_MAGIJA_SEKSUALNA_ALEISTERA_CROWLEYA__DARIUSZ_MISIUNA.pdf

"MAGIJA SEKSUALNA ALEISTERA CROWLEYA"

DARIUSZ MISIUNA

Jak powiada angielski malarz i okultysta, Austin Osman Spare, "w przyrodzie wszystko ze wszystkim

cudzołoŜy". A Ŝe człowiek, choć przez kulturę wychowany, zawdzięcza swój byt i predyspozycje

naturze, nic więc dziwnego, Ŝe i w jego Ŝyciu seks odgrywa istotną rolę. Co więcej, moŜna powiedzieć

Ŝe to właśnie seks czyni z nas ludzi, albowiem w porównaniu z innymi zwierzętami człowiek kocha się

nadzwyczaj często i w przeciwieństwie do innych zwierząt sztuka kochania pozwala mu na realizację

celów znacznie wykraczających poza zwykłą reprodukcję.

Francuski filozof, Georges Bataille, nazywa tę specyficznie ludzką dyspozycję "erotyzmem", od razu

dodając Ŝe "erotyzm jest w istocie aktywnością seksualną człowieka, przeciwstawioną takiej Ŝe

aktywności zwierzęcej. Nie kaŜda forma ludzkiej seksualności ma charakter erotyczny, ale ma go

zawsze, ilekroć nie jest zwyczajnie i po prostu zwierzęca". W tym kontekście naleŜy się słowo

wyjaśnienia, gdyŜ to co w obiegowej opinii uchodzi za zwierzęcy wymiar seksu, nie jawi się tym

samym dla Bataille'a i pokrewnych mu myślicieli. Ich definicja zwierzęcej seksualności jest w istocie

bliska faktom natury, poniewaŜ uznają oni za seks zwierzęcy taki, którego celem jest reprodukcja

gatunku. Popęd seksualny człowieka moŜe być jednak równie dobrze nakierowany na czystą

przyjemność, moŜe teŜ być wykorzystywany do celów religijnych i to właśnie odróŜnia go od reszty

świata zwierząt.

Co jednak sprawia, Ŝe człowiek, miast poszukiwać idealnego partnera do zapłodnienia, poddaje się

nagłym porywom namiętności i to bynajmniej nie z myślą o potomstwie? OtóŜ, wg Bataille'a pcha go

ku temu świadomość własnej skończoności, tego Ŝe jego Ŝycie kiedyś musi się skończyć.

Jednostkowe "ja" tak bardzo boi się śmierci, Ŝe szuka unieśmiertelnienia w drugiej osobie, w partnerze

seksualnym. Przy czym nie chodzi tu o uwiecznienie się w swoich potomkach, skoro wiadomo Ŝe i oni

urodzą się z wyrokiem śmierci. Rzecz tyczy chwilowego unieśmiertelnienia się poprzez roztopienie się

w drugiej osobie podczas orgazmu. W tej jednej chwili cały świat nagle znika, a wraz z nim znika

jednostkowa świadomość, która staje się częścią większej całości. To dlatego Francuzi nazywają

orgazm "małą śmiercią".Przytaczanie tu myśli Bataille'a w kontekście naszych zainteresowań nie jest

wcale bezcelowe, albowiem wg tego francuskiego filozofa okultyzm, tak jak i inne praktyki religijno-

magiczne, wywodzi się z chęci okiełzania energii seksualnej, która stanowi zagroŜenie dla ładu

społecznego zorganizowanego wokół pracy. Erotyzm oznacza wydatkowanie energii, podczas gdy

praca wymaga jej jak największego gromadzenia. W tym celu, ogranicza się jego zasięg, tworząc

rozmaite tabu, które mogą być łamane tylko w zakresie wyznaczanym przez rytuał. Taką funkcję

pełniły pierwotnie święta, podczas których normalny porządek rzeczy ulegał chwilowemu odwróceniu.

Podczas świąt uwalniane były nadwyŜki energetyczne, które w innych sytuacjach wiązane byłyby z

przemocą.

Niestety, wraz z pojawieniem się chrześcijaństwa zdesakralizowano te formy religijne, które odnosiły

się do seksu i przemocy. Proces ten jeszcze bardziej pogłębił się w XVIII wieku, kiedy to wraz z

nastaniem epoki Oświecenia, zaprowadzono rządy rozumu nad tym, co irracjonalne, chaotyczne, w

tym między innymi nad seksualnością. To zaś, co w dawnych kulturach uznawano za "seks sakralny"

zyskało miano dewiacji i rzeczywiście taką teŜ postać przyjęło. Stale tłumiona energia seksualna, która

nie mogła wybrać innych dróg ujścia poza jedyną dozwoloną pozycją w ramach seksu małŜeńskiego,

od czasu do czasu wybuchała z gwałtowną siłą, przyjmując postać szalonych wizji religijnych. Kiedy

zaś i te uznano za niepoŜądane, proces jej degeneracji osiągnął jeszcze wyŜszy stopień, czego

wynikiem były rozmaite perwersje, choroby psychiczne i akty przemocy na świecie. I jakkolwiek by

deterministycznie nie brzmiała ta teoria, wyjaśnia ona wiele zagadek świata współczesnego, takich jak

choćby gwałtowne rozpowszechnienie się przemocy.

Tajemnica Szafirowej Gwiazdy

W świetle powyŜszej teorii renesans magii w XX wieku moŜna uznać za próbę odtworzenia przestrzeni

rytualnej, w ramach której moŜliwe są działania, gdzie indziej uwaŜane za szalone i niebezpieczne.

Jest to w istocie powrót do archaicznych technik ekstazy, które wraz z nastaniem ery chrześcijańskiej

uznano za niepoŜądane i szkodliwe. Niektóre z tych technik przechowywane były w rozmaitych

sektach gnostyckich. Większość z nich zachowała się na Wschodzie. I z tych właśnie dwóch tradycji:

gnostycyzmu i religii Orientu mieli korzystać okultyści, którzy pod koniec XIX i na początku XX wieku

tworzyli podwaliny nowoczesnego okultyzmu.

Niebagatelną rolę w tym procesie odegrał zakon Ordo Templi Orientis, którego ezoteryczne nauki

zmierzały do resakralizacji seksu, czyli do ponownego nadania mu wymiaru duchowego. Od samego

początku swego istnienia system wtajemniczeń O.T.O obejmował dwa rodzaje nauk. Pierwsze z nich,

powstałe zapewne z inspiracji Theodora Reussa, dotyczyły pracy z symbolami. Składały się na nie

rozmaite ryty masońskie i róŜokrzyŜowe. Drugie, importowane ze Wschodu przez Carla Kellnera,

dotyczyły magii seksualnej, uznawanej za "największą tajemnicę zakonu". Jak się szybko okazało,

tajemnicę tę trudno było utrzymać, gdyŜ na jej trop juŜ w 1912 roku wpadł świeŜo upieczony adept

O.T.O, Aleister Crowley.

Według wszelkich prawdopodobieństw, Crowley zawarł ją w dziele p.t. Ksi ę ga Kłamstw , które

zawierało opis rytuału "Szafirowej Gwiazdy". Dokładny tekst tego rytuału znaleźć moŜna w

przetłumaczonej przeze mnie Magiji w teorii i praktyce . Stanowił on crowleyowski odpowiednik

klasycznego rytuału heksagramu, przywołującego bądź odpędzającego siły makrokosmiczne. W tym

jednak przypadku jego symbolika miała charakter wyraźnie seksualny. Rozpoczynały go słowa:

"Niechaj Adept uzbroi się w magiczną róŜdŜkę i wyposaŜy w mistyczną róŜę", które w języku symboli

informowały, Ŝe mag ma przygotować siebie i swoją partnerkę do odbycia stosunku seksualnego. Na

początku rytuału adept miał wykonać serię gestów magicznych, odpowiadających tajemnej formule

L.V.X. - N.O.X (światła-nocy, jin-jang, Sziwy-Siakti). Po nich następowało kreślenie heksagramów w

czterech kierunkach świata, po czym adept wracał do środka kręgu, gdzie wykonywał "znak

róŜokrzyŜa". Czym był ów znak róŜokrzyŜa, tego rytuał nie precyzował. Wykonywać go mieli jedynie ci

adepci, którzy byli weń wtajemniczeni, najprawdopodobniej przez samego Crowleya. Dziś jednak jego

tajemnica wydaje się łatwa do rozszyfrowania. RóŜokrzyŜ to wyraŜona w języku symboli pozycja

zjednoczenia męskich i kobiecych genitaliów. Innymi słowy, punkt kulminacyjny rytuału "Szafirowej

Gwiazdy" obejmował stosunek płciowy.

Nie byłoby w tej formule moŜe nic szczególnego, wszak rytualny stosunek płciowy uprawiano nie tylko

w hinduskim kulcie Sziwy i Siakti, lecz i w działającym na Zachodzie w XIX wieku Hermetycznym

Bractwie Światła, tyle Ŝe zaraz po jego zakończeniu, rytuał nakazywał by adept przywołał boga Seta,

który miał zjawić się w kręgu, "napić się sakramentu i udzielić nim komunii". Ten właśnie krótki ustęp

sprawił, Ŝe w 1912 roku ówczesny przywódca O.T.O, Theodore Reuss oskarŜył Crowleya o ujawnienie

najpilniej strzeŜonej tajemnicy jego zakonu. A dotyczyła ona ni mniej ni więcej tylko magicznej mocy

męskich i kobiecych płynów seksualnych. Sakrament, o którym tu mowa, składał się z nasienia i

wydzieliny z pochwy, którą naleŜało najpierw poświęcić bogu Setowi, potem zaś spoŜyć.Z tajemnych

instrukcji Zakonu Templariuszy Wschodu, które w latach siedemdziesiątych ujawnił angielski historyk

okultyzmu, Francis King, wcale nie wynika, Ŝe w zakonie tym ów seksualny sakrament składano w

ofierze Setowi. Pozostaje jednak bezspornym faktem, Ŝe taką funkcję nadał mu Crowley. W egipskiej

mitologii Set pełnił rolę boga-niszczyciela, zabójcy Ozyrysa - antropomorficznego boga wegetacji. Był

takŜe "Panem Górnego Egiptu", którego przyjęli za swego jedynego boga semiccy najeźdźcy podczas

okupacji delty Nilu. Być moŜe, zbieŜność tych dwóch faktów sprawiła, Ŝe po wygnaniu najeźdźców ze

swego terytorium Egipcjanie nadali Setowi demoniczne oblicze. Z upływem czasu stał się on

Szaitanem, czyli znanym nam dobrze z chrześcijańskiego mitu Szatanem. Dodatkowego posmaczku

całej tej sprawie nadaje fakt, Ŝe zgodnie z teriomorficznym charakterem większości bóstw egipskich,

Set posiadał wygląd psa. Tymczasem, w objawionej Crowleyowi w 1904 roku Ksi ę dze Prawa

pojawiało się mało zrozumiałe pytanie: Is it a God living in a dog? ("CzyŜ Bóg ma mieszkać w psie?") I

chociaŜ Ksi ę ga Prawa odpowiadała na nie przecząco, nie rozwiązywało to zagadki wiąŜącej się z tą

dziwną kwestią. Niektórzy interpretatorzy Crowleya, jak choćby znany w Polsce z trylogii Iluminatus ,

Robert Anton Wilson, odnoszą ten dziwny fragment Ksi ę gi Prawa do współczesnych mitów

ufologicznych związanych z Syriuszem. Było nie było, Syriusz nazywany jest "psią gwiazdą", a jego

"podwójność" moŜe łączyć go z bogiem Setem, uznawanym czasami za "mrocznego bliźniaka"

Horusa, czyli w crowleyowskiej mitologii patrona nowej ery i jego religii, telemy . Wydaje się jednak, Ŝe

jest to daleko posunięta nadinterpretacja myśli Crowleya, który sam odnosił ten fragment Ksi ę gi Prawa

do prostej konstatacji, Ŝe boskość moŜna osiągnąć tylko poprzez wyzbycie się zwierzęcości, a więc

uniezaleŜnienie się od warunków swego otoczenia.

Czemu jednak rytuał "Szafirowej Gwiazdy" nakazywał ofiarowywanie kobiecych i męskich fluidów

seksualnych właśnie temu bogowi? Kenneth Grant z Tyfonicznego Ordo Templi Orientis sugeruje, Ŝe

mogła to być ofiara z ego, poniewaŜ jego zdaniem Set jest Panem Inicjacji obejmującej unicestwienie

ego, które w micie egipskim przyjmuje postać Ozyrysa. Tyle Ŝe w schemacie kabalistycznego Drzewa

śycia Ozyrys, podobnie jak inni bogowie związani z kultem ofiarniczym (Adonis, Attis, Chrystus)

plasuje się na poziomie sefiry tiferet . Ta zaś na pewno nie odpowiada "ego", tylko temu co je

przekracza, czyli "jaźni". MoŜna więc powiedzieć, Ŝe składana Setowi ofiara z nasienia i lubricatio jest

ofiarą z "siebie samego", z tego co w kaŜdym człowieku jest najcenniejsze, z iskierki światła, który

kaŜdy z nas nosi w sobie (tiferet jest źródłem światła słonecznego). Dlaczego jednak składa się tę

ofiarę, nadal pozostaje to tajemnicą.

Liber Agape, czyli Ksi ę ga Miło ś ci

Rytuał "Szafirowej Gwiazdy" czynił z seksu klucz do zrozumienia tajemnic magii, klucz, który otworzył

przed Crowleyem drzwi do najwyŜszych zaszczytów w Zakonie Templariuszy Wschodu. W ciągu

następnych kilku lat Crowley stał się niekwestionowanym przywódcą tego zakonu, a w 1922 roku, po

śmierci Theodora Reussa, mógł to przywództwo potwierdzić oficjalnym tytułem. Sam trzon

ezoterycznych nauk O.T.O stanowiły instrukcje, które Crowley napisał w latach 1913-14. Niektóre z

nich, odnoszące się do VII i VIII stopnia O.T.O (a więc do panseksualizmu i magii masturbacyjnej)

omówiliśmy w poprzednim artykule z tego cyklu. NajwaŜniejszym jednak traktatem na temat magii

seksualnej była Liber Agape , czyli "Księga Świętego Graala, w której jest mowa o winie spoŜywanym

podczas sabatu adeptów".

Liber Agape stanowiła tajemną instrukcję dla IX stopnia wtajemniczeń O.T.O. Cechował ją patetyczny,

naszpikowany symboliką alchemiczną styl. W księdze tej, pod płaszczykiem rozwaŜań o Jezusie

Chrystusie i Trójcy Świętej, wykładane były podstawy magii seksualnej zakonu. W rzeczywistości,

powtarzała ona zawartą we wcześniejszych instrukcjach O.T.O tezę o zasadniczej, seksualnej

strukturze wszechświata. Crowley powiadał Ŝe u podstaw wszelkiego istnienia znajduje się akt

płciowy. Tak więc, jak ludzie zawdzięczają swoje Ŝycie tylko miłości, tak teŜ i bogowie stale kopulują,

by świat mógł nadal istnieć. RozwaŜania te bliskie były tantryzmowi, poniewaŜ towarzyszyła im myśl,

Ŝe świat cechuje zasadnicza jedność przeciwieństw, jedność, która ma charakter seksualny.

Crowley przestrzegał przed zbyt dosłownym rozumieniem symboli religijnych: "UwaŜaj, mój drogi

braciszku, byś nie popadł w tarapaty rozmyślając nad tą Jednią. Albowiem pierwsza zasada zwykle

pojawia się w róŜnych, przeciwstawnych formach. Mamy więc Ojca i Matkę, występujących pod

róŜnymi postaciami. Dziś męskość przeciwstawiana jest kobiecości, choć w Tym Co NajwyŜsze nie

ma podziału". I tak punkt i okrąg, lingam i joni, róŜa i krzyŜ, jin i jang, iglica i nawa w rzeczywistości

tworzą jedność, chociaŜ na pozór zdają się być rozdzielone. Ta sama prawda dotyczy trzech

najistotniejszych par przeciwieństw: Boga i człowieka w Bogoczłowieku, podmiotu i przedmiotu w

stanie samadhi oraz kobiecości i męskości w ludzkości. Parom tym, jak twierdzi Crowley, towarzyszy

jednak zawsze trzeci element, bez którego Ŝaden symbol nie moŜe być pełen.

Tę troistość kaŜdego symbolu dobrze wyraŜa symbol Trójcy Świętej, która dla Crowleya jest po prostu

fallusem-pankreatorem, "stwarzającym wszystko członkiem". W trójcy tej Ojciec to penis w erekcji,

Syn to nasienie - produkt Jego działalności i nośnik Jego koncepcji, Duch zaś to zygota - idea w

poczęciu (zjednoczenie tego, co męskie i Ŝeńskie). KaŜdy z nich, w oderwaniu od pozostałych, jest

niekompletny i tylko razem tworzą całość, która podtrzymuje świat przy istnieniu. Podobnie triadyczną

formułę zachowują święte słowa róŜnych systemów inicjacyjnych: aryjskie AUM, gnostyckie IAO,

chińskie TAO, róŜokrzyŜowe INR, czy teŜ wreszcie O.T.O - skrót od nazwy Ordo Templi Orientis.

Nakreślony w ten sposób wizerunek świata tworzy z niego system fallocentryczny, w którym niewiele

miejsca pozostaje dla kobiety. NaraŜa to Crowleya i jego epigonów na liczne oskarŜenia o męski

szowinizm, czy teŜ nawet krypto-homoseksualizm (co jest ulubioną tezą lansowaną przez

niemieckiego historyka okultyzmu, Petera Koeniga).

Kobieta, w systemie magicznym O.T.O pełni jednak bardzo istotną funkcję. Jest bowiem Siakti -

partnerką maga, bez której Ŝadna naprawdę istotna operacja magiczna nie mogła by się udać. I

chociaŜ w kosmicznym porządku fallusa jej miejsce znajduje się dopiero na poziomie Ducha, gdzie

łączy się w zygocie z "męską ideą", to jednak bez niej nie jest moŜliwe poczęcie, zwieńczenie owej

idei, a więc i samo Ŝycie.

W crowleyowskich rozwaŜaniach na temat magii seksualnej bardzo widoczne są sprzeczności

charakteryzujące jego myśl. Z jednej bowiem strony, Ksi ę ga Prawa wyznaczała mu rolę Bestii -

niszczyciela starego porządku świata, który mógł zbudować nowy ład tylko przy pomocy Szkarłatnej

Kobiety, Babalon. Z drugiej jednak strony, na kształt ideowy Zakonu Templariuszy Wschodu składały

się dziewiętnastowieczne doktryny róŜokrzyŜowe i masońskie, które nie dopuszczały kobiet do

najwyŜszych wtajemniczeń. Crowley musiał tę sprzeczność jakoś rozwiązać, a jedyne wyjście z tej

sytuacji widział w stworzeniu systemu fallocentrycznego, w którym kobieta, jakkolwiek niezbędna w

dziele tworzenia i niszczenia, była tylko dopełnieniem męŜczyzny. NaleŜy przy tym pamiętać, Ŝe zręby

ideowe crowleyowskiej magiji seksualnej powstawały w czasie, kiedy kobiety dopiero co walczyły o

prawa wyborcze, a religia była postrzegana jako oręŜ zaprowadzania ojcowskiej woli.

Ksi ę ga Prawa i tajemne instrukcje O.T.O umiejscawiały kobietę w zupełnie innym porządku makro- i

mikrokosmicznym. I choć nadal była ona fantazmatem męŜczyzny, produktem jego niespełnionych

fantazji, nie sposób nie dostrzec znacznie szerszej sfery swobód, jakie mogła w ramach tych fantazji

realizować. W obiegowej opinii przyjęło się traktować tantryczne systemy hinduizmu i buddyzmu jako

miejsca, w których w sposób idealny realizowane jest równouprawnienie kobiet i męŜczyzn. Wystarczy

jednak wnikliwie przeczytać teksty niektórych tantr, by zauwaŜyć Ŝe i one przedstawiają świat zwykle z

męskiej perspektywy. Siakti rzadko kiedy jest stroną dominującą, albowiem zgodnie z tradycją kobieta

jest partnerką męŜczyzny, a nie na odwrót. Nie będzie przesadą twierdzenie, Ŝe Crowley znajdował

się pod duŜym wpływem tantryzmu, a jego system magiji seksualnej w duŜej mierze z niego korzystał.

Było jednak coś, co w znacznym stopniu odróŜniało jego magiję seksualną od tantryzmu. Tym czymś

była wiara w magiczną moc sakramentu złoŜonego z męskich i kobiecych płynów seksualnych.

Liber Agape oraz komentujący ją traktat De Arte Magica zawierały szczegółowe wskazówki dotyczące

"produkcji i spoŜywania" tego sakramentu. Przestrzegały teŜ, Ŝe praktyka ta jest zastrzeŜona dla osób,

które przeszły długi i mozolny trening magiczny, w ramach którego opanowały wszelkie swoje słabości

i nauczyły się pracować nad energiami. Samą operację magiji seksualnej miał poprzedzać celibat,

traktowany tu jako powstrzymywanie się od takiej aktywności seksualnej, która nie jest poświęcona

celom duchowym. W istocie, tę formę "seksualnej czystości" musieli zachowywać wszyscy członkowie

zakonu, którzy wraz z wtajemniczeniem na VII stopień O.T.O poznali arkana magiji seksualnej.

Operację naleŜało wykonywać w kręgu magicznym, a towarzyszyć jej miała stała myśl o celu, który jej

przyświeca. Na siedem godzin przed jej rozpoczęciem adept rozpoczynał modły do Boga Troistego,

którym w tym wypadku był zapewne fallus, bądź to pod postacią figurki religijnej, bądź teŜ w bardziej

prozaicznej, organicznej formie. Musiał teŜ powstrzymywać się od obŜarstwa i przynajmniej na trzy

godziny przed samą operacją nic nie jeść. Ten krótki post nie obejmował wszakŜe wina i "ciasteczek

światła", które wolno mu było zaŜywać do woli przed rytuałem.

Po takich przygotowaniach mag wkraczał do kręgu ubrany zwykle w fioletową szatę, gdzie przez

równo godzinę kochał się ze swoją partnerką, powtarzając cały czas następująco brzmiący "Hymn do

Wenus":

Tu Venus orta mari venias tu filia Patris,

Exaudi penis carmina blanda, precor,

Ne sit culpa nates nobis futuisse viriles,

Sed caleat cunnus semper amore meo.

Im dłuŜej trwał stosunek, tym szybciej i rytmiczniej miała przebiegać inkantacja. Wieńczył ją orgazm,

który Ksi ę ga Miło ś ci nazywała "Ofiarą Mszy". Po zakończonym stosunku, kochankowie spoŜywali

powstałą w wyniku tej operacji mieszaninę męskich i kobiecych płynów płciowych, co teŜ mieli czynić z

wielką uwagą, albowiem jak głosiła instrukcja: "Eliksir jest ziarnem Ŝycia. Z tej oto racji, choć jest on

najpotęŜniejszą, najbardziej błyskotliwą rzeczą, jaka istnieje w całym Wszechświecie, samą Zjawą

Naszego Boga-Słońca, jest on takŜe najdelikatniejszą i najwraŜliwszą spośród wszystkich rzeczy".

Subtelności dotyczące tego rytuału nie ograniczały się tylko do kwestii "sakramentu". Crowley

najwyraźniej przeŜywał powaŜne rozterki związane z chęcią włączenia do tego rytuału praktyk nieco

odchodzących od normalnego seksu. I tak, pierwsze wyzwanie wiązało się z homoseksualizmem,

który sam uwaŜał za wyŜszą (sic!) formę magiji seksualnej. Z tej właśnie racji praktykom

homoseksualnym poświęcił XI stopień O.T.O. Co się zaś tyczy praktyk związanych z IX stopniem

wtajemniczenia, postanowił Ŝe mogą one dotyczyć stosunków z partnerem tej samej płci, pod

warunkiem Ŝe jest to męŜczyzna. Łączyło się to zapewne z jego wiarą w wyŜszość męskich fluidów

seksualnych nad kobiecymi, które uwaŜał za same w sobie bezuŜyteczne. Podobnie przychylną opinię

wydał odprawianiu rytuału magiji seksualnej podczas menstruacji, powołując się tutaj na samych

alchemików, którzy wyznawali wyŜszość "czerwonej tynktury" nad "białą". Twierdzenia ich przyjmował

jednak tylko na wiarę, poniewaŜ jak sam pisał w traktacie De Arte Magica "nikt ich jak dotąd nie

udowodnił". MoŜe to oznaczać, Ŝe do 1914 roku, czyli do chwili spisania tej instrukcji, Crowley nie

wykazywał zainteresowania tą formą magiji seksualnej. CzyŜby zadziałał tu strach przed "krwawiącymi

kobietami", tak dobrze znany nam z opisu kultur pierwotnych i utrwalany w wielu religiach?

Homunkulus, czyli przepis na magiczne dziecko

Nasze pobieŜne omówienie zasad magiji seksualnej praktykowanej przez Zakon Templariuszy

Wschodu i jego przywódcę byłoby jednak niekompletne, gdybyśmy nie zwrócili uwagi na pewne

krótkie, choć bardzo interesujące dziełko traktujące "O homunkulusie". Traktat "De Homunculo"

powstał w 1914 roku, a jego przedmiotem był opis praktyk mających na celu stworzenie sztucznego

człowieka, czyli tzw. "magicznego dziecka". Ta niezwykła idea, antycypująca nowoczesne bio-

technologie, pojawiła się po raz pierwszy na początku naszej ery, kiedy to pewien pisarz

chrześcijański oskarŜył gnostyckiego mędrca, Szymona Maga o stworzenie takiej istoty przy pomocy

instrumentu przypominającego stosowane w medycynie bańki. Szymon Mag miał złapać do takiej

bańki ducha zmarłego chłopca, po czym przemienić go kolejno w: powietrze, wodę, krew i ciało.

Najbardziej szczegółowy opis produkcji homunkulusa przedstawił jednak słynny lekarz i alchemik,

Paracelsus. Obejmował on włoŜenie nasienia ludzkiego do zapieczętowanej retorty, którą naleŜało

umieścić w gorącym, fermentującym nawozie końskim na okres czterdziestu dni. Po upływie tego

czasu w retorcie powinien wykształcić się ludzki embrion, który trzeba było odŜywiać ludzką krwią

przez kolejne czterdzieści dni. Dopiero po tym okresie embrion miał przekształcić się w dziecko, które

na zewnątrz niczym się nie róŜniło od innych dzieci.

Crowley, oczywiście, znał te wszystkie legendy, chociaŜ wątpliwe jest by dawał im wiarę. ZaleŜało mu

bardziej na stworzeniu czegoś, co "chociaŜ nie będzie prawdziwym homunkulusem, to jednak pełnić

będzie przypisywane mu funkcje". W tym celu powstał traktat "O homunkulusie", który był drugą po

Liber Agape instrukcją obowiązującą inicjowanych na IX stopień w O.T.O.

Otwierał go rozdział poświęcony naturze homunkulusa. MoŜna się było z niego dowiedzieć, Ŝe:

"Homunkulus jest to Ŝywa istota wyglądająca jak człowiek i posiadająca te same cechy, które

odróŜniają człowieka od zwierzęcia, czyli intelekt i mowę. Tym niemniej, ani jego sposób poczęcia ani

narodziny nie przypominają tego, co dzieje się z człowiekiem, albowiem nie zamieszkuje go dusza

ludzka".

Następnie, Crowley przechodził do omówienia doktryny reinkarnacyjnej, której zrozumienie było

niezbędne dla owocnego przeprowadzenia operacji mającej na celu stworzenie homunkulusa.

Wynikało z niej Ŝe dopiero mniej więcej w trzecim miesiącu ciąŜy płód nabywa duszę, która jest

wypadkową dwóch czynników: karmy i przeznaczenia. O ile jednak crowleyowskie rozumienie karmy

praktycznie nie róŜniło się od swej klasycznej, hinduistycznej wykładni, o tyle dość wyjątkowe było

jego rozumienie przeznaczenia. Crowley odnosił się do niego jako do pewnej "naturalnej tendencji",

która istnieje w człowieku i jest przez niego dziedziczona. MoŜna więc powiedzieć, Ŝe ta naturalna

tendencja oznaczała pewne dziedzictwo genetyczne, które dopiero w połączeniu z karmą, czyli

dziedzictwem duchowym, składało się na całokształt człowieka. Jak twierdził Crowley, w przypadku

złego dopasowania tych dwóch czynników, ciąŜa mogła zakończyć się poronieniem, narodzinami

martwego płodu, czy teŜ "narodzinami idioty". Ten ostatni przypadek zdarzał się wtedy, gdy płód brała

we władanie jakaś głupia, nieludzka istota, bądź teŜ duch człowieka o niezwykłej karmie.

Wynikały z tego daleko idące konsekwencje. Wystarczyło bowiem powstrzymać ludzkie ego przed

wcieleniem się w płód i wprowadzić weń jakiegoś Ŝywiolaka lub ducha planetarnego, by przyszły

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: