Williamson Penelope - Gorące pożądanie.pdf - Williamson penelope - Zarembak94

Penelope Williamson

Gorące

pożądanie

Boston, kolonia nad zatoką Massachusetts, Maj 1721 roku

Delia, ty cholero, wracaj mi tutaj! Bo jak będę musiał pójść po ciebie ...

Gwałtownie pchnięte drzwi trzasnęły o ścianę i z wnętrza domu wypadła ciemnowłosa

dziewczyna. Potknęła się o próg i upadła z hałasem, lądując na czworakach na deskach

werandy. Przez chwilę klęczała tak, skulona, oddychając chrapliwie.

Hałas przyciągnął uwagę wyrostków grających w monety w głębi zaułka. Na widok

dziewczyny z włosami w dzikim nieładzie i przerażeniem w oczach pośpiesznie

zgarnęli swoje drobniaki i pobiegli w stronę portu.

- Delia!

Wściekły wrzask pijanego mężczyzny poderwał dziewczynę na nogi. Trzymając się

rozchwierutanej balustradki, zeskoczyła z werandy na ziemię, odwróciła się na pięcie ...

i stanęła jak wryta.

Bo oto od strony portu nadchodził konstabl Dunlop, klucząc między schnącymi na

słońcu rybackimi sieciami. Przysadzisty, choć krzepki, o potężnie rozrośniętej piersi,

znajdował się dokładnie na drodze ucieczki dziewczyny.

Właśnie przystanął i zwrócony do niej plecami obserwował królewską fregatę

podchodzącą do nabrzeża. Dziewczyna ostrożnie postąpiła krok naprzód i zamarła,

widząc, że konstabl odwraca się powoli.

Z tyłu dobiegł odgłos przewracanego stołka i okrzyk:

- Bodaj to wszyscy diabli!

Zagrzechotały spadające na podłogę blaszane naczynia, coś grzmotnęło ciężko o ścianę.

- Wiem, że jeszcze coś tu schowałaś. I oddasz mi to, zarazo, albo pożałujesz ... Delia!

Konstabl drgnął, niczym lis, którego nozdrza pochwyciły woń królika. Dziewczyna

zdusiła w gardle jęk rozpaczy, opadła na kolana i wczołgała się pod werandę.

Wysoka ledwie na pół metra weranda, zbudowana z desek, które już dawno zaczęły

próchnieć, kończyła się schodami prowadzącymi z nadbrzeżnej uliczki do domu. Jego

parter zajmował podupadły warsztat bednarski, pokoje mieszkalne znajdowały się na

piętrze. Kryjówka Delii było to miejsce odpowiednie dla szczurów, pająków - i szczupłej

siedemnastoletniej dziewczyny, uciekającej przed biciem.

- Delia! Gdzieś to, do kroćset, schowała?!

Posłyszała odgłos niepewnych kroków ojca na schodach i chwilę później skrzypienie

butów konstabla Dunlopa, pokonującego ostatnie metry uliczki. W obawie, że głośny

oddech zdradzi jej kryjówkę, wtuliła twarz w mokrą ziemię. Poczuła na policzku śliski

dotyk błota, cuchnącego pleśnią i zgniłą rybą.

Nogi konstabla znalazły się w polu widzenia Delii. Był tak blisko, że dokładnie widziała

plamki błota, zdobiące jego kamasze z bielonej skóry.

Dunlop odchrząknął i splunął śliną oraz przeżutym tytoniem w piasek kilka cali od

twarzy Delii.

- Hej, McQuaid! - zawołał. - O co te krzyki?

Deski nad głową Delii wygięły się i zaskrzypiały. Ojciec wyszedł na werandę.

- A, to pan, konstablu ... - Na widok przedstawiciela prawa Ezra McQuaid jakby

wytrzeźwiał. Za pijaństwo w miejscu publicznym i zakłócanie spokoju można było

pójść w dyby na dwanaście godzin. - Nie widział pan przypadkiem mojej Delii? Gdzieś

mi, cholera, czmychnęła.

Konstabl ponownie odchrząknął i splunął.

- Ano, nie widziałem. Patrzyłem na zatokę. Właśnie przypłynęła "Moravia". Będzie dziś

spokojna noc. Kiedy łapacze zejdą na ląd, żaden chłop, który ma dwie zdrowe nogi i

nadaje się choćby na chłopca okrętowego, nie wystawi nosa za drzwi ... A więc co ta

dziewucha znowu zmalowała?

_ Znalazła sześć pensów, którem schował na czarną godzinę odrzekł Ezra McQuaid

tonem człowieka ciężko i niezasłużenie skrzywdzonego. _ Znalazła i zabrała, ot co.

Mam zamiar wygarbować jej za to skórę. Toż to grzech okradać własnego ojca.

Ty łgarzu _ pomyślała Delia. Te sześć pensów należało do niej. Schowała monetę w

garnku ze smalcem, ale tatko wywąchał ją bezbłędnie, jak zawsze, kiedy pragnienie dało

mu się we znaki. Tylko że tym razem sześć pensów nie wystarczyło, chociaż kupował

najtańsze piwo, galon za pensa. Tak to już było z jej tatkiem. Jak mu się zebrało na picie,

nie przestawał, dopóki nie urżnął się do nieprzytomności. Piwo się skończyło, więc

zażądał od niej pieniędzy. Ale ona nie miała już ani pensa. Wtedy rzucił

się na nią z pięściami.

_ Już dawno trzeba było dziewczynisko wydać za mąż. - Konstabl Dunlop zrobił

współczującą minę· - Niech kto inny uczy ją dyscypliny.

Ezra McQuaid zaśmiał się gromko z głębi ogromnego brzucha.

_ A co, chce pan prosić o jej rękę, konstablu?

_ Kto, ja? Broń Boże. Nadto zuchwała, jak na mój gust.

Mężczyźni zaśmiali się zgodnie.

Potem Dunlop westchnął nieznacznie i rzekł:

_ No, dobrze. Muszę iść na obchód. Jeśli natknę się na twoją dziewczynę, nie omieszkam

jej tu przyprowadzić. Niech odpokutuje za swoje grzechy.

_ Z góry dziękuję, panie konstablu. Ale gdyby była w pracy, w szynku "Pod Dziarskim

Lwem", niech pan jej da spokój. Potrzebujemy pieniędzy, a baty zawsze zdążę jej

sprawić.

Konstabl zarechotał ubawiony i raz jeszcze strzyknął przez zęby tytoniowym sokiem.

_ Ano zdążysz. W takim razie bywaj, McQuaid.

Ubłocone kamasze wykonały zwrot i zniknęły Delii z oczu.

Zatrzeszczały deski werandy, szczęknęła klamka zamykanych drzwi.

W zaułku panowała cisza, ale jeszcze przez dobrą chwilę Delia leżała w bezruchu.

Łagodny wiatr przyjemnie chłodził jej spoconą twarz. Wraz z wiatrem pod werandę

docierał zapach solonych dorszy i stukanie drewnianego młotka kotlarza z sąsiedniego

warsztatu. Tatko był kiedyś kotlarzem, dopóki pociąg do gorzałki nie zawładnął nim

bez reszty.

Wytknęła głowę spod werandy i rozejrzała się powoli, niczym kot wypuszczony z

koszyka. Następnie wparła dłonie w błoto i jęła się wyczołgiwać na otwartą przestrzeń.

Chwilę później czyjaś dłoń zacisnęła się na jej włosach. Jedno bolesne szarpnięcie i Delia

stała już na nogach. Krzyknl(la, kiedy Ezra McQuaid przysunął twarz do jej twarzy.

W gęstwinie czarnej brody, całkowicie kryjącej usta, zabłysły zęby, wyszczerzone w

triumfalnym grymasie.

- Myślałaś, że wróciłem do domu, co? A ja cię nabrałem. Taa, nabrałem cię, jak się

patrzy. Gdzie pieniądze?

- Nie ma już pieniędzy, tato. Przysięgam ...

- Parszywa kłamczucha!

Trzymając dziewczynę za włosy, uniósł ją nad ziemię i brutalnie potrząsnął. Następnie

puścił ją, ale nim upadła, zamachnął się i trzasnął pięścią w bok.

Palący ból przebiegł jej ciało, pozbawiając oddechu. Poczuła w gardle gorzki smak

wymiocin. Siła ciosu zakręciła nią i głową naprzód cisnęła na słupki balustrady.

Spróchniałe drewno pękło pod jej ciężarem, kalecząc rękę, którą próbowała złagodzić

impet upadku.

Ojciec znów ruszył w jej stronę. Odwróciła ku niemu głowę i przez krótką chwilę jak

zahipnotyzowana wpatrywała się w jego żółte oczy, płonące pod strzechą

zmierzwionych włosów. Jej umysł wypełniła jedna myśl: tym razem nie przestanie,

dopóki mnie nie zabije.

Sięgnęła za siebie, rozpaczliwie próbując wstać i uciekać, uciekać, gdzie oczy poniosą ...

i jej palce zacisnęły się na kawałku połamanej balustrady. Zerwała się i z półobrotu

palnęła nim ojca w głowę.

Chwilę później biegła uliczką, ślizgając się na nierównościach gruntu i zalegających

wszędzie nieczystościach. Gonił za nią głos ojca, pełen zaskoczenia i bólu, stopniowo.

przechodzący w ryk wściekłości. Biegła więc coraz szybciej. Niebawem znalazła się na

nabrzeżu i jej bose stopy zadudniły na deskach pomostu. Klucząc między skrzyniami i

beczkami, spłoszyła parę świń, ryjących w stosie rybich wnętrzności.

Biegła, dopóki nie minęła stoczni Seara i nabrzeża Ship Street.

Potem oparła się o ścianę powroźni i sporo czasu minęło, nim udało jej się opanować

oddech. Bok, na którym wylądowała

ojcowska pięść, bolał niczym rana zadana nożem. Ostrożnie przesunęła dłonią po

żebrach, przestraszona, że może jej coś złamał. - Och, tatku ...

Oczy Delii wypełniły się łzami. Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła oczy - i wnet je

otworzyła, bo ktoś stojący przed nią oparł się o ścianę, kładąc dłonie po obu stronach jej

twarzy.

- Tu jesteś, kochanie. Wszędzie cię szukałem.

Delia zajrzała w bystre niebieskie oczy, patrzące na nią spod szopy kędzierzawych,

jasnych włosów, częściowo przykrytej czerwoną płócienną czapką.

- Tom ... Przestraszyłeś mnie.

Młodzieniec zaczął się uśmiechać, ale w otatniej chwili przybrał poważną minę i spytał:

- Co ci się stało?

Delia otarła łzę, która nie wiedzieć kiedy wymknęła się jej spod powieki.

- Nic. - Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się z przymusem. - A ty dlaczego szwendasz

się po porcie w poniedziałkowe popołudnie? Co będzie, jak stary Jake cię tu przyłapie?

Tom Mullins służył u Jake'a Steerborna, miejscowego kowala.

Gdyby majster dowiedział się, że jego terminator spaceruje sobie po nabrzeżach zamiast

pilnować kuźni, Tom dostałby baty.

- Stary łajdak poszedł coś przekąsić i łyknąć rumu - odrzekł Tom. - Nie będę sterczał w

rozgrzanej kuźni i dął w miechy, jeśli nie ma kowala. Gdzie się ostatnio podziewałaś?

Tęskniłem za tobą ...

Zbliżył usta do jej ust, ale odwróciła głowę. On jednak ujął ją za podbródek, odwrócił

twarzą ku sobie, i w końcu pozwoliła mu się pocałować.

Ale kiedy zaczął rozwiązywać tasiemki jej gorsetu, kiedy na języku poczuła dotyk jego

języka, przypomniała sobie, dlaczego ostatnio unikała Toma Mullinsa, i cofnęła się o

krok.

- Przestań, Tom. Nie powinniśmy ... - powiedziała. - A zresztą i tak nic by z tego nie

wynikło - dodała po chwili, bo jako terminator Tom nie mógł się ożenić. - Jeszcze cztery

lata musisz przepracować u swojego majstra. Dopiero wtedy moglibyśmy się pobrać ...

- Pobrać się! A kto tu mówi o małżeństwie? - przystojna twarz Toma stężała w grymasie

gniewu. Uderzył pięścią w ścianę tuż obok jej głowy, tak że podskoczyła ze strachu. - A

niech cię, Delio! Dlaczego się ze mną drażnisz? Niejednemu już uleglaś. Czemu mnie

odmawiasz?

Gwałtownie wciągnęła powietrze.

- Kto mówi o mnie takie rzeczy?

- Wszyscy. Każdy, kto bywa w szynku ,,Pod Dziarskim lwem".

Odepchnęła go tak gwałtownie, że, zaskoczony, musiał się cofnąć, aby nie upaść.

- A więc wszyscy kłamią! Nie jestem ladacznicą, Tomie Mulllinsie, a skoro mogłeś tak o

mnie myśleć, nie chcę cię więcej znać!

Odwróciła się, chcąc odejść, ale chwycił ją za ramię i zmusił, by na powrót stanęła

twarzą do niego. Myślała, że chce ją uderzyć, i zesztywniała w oczekiwaniu ciosu.

Tymczasem jednak gniew go opuścił.

- Przepraszam, Delio ...

- Puść mnie - rozkazała, z trudem poruszając zmartwiałymi wargami.

Puścił, ale najpierw mocno ścisnął jej ramię; dostatecznie mocno, by pozostawić siniec.

- Na Boga, Delio, czyżbyś nie wiedziała, jak działasz na mężczyzn? - Wsunął dłonie za

pas samodziałowych spodni i spuścił wzrok na bose stopy. Zaraz się jednak

wyprostował, twarz miał dziwnie ściągniętą. - Na pewno wiesz. Tak, myślę, że wiesz.

Patrzysz na nich zachęcająco tymi dziwnymi złotymi oczyma. Oczyma kota. I ten twój

Williamson Penelope - Gorące pożądanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: