Flynn Vince - Mitch Rapp 02 - Trzecia opcja.pdf - Vince Flynn - uzavrano

VINCE

FLYNN

TRZECIA

OPCJA

WSTĘP

W Ameryce istnieje utajniona, niewidoczna i dobrze zor-

ganizowana struktura, składająca się z byłych żołnierzy,

pracowników wywiadu i dyplomatów. W Waszyngtonie są

wszędzie i nigdzie. Przeciętny człowiek nigdy ich nie dostrze-

ga, nigdy o nich nie myśli i nigdy też nie zauważa ręki, która

zadaje pozornie naturalną śmierć. Większość ludzi nawet

nie zwraca uwagi na przypadek przedawkowania przez ko-

goś narkotyku, fakt odnotowany na odległej stronie w dzia-

le miejskim „Washington Post", albo samobójstwo pułkow-

nika armii Stanów Zjednoczonych czy fatalną w skutkach

napaść na pracownika Białego Domu.

Przeciętni Amerykanie są zbyt zajęci własnym życiem,

by czytać między wierszami i zastanawiać się, jakie to ta-

jemnice mogli ci ludzie zabrać ze sobą do grobu. Nieliczni

zaś spośród tych, którzy coś wiedzą, ze zdziwieniem uniosą

brwi, może nawet zadadzą kilka pytań, ale w końcu przejdą

nad tym do porządku dziennego i życie będzie płynąć dalej.

Szukanie odpowiedzi w tej mrocznej społeczności jest bar-

dzo niebezpieczne. To świat tajnych operacji, bardzo real-

na, choć niewidoczna strona polityki zagranicznej, a czasa-

mi i wewnętrznej naszego rządu. To zbyt trudne dla prze-

ciętnego śmiertelnika. To „trzecia opcja", coś, z czego nie

zawsze winni robić użytek ludzie uczciwi i mądrzy.

Przemykając w ciemnościach od drzewa do drzewa, męż-

czyzna posuwał się w kierunku dużego domu. Dziewiętna-

stowieczna posiadłość, wzorowana na Grand Trianon w Wer-

salu, położona czterdzieści mil na południe od Hamburga,

zajmowała powierzchnię stu dwunastu akrów pól upraw-

nych i pięknego lasu. Wzniesiono ją w 1872 roku na zlece-

nie Heinricha Hagenmillera, który chciał w ten sposób zy-

skać względy nowo koronowanego cesarza Niemiec, Wilhel-

ma I. Z czasem część terenów sprzedano, gdyż utrzymanie

tak ogromnego majątku stało się zbyt kosztowne.

Mężczyzna przemykający cicho pod osłoną lasu przestu-

diował wcześniej setki fotografii posiadłości i jej właścicie-

la. Były to zdjęcia zrobione z satelity krążącego tysiące kilo-

metrów nad ziemią i te wykonane przez ekipę obserwującą

teren w ciągu minionego tygodnia.

Zabójca przybył z Ameryki tego właśnie popołudnia i na

własne oczy chciał się przekonać, czego może się spodzie-

wać na miejscu. Fotografie były dobre na początek, ale nic

nie zastąpi własnego spojrzenia. Mężczyzna podniósł koł-

nierz czarnej skórzanej kurtki, aby osłonić się przed chło-

dem zapadającej nocy. Od zachodu słońca temperatura spa-

dła o dziesięć stopni.

Drugi raz od opuszczenia chaty zatrzymał się, nasłuchu-

jąc. Wydawało mu się, że coś usłyszał. Wąską ścieżkę po-

krywał świeży dywan złotego igliwia. Noc była pochmurna

i przez gęsty baldachim gałęzi niewiele światła docierało do

miejsca, w którym stał. Doszedł do końca ścieżki i obejrzał

się. Bez noktowizora nie widział dalej niż na trzy metry.

Mitch Rapp starał się jednak nie używać noktowizora.

Chciał mieć pewność, że znajdzie drogę i bez niego, ale teraz

coś mu mówiło, że nie jest sam. Wyciągnął więc z kieszeni

automatycznego, dziewięciomiłimetrowego glocka i szybko

nakręcił na lufę tłumik. Potem chwycił czterocalową lunetkę

noktowizyjną, włączył i przyłożył do prawego oka. Ścieżka

przed nim zajaśniała dziwnym, zielonym światłem. Zaczął

badać teren, obserwując nie tylko ścieżkę, ale i pobocze. Dzię-

ki noktowizorowi mógł widzieć to, czego oczy nie były w sta-

nie dostrzec w głębokim cieniu. Szczególnie bacznie przyglą-

dał się ziemi wokół drzew rosnących po obu stronach ścieżki.

Szukał śladów stóp kogoś, kto mógłby się tam kryć.

Minęło pięć minut i Rapp zaczął się zastanawiać, czy

hałasu nie narobił jeleń albo jakieś inne zwierzę. Wreszcie

uznał, choć nie był o tym do końca przekonany, że było to

raczej jakieś czworonożne, a nie dwunożne stworzenie. Scho-

wał noktowizor do kieszeni, ale broń nadal trzymał w dru-

giej dłoni. Miał trzydzieści dwa lata i nie zamierzał w tym

wieku być nieostrożny i coś sfuszerować. Jak każdy praw-

dziwy zawodowiec wiedział, kiedy ryzykować, a kiedy się

wycofać.

Przeszedł ścieżką jeszcze pół kilometra. Kiedy dostrzegł

światła domu, dalej postanowił iść, przedzierając się przez

krzaki. Odginając gałązki lub schylając się pod nimi, cicho

poruszał się w gąszczu. Gdy dotarł do skraju lasu, nagle pod

jego stopą trzasnął jakiś suchy patyk. Szybko odskoczył, tak

by na linii pomiędzy nim a domem znalazło się drzewo. Nie-

całe sto metrów przed nim zaczęła ujadać sfora psów my-

śliwskich. Rapp cicho zaklął i zamarł. Właśnie dlatego mu-

siał wszystko osobiście sprawdzić. To zdumiewające, że nikt

go nie ostrzegł przed psami. Ujadały teraz coraz głośniej, aż

w końcu szczekanie przeszło w wycie. Po chwili otworzyły

się drzwi domu i niski głos rozkazał po niemiecku, aby się

uciszyły. Mężczyzna powtórzył polecenie jeszcze dwa razy

i psy wreszcie umilkły.

Rapp zerknął zza drzewa i przyjrzał się biegnącym za

siatką tam i z powrotem psom. Mogły stanowić problem.

Myśliwskie nie sprawiają wprawdzie takiego kłopotu jak wytre-

sowane obronne, ale mają w naturalny sposób stale wy-

ostrzone zmysły. Stał tak na skraju lasu, obserwując, słu-

chając i oceniając każdy szczegół. Nie podobało mu się to, co

widział. Zbyt dużo otwartej przestrzeni między lasem i do-

mem. Mógł wprawdzie pójść przez ogrody, ale trudno poru-

szać się bezszelestnie po wysypanych żwirem alejkach. Poza

tym psy mogły utrudnić podejście od strony południowej,

a innych alejek strzegły kamery, no i trzeba by dwukrotnie

pokonać otwartą przestrzeń. Dobra wiadomość to ta, że nie

było tam płytek naciskowych, wiązek urządzeń na podczer-

wień albo czujników ruchu.

Oficjalnie Mitch Rapp nie miał nic wspólnego z rządem

Stanów Zjednoczonych, jednak od ukończenia ponad dzie-

sięć lat temu uniwersytetu w Syracuse nieoficjalnie praco-

wał dla CIA. Wybrano go do supertajnej grupy antyterrory-

stycznej, zwanej drużyną Oriona. CIA zadbała o wyćwicze-

nie sprawności fizycznej i umysłowej Rappa, czyniąc z niego

śmiertelnie niebezpiecznego agenta. Nieliczni ludzie, któ-

rym pozwolił się do siebie zbliżyć, znali go jako zdolnego

przedsiębiorcę, właściciela małej konsultacyjnej firmy kom-

puterowej, który musi dużo podróżować w interesach. Aby

wszystko to było bardziej wiarygodne, Rapp często załatwiał

różne sprawy biznesowe za granicą, jednak nie tym razem.

Teraz wysłano go, żeby zabił człowieka. Miał wyeliminować

mężczyznę, który dostał już dwa ostrzeżenia.

Prawie pół godziny zajęło Rappowi badanie terenu. Gdy

uznał, że widział już wystarczająco dużo, zaczął się wycofy-

wać, ale inną drogą. Nie chciał wpaść w pułapkę, gdyby ktoś

czaił się w lesie. Szybko przedzierał się przez krzaki na po-

łudnie. Trzy razy zatrzymywał się, aby zerknąć na kompas

i upewnić się, że idzie we właściwym kierunku. Z materia-

łów wywiadu wiedział, że jest też inna ścieżka prowadząca

na południe. Obie odchodziły od wąskiej polnej drogi i bieg-

ły prawie równolegle. Omal jej nie przeoczył. Była widać

mniej uczęszczana, bo cała zarośnięta, ale zaprowadziła go

do polnej drogi. Gdy tam dotarł, przyklęknął i wyjął nokto-

wizor. Przez kilka minut obserwował drogę i nasłuchiwał.

Upewniwszy się, że w pobliżu nie ma nikogo, ruszył dalej

na południe.

Od ponad dziesięciu lat Rapp robił to, co robił, i właśnie

zamierzał się wycofać. Prawdopodobnie będzie to jego ostat-

nie zadanie. Zeszłej wiosny spotkał pewną kobietę i chciał

się ustatkować. CIA z pewnością nie będzie chciała go pu-

Flynn Vince - Mitch Rapp 02 - Trzecia opcja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: