Pontoppidan, Henryk - Ziemia Obiecana.pdf - Antologia Nowel i Opowiadań Duńskich - ChomikKulturalny

HENRYK

PONTOPPIDAN

ZIEMIA

OBIECANA

powieść

PIERWSZA KSIĘGA.

PROCH.

CZĘŚĆ PIERWSZA.

burza. Przyleciała ze wschodu na czarno-si-

nych skrzydłach chmur i poruszyła do głębi fiord,

tak że płaty piany spadały aż na pola. W wielu

miejscach zniszczyła chłopom zasiew zimowy, po-

łożyła po łąkach trawę, zapchała ziemią i piaskiem

rowy, tak że woda nie miała odpływu i wystąpiła

na rolę i drogi. Wszędzie było widać obalone drze-

wa, połamane słupy telegrafu, zburzone sterty, oraz

trupy ptaków, które wichura porwała i cisnęła

o ziem.

W małej wiosce Vejlby, położonej zgoła bez

żadnej osłony na szczycie dość wysokiego wzgórza,

wiatr obalił stodołę jednej nocy i to z takim ło-

motem, że mieszkańcy wybiegli na ulicę w samych

jeno koszulach zobaczyć, co się dzieje. Nocy tej

pospadało wiele kominów z dachów i zerwane zo-

stały z drzew w plebańskim ogrodzie wszystkie

budki dla szpaków. Samego nawet proboszcza nie

ochroniły moce niebiańskie, bo gdy stanął na we-

randzie w chwili największego rozpętania wichru,

by stwierdzić poczynione szkody, burza zerwała

mu kapelusz z siwej głowy, cisnęła o ziem, poto-

czyła drogą niby koło, potem zaś, mimo wszelkich

P rzez dni już kilka szalała w okolicy gwałtowna

wysiłków zatrzymania, porwała z sobą w tumanie

pyłu.

Od czasów niepamiętnych nie zdarzyło się coś

takiego.

— Niech Bóg chroni ludzi na morzu będących!

— pokrzykiwali mieszkańcy przez wycie burzy,

spotka wszy się na ulicy, którą szli przygięci, z mo-

zołem walcząc o krok każdy, lub parci wiatrem,

tak że się ślizgali na drewnianych sabotach.

— Szczęśliwy, kto siedzi bezpiecznie w domu!

— myśleli inni, ukryci w półciemnych izdebkach,

gdzie w dzień nawet z trudnością jeno można było

przeczytać gazetę, a wiatr wył, świstał wokoło, jak-

by wszystkie duchy piekielne wypuszczone zostały

na świat. Po stajniach stały konie, nastawiając

uszy i drżąc ze strachu. Krowy ryczały w zawody

jak czasu pożaru, koty nawet włóczyły się, żałośnie

miaucząc, a psy biegały z ogonami podwiniętemi

i węszyły niespokojnie.

Gdy wreszcie burza przycichła, zwalił się wiel-

ki śnieg i, mimo że był to dopiero początek grudnia,

a więc zima się ledwo zaczęła, pokrył ziemię, za-

sypał rowy, przysłonił powalone drzewa przy-

drożne, nagromadził się u nadwerężonych płotów,

na potarganych strzechach, tak że przez dwa dni

nieba i ziemi rozróżnić nie było można.

Ten i ów naiwny chłop Vejlbijski badał w tych

dniach swą duszę i czynił obrachunek z Bogiem,

sądząc, że zbliża się Sąd Ostateczny. Wieczorem,

drugiego dnia dało się już usunąć zaspy z pod drzwi

i grube na cal warstwy śniegu z szyb okiennych,

ale i teraz jeszcze wielu ludzi, stojących w progu

domostw i patrzących na księżyc, wznoszący się

ponad ogromną, sino-białą pustynią, w jaką zamie-

Pontoppidan, Henryk - Ziemia Obiecana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: