Sandemo Margit - Opowieści 18 - Nie dla mnie miłość(1).pdf

(373 KB) Pobierz
MARGIT SANDEMO
MARGIT SANDEMO
NIE DLA MNIE MIŁOŚĆ
Z norweskiego przełożyła
LUCYNA CHOMICZ-DĄBROWSKA
POL-NORDICA Publishing Sp. z o.o.
Otwock 1997
1
ROZDZIAŁ I
Pewnej wiosennej nocy właściciela zagrody położonej wysoko w górach zbudziło
ujadanie psów. Siadł na łóżku, nasłuchując uważnie. Gdy psy na moment zamilkły, od
strony ścieżki ciągnącej się wśród skał dobiegł go odgłos lekkich kroków, które jednak
zaraz ucichły.
Obrócił się i spojrzał na zegarek. Dochodziła czwarta. Któż to wędruje w środku nocy po
tych bezdrożach? pomyślał. Kiedy jednak psy przestały szczekać, przewrócił się na drugi
bok i zasnął.
W parę dni później o zaginięciu Ellen Ingesvik wiedziała już cała osada. Tajemnicze
zniknięcie dziewczyny poruszyło mieszkańców do żywego.
Gdy właściciel zagrody zwierzył się znajomym, co słyszał feralnej nocy, wezwano go do
komisariatu na przesłuchanie. Okolice gospodarstwa zostały dokładnie przeczesane
przez policję, gdyż obawiano się najgorszego. Istniały podstawy, by podejrzewać, że
zaginiona targnęła się na własne życie.
Kobiety z osady podzieliły się na dwa obozy. Jedne współczuły biednej dziewczynie, inne
zaś, zacietrzewione, wykrzykiwały, że po niej można się wszystkiego spodziewać, bo to,
co zrobiła, było skandaliczne i niedopuszczalne.
A Ellen?
Tamtej nocy odchodziła pogrążona w smutku, zgnębiona bolesnymi przeżyciami.
Pragnęła tylko jednego: rozpłynąć się we mgle. Słysząc ujadanie psów, przyspieszyła
kroku. Zatrzymała się tylko na chwilę na samym szczycie i oparta o pień brzozy, ogarnęła
spojrzeniem rodzinną okolicę.
Żegnajcie! pomyślała. Zostawiam tu wszystko, co kochałam. Widziałam, jak nasza osada
się rozwija, a ludzie bogacą. Kiedy byłam dzieckiem, stał tu tylko kościół i sklep
kolonialny. Teraz jest i kino, i ratusz. A jednak osada, mimo że tak się rozrosła, wciąż nie
zatraciła swego pierwotnego uroku i autentyzmu. Dlaczego nikt nie rozumiał, że
usiłowałam uratować właśnie to, co dla niej najcenniejsze?
Muszę opuścić to miejsce, póki nie wszystko jeszcze stracone! Tak będzie najlepiej. Dla
mnie i tak nie ma tu przyszłości, nie czeka mnie tu ani miłość, ani szczęście!
Westchnęła ciężko, z trudem tłumiąc szloch.
2
Tam w dole, w jej rodzinnej osadzie, zagościło niepojęte dla niej zło i nienawiść. Zdawała
sobie sprawę, że kilkoro ludzi czuje do niej głęboką niechęć. To cena, którą musiała
zapłacić.
Ale ten jeden, który nienawidził jej bez powodu?
Zielonooki Potwór, jak nazywała go w myślach, zniszczył w niej całkiem poczucie
wartości. Pogardę współmieszkańców łatwiej jej było zrozumieć, oni po prostu nie
pojmowali tego, co się stało.
Pod wpływem wspomnień do oczu napłynęły jej łzy. Cóż, najpiękniejsze chwile i tak
minęły bezpowrotnie w dniu, gdy Olaf, którego obdarzyła swym naiwnym dziewczęcym
uczuciem i któremu pozostała wierna, wyjechał stąd na zawsze.
Niektórzy ludzie rodzą się przywódcami. Tak właśnie było z Olafem Brinkiem.
Przypomniało jej się, że jako nastolatek z promienną radością nosił na rękach swego
małego siostrzeńca, nie wstydząc się kolegów. I nikt się z niego nie wyśmiewał! Zawsze
występował w obronie słabszych, ujmował się za tymi, z których się naigrywano. Swym
zachowaniem wzbudzał powszechny szacunek nawet wśród szyderców.
Wszyscy się do niego garnęli, bo mimo niekwestionowanych zalet nie udawał chodzącej
cnoty. Ellen go uwielbiała. Zadurzyła się w nim, choć uczył się trzy klasy wyżej. Miała
piętnaście lat, gdy Olaf opuścił rodzinną osadę. Właściwie nigdy nie zwrócił na nią uwagi,
ale jej to nie przeszkadzało. Wystarczało, że po prostu był w pobliżu.
Zmęczona i zrezygnowana przesunęła dłonią po pniu brzozy, a potem ruszyła dalej na
spotkanie nieznanego. Szybko pochłonął ją mrok.
Miała dopiero dwadzieścia trzy lata, ale przestała się łudzić, że kiedykolwiek jeszcze
zazna radości. Nie miała dla kogo żyć. Ślady dziewczyny urywały się na brzegu
górskiego stawu na płaskowyżu.
Trzy lata później na drugim końcu Norwegii czworo młodych ludzi siedziało w ogrodzie.
Puch z dmuchawców szybował w powietrzu i opadał na ziemię. Szpaki, dolatując nad
szopę i zniżając lot, gwizdały ostrzegawczo, jakby dawały znak pisklętom w gnieździe, że
zaraz zostaną nakarmione.
Czwórkę znajomych siedzących przy stole łączyły dość osobliwe więzy. Troje z nich
mieszkało w starej szkole, zaadaptowanej na budynek mieszkalny. Parter zajmowała
Ellinor, fryzjerka, beznadziejnie zakochana w sąsiedzie z pierwszego piętra, przystojnym
nauczycielu Arve Ståhlu. Ten z kolei podkochiwał się w Gerd Hansen, nauczycielce
plastyki i prac ręcznych, mieszkającej na poddaszu.
3
Niestety nauczyciel, ku swemu utrapieniu, bez powodzenia próbował wyplątać się ze
związku z Ågot Lien, dziennikarką z jedynego dziennika ukazującego się w
Vanningshavn, która uczepiła się go niczym rzep. Tylko ona nie mieszkała w budynku
przy ogrodzie.
- Chcesz jeszcze kawy, Ågot? - zapytała Gerd.
- Nie, dziękuję. Proszę, mów do mnie Goggo - zagruchała przymilnie, ale w jej oczach
pojawił się zimny błysk. - Wszyscy przyjaciele tak mnie nazywają.
- Wszyscy z wyjątkiem mnie - wtrąciła Ellinor. - Ja wolę zwracać się do ciebie per
Gorgono.
- Zauważyłam, choć nie widzę w tym nic zabawnego - odparła Ågot słodko, jednocześnie
patrząc wzrokiem bazyliszka.
Gorgona? zdziwiła się Gerd w duchu. W mitologii greckiej tak nazywano Meduzę,
potwora o złotych skrzydłach, miedzianych szponach, zębach jak kły dzika, wężach
zamiast włosów i wzroku przemieniającym ludzi w kamień.
Z wyglądu Goggo Lien nie przypominała bynajmniej potwora. Była bardzo kobieca,
nowoczesna i pociągająca. Miała jasne, krótko obcięte włosy i fryzurę jakby zwichrzoną
przez wiatr. Ubierała się zgodnie z ostatnim krzykiem mody. A ponieważ w tym sezonie
lansowano kolor liliowy, więc w jej garderobie przeważała barwa wrzosów.
Gerd niejednokrotnie się zastanawiała, co taka kobieta robi w nadmorskiej mieścinie.
Ellinor wyjaśniła jej jednak z przekąsem, że Goggo miała niegdyś etat w jednym ze
stołecznych dzienników, ale została zwolniona za „pogoń za tanią sensacją i stosowanie
chwytów poniżej pasa w pracy dziennikarskiej”. Załapała się więc tutaj. „Lepiej być kimś
w małej gazecie, niż nikim w wielkiej”, brzmiał złośliwy komentarz Ellinor.
Goggo, ignorując dwie kobiety siedzące przy stole, zwróciła się do Arva:
- Wiesz, szef wydziału kultury poprosił mnie o odśpiewanie kilku piosenek na sobotniej
uroczystości. Odpowiedziałam mu, że wszystko zależy od tego, ile zapłaci. Nie
zamierzam pracować za darmo, co to, to nie!
- Gorgona nic nie robi gratis - mruknęła Ellinor.
Arve milczał i nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w dal. Najwyraźniej nie miał nic do
powiedzenia swojej eks-przyjaciółce. Na moment uchwycił spojrzenie Gerd.
Goggo wstała, z trudem skrywając wściekłość.
- No cóż, chyba już muszę wracać do redakcji. Arve, odprowadzisz mnie?
4
- Ciszej - przerwała jej Gerd nerwowo. - Spłoszysz szpaki.
- Ach, więc to są szpaki? Wyobraźcie sobie, że kompletnie się nie znam na ptakach. Nie
potrafię odróżnić nawet jednego gatunku - roześmiała się dziennikarka perliście, czyniąc
cnotę ze swej niewiedzy.
Arve Ståhl wycofał się do domu. Bardzo nie chciał, by Gerd odniosła wrażenie, że nadal
łączy go coś z Goggo.
Ale Gerd zdawała się zupełnie nie zwracać na nich uwagi. Patrzyła w dal rozmarzonym
wzrokiem, w którym niekiedy, nie wiedzieć czemu, pojawiał się nagły lęk.
Arve lubił obserwować Gerd, bo przypominała mu damy z płócien starych mistrzów.
Miała ciemne włosy i piękne rysy twarzy. Jej skóra była delikatna i przezroczysta, jakby z
porcelany, policzki często pokrywał rumieniec. Dłonie, szczupłe i pełne wyrazu, poruszały
się lekko niby skrzydła motyla. Subtelna, miła, wrażliwa młoda kobieta, o którą warto by
zabiegać... gdyby nie Goggo, która ciążyła mu niczym kula u nogi!
Goggo zorientowawszy się, że traci swą pozycję, zagadnęła pośpiesznie:
- Gerd, zamierzam napisać coś o wystawie prac twoich uczniów. Owszem, pamiętam, że
już opublikowałam jeden artykuł, ale wiesz, rodzice uwielbiają takie tematy. Każdy chce
zobaczyć w gazecie nazwisko swego dziecka. Potrzebowałabym paru informacji o tobie.
Chciałabym ukazać kulisy wystawy, dowiedzieć się, jak udało ci się nakłonić leniwych i
opornych uczniów, by stworzyli coś tak fenomenalnego, i tak dalej.
Gerd nie znała jeszcze wszystkich chwytów stosowanych przez dziennikarkę. Nie
pojmowała, że ta, dotknięta do żywego, pragnie się zemścić. A pióro Goggo potrafiło być
bezlitosne!
- Jak mi się udało osiągnąć taki rezultat? Domyślam się, o co ci chodzi - odpowiedziała
spokojnie Gerd. - Pamiętam, co napisałaś poprzednio. Pozwól, że zacytuję: „Silny wpływ
nauczyciela, jego gustu, wizji, a przy tym nazbyt gorliwa pomoc przy realizacji prac”. Cóż,
to nieprawda!
Gerd odpędziła muchę z talerza z ciastem i ciągnęła dalej:
- Wszystkie dzieci posiadają wrodzone poczucie piękna i stylu, które szkoła, dom,
społeczeństwo w nich zabijają. Gdybyś zadała sobie trud i uważniej obejrzała wystawę,
zauważyłabyś, że każda praca jest inna, nie łączy ich żadne najmniejsze podobieństwo,
które mogłoby wskazywać na udział nauczyciela. Starałam się podejść do każdego
ucznia indywidualnie, odkryć w nim to, co stanowi o jego wyjątkowości, co jest jego
najmocniejszą stroną. Cudownie nam się współpracowało.
- No proszę, jednym słowem mam szansę na wywiad?
5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin