tom 01 - Niedoczarowany miecz.pdf - Legendy Ethshar - Anna_West

L AWRENCE W ATT -E VANS

N IEDOCZAROWANY M IECZ

(P RZEŁOŻYŁA : E LŻBIETA G EPFERT )

SCAN- DAL

Część I

WIRIKIDOR

ROZDZIAŁ I

Bagno cuchnęło, a ostry i słony zapach zdawał się wypełniać głowę Valdera. Przez

długą chwilę spoglądał ponad labiryntem kęp wysokich traw i jeziorek płytkiej wody, a potem

niechętnie ruszył naprzód. Grunt poddał się i but zatonął po kostkę w szarobrązowym błocie.

Valder rzucił przekleństwo, potem zaśmiał się ze swej złości i pobrnął dalej.

Wiedział, że wróg był o jakąś godzinę za nim. W porównaniu z tym bagno wydawało

się jedynie drobną niewygodą.

Po lewej stronie było otwarte morze, po prawej nieskończony pusty las,

prawdopodobnie pełen północerskich patroli i strażników, ludzkich albo niekoniecznie.

Gdzieś z tyłu podążali trzej północerze, którzy ścigali go od czterech dni. Przed nim,

wilgotne, zielone i cuchnące, leżały nadbrzeżne mokradła.

Mógłby skręcić w prawo, uniknąć bagien i spróbować zgubić prześladowców wśród

drzew, ale uciekał przez las od czterech dni i jakoś nie stracili jego tropu. Może mokradła

będą lepsze.

Po kilku długich powolnych krokach w błocie trafił na kawałek twardego gruntu; gdy

stanął na nim, brudna woda wylała się z butów, które już od sześciu dni nie były szczelne.

Bagienna trawa zaszeleściła głośno, gdy ruszył naprzód po wąskiej grobli. Znieruchomiał i

obejrzał się przez ramię, lecz nie dojrzał niczego prócz niezakłóconej linii sosen. Opadł na

ziemię, by chwilę odpocząć.

Mokradła to pewnie pomyłka, powiedział sobie, gdy smród dotarł do jego nozdrzy.

Miał wrażenie, że tutaj żaden ruch nie jest możliwy bez hałasu - szeleszcząca trawa była lepiej

słyszalna niż chrzęst sosnowych igieł, chlupanie błota niewiele lepsze, a wrogi czarownik z

pewnością dysponował jakimś zaklęciem, czy talizmanem, które poprawiało słuch. Nawet

dwóch pozostałych północerzy mogło dysponować słuchem ostrzejszym niż zwykle. Z tego co

widział, Valder był niemal pewien, że przynajmniej jeden z nich to shatra - pół człowiek, pół

demon, chociaż w ludzkiej postaci. Trudno było z czymś pomylić te niesamowicie płynne,

miękkie ruchy.

Wszyscy trzej mogli być shatra; jeśli chcieli, demoniczni wojownicy potrafili

maskować swe ruchy. Jeden z prześladowców był czarownikiem, ale Valder słyszał w

koszarach, że niektórzy czarownicy są shatra. Wydawało mu się bardzo niesprawiedliwe, by

jeden wrogi żołnierz miał przewagę na obu polach, ale wiedział, że życie jest czasami bardzo

niesprawiedliwe.

Nikt nie był pewien, do czego zdolni są shatra, ale ogólnie wierzono, że posiadają

magicznie czułe zmysły, chociaż pewnie nie na takim poziomie, jaki może osiągnąć dobry

czarownik. Valder musiał wiec zakładać, że ścigający patrol potrafi go zobaczyć, usłyszeć i

wywęszyć o wiele lepiej, niż mógłby to zrobić on sam.

Tylko dzięki szczęściu udało mu się utrzymać przed nimi przez cztery dni. Wyczerpał

już kilka przygotowanych wcześniej zaklęć na zmylenie pościgu, jednak żadne nie działało

zbyt długo, a kompanijny mag nie wyposażył go w nic przydatnego w walce. Valder był

przecież tylko zwiadowcą - w razie spotkania z przeciwnikiem miał uciekać do obozu i

ostrzec przełożonych, a nie walczyć. Zresztą nie interesowała go chwalebna śmierć w bitwie.

Był po prostu jednym z trzech milionów poborowych żołnierzy Ethsharu, który próbował

przetrwać, a dla zwykłego człowieka, w starciu z shatra, oznaczało to ucieczkę.

Przez pewien czas uciekał nocą, ponieważ większy księżyc był już w pełni, gdy

rozpoczął się pościg. Niestety, magiczny wzrok, który otrzymał, wychodząc na rutynowy

samotny patrol, wyczerpał się już sześć nocy temu.

Gęste poranne mgły pomogły mu nie gorzej od księżyca; na początku biegł na ślepo,

nie mając żadnego celu, więc nie przejmował się zgubieniem drogi we mgle; uważał tylko,

żeby nie spaść z urwiska. Ścigający musieli jednak ostrożnie podążać jego śladem, co kilka

kroków wykorzystując magiczne tropienie. Nie posiadali chyba żadnych nienaturalnych,

czarnoksięskich czy demonicznych środków umożliwiających widzenie przez mgłę.

No i oczywiście przeciwnik musiał od czasu do czasu zatrzymywać się na posiłki albo

poszukać wody. On nie musiał jeść ani pić. Sprawiło to ostatnie magiczne zaklęcie, które

wciąż jeszcze działało - jedyny pozostały czar; wiedział, że jeśli i ten się zużyje, będzie

zgubiony. Mag jego oddziału znał się na swojej robocie i Valder nie odczuł dotąd najlżejszych

objawów głodu czy pragnienia. Wymacał w sakiewce magiczny kamień krwawnika i upewnił

się, że wciąż jest bezpieczny.

Teraz jednak, kiedy dotarł do tego cuchnącego słonego bagna, zaczął się zastanawiać,

czy szczęście go nie opuściło. Usiadł na trawiastej grobli i ściągnął buty, by wylać brudną

wodę.

Tak naprawdę, uznał, szczęście opuściło go dwa miesiące temu, kiedy wróg dokonał

zaskakującego ataku znikąd i przebił się aż do morza, spychając siły Ethsharu wzdłuż

wybrzeża, dalej od lasów, na otwarte równiny. Było to zdarzenie wręcz niezwykle pechowe

dla Valdera, który podczas ataku był na samotnym patrolu i krążył po lesie, wypatrując śladów

wroga.

Szukał sabotażystów czy też partyzantów, a nie całej północnej armii.

Nadal nie rozumiał, w jaki sposób przeciwnik przebił się tak szybko. Kiedy wrócił do

obozu, zobaczył północerzy chodzących tam i z powrotem wśród dymiących ruin jego bazy,

leżącej pomiędzy nim a liniami Ethsharu. Nie spotkał żadnych zwiadowców, żadnej przedniej

straży... Nic go nie ostrzegło. Fakt, że wysłano go samego, świadczył o tym, że przełożeni nie

spodziewali się żadnych znaczących sił przeciwnika w promieniu co najmniej kilkunastu mil.

Mając nieprzyjaciela z południa, morze z zachodu, a na wschodzie - aż do granic

Pomocnego Imperium - nic prócz leśnej dziczy, skierował się na północ. Miał nadzieję

oddalić się od obcych sił, znaleźć albo zbudować sobie łódź i przepłynąć wzdłuż brzegu aż do

linii Ethsharu. Wróg nie mógł się przebić zbyt daleko na południe, z pewnością nie dalej niż

do Fortecy generała Gora. Valder nie znał się na łodziach, ale był prawie pewien, że

przeciwnicy nie wiedzą więcej. Północne Imperium było krajem lądowym; wątpił, czy istniała

tam jakaś flota.

Na nieszczęście żołnierze podążali za Valderem wzdłuż brzegu nie z powodu jego

obecności, tylko dlatego - jak mógł się domyślić - że obawiali się ethsharyjskiego desantu.

Podążał więc wciąż dalej, utrzymując dystans przed zwiadowcami nieprzyjaciela.

Czterokrotnie zatrzymywał się na wystarczająco długo, by zacząć pracę nad tratwą, lecz za

każdym razem północny patrol podchodził tak blisko, że Valder musiał uciekać, nim zdołał

zbudować coś zdolnego do żeglowania.

Ale cztery dni temu był nieuważny. Zauważył go północerz, poruszający się z

nieludzko płynną gracją i szybkością shatra. Od tego czasu Valder uciekał. Kiedy tylko mógł,

starał się drzemać; używał każdej sztuczki, jaka przychodziła mu do głowy, każdego zaklęcia,

jakim dysponował.

Ściągnął z prawej nogi skarpetkę, wykręcił ją i powiesił na trawie, by wyschła.

Wiedział, że znów ją zamoczy, gdy tylko ruszy dalej, co zapewne nastąpi szybko. Jednak póki

odpoczywał, chciał, żeby podeschła. Zdejmował właśnie drugą, kiedy usłyszał szelest trawy.

Znieruchomiał.

Dźwięk rozległ się znowu, gdzieś z tyłu, na pomocy - Valder usiadł twarzą w stronę, z

której przyszedł, żeby łatwiej wypatrzyć prześladowców.

Wydawało się mało prawdopodobne, by nawet shatra zdołał go tak szybko okrążyć.

Być może, tłumaczył sobie, to tylko ptak albo jakieś zwierzę. Ostrożnie, z bosą prawą stopą i

ze skarpetką zwisającą z lewej, wstał jak najciszej i spojrzał przez falujące źdźbła.

W trawie poruszało się coś wysokiego, ciemnoszarego, szpiczastego u Gory. Nie

shatra, a przynajmniej nie taki, jakich widywał - zwykle nosili okrągłe, dopasowane hełmy,

zakrywające niemal całą głowę. Nieprzyjacielscy czarownicy mieli podobne czarne hełmy,

tom 01 - Niedoczarowany miecz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: