

zresztą nie wymagało od niego specjalnego wysiłku. Zdążył się przyzwyczaić. W jego

wysoce konkurencyjnej branży konspiracja była chlebem powszednim. Gra często toczyła się

o setki milionów dolarów. A wybór między ośmiocyfrową sumą na koncie bankowym a

obskurną celą w więzieniu federalnym o zaostrzonym rygorze był dosyć oczywisty.

Miał już zapukać do drzwi namiotu - dużego, półsztywnego i klimatyzowanego,

wyposażonego w solidne drzwi i szklane okna - gdy nagle coś kazało mu cofnąć dłoń.

Podniesione głosy. Nie tyle podniesione, co gniewne.

Właściwie wściekłe.

Podszedł bliżej.

- Powinieneś był mi powiedzieć! To mój projekt, do jasnej cholery! - zawołał męski

głos. - Powinieneś był mi powiedzieć na samym początku!

Danny znał go doskonale: należał do Dominica Reece’a, jego mentora i szefa

naukowego projektu, jego PI, principal investigator. Reece, profesor inżynierii i nauk

informatycznych w Massachusetts Institute of Technology, w oczach Danny ego był niemal

świętym. To on był wykładowcą na jego kilku pierwszych kursach i to on śledził jego postępy

jako doktoranta, a potem, wiele miesięcy temu, zaprosił do zespołu pracującego nad

aktualnym projektem. Była to ogromna szansa - oraz wyróżnienie - i Danny nie mógł jej

stracić. I chociaż zdawał sobie sprawę, że profesor ma w zwyczaju wyrażać opinie w sposób

znacznie bardziej zaciekły i hałaśliwy niż większość znanych mu osób, w głosie naukowca

wyczuł coś nowego. Poczucie krzywdy, oburzenie, jakiego Danny jeszcze nigdy u niego nie

słyszał.

- Jak byś wtedy zareagował? - Drugi głos, którego Danny nie rozpoznawał, był równie

wzburzony.

- Tak samo - odparł dobitnie Reece.

- Daj spokój i zastanów się nad tym przez sekundę. Pomyśl, czego możemy razem

dokonać. Co możemy osiągnąć.

Profesor ciągle był wściekły.

- Nie mogę ci na to pozwolić. Nie mogę brać w tym udziału.

- Dom, proszę...

- Nie.

- Pomyśl, czego możemy...

- Nie - przerwał mu Reece. - Zapomnij o tym. Nie ma mowy.

W jego słowach można było wyczuć jednoznaczną stanowczość.

Za drzwiami na kilka sekund zaległa grobowa cisza, a potem Danny usłyszał głos

drugiego mężczyzny:

- Miałem nadzieję, że zareagujesz inaczej.

- Co to, do diabła, miało znaczyć? - odparował Reece.

Jego pytanie pozostało bez odpowiedzi.

Po chwili zabrzmiał znowu głos profesora, nagle zaprawiony niepokojem.

- A co z pozostałymi? Nie powiedziałeś im jeszcze?

Było to raczej stwierdzenie niż pytanie.

- Nie.

- A kiedy miałeś zamiar zapoznać ich z poprawioną wersją swojej misji

korporacyjnej?

- Nie byłem pewien. Najpierw musiałem poznać twoją odpowiedź. Miałem nadzieję,

że pomożesz mi ich przekonać. Przekonać do uczestnictwa w tym.

- Cóż, moja odpowiedź brzmi: nie! - warknął wściekle Reece. - Właściwie to

powinienem ich wszystkich jak najszybciej stąd zabrać.

- Nie mogę ci na to pozwolić, Dom.

Wydawało się, że profesor, słysząc te słowa, zamarł.

- Co masz na myśli? Jak to, nie możesz? - rzucił wyzywającym tonem.

Raymond Khoury - Znak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: