Bidwell_George-Pod_piracka_flaga.pdf

GEORGE BIDWELL

Pod piracką flagą

PODRÓŻE WILIAMA DAMPIERA

PIRATA I PRZYRODNIKA

z rękopisu angielskiego przełożyła

ANNA BIDWELL

Wydawnictwo — MS

WILLIAM DAMPIER (1652—1715) według T. Murraya

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział I

PODZIAŁ ŁUPÓW

Nad wyspą La Plata, w pobliżu zachodniego wybrzeża Ekwa-

doru, zawisły nieruchomo w powietrzu, jak czarne latawce, ptaki-

fregaty. Leniwie, z rzadka poruszały długimi skrzydłami, niezdar-

nie zwisały ich cienkie, wątłe nogi o palcach spiętych płetwą. Od

czasu do czasu jedna z fregat spadała nagle z wysokości czarną

błyskawicą na skraj błękitnych, biało obramowanych fal sennie

podpływających do piaszczystego wybrzeża. Tuż nad powierzch-

nią ptak przyhamowywał i z przezroczystej wody wyławiał jed-

nym zręcznym ruchem rybę, którą wypatrzył bystrym wzrokiem.

I znów — tak samo błyskawicznie jak spadał — unosił się prawie

prostopadle w górę.

Z tej wysokości fregaty mogły objąć wzrokiem całą nieomal

wyspę, nie dłuższą niż cztery mile, a szeroką zaledwie na pół-

torej mili. Z trzech stron wyspy La Pląta wznosiły się wprost

z morza strome, wysokie skały tworzące jałowy płaskowyż, po-

rośnięty skarłowaciałymi drzewami i ostrą trawą, gdzie pasły się

dzikie kozy. Tylko od wschodniej strony był otwarty dostęp do

wyspy — biała, piaszczysta zatoka, osłonięta od przeważających

tu południowych wiatrów półwyspem, który wybiegał daleko

w morze otoczony nieustannym poszumem zwiastującym pod-

wodne skały. Z płaskowyżu spływała do zatoki struga czystej,

źródlanej wody — jedynej zdatnej do picia wody na wyspie.

Wyspa La Plata była nie zamieszkana, jeśli nie liczyć kóz, fre-

gat i głuptaków, jednakże posiadała tradycje, dobrze znane tym,

którzy korzystali czasem z jej ubogiej gościnności. Niegdyś, w ro-

ku 1579, Franciszek Drake, sławny korsarz angielski, a później

admirał królewskiej floty za panowania Elżbiety I, wziąwszy do

niewoli przy wybrzeżach Peru galeon hiszpański z ładunkiem trzy-

nastu skrzyń z dublonami — złotą monetą wartości ćwierć funta

szterlinga — osiemdziesięciu funtów brantu, czyli przetopionego

złota, z niezliczonymi klejnotami i srebrem, załadował powyżej

linii zanurzenia swój statek, słynną „Złotą Łanię”, i wpłynął do

zacisznej zatoki przy wyspie La Plata. Tu kazał zakotwiczyć,

śmiał się z zabawnych ruchów głuptaków, podziwiał nurkujące

z wysokości fregaty i na piaskach wybrzeża rozdzielił między

swych ludzi bogate łupy. Za zgodą załogi, ale też i ku jej szcze-

remu zmartwieniu postanowił srebro i część złota zatopić w wo-

dach zatoki, gdyż nie sposób było z tak przeładowanym statkiem

puszczać się w daleką podróż — na zachód, w bezmiar Pacyfiku,

zwanego Złotym Morzem. W sto lat później korsarscy następcy

Drake’a, którym co prawda zbywało na rycerskości wielkiego

żeglarza, nieraz próbowali wyłowić zatopiony skarb u wybrzeży

wyspy La Plata, ale zawsze daremnie.

Krążąc wysoko nad wyspą fregaty bystrym okiem śledziły

głuptaki w dole, szeroko rozproszone nad wodą dla większego

bezpieczeństwa. Spadając znienacka z podobłocznej wysokości

fregata silnym uderzeniem dzioba w kark zmuszała oszołomione

głuptaki do zwrócenia dopiero co połkniętej ryby, czasem nawet

paru ryb naraz; zręcznie pochwyciwszy w powietrzu wyrzucony

z gardła łup, wracała na swój podniebny posterunek.

Tego dnia, w połowie kwietnia 1681 roku, głuptaki podpływały

trwożnie, ale ciekawie ku nowym przybyszom w zatoce, fregaty

krakały gniewnie na intruzów, którzy przeszkadzali im w nurko-

waniu i zmuszali do odlotu na połów do innych, mniej osłonię-

tych brzegów wyspy. Głuptaki nie bały się ludzi. Uciekały nie-

zdarnym, rozkołysanym krokiem dopiero, gdy któryś z bosono-

gich żeglarzy — w jaskrawym kaftanie i szerokich pantalonach,

o włosach splecionych w harcap pod zatłuszczoną czerwoną

chustką, zawiązaną na głowie na kształt turbanu — ciskał w ptaki

kawałkiem wyłowionego z morza drewna lub kamieniem, doda-

jąc soczyste przekleństwo.

Ponad stu takich przybyszów o skórze spalonej wichrami i słoń-

cem i wytatuowanej w różne wzory — krzyże, diabły, nagie ko-

biety — roztasowało się na piasku wybrzeża. Poprzysiadali na

skrzynkach i beczułkach albo wprost na ziemi, a klęli i powarki-

wali jak złe psy. Nie dla czczej ozdoby nosili pistolety i kordelasy

zatknięte za barwny, jedwabny pas: widać to było po świeżych

bliznach na twarzy, po skrwawionych szmatach przewiązanych

na głowie czy ramieniu, po pustym rękawie lub z gruba ciosanej,

drewnianej kuli, którą ten i ów kładł obok siebie na piasku. Cza-

sem rozległ się ochrypły, ciężki kaszel, a bardzo niewielu, prze-

klinając i krzycząc, ukazywało zęby bez szczerb. Ci piraci czy

bukanierzy, jak ich wówczas zwano, grasowali po wodach i wy-

spach Zachodnich Indii; byli wśród nich Anglicy, Szkoci, Irland-

czycy, Walijczycy — nie brakło też i innych europejskich narodo-

wości — prócz tego garść miedzianoskórych Indian i kilkunastu

czarnych niewolników.

W poszukiwaniu hiszpańskich osiedli i statków przekroczyli

właśnie przesmyk Darien i zamierzali zabrać się do rabowania

wybrzeży Ekwadoru, Peru i Chile. Sypiali na deskach pokładu

przy każdej prawie pogodzie; tylko szorstki koc lub na wpół wy-

prawiona skóra upolowanego zwierzęcia chroniła ich od nocnego

wiatru czy gwałtownej ulewy. Jednego dnia ucztowali i objadali

się najwykwintniejszymi przysmakami, zrabowanymi ze wspa-

niałego galeonu hiszpańskiego, a potem całymi tygodniami przy-

mierali głodem, aż oczy ich gorzały niezdrowym blaskiem go-

rączki, a policzki zapadały głęboko. Do okrucieństw i zabójstw,

do ciągłej brutalności tak już przywykli, że stali się zupełnie nie-

wrażliwi.

Nadchodził wieczór, ale tu, w pobliżu równika, panował upał

i nocą, nawet w kwietniu. Karłowate drzewka i kolczaste krzewy,

pod którymi rozsiadła się piracka drużyna, rzucały skąpy cień.

W pewnym oddaleniu od pozostałych — nie dlatego iżby od nich

stronił, ale po prostu po to, by poświęcić wolną chwilę ulubione-

mu zajęciu — chudy, długi pirat usadowił się na niskiej skrzynce.

Nogę założył na nogę, na kolanie oparł papier, obok umieścił in-

kaust w kałamarzu zrobionym z zakręconego rogu. Spod czarnych

brwi spoglądały przenikliwe, głęboko osadzone piwne oczy,

wydatny nos pomniejszał wypukłe usta o obwisłej dolnej wardze,

długa szczęka i wystająca broda zdradzały upór. Pociągła twarz,

posępny wzrok i zwrócone ku dołowi kąciki ust nadawały mu

melancholijny wygląd. William Dampier pisał wytrwale, równym

płynnym pismem, podnosząc chwilami wzrok i bacznie przypa-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: