Kathryn Jensen - Sekret hrabiego.pdf - Jensen Katryn - LadyHenrietta

Kathryn Jensen

Sekret hrabiego

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Coś niedobrego stało się z jego życiem. I choćby młody

hrabia Winchester nie wiadomo jak bardzo się starał, nie

potrafił tego zmienić.

Na szczycie północnej wieży zamku znajdował się jego

ulubiony pokój. Kryjówka i samotnia, gdzie mógł skryć się ze

swymi najtajniejszymi myślami. Gdy był dzieckiem, bawił się

tam z braćmi. Kiedy dorastał, zaszywał się tam, by czytać o

mężnych rycerzach, wielkich bitwach i pięknych królewnach.

Tam śnił na jawie, że to on jest rycerskim bohaterem, i tam

znajdował ukojenie młodzieńczych rozterek.

Teraz jednak, gdy już jako dorosły spędzał czas w

granitowych murach, myśli, które go przepełniały, były

mroczne i ponure jak mgły na jeziorem Loch Kerr. Z dnia na

dzień jego rozpacz i gniew rosły i potężniały jak burza nad

szkockimi wrzosowiskami. W końcu gotów był pobić

każdego, kto wszedłby mu w drogę.

Christopher Smythe wyszedł na kamienny balkon i

potoczył chmurnym spojrzeniem po bezkresnym kobiercu

purpurowych wrzosów. Pięćset kilometrów na południe leżał

Londyn, dokąd właśnie ściągnęła większość jego dobrze

urodzonych przyjaciół, by odpocząć kilka dni przed wyjazdem

na sierpniowe wakacje na Lazurowym Wybrzeżu. Goście

często bywali w jego domu. I zwykle dostarczali mu wiele

rozrywki. W końcu jednak zawsze wyjeżdżali. Na nowe

polowanie na lisa, kolejny mecz polo czy przyjęcie. Zatem nie

pozostało mu nic innego, jak samemu stawić czoło bezsilnej

wściekłości.

Z całej siły zacisnął dłonie na kamiennej balustradzie i

uniósł twarz do porannego nieba. Zaklął głośno. Lecz nie

przyniosło mu to ulgi. Przeciwnie. Uświadomił sobie, że jego

życie skomplikowało się tak bardzo, że przepadły wszelkie

nadzieje na spokój i radość.

Nagle dostrzegł w oddali jakiś ruch. Wysypaną żwirem

drogą, od strony autostrady, zbliżał się do zamku jakiś

samochód. Furgonetka lub mały autobusik. Czerwony, pękaty

i okropnie zakurzony. Kto to mógł być? Gospodyni w ogóle

nie umiała prowadzić. Rządca miał tego dnia wolne. Koniuszy

i jego ludzie pracowali w stajniach. Christopher nie

spodziewał się także jeszcze przez kilka dni powrotu ekipy

kamieniarzy. Tak naprawdę nie znał nikogo, kto jeździłby

czymś tak małym i kanciastym.

Karmazynowy potwór zbliżał się z wolna, wzbijając w

niebo kłęby kurzu. Z boku miał wymalowany napis: „Biuro

Podróży Murphy". Zbłąkani turyści, pomyślał ponuro. Nie

pozostało mu nic innego, jak zejść na dół i wskazać im drogę

do autostrady.

Wściekły, że przerwano mu rozmyślania, ruszył w dół

wąskimi, krętymi schodami. Po chwili znalazł się w

olbrzymim westybulu. Pchnął ciężkie, dębowe, nabijane

żelazem drzwi i wyszedł na podjazd. Akurat w chwili, gdy zza

kierownicy podniosła się młoda kobieta. Machając wesoło

ręką zachęcała pasażerów do wysiadania. Na jego ziemi!

Tego już było za wiele.

- Co pani tu, do diabła, wyrabia? - Aż poczerwieniał ze

złości.

Dziewczyna obróciła się na pięcie. Wpatrywała się weń z

niebotycznym zdumieniem. Jej oczy miały kolor młodych

liści. Były czyste, zielone i niewinne. Pod wpływem jego

krzyku pociemniały.

- Słucham? - zapytała.

- Nie widziała pani tablicy?

- Jakiej tablicy? - rzuciła zaczepnie. Zaskoczyło go to.

Zwykle wystarczało intruzom, gdy groźnie zmarszczył brwi.

- Informującej, że to jest teren prywatny - warknął. -

Wstęp wzbroniony!

Zamrugała nerwowo. Przygryzła wargę.

- Sądziłam, że... - Niecierpliwie szukała czegoś w torebce.

- O, jest. - Podsunęła mu pod oczy kartkę papieru. - Mamy

potwierdzoną rezerwację. Na godzinę jedenastą.

- Rezerwację? - Wyrwał jej papier z ręki i rozprostował.

Z listu, który miał przed sobą, wynikało, że jej grupa

turystyczna miała zwiedzać tego dnia zamek Bremerley.

Chciał już powiedzieć, że do Bremerley mieli jeszcze dobrze

ponad dwadzieścia kilometrów w stronę Edynburga. Popatrzył

na grupę wycieczkowiczów, spoglądających z zaciekawieniem

na stare mury. Potem spojrzał w jej zielone oczy. I dostrzegł

na ich dnie lęk.

Gniew opuścił go natychmiast. Brakło mu odwagi, by przy

wszystkich powiedzieć jej, że pogubiła się jak dziecko we

mgle.

Poza tym była taka urocza, gdy stała przed nim, nerwowo

oblizywała wargi i wpatrywała się weń tymi cudownymi

oczyma. I całkiem niespodziewanie poczuł gwałtowne ukłucie

pożądania.

- Z przyjemnością państwa oprowadzę - powiedział

głosem pełnym życzliwości.

Jej twarz pojaśniała natychmiast.

- Och! Wspaniale. Pan musi tu być rządcą. Czy lord

MacKinney przebywa w rezydencji o tej porze roku?

Uradowała go niespodziewana okazja do zabawy. Z

trudem powstrzymał śmiech. Czemu nie miałby być przez

chwilę kimś innym? A jeśli przy okazji mogłoby to pomóc tej

uroczej, młodej Amerykance, Tym lepiej.

- Raczej rzadko - powiedział. - Tylko gdy nie gra w polo

lub nie odwiedza teatrów w Londynie. Dziś nie ma go tutaj.

- Chyba to pana cieszy? - mrugnęła doń

porozumiewawczo.

Pochylił się ku niej. Doleciał go słodki, waniliowy zapach

jej perfum.

- On potrafi być bardzo użyteczny. Naprawdę -

powiedział.

- Tak czy siak, cieszę się, że go tu nie ma. - Popatrzyła z

zachwytem na kamienną fortecę. - Pokaże pan nam wszystkie

komnaty? - spytała z dziecięcą ciekawością.

Popatrzył na łagodny łuk jej szyi i natychmiast wyobraził

sobie, że mógłby sunąć po niej ustami. Była drobniutka.

Naturalna blondynka, skonstatował. Rzadkość w dzisiejszych

czasach. W skupieniu badała wzrokiem budowlę, która była

własnością jego rodziny od ponad trzystu lat. Nagle

zmarszczyła brwi. Z uwagą przyglądała się prawemu skrzydłu

zamku. Zupełnie zrujnowanemu.

Bystra dziewczynka, pomyślał. Zamek Bremerley został

całkowicie odbudowany. Gdyby była kompetentną

przewodniczką, wiedziałaby to. Zastanawiał się, kiedy odkryje

swoją pomyłkę.

Tymczasem przyglądał się jej z przyjemnością. Zwykle,

kiedy turyści pomylili drogę, on sam lub ktoś ze służby

natychmiast kierowali ich z powrotem do autostrady. Ale ona

była taka fascynująca.

- Jak pani się nazywa? - spytał. Gestem zaprosił ją na

schody.

Ruszyła. A za nią rozgadana grupa.

- Jennifer Murphy, a pan?

- Christopher.

- Christopher - powtórzyła w zadumie. - Czy to szkockie

imię? Pomyślałabym raczej, że angielskie.

- Urodziłem się w Sussex. Tam też dorastałem. I w

Londynie.

- Jakie to fascynujące! - Poranne słońce migotało w jej

oczach.

Kathryn Jensen - Sekret hrabiego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: