Phillip Margolin - Nierozerwalne wiezy.pdf - Phillip Margolin - uzavrano

Philip M. Margolin

Nierozerwalne Więzy

(Ties that bind)

Przełożył Sławomir Studniarz

Prolog

Triumf Młodości

Grudzień 1970

Pedro Aragon leżał nagi na białym piasku w ramionach

śniadej kobiety o jędrnym ciele, pachnącej hibiskusem.

Nad splecionymi w uścisku kochankami kołysały się

liście palmy, rzucające zbawczy cień. Fale z łoskotem biły

o brzeg. Byłaby to wymarzona chwila, gdyby nie

brzęczenie muchy.

Próbował zignorować natrętnego owada. W końcu

pacnął ręką, lecz brzęczenie przybrało tylko na sile.

Otworzył oczy i skąpana w słońcu plaża przeobraziła się

w wąski tapczan z brudną pościelą. Odgłos fal zastąpiło

bębnienie deszczu o umazane szyby klitki, którą Pedro

wynajmował za grosze. Przepadła też słodka woń

chińskiej róży. Jej miejsce zajął stęchły zapach potu,

zwietrzałego piwa i niedojedzonej pizzy.

Pedro przekręcił się na bok, spojrzał na terkoczący

budzik, który przerwał mu rozkoszny sen, i przez chwilę

żałował, że go nastawił. Lecz zaraz przypomniał sobie, co

ma się stać dziś wieczorem, i wygramolił się z łóżka. Zbyt

wielu widział rozleniwionych facetów, którzy przegapili

życiową szansę; on swojej nie zmarnuje.

Kiedy Pedro miał czternaście lat, wyrwał się ze

slumsów Mexico City i postanowił szukać szczęścia w

Stanach Zjednoczonych, gdzie podobno pieniądze leżą na

ulicy. Był szczupłym młodzieńcem z zębami jak perły,

roziskrzonymi oczami i wypielęgnowanym wąsem,

przysłaniającym usta skore do uśmiechu. Patrząc na

niego, trudno byłoby uwierzyć, że potrafi zadawać ból, a

jeszcze trudniej – że potrafi zabijać. W jednej chwili

wesoły, w następnej wpadał z zabójczy szał, i właśnie ta

nieprzewidywalność czyniła go niezwykle groźnym,

odstręczając potencjalnych przeciwników.

Jesus Delgado, przedstawiciel meksykańskiego kartelu

w Portlandzie, odkrył drzemiące w chłopcu możliwości i

przygarnął go pod swoje skrzydła. Pod jego okiem Pedro

wyrósł na podporę narkotykowego podziemia

stworzonego przez Delgada. Dwa miesiące wcześniej na

polecenie szefa potraktował pilą łańcuchową niesfornego

handlarza, który odprowadzał część zysków do własnej

kieszeni. W nagrodę Pedro otrzymał stanowisko po

nieboszczyku. Zwykle sprzedawał narkomanom na

głodzie pojedyncze działki heroiny, ale dzisiaj wieczorem

miało się zjawić po grubszy towar trzech studencików i

już widział tę forsę oczami wyobraźni.

Klientów załatwiał w opuszczonym budynku w

zaniedbanej dzielnicy, gdzie sąsiedzi mieli dość rozumu,

żeby nie skarżyć się glinom – zakładając, że w ogóle

odezwaliby się do gliniarzy. Trawnik przed niszczejącym

domem był zapuszczony, szara farba odłaziła piatami od

murów, daszek nad gankiem w każdej chwili groził

zawaleniem. Osłaniając się przed deszczem, Pedro

zapukał do frontowych drzwi, które natychmiast się

otworzyły.

– Que pasa? – spytał uzbrojonego strażnika.

– Slaby ruch w interesie.

– Jeszcze się rozkręci.

Clyde Hopkins, atletyczny kowboj mający powiązania z

gangsterami z Las Vegas, przywitał się z Pedrem i

poprowadził go korytarzem w głąb budynku. Weszli do

małego pomieszczenia na tyłach, w którym szczupły

okularnik przekazywał pozującej na Janis Joplin ćpunce

porcję białego proszku w zamian za garść pogniecionych

banknotów. Dziewczyna wyszła w pośpiechu, nawet nie

zaszczyciwszy Pedra spojrzeniem. Wiedział, że

pochłonięta myślą o upragnionym strzale w żyłę, nie

zauważyłaby nawet samego Księcia Ciemności.

– Witaj, Benny – zwrócił się Pedro do okularnika

siedzącego za rozklekotanym stolikiem, na którym

rozłożone były torebeczki z heroiną. Za plecami handlarza

stal uzbrojony osiłek z ponurą miną.

– Kiepski dzisiaj ruch – odparł Benny, wskazując

zwitek wymiętych banknotów.

Pedro przeliczył utarg z całego dnia. Był marny, lecz on

się tym nie przejął. O wpół do jedenastej przyjadą te

kujony i poprawią wynik.

Chłoptasie przybyli punktualnie. Pedro obserwował

przez okno, jak wysiadają z czerwonego jaguara, i zanosił

się śmiechem.

– Widzisz to samo co ja? – spytał Clyde’a, który stał

obek.

– Jak oni się tutaj uchowali? – zdziwił się kowboj,

potrząsając głową. Wjazd eleganckim wozem do tej

zakazanej dzielnicy był jak zaproszenie dla złodziei;

równie dobrze mogliby wymachiwać transparentem z

napisem: „Prosimy, obrabujcie nas”.

Na oko wyglądali na rówieśników Pedra,

osiemnastolatków, ale wychowujący się na ulicy

Meksykanin szybko zmężniał, podczas gdy ci trzej

sprawiali wrażenie... niedojrzałych. Tak, wydawali się

miękcy, dziecinni, ich odkarmione buzie wciąż szpecił

trądzik. Strach i niedostatek nie wyryły na nich piętna.

Pedro pamiętał, jak się zachowywali poprzedniego

wieczoru w „Penthousie”, ekskluzywnym lokalu

striptizowym należącym do Jesusa Delgada. Pełen szpan,

na luzie, w co drugim zdaniu hiszpański zwrot wyniesiony

z liceum, żeby pokazać, że są „w porząsiu”. Zwracali się

do Pedra per amigo i „brachu”.

Ubrani byli w mundurki spełniające rolę znaków

rozpoznawczych, tak jak barwy gangów: szkolne blezery,

niebieskie koszule i swetry z półgolfem. Pierwszy, ze

sterczącą jasną czupryną, miał sylwetkę futbolisty, ale był

rozlazły, pulchny. Bobas – osądził Pedro – który jeszcze

nie spalił dziecięcego tłuszczyku. Następny, wzrostu

Pedra, metr siedemdziesiąt pięć, wyglądał jak dzieciak i

nikt by go nie wziął za studenta: chudy, w okularach w

Phillip Margolin - Nierozerwalne wiezy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: