Francis_Dick_-_Dreszcz.pdf

Przekład: Aniela Tomaszek

H rabia October wjechał w moje życie bladoniebieskim holdenem, który pamiętał

lepsze czasy. W ślad za nim wjechały też niebezpieczeństwo i śmierć.

Idąc przez mały padok w stronę domu zauważyłem samochód skręcający w bramę

wejściową i niechętnym wzrokiem obserwowałem jego manewry na naszym krótkim

prywatnym podjeździe. Akwizytor - połysiałem - obejdzie się bez niego. Niebieski samochód

zatrzymał się miękko pomiędzy mną a moimi frontowymi drzwiami.

Wysiadł z niego mężczyzna wyglądający na około czterdzieści pięć lat, średniego

wzrostu, solidnie zbudowany, z dużą, ładnie ukształtowaną głową i gładko przyczesanymi

brązowymi włosami. Miał na sobie szare spodnie, elegancką wełnianą koszulę, ciemny

dyskretny krawat i oczywiście trzymał w ręku nieodłączną aktówkę. Z westchnieniem

przechyliłem się przez ogrodzenie padoku, by odesłać go tam, skąd przyjechał.

- Gdzie mogę znaleźć pana Daniela Roke? - zapytał.

Głos Anglika nawet dla mojego niewprawnego ucha zabrzmiał echem drogich szkół:

sposób bycia nieznajomego odznaczał się także jakimś subtelnym autorytetem, nie pasującym

do komiwojażera. Przyjrzałem mu się nieco uważniej i zdecydowałem jednak nie mówić, że

nie ma mnie w domu. W końcu, mimo tego samochodu, mógł to nawet być przyszły klient.

- To ja - powiedziałem, nie akcentując zbyt radośnie tego stwierdzenia - jestem Daniel

Roke.

Zaskoczony, zamrugał powiekami.

- O - rzekł bezbarwnie.

Byłem przyzwyczajony do takiej reakcji. Nie mogłem odpowiadać niczyjemu

wyobrażeniu o właścicielu dobrze prosperującej hodowli koni. Po pierwsze wyglądałem zbyt

młodo, choć wcale się tak nie czułem, a poza tym - jak mówiła moja siostra Belinda -

nieczęsto można spotkać biznesmena, którego łatwo wziąć za włoskiego wieśniaka.

Rozkoszna dziewczyna, ta moja siostra. A to wszystko dlatego, że mam żółtawą skórę, która

łatwo się opala, czarne włosy i brązowe oczy. Poza tym tego dnia miałem na sobie najtańszą,

najbardziej poszarpaną parę dżinsów, jaką posiadałem, nie wyczyszczone buty do konnej

jazdy i nic ponadto.

Zajmowałem się klaczą, która zawsze miała trudności z wydawaniem na świat źrebiąt;

nie jest to czyste zajęcie, więc byłem ubrany odpowiednio do okazji. Wynikiem wysiłków -

moich i klaczy - była cherlawa źrebica z przykurczonym ścięgnem w przedniej nodze i

prawdopodobnie w tylnej również, co oznaczało konieczność operacji i wydatki większe niż

warta była sama klaczka.

Mój gość przez chwilę przyglądał się porządnym padokom zamkniętym białymi

ogrodzeniami, podwórzu stajennemu w kształcie litery L i rzędowi cedrowych boksów, gdzie

na słomie leżał mój biedny mały źrebaczek. Cała hodowla wyglądała na bardzo dobrze

utrzymaną, i w istocie taka właśnie była, pracowałem nad tym bardzo ciężko, dzięki czemu

mogłem żądać stosunkowo wysokich cen za konie.

Przybysz przeniósł wzrok na rozległą zielononiebieska lagunę po lewej stronie,

pokryte śniegiem wierzchołki gór wyrastające niespodziewanie na jej krańcu. Szczyty

wieńczyły kłęby chmur podobne do pióropuszy. Dla jego nieprzyzwyczajonych oczu była to

niewątpliwie wspaniała sceneria.

Dla mnie były to po prostu ściany.

- To zapiera dech - rzekł z uznaniem. Po czym odwracając się do mnie zaczął

gwałtownie, nie bez pewnego wahania w głosie: - Ja... ee... słyszałem w Perloomie, że pan...

to znaczy... że ma pan chłopca stajennego, Anglika, który... eee, chciałby wrócić do domu. -

Przerwał i zaczął znowu: - To może wydawać się zaskakujące, ale w pewnych

okolicznościach, jeżeli on będzie się nadawał, byłbym skłonny opłacić jego podróż i zatrudnić

go tam, po drugiej stronie... - Znowu zamilkł.

Pomyślałem, że jest mało prawdopodobne, by w Anglii tak bardzo brakowało

chłopców stajennych, że trzeba ich rekrutować aż w Australii.

- Może zechce pan wejść do domu? - zaproponowałem. - I wyjaśnić bliżej, o co

chodzi?

Wszedłem pierwszy i usłyszałem okrzyk zachwytu za moimi plecami. Ten pokój na

wszystkich naszych gościach wywierał wrażenie. Wielka płaszczyzna okna zamykała niby w

ramach najbardziej widowiskową część laguny i gór, które wydawały się stąd znacznie

bliższe, a mnie również zdawały się bardziej wspaniałe. Usiadłem na starym drewnianym

bujanym fotelu tyłem do okna wskazując gościowi wygodny fotel z widokiem na góry.

- Pan... - zacząłem.

- October - rzekł swobodnie - i nie pan. Hrabia.

- October? Tak jak nazwa miesiąca? - Właśnie był październik.

- Jak nazwa miesiąca - potwierdził.

Przyjrzałem mu się z zaciekawieniem. Niezupełnie tak wyobrażałem sobie hrabiego.

Wyglądał jak trzeźwy prezes jakiejś spółki na urlopie. I wtedy uświadomiłem sobie, że

przecież nie ma żadnych przeszkód, żeby hrabia był równocześnie prezesem jakiejś spółki, i

że prawdopodobnie niektórzy z nich tym się właśnie zajmują.

- Przyjechałem tutaj pod wpływem impulsu - powiedział jakoś bardziej składnie. - I

wcale nie jestem pewny, czy to w ogóle miało sens. - Przerwał, wyjął mechanicznie złotą

papierośnicę i zbierał myśli zapalając zapalniczkę. Ja czekałem. On uśmiechnął się przelotnie.

- Może lepiej zacznę od tego, że przyjechałem do Australii w interesach, miałem sprawy w

Sydney, a tutaj do Snowies przyjechałem na zakończenie prywatnego objazdu waszych

głównych ośrodków wyścigowych i hodowlanych. Jestem członkiem komitetu, który

zarządza wyścigami konnymi w Anglii, i oczywiście wasze konie ogromnie mnie interesują.

Kiedy jadłem obiad w Perlooma - kontynuował, mówiąc o naszym najbliższym mieście,

oddalonym o piętnaście mil - rozmawiałem z człowiekiem, który zauważywszy mój angielski

akcent powiedział, że jedyny Anglik (prócz mnie), jakiego zna, to chłopiec stajenny, który

pracuje u pana, i jest na tyle głupi, że chce wracać do domu.

- Zgadza się - przyznałem. - To Simmons.

- Tak, Arthur Simmons. Co to za człowiek?

- Bardzo dobry przy koniach - powiedziałem. - Ale chce wracać do Anglii tylko

wtedy, kiedy jest pijany. A upija się zawsze w Perloomie. Tutaj nigdy.

- To znaczy, że gdyby miał okazję, nie pojechałby?

- Tego nie wiem. To zresztą zależy, do czego jest panu potrzebny? Zaciągnął się

papierosem, strząsnął popiół i spojrzał w okno.

- Rok czy dwa lata temu mieliśmy sporo kłopotów z dopingiem na wyścigach konnych

- powiedział nagle. - Bardzo dużo kłopotów. Były procesy i wyroki skazujące, rygorystycznie

wzmocniono ochronę stajni, zwiększono częstodiwość badań moczu i śliny. Zaczęliśmy

sprawdzać cztery pierwsze konie w wielu wyścigach, aby zapobiec dopingom zwycięzców, i

każdego podejrzanego przegranego faworyta, na antyzwycięski doping. Od czasu

wprowadzenia tych nowych zasad wyniki niemal wszystkich testów okazały się negatywne.

- To wspaniale - rzekłem, niezbyt zainteresowany.

- No, niezupełnie. Ktoś wynalazł narkotyk, którego nasi analitycy nie są w stanie

wykryć.

- Nie wydaje się to możliwe - powiedziałem uprzejmie. Popołudnie umykało

bezpowrotnie, a miałem jeszcze dużo roboty.

Wyczuł mój brak entuzjazmu.

- Było dziesięć takich przypadków, wszystkie zwycięskie. Dziesięć, co do których

mieliśmy pewność. Konie wyglądały podejrzanie podniecone. Ja sam ich nie widziałem, ale

testy nie wykazały niczego. - Przerwał na chwilę. - Doping prawie zawsze odbywa się w

stajni - dodał znów przenosząc na mnie wzrok. - To znaczy, zawsze są w to w jakiś sposób

zamieszani chłopcy stajenni, wystarczy tylko, że wskażą komuś, który koń stoi w którym

boksie.

Skinąłem głową. Australia także przeżywa swoje kłopoty.

- My, to znaczy dwóch członków National Hunt Committe i ja, parokrotnie

omawialiśmy możliwość dotarcia do sprawy dopingu od środka, czyli...

- Znajdując stajennego, który byłby waszym szpiegiem!? - podrzuciłem.

Skrzywił się lekko.

- Wy Australijczycy jesteście tacy bezpośredni - mruknął. - Ale o to właśnie nam z

grubsza chodziło. Nie posunęliśmy się wprawdzie dalej niż do rozmów na ten temat.

Realizacja tego planu nastręcza wiele trudności i prawdę mówiąc, nie mamy przecież żadnej

gwarancji, że stajenny, z którym nawiążemy kontakt, nie pracuje już... no... dla drugiej strony.

- A Arthur Simmons dostarcza takiej gwarancji? - uśmiechnąłem się.

- Tak. A ponieważ jest Anglikiem, zginie niezauważony w tłumie ludzi związanych z

wyścigami. Przyszło mi to na myśl, kiedy płaciłem za obiad. Zapytałem więc o drogę do pana

i przyjechałem prosto tutaj, żeby się zorientować na miejscu, jaki on jest.

- Oczywiście może pan z nim porozmawiać - powiedziałem wstając z fotela. - Ale nie

przypuszczam, żeby to się na coś przydało.

- Dostanie znacznie większe wynagrodzenie niż normalnie - dodał, nie zrozumiawszy

mojej intencji.

- Nie chodzi mi o to, że nie będzie miał ochotyjechać, tylko o to, że nie nadaje się do

czegoś takiego.

Wyszedł ze mną z powrotem na wiosenne słońce. Na tej wysokości było jeszcze

chłodno, toteż zauważyłem, że zatrząsł się z zimna wyszedłszy z ciepłego domu.

- Jeśli zechce pan chwilę poczekać, zaraz go przyprowadzę - powiedziałem

przechodząc za róg domu, po czym włożywszy palce do ust gwizdnąłem głośno w kierunku

małego domku po drugiej stronie podwórza. W oknie ukazała się głowa, więc zawołałem: -

Niech przyjdzie Arthur.

Głowa skinęła, wycofała się i po chwili Arthur Simmons, starszy, mały, krzywonogi

mężczyzna, odznaczający się niezwykłą prostotą umysłu, zmierzał swymi ruchami kraba w

moim kierunku. Zostawiłem ich razem, jego i hrabiego, a sam poszedłem zajrzeć, czy moje

nowo narodzone źrebiątko trzyma się mocno życia. Trzymało się, choć jego wysiłki, by

stanąć na zdeformowanej przedniej nodze, wyglądały naprawdę żałośnie.

Zostawiłem źrebię z matką i wróciłem do hrabiego obserwując z pewnej odległości,

jak wyjmuje z portfela banknot i wręcza go Arthurowi. Oczywiście Arthur tego nie przyjmie,

chociaż jest Anglikiem. Jest tu już na tyle długo, myślałem, że jest w równym stopniu

Australijczykiem, co każdy inny. Za nic nie wróciłby do Wielkiej Brytanii, bez względu na to,

co mówi po pijanemu.

- Miał pan rację - usłyszałem. - To znakomity facet, ale nie nadaje się do moich celów.

Nawet mu nie proponowałem.

- Czy nie oczekuje pan zbyt dużo od chłopca stajennego? Nawet gdyby był nie wiem

jak rozgarnięty, czy potrafi rozwiązać zagadkę, z którą ludzie tacy jak pan nie potrafili sobie

poradzić?

Hrabia October skrzywił się.

- No, tak, to właśnie jest jedna z trudności, o których wspomniałem. Błądzimy

przecież po omacku. Warto podjąć każdą próbę. Każdą. Nie zdaje pan sobie sprawy, jak

poważna jest sytuacja.

Podeszliśmy do samochodu, hrabia October otworzył drzwiczki.

- Dziękuję za cierpliwość, panie Roke. Jak już mówiłem, przyjechałem tu pod

wpływem impulsu. Mam nadzieję, że nie zabrałem panu zbyt wiele czasu? - uśmiechnął się,

ale ciągle wyglądał tak, jakby był lekko zmieszany i zbity z tropu.

Potrząsnąłem przecząco głową i uśmiechnąłem się do niego. Zapalił silnik, zawrócił i

powoli odjechał. Przestałem o nim myśleć, nim zdążył wyjechać za bramę.

Przestałem o nim myśleć, ale nie odjechał zbyt daleko z mojego życia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: