Piers Anthony - Xanth 02 - Źródła Magii.pdf - Xanth - nitida

Piers Anthony

ŹRÓDŁA MAGII

Tytuł oryginału:

The Source Of Magic

1. UKRYTY SZKIELET

Niuchacz magii spokojnie zbliżał się do Binka, a jego długi, zwinny pyszczek wąchał pracowicie.

Kiedy stworzenie było już całkiem blisko, wybuchnęło szaleńczym entuzjazmem, wydając

podobne do fletu dźwięki, machając puszystym ogonem, wyginając się w łuk.

— Oczywiście i ja ciebie lubię, niuchaczu — powiedział Bink, przykucając, by go pogłaskać.

Mordka stworzenia odcisnęła mokry pocałunek na jego nosie. — Byłeś jednym z pierwszych,

którzy uwierzyli w moją magię, kiedy...

Przerwał, ponieważ stworzenie dziwnie się zachowywało. Przestało merdać, przycichło prawie

przestraszone.

— Co się dzieje, mały przyjacielu? — zapytał zaniepokojony Bink. — Czy powiedziałem coś, co

zraniło twoje uczucia? Przepraszam!

Lecz niuchacz podkulił ogon i wymknął się chyłkiem. Bink spoglądał za nim zasmucony. Poczuł

się tak, jakby przestała działać magia, powodując, że rzeczy straciły swoje właściwości. Jednak

wrodzony talent Binka nie mógł zniknąć, dopóki on żył. To coś innego musiało wystraszyć

niuchacza magii.

Zaniepokojony rozejrzał się wokół. Na wschód od zamku Roogana rozciągał się sad, którego

drzewa rodziły różnorodne egzotyczne owoce i rozmaite artefakty, jak bomby czereśniowe i np.

klamki. Rosły tam również jarzyny. Na południu rozciągały się nieujarzmione, dzikie ostępy

Xanth. Bink pamiętał, że w drodze powrotnej puszcza groźnie otoczyła jego wraz z towarzyszami

podróży ciemnym gąszczem. Drzewa te były z gruntu przyjazne, chciały jedynie, aby Mag

pozostał tutaj i przywrócił zamkowi Roogana znów wspaniałość i sławę. Król Trent dokonał

tego. Obecnie owa znacząca siła tego regionu wywierała swój wpływ na wiele spraw ku

pożytkowi królestwa. Każda rzecz wydawała się mieć swoje miejsce.

Otrząsnął się z tych myśli. Dzisiejszej nocy miał odbyć się bal, a on miał buty okropnie

zniszczone. Skierował się ku najdalszej granicy sadu, gdzie zabłąkane drzewo butowe zapuściło

korzenie. Buty uwielbiały się poruszać to tu, to tam — i często rosły w miejscach dalekich od

dróg. Na tym było już kilka dojrzałych par butów. Bink przejrzał pojedyncze egzemplarze,

unikając zerwania ich dopóki nie był pewien, że znalazł odpowiednią parę. Wtedy ukręcił je,

wytrząsnął nasiona i ostrożnie wzuł na nogi. Były dość wygodne i wyglądały ładnie, ponieważ

były świeże.

Ruszył z powrotem, starając się tak stawiać kroki, żeby dostosować je do stóp bez zdzierania

podeszw. Myśli nadal zaprzątał mu epizod z niuchaczem magii. Czy to był omen? Omeny

zawsze się spełniały tutaj w Xanth. Rzadko jednak zdarzało się je zrozumieć, zanim nie było za

późno. Czyżby miało spotkać go coś złego? Wydawało się to być niepodobieństwem. Bink

wiedział, że zanim ktoś wyrządziłby mu coś złego, prędzej sam ucierpiałby. Musiał błędnie

zinterpretować to zdarzenie. Niuchacz magii cierpiał zapewne na niestrawność, więc dlatego

umknął.

Wkrótce Bink znalazł się w pobliżu swojego domu. Był to ładny wiejski domek z sera, leżący tuż

przy pałacu. Bink zamieszkał tutaj po ślubie. Skórka dawno już stwardniała i straciła na smaku,

ale ściany były ładnie licowane kremowożółtym stwardniałym serem. Spośród innych domków

ten był jednym z najsmakowitszych, lecz odkąd przestał go wydrążać, nie mógł już się nim

chełpić.

Bink wziął głęboki oddech, opanował się i otworzył frontowe drzwi z serowej skórki. Słodkawy

zapach dojrzałego sera owiał go razem z ochrypłym, skrzekliwym głosem.

— To ty, Bink? W samą porę! Gdzież to wymknąłeś się chyłkiem, kiedy tyle jeszcze jest do

zrobienia? Jesteś naprawdę nieodpowiedzialny!

— Potrzebowałem butów — powiedział krótko.

— Butów! — wykrzyknęła z niedowierzaniem. — Masz przecież buty, ty idioto!

Teraz jego żona była mądrzejsza od niego, ponieważ inteligencja Cameleon zmieniała się z

upływem miesiąca, tak jak i jej wygląd. Kiedy była piękna, była głupia — ekstremalnie w

obydwu punktach kulminacyjnych. Gdy stawała się mądra, to traciła urodę. Gdy była

najmędrsza, była też najbrzydsza. Dzisiaj znalazła się właśnie w końcowej części tej fazy.

Stanowiło to jeden z powodów, dla których izolowała się, zamykając w swoim pokoju.

— Na dzisiejszą noc potrzebuję ładnych butów — odpowiedział przywołując całą swoją

cierpliwość. Ale gdy wypowiadał te słowa zdał sobie sprawę ze złego ich doboru, każda bowiem

wzmianka na temat ładnego wyglądu drażniła ją.

— Do diabła z tobą, ośle!

Pragnął, żeby nie wypominała mu jego niższego poziomu inteligencji. Zazwyczaj była

wystarczająco mądra, żeby tego nie robić. Bink wiedział, że nie jest geniuszem, ale nie był także

głupcem. Ona była kimś, kto jednoczył te dwie cechy.

— Muszę wziąć udział w balu jubileuszowym — wyjaśnił, chociaż oczywiście wiedziała o tym.

— Byłoby obrazą Królowej, gdybym przyszedł niestarannie ubrany.

— Dureń! — wykrzyknęła ze swego odosobnienia. — Przebierz się w kostium! Nikt nie zobaczy

twoich cuchnących butów! Uff! Miała rację. Zrobił sobie wycieczkę na próżno.

— Ale to takie typowe dla twojej głupoty — ciągnęła dalej z gniewem. — Hulanka na przyjęciu,

podczas, gdy ja cierpię samotnie w domu, gryząc twarde ściany — było to dosłowne

stwierdzenie; ser był twardy i stary. Odgryzała z niego kawałeczki, gdy naszła ją złość, a obecnie

była zła przez cały czas.

Wciąż próbował być miły. Kochał Cameleon, poślubił ją zaledwie rok temu. Od początku

wiedział, że będą złe i dobre chwile. Teraz nadeszła zła, bardzo zła.

— Dlaczego nie wybierzesz się również na bal, kochanie? Wybuchnęła cynicznym śmiechem.

— Ja? Z takim wyglądem? Zaoszczędź mi swego głupawego sarkazmu!

— Ale jak sama wspomniałaś to bal kostiumowy. Królowa przebiera każdego uczestnika w

kostium, który sam wybiera. Więc nikt nie zobaczy...

— Ty skończony gamoniu!

Wymyślała przez ścianę i słyszał, że coś rozbija. Rzucała teraz rzeczami w prawdziwym

przypływie złego humoru.

— Jak mogę pójść na bal w jakimkolwiek przebraniu, kiedy jestem w dziewiątym miesiącu

ciąży?

I to właśnie ją gnębiło. Nie faza brzydoty-mądrości, do której już przywykła, ale olbrzymia

niewygoda oraz przeciwwskazania związane z ciążą. Bink nierozważnie spowodował ten stan

podczas jej piękno-głupiej fazy, tylko po to, by dowiedzieć się kiedy zmądrzała, że nie pragnęła

jeszcze dziecka. Bała się, że dziecko będzie podobne do niej — lub do niego. Chciała najpierw

znaleźć jakiś czar, który zapewniłby dziecku normalny talent. A teraz stanęła wobec ślepego

faktu. Zaakceptowała tę sytuację niezbyt radośnie i nie wybaczyła Binkowi. Stawała się

mądrzejsza, ciąża bardziej zaawansowana i jej gniew był silniejszy.

No cóż, wkrótce złość minie, a ona wypięknieje — dokładnie na czas narodzin. Stanie się to

niebawem, mniej więcej za tydzień. Być może dziecko będzie normalne, może nawet bardzo

utalentowane i obawy Cameleon rozproszą się. Przestanie go wtedy zadręczać.

Gdyby jednak dziecko było nienormalne... ale lepiej nawet o tym nie myśleć.

— Przepraszam — bełkotał — zapomniałem.

— Ty zapomniałeś! — ironia w jej głosie przeszyła jego zmysły jak magiczny miecz, wycinający

z bryły sera chatkę. — Imbecyl! Chciałbyś zapomnieć, prawda? Dlaczego nie pomyślałeś o tym

zeszłego roku, kiedy...

Wycofując się w pośpiechu do drzwi zamruczał:

— Królowa denerwuje się, kiedy goście się spóźniają, więc muszę już iść, Cameleon.

W istocie wydawało się, że w naturze kobiety leży złość na mężczyznę i miotanie kąśliwych

słów. To właśnie odróżnia nimfy od kobiet. Nimfy, zewnętrznie podobne do kobiet, w

przeciwieństwie do nich ulegają nawet najbardziej bezsensownym zachciankom mężczyzn.

Podejrzewał, że i tak zalicza się do szczęśliwców, ponieważ jego żona nie posiada

niebezpiecznego talentu. Mogłaby na przykład wzniecać ogień na ludziach lub wywoływać burzę

z piorunami.

— Dlaczego królowa właśnie teraz musi wydawać to swoje śmieszne, bezcelowe i nudne

przyjęcie? — domagała się odpowiedzi Cameleon. — Właśnie teraz, kiedy wie, że nie mogę w

nim uczestniczyć?

Ach, ta kobieca logika! Po co się trudzić jej zrozumieniem. Cała inteligencja w Xanth nie

zdołałaby odnaleźć sensu w tym bezsensie. Bink zamknął za sobą drzwi.

W chwili obecnej pytanie Cameleon było retoryczne. Obydwoje znali odpowiedź. Królowa Iris

wykorzystywała każdą okazję, aby popisywać się swoją pozycją. Teoretycznie bal odbywał się

na cześć Króla. W rzeczywistości Król Trent mało dbał o efekty teatralne. Prawdopodobnie

szybko ucieknie z tej uroczystości. Tak naprawdę to przyjęcie było dla królowej, dla nikogo

innego. I chociaż nie mogła nikogo zmusić do uczestnictwa, biada niższemu urzędnikowi, który

by ośmielił się pójść na wagary dzisiejszej nocy! Bink był właśnie takim urzędnikiem.

A dlaczego tak jest? Zapytywał sam siebie, gdy wlókł się w ponurym nastroju do zamku.

Wcześniej spodziewał się, że będzie ważną osobistością — Królewskim Badaczem Xanth, do

którego obowiązków należałoby zgłębianie tajemnic magii i opracowanie raportów dla Króla.

Tymczasem wraz z ciążą Cameleon i koniecznością zajęcia się domem, Bink nie przeprowadził

żadnego prawdziwego badania. Prawdę mówiąc, to tylko oszukiwał sam siebie. Powinien był

oczywiście zastanowić się nad zapłodnieniem żony. Ojcostwo było ostatnią rzeczą, która

zaprzątała jego umysł. Ale piękna Cameleon swoim wyglądem mogła zaćmić umysł mężczyzny i

podniecić go — mniejsza o to.

Ach, ta nostalgia! Dawniej, kiedy miłość była nowością, wolna była od trosk, nieskomplikowana,

bez odpowiedzialności. Cameleon — w fazie piękności była bardzo podobna do nimfy. Ale to

fałszywe odczucie. Jego życie, zanim spotkał Cameleon, nie przebiegało tak prosto. I spotkał ją

trzy razy, zanim rozpoznał. Bał się, że nie ma talentu magicznego...

Coś zamigotało i nagle zmienił się jego wygląd. Pojawił się kostium od królowej. Psychicznie i

fizycznie Bink był tą samą osobą, lecz teraz wyglądał jak Centaur. Iluzja królowej! Musiał więc

grać rolę, którą obmyśliła dla niego w swojej bezgranicznej chęci tworzenia drugorzędnych psot.

Każda osoba miała odgadnąć tożsamość tak wielu osób, ilu zdołała, zanim weszła do sali

balowej. Na tego, kto odgadnie najwięcej, czekała nagroda.

Na dodatek, dla żartu, zrobiła wokół zamku labirynt z żywopłotu. Nawet gdyby nie bawił się w

zgadywankę kto jest kim, byłby zmuszony do rozwiązania tej gigantycznej łamigłówki. Do

cholery z królową! Jednak, tak jak wszyscy, musiał przez to przejść. Król mądrze nie mieszał się

do spraw domowych i dawał królowej wolną rękę. Zrezygnowany Bink wszedł do labiryntu i

rozpoczął tę czarną robotę, brnąc przez sieć fałszywych ścieżek w kierunku zamku.

Część szpaleru stanowiła złudzenie, ale połowę żywopłotu naprawdę zasadzono. Miało to

nauczyć szacunku do magii i oduczyć od forsowania przeszkody na wprost.

Królowa musiała mieć dobrą zabawę, szczególnie podczas pierwszej rocznicy królewskiej

koronacji. Potrafiła zbrzydnąć bardziej od najbrzydszej Cameleon gdy nie miała humoru.

Bink szybko wyminął zakręt i nieomal zderzył się z zombi. Zżarta przez robaki twarz tego czegoś

umazana była ziemią oraz czymś lepkim, a wielkie kwadratowe oczodoły wypełniała zgnilizna.

Smród przerażał.

Bink z patologicznym zainteresowaniem zagapił się w owe oczodoły. Wydawało się, że z ich

głębi sączy się słabe światło. Podobne do światła księżyca nad nawiedzoną doliną lub do

jarzącego się grzyba karmiącego się gnijącym trupim mózgiem. Wyglądało to tak, jakby patrzył

przez bliźniacze tunele w prawdziwe źródło cmentarnej animacji, a może nawet na źródło

wszelkiej magii Xanth. Na dodatek zombi był nocnym koszmarem, jednym z żywych trupów,

którego powinno się szybko pogrzebać i zapomnieć. Dlaczego ten rozkładający się trup został

uwolniony ze swojego cichego grobu? Zombi zazwyczaj podnosiły, się z mogił jedynie wówczas

gdy zagrażało niebezpieczeństwo zamkowi Roogna, ale odkąd panowanie objął król Trent,

pozostawały bierne. Zombi zrobił ku niemu krok, otwierając swoje zaskorupiałe usta.

— Uuuu! — powiedział zionąc gazem gnilnym, którym oddychał. Bink wstrząsnął się z

obrzydzenia. Bał się niewielu rzeczy w Xanth, ponieważ jego waleczność i talent magiczny

czyniły go jednym z najbardziej groźnych ludzi w królestwie. Odwrócił się i pomknął z

powrotem boczną alejką, zostawiając za sobą żywego trupa. Ten zaś ze swoimi spróchniałymi

stawami i zapleśniałym ciałem, nawet nie próbował współzawodniczyć z jego szybkością.

Nagle wyrósł przed nim lśniący miecz. Zdumiony tym widziadłem, Bink zatrzymał się. Nie

spostrzegł żadnej osoby, niczego, co mogło powstrzymać miecz, po prostu w powietrzu unosiła

się sama broń. Jaki był cel tej iluzji? O — to musi być kolejny, sprytny trik królowej. Lubiła,

żeby jej przyjęcia podniecały i niosły wyzwanie. Wszystko, co musiał uczynić to przejść przez

miecz, likwidując w ten sposób ad hoc tę przeszkodę. Zawahał się jednak. Ostrze wyglądało

straszliwie realnie. Bink pamiętał doświadczenie z Jamą, ze swojej wczesnej młodości. Talent

Jamy polegał na tworzeniu latających, materialnych, ostrych i niebezpiecznych mieczy, przez te

kilka sekund. I miał skłonność do aroganckiego nadużywania swojego talentu. Jama był

nieprzyjacielem Binka, więc jeżeli to on jest tutaj...

Bink dobył własnego miecza.

— Do ataku! — krzyknął, na wpół oczekując, że jego ostrze przetnie tamto bez oporu. Królowa

byłaby zadowolona, że dał się nabrać. Niczego w ten sposób nie ryzykował, po prostu na wszelki

wypadek...

Ten drugi miecz okazał się materialny. Stal zadźwięczała o stal. Wtem ta druga broń wywinęła

młynka i szybko pchnęła go w klatkę piersiową. Bink odparował i uskoczył w bok. To nie było

czasowe ostrze ani bezrozumnie latająca rzecz! Jakieś niewidoczne ręce kierowały nim, a to

oznaczało niewidzialnego mężczyznę.

Miecz uderzał raz za razem, a Bink odparowywał ciosy. To coś naprawdę próbowało go dostać!

— Kim jesteś? — dopytywał się Bink, ale odpowiedzi nie było.

Bink ćwiczył się we władaniu mieczem przez ostatnie lata i jego nauczyciel twierdził, że jest

uzdolnionym uczniem. Miał odwagę, szybkość i aż nadto siły fizycznej. Choć nie jest mistrzem,

ale już i nie amatorem. Cieszył się raczej więc z tego wyzwania, choć przeciwnik był

niewidzialny.

Była to jednak walka na serio... i coś jeszcze. Dlaczego został zaatakowany podczas tego święta?

Kim był jego milczący tajemniczy wróg? Bink cieszył się, że zaklęcie niewidzialności dotyczy

osoby, a nie samego miecza, ponieważ wtedy mógłby znaleźć się w nie lada opresji w tym

starciu. Każdy rodzaj magii w Xanth przejawiał się oddzielnie, miecz nie mógłby przenieść

swego koniecznego czaru ostrości i twardości pozostając niewidzialnym. No cóż, i to było

możliwe, ponieważ w dziedzinie magii wszystko jest możliwe. To zjawisko było jednak w

najwyższym stopniu odmienne. W każdym razie, Binkowi wystarczyło, że widział broń.

— Stój! — krzyknął. — Przestań, albo będę musiał porachować się z tobą.

Znów nieprzyjacielski miecz natarł na niego z furią. Bink zdążył już rozpoznać w nim

niedoświadczonego przeciwnika. Styl szermierza odznaczał się raczej zuchwałością niż

zręcznością. Zblokował wrogi miecz i pchnął przeciwnika w odsłonięte miejsce klatki piersiowej.

Jedyne miejsce, gdzie mogła znajdować się ta część ciała, widoczna lub nie, jak wnioskował

obserwując postawę i równowagę napastnika. Uderzenie Binka nie było tak mocne by móc

zranić, ale wystarczające, żeby...

Jego miecz przeszedł bez oporu prosto przez niewidzialny tors. Nie było tam niczego.

Przestraszony Bink stracił równowagę. Wróg pchnął mieczem w kierunku jego twarzy. W

ostatniej chwili Bink zrobił zwód. Jego instruktor, żołnierz Crombie nauczył go takich uników.

Ale właściwie zdecydował szczęśliwy traf. Gdyby nie jego talent magiczny, Bink byłby już

martwy. Bink nie lubił polegać na swoim talencie. Zwłaszcza ucząc się szermierki. Pragnął

bronić się samemu otwarcie, nie oczekując, że trafi się jakaś szansa, która dopomoże mu w po-

jedynku. Mogło to wyglądać na zwykły przypadek. Jego magia mogłaby powstrzymać lub stępić

atak, powodując na przykład, że atakujący pośliznął się na skórce banana, gdyż talent nie dbał o

jego dumę osobistą. Dlatego pierwszorzędne znaczenie dla Binka miało w szermierce uczciwe

przestrzeganie reguł walki, by szydercy nie drwili z jego forteli. Musiał wygrywać uczciwie,

mieczem. Teraz nikt się nie śmiał, ale dalej nie podobało mu się, że ktoś, lub coś zaatakowało go

bez uprzedzenia.

Miecz musiał pochodzić z prywatnego, magicznego arsenału królowej, ktoś świadomie nim

kierował, lecz z pewnością nie król. Mag Trent nigdy nie robił kawałów i nie pozwalał nikomu

manipulować swoją bronią. Coś uaktywniło ten miecz i wysłało go, żeby urządził tę psotę. Ten

ktoś powinien już wkrótce stanąć wobec straszliwego gniewu króla.

Chociaż stanowiło to małą pociechę dla Binka, nie chciał, żeby wyglądało, iż zdaje się na

protekcję króla. Chciał stoczyć pojedynek i wygrać. Oprócz tego miał trochę kłopotów z

trafieniem osoby, która była niewidoczna; działał z oddalenia. Po chwili porzucił jednak myśl —

że jest to jakaś odległa osoba, która mogłaby władać tym mieczem. Z punktu widzenia magii

było to możliwe, ale jak daleko sięgał pamięcią, nie miał wrogów. Nikt nie zamierzał atakować

go ani magicznie, ani też zwykłym sposobem. Nikt nie ośmieliłby się tego uczynić jednym z

mieczy króla, w ogrodzie zamku Roogna.

Bink znowu osłonił się przed cięciem miecza wroga, wyszukując jego słabych miejsc i ciął

niewidzialne ramię. Oczywiście żadnego ramienia nie było. Nie miał wątpliwości, że miecz

Piers Anthony - Xanth 02 - Źródła Magii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: