Dawson-Smith Barbara - Maska.pdf - Dawson-Smith Barbara - LadyHenrietta

MASKA

Edited by Foxit PDF Editor

BARBARA DAWSON SMITH

For Evaluation Only.

Prolog

Londyn, kwiecień 1816

T o była wymarzona noc dla złodzieja.

Lady Emma Wortham prześlizgnęła się przez okienko na

poddaszu i stanęła na gzymsie, biegnącym na wysokości

trzeciego piętra. Miała wiele szczęścia. Dzięki gęstej mgle nikt

nie mógł dostrzec jej sylwetki na fasadzie domu w eleganckiej

dzielnicy Londynu. Ona również nie widziała, z jakiej wysokości

mógłby nastąpić upadek.

Posuwała się do przodu, mocno przywierając do ściany.

Nikłe światło z dolnego piętra nie rozpraszało ciemności. Nie

mogła oprzeć się złudzeniu, że wiszący w powietrzu gęsty opar

jest stabilny, że wystarczy zejść z gzymsu i pogrążyć się w jego

miękkiej otulinie...

Przebiegł ją dreszcz. Jeden fałszywy krok i skręci kark. Ta

wąska półeczka była ozdobnikiem, nie pasażem dla włamywa

cza z Bond Street.

Jeden trzewiczek Emmy przesunął się do przodu, potem

drugi. Najpierw prawa noga, potem lewa. Prawa i lewa. Miękkie

podeszwy jej pantofelków ślizgały się niegdyś w tańcu po

parkietach sal balowych w najelegantszych domach Londynu.

Uśmiechnęła się na myśl o przerażeniu arystokratycznego

towarzystwa, gdyby się dowiedziało, do czego służą teraz

markizie Wortham jej balowe pantofelki.

Co, oczywiście, nie znaczyło, że zamierzała dać się złapać.

Przez kilku ostatnich lat w eleganckiej dzielnicy Londynu,

Mayfair, panowała plaga kradzieży. Najbardziej zuchwałym

rabunkiem, dokonanym w biały dzień na Bond Street, było

wyciągnięcie szkatułki z biżuterią z powozu hrabiego Farleigh,

kiedy hrabia przebywał u krawca. Mieszkańcy tej ekskluzyw

nej dzielnicy natychmiast podnieśli wrzawę, domagając się,

aby jak najszybciej złapano złodzieja. Bez rezultatu. Nie

domyślali się, że sprawca jest wśród nich i w dodatku jest

kobietą.

Chociaż Emma miała zszarganą reputację, nie mogło na nią

paść żadne podejrzenie. Była przecież dobrze urodzona, miała

bogatego męża, a ponadto trudno było uwierzyć, że mogłaby

tego dokonać. Ze swoją filigranową sylwetką robiła wrażenie

bezbronnego dziecka.

Już raz okazała się bezbronna, ale to się nigdy więcej nie

powtórzy.

Nigdy więcej.

Obcisły, czarny płaszcz i spodnie nie chroniły jej przed

dotkliwym chłodem, ale nie czulą zimna, skupiona na swoim

celu. Udało się jej wreszcie przedostać na gzyms sąsiedniego

domu. We mgle ukazał się zarys okna. Włożyła drut pomiędzy

skrzydła i podniosła zasuwkę.

Zaskrzypiały zawiasy. Emma zamarła w bezruchu, nad

słuchując. Jedynym odgłosem był stukot końskich kopyt i turkot

przejeżdżającego ulicą powozu. Szybko wsunęła się do środka.

Znalazła się w małym, pachnącym stęchlizną, pomieszczeniu.

Było oczywiste, że luksusowe wyposażenie siedziby lorda

Jaspera Putneya nie obejmowało pokoi na strychu, gdzie

mieszkała służba.

Trzymając się ściany, Emma kierowała się do drzwi, ledwie

widocznych w ciemności. Poprawiła maskę na twarzy i opuściła

niżej kaptur, okrywający jej złociste włosy. Otworzyła drzwi

i wyjrzała na korytarz, oświetlony dopalającą się świecą. Był

MASKA

pusty. Bezgłośnie zeszła po stromych schodach. Odnalazła

ukryte w boazerii drzwi i znalazła się we właściwej części domu.

W przeciwieństwie do ponurego przedsionka na piętrze dla

służby, korytarz, na którym się teraz znajdowała, był przełado

wany ozdobami. Ściany obite były zielonym jedwabiem, na

stoliczkach tłoczyły się greckie rzeźby, sufit i framugi drzwi

obwiedzione były pozłacanymi listwami. Emma obrzuciła to

wszystko szybkim spojrzeniem przez wąskie otwory w czarnej

masce. Niewątpliwie właściciela tego domu stać było na oddanie

tego, co ten przebiegły łajdak zdobył w tak niegodziwy sposób.

Z sali jadalnej, na parterze, dochodziły odgłosy rozmów.

Emma dowiedziała się od swojego informatora, że tego wieczoru

lord Jasper przyjmuje gości. Cała służba miała być zajęta, więc

nikt nie powinien był pojawić się na piętrze w ciągu najbliższej

godziny.

Odnalazła drzwi do sypialni pana domu i weszła do przyległej

garderoby. Serce biło jej mocno. Poczuła zapach pomady do

włosów i dymu z dogasającego kominka. Zapalone świece

rzucały jasny blask na dużą szkatułkę z wytłaczanej skóry.

Nie była zamknięta. Choć tyle już było przypadków kra

dzieży, tym arystokratycznym dżentelmenom nawet przez myśl

nie przeszło, że mogą stać się następną ich ofiarą. Ich zarozu

miałość nie znała granic. Przewyższać ją mógł tylko pociąg

do hazardu. Byli gotowi bez skrupułów opróżnić kieszenie

łatwowiernego starca.

Dziś wieczór Emma naprawi te krzywdy.

Podniosła wieczko szkatułki i zaczęła oceniać jej zawartość.

Na białym jedwabiu leżały wysadzane drogimi kamieniami

szpilki do krawatów, spinki do mankietów i srebrne guziki do

kamizelki. Emma wzięła do ręki umieszczony w bocznej

skrytce pierścień i oglądała go uważnie w świetle świec -

owalny, ciemnoczerwony rubin w złotej oprawie. Można go

było sprzedać za niezłą sumę w pewnym sklepie, w którym

nie zadawano zbędnych pytań.

BARBARA DAWSON SMITH

Włożyła pierścień do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Wybrała

jeszcze kilka przedmiotów, aby łup był równoważny sumie,

którą przed dwoma tygodniami jej dziadek przegrał do lorda

Jaspera. Emma nigdy nie brała niczego ponadto. Nie była

pospolitą złodziejką, tylko na własną rękę wymierzała sprawied

liwość.

Jednak tym razem zobaczyła wysadzany brylantami kieszon

kowy zegarek i nie mogła oprzeć się pokusie. Za uzyskane

z jego sprzedaży pieniądze mogłaby uzupełnić zapasy w spiża

rni i zapłacić rachunek u rzeźnika. Mogłaby również kupić

Jenny nową garderobę i nie musieć ciągle przedłużać jej

sukienek.

Emma zamknęła oczy, przyciskając zegarek do piersi. Oczami

wyobraźni widziała swoją córeczkę w koronkach i jedwabiach.

Tak bardzo chciała, aby Jenny miała gronostajową mufkę, żeby

w zimie nie marzły jej paluszki, i elegancki kapelusik na lato.

Jenny powinna mieć tyle rzeczy, których Emma nie była

w stanie jej zapewnić. Jenny była zbyt niewinna, aby zrozumieć

sytuację swojej matki. Jenny potrzebowała miłości ojca.

Emma poczuła nagły przypływ rozpaczy. Jenny, która nigdy

nie zostanie uznana...

- Co, u diabła...?

Męski głos przerwał jej rozmyślania. Upuściła zegarek,

który spadł z brzękiem na podłogę, i odwróciła się.

W drzwiach garderoby stał korpulentny dżentelmen. Jego

szeroka, brokatowa kamizelka i obcisłe wąskie spodnie uwydat

niały niedostatki figury. Z twarzy pocętkowanej czerwonymi

żyłkami patrzyły na nią wytrzeszczone, blade oczy.

Lord Jasper Putney.

Serce podeszło jej do gardła. Spojrzała na jego dłonie

i ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie, gdy zobaczyła, że

podtrzymuje rozpięte spodnie.

Dobry Boże. To jej przypomniało tamto wydarzenie. Pomyś

lała, że on chce ją zgwałcić.

Dawson-Smith Barbara - Maska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: