James Eloisa - Rozkosz za rozkosz.pdf - James Eloisa - LadyHenrietta

JAMES ELOISA

Rozkosz za rozkosz

Pleasure for Pleasure

Przekład: Maria Wójtowicz

W YJĄTKI Z CIESZĄCYCH SIĘ SZEROKIM ROZGŁOSEM PAMIĘTNIKÓW :

W SPOMNIEŃ HRABIEGO H ELLGATE ’ A , CZYLI S CEN

Z NOCNEGO ŻYCIA WYŻSZYCH SFER

Drogi Czytelniku,

Ponieważ za nic nie chciałbym wprawić Cię w przerażenie czy zaszokować,

błagam – jeśli jesteś damą o wrażliwym sercu, natychmiast odłóż tę książkę!

Wiodłem życie pełne nieumiarkowanej namiętności, toteż dałem się nakłonić

do tego, by podzielić się z innymi swym doświadczeniem – a to w nadziei, że

zdołam powstrzymać szlachetne, lecz łatwo ulegające złym wpływom istoty od

wstępowania w moje ślady...

O Czytelniku! Strzeż się!

24 maja 1818 roku

Londyńska rezydencja księcia Holbrook, Grosvenor Square 15

Nie było żadnego sposobu, by poruszyć ten temat z należytą delikatnością... a w każdym

razie Josie żaden taki sposób nie przyszedł do głowy.

– Ani jedna z powieści, które dotąd przeczytałam, nie podaje szczegółów nocy poślubnej

– zwróciła się do swoich sióstr.

– No chyba! – odparła najstarsza, Tess, nie oglądając się nawet na Josie.

– Wobec tego, jeśli będziecie rozmawiać z Imogen na ten temat, nie zamierzam

wychodzić z pokoju!

– Nie byłoby właściwe, gdybyś brała udział w takiej rozmowie – odparła Tess ze

znużeniem kogoś, kto powtarza tę kwestię nie po raz pierwszy. W końcu z czterech sióstr Essex –

Tess, Annabel, Imogen i Josie – tylko najmłodsza pozostawała dotąd niezamężna.

– Udzielimy ci wszelkich niezbędnych wyjaśnień w przeddzień twojego ślubu – wtrąciła

Imogen. – A ja nie potrzebuję żadnej rozmowy na ten temat. Jestem w końcu wdową!

Siedziały wokół niewielkiego stołu w pokoju dziecinnym, jedząc lekką kolację.

Przyzwoitka Josie, lady Griselda, była również obecna, ponieważ jednak spędziła większość

wieczoru zwinięta w fotelu i zaczytana we Wspomnieniach hrabiego Hellgate’a* [Hellgate – imię

znaczące; (ang.) przeklętnik, potępieniec.] , praktycznie rzecz biorąc, nie brała udziału w rozmowie.

Jadły kolację w damskim gronie, gdyż Imogen przypomniała sobie, że spotkanie z

przyszłym mężem w wigilię ślubu może przynieść pecha. Ponieważ zaś wychodziła za mąż za

opiekuna sióstr Essex, księcia Holbrook, nie mogiły zejść do jadalni, by się na niego nie natknąć.

Co prawda towarzyszył im jeden przedstawiciel płci brzydkiej – syn Annabel, Samuel – ale ze

względu na to, że miał zaledwie cztery miesiące, a w dodatku śnił słodko o czerwonej,

błyszczącej piłce, jego wkład w konwersację był minimalny: od czasu do czasu pochrapywał, i

tyle.

– Jeśli mój sezon będzie dalej równie udany jak do tej pory – stwierdziła Josie – to z

pewnością nie wyjdę za mąż. A z kart powieści człowiek nie dowie się wszystkiego o życiu.

– Wiesz, Tess, że Josie sporządziła listę najskuteczniejszych metod zdobywania męża? –

zagadnęła Annabel, pochłonąwszy resztkę śmietankowej galaretki.

– Opartą na przykładach z życia wziętych? – spytała Tess, unosząc jedną brew.

– Gdyby chodziło o życie naszej rodziny, byłaby to wyjątkowo krótka lista! – odcięła się

Josie. – Dama zostaje skompromitowana, dżentelmen jest zmuszony do jej poślubienia pobierają

się.

– Nie zostałam skompromitowana przez mojego męża! – zaprotestowała ze śmiechem

Tess.

– Ale wyszłaś za Luciusa dopiero po tym, jak hrabia Mayne porzucił cię przed ołtarzem –

przypomniała jej Josie. – To nie były szczególnie długie konkury. Trwały dziesięć minut, jeśli

mnie pamięć nie myli!

Uśmiech w oczach Tess wyraźnie świadczył o tym, że było to wyjątkowo słodkie dziesięć

minut... i Josie wolała nie zastanawiać się nad tym, bo czuła, że robi się zazdrosna. Gdyby to ją

oblubieniec porzucił tuż przed ślubem, z pewnością następny kandydat na pana młodego nie

czekałby niecierpliwie w pokoju obok!... Szczerze mówiąc, zważywszy na jej dotychczasowy

brak powodzenia na rynku matrymonialnym, powinna raz na zawsze pożegnać się z nadzieją, że

ktoś poprowadzi ją do ołtarza.

– Ja rzeczywiście zostałam skompromitowana – przyznała Annabel – ale Imogen

wychodzi za Rafe’a z czystej miłości i po długim okresie zalotów!

– Zaproponowałam mu, żebyśmy wspólnie uciekli do Gretna Green – wtrąciła Imogen z

szerokim uśmiechem. – Ale Rafe powiedział, że prędzej go szlag trafi, nim zacznie naśladować

Dravena i pozwoli, żebym i jego pogoniła ślubnym traktem do Szkocji.

– I miał świętą rację – orzekła Tess. – Masz przecież zostać księżną; nie moglibyście brać

ślubu tak na łapu-capu!

– Właśnie że moglibyśmy!

– Pomyśl tylko, jakiej przyjemności pozbawiłabyś wszystkich ciekawskich z wielkiego

świata! – odezwała się Josie. – Największą atrakcją sezonu było dla nich obserwowanie Rafe’a,

jak z drugiego końca sali balowej wpatruje się w ciebie tęsknym wzrokiem... No więc jak?

Będziecie rozmawiać o tej nocy poślubnej czy nie? Bo muszę przyznać, że mam duże luki w tym

temacie.

– Ale ja nie uskarżam się na niedoinformowanie – stwierdziła Imogen – i wobec tego...

– Wiedziałam, że tak będzie! – oświadczyła Josie. – Oboje z Rafe’em uprzedziliście bieg

wydarzeń, co? ... O, cóż za hańba! – Dramatycznym gestem przytknęła dłoń do czoła. – Moja

siostra uległa grzesznym chuciom swego opiekuna!...

– Josephine! – ofuknęła ją Tess, zmieniając się błyskawicznie w tę najstarszą, co to

wychowała resztę rodzeństwa. – Jeśli jeszcze raz usłyszę, że pleciesz takie bezeceństwa, to ci... to

ci przyłożę!

Josie uśmiechnęła się radośnie.

– Chciałam tylko wam udowodnić, że jednak coś niecoś wiem o tych sprawach.

– A reszty dowiesz się we właściwym czasie, kochanie – odezwała się Annabel.

Podeszła do dziecinnego łóżeczka i wyjęła Samuela. Usadowiła się wygodnie w głębokim

fotelu, opierając skrzyżowane w kostkach nogi na podnóżku i tuląc niemowlę do piersi. Maluch

przyzwyczajony do takiego traktowania spokojnie spał dalej.

Josie wiedziała, że powinna zdławić palącą ją zazdrość. A jednak, kiedy spoglądała na

swoje trzy siostry, przenikał ją ból ostry jak najostrzejszy mróz. Wszystkie były takie smukłe!...

No, niezupełnie... Annabel właściwie wcale do szczupłych nie należała, ale z jakim wdziękiem

obnosiła swe krągłości!... No i wszystkie były (albo lada chwila miały być) szczęśliwymi

mężatkami! W dodatku dwaj szwagrowie mogli się poszczycić tytułami, a mąż Tess co prawda

tytułu nie miał, ale za to był najbogatszym człowiekiem w Anglii. Co – jak każdy wie – ma

większe znaczenie niż książęce tytuły!

– Mówię całkiem poważnie – stwierdziła Josie, wracając do zasadniczego tematu. – Ty,

Annabel, przyjechałaś tu tylko na wesele Imogen, a ona zaraz wyjeżdża w podróż poślubną! Co

się stanie, jeśli będę musiała raz dwa wyjść za mąż? Kto mi wtedy udzieli niezbędnych rad?

W głębi duszy Josie czuła, że pewnie trzeba będzie zdobyć się na jakiś desperacki krok.

Nikt nie zalecał się do niej w ogólnie przyjęty sposób, może więc zajdzie potrzeba

skompromitowania siebie i jeszcze kogoś, by dopiąć swego?

– Kiedy Annabel miała wyjść za Ewana, Imogen poradziła jej, żeby całowała się z mężem

na oczach ludzi.

– O Boże! Ze też to sobie zapamiętałaś! – zdziwiła się Imogen.

– Powiedziałaś – przypominała jej Josie – że Draven nie dość cię kochał, boś nie chciała

całować się z nim na wyścigach. A Lucius tak kocha Tess, bo mu pozwala na poufałości przy

wszystkich!

Tess znów wybuchnęła śmiechem.

– Muszę powiedzieć Luciusowi, czemu żywi do mnie taką słabość! Wszystko przez tego

całusa na wyścigach!

– Cicho! – fuknęła na siostrę Imogen. – To był tylko taki niemądry pomysł, który

przyszedł mi do głowy w zeszłym roku, Josie. Nie powinnaś traktować tego serio.

– A właśnie że potraktowałabym to całkiem serio! – odparła Josie. – To znaczy... o ile

ktoś w ogóle miałby ochotę pocałować mnie na świeżym powietrzu... albo na nieświeżym,

wszystko jedno!

Annabel, całując synka w główkę, podniosła wzrok na najmłodszą siostrę.

– Skąd w tobie tyle goryczy, kochanie? Czyżby dotąd żaden z wielbicieli nie przypadł ci

do gustu?

W pokoju na chwilę zapadła cisza. Wszystkie damy uświadomiły sobie, że widać jeden

czy dwa listy zaginęły w drodze między Londynem a szkockim zamkiem, w którym Annabel

mieszkała ze swoim hrabią.

Josie – jak to ona – wzięła byka za rogi.

– Szczerze mówiąc, nie jestem atrakcją sezonu – stwierdziła ponuro.

– Ależ, kochanie! Przecież sezon dopiero się zaczął, nieprawdaż? – odparła Annabel,

otulając niemowlę kocykiem. – Masz jeszcze mnóstwo czasu na zwabienie chmary konkurentów!

– Annabel!

Josie powiedziała to takim tonem, że siostra utkwiła w niej wzrok.

– Przezywają mnie „szkocką kiełbaską”.

Gdyby to była jedna z ulubionych powieści Josie, można by tu rzec, że „zapadło

milczenie pełne grozy”. Annabel zamrugała.

– Szko... szkocką? ...

– To po trosze twoja wina – odezwała się Imogen, a w jej głosie zabrzmiała ostra nuta. –

To ty zapoznałaś Josie z tym okropnym Croganem, waszym sąsiadem! Kiedy odrzuciła jego

zaloty, napisał do swego szkolnego kolegi, niejakiego Darlingtona. A tak się fatalnie składa, że

ów Darlington to specjalista od wyjątkowo okrutnych żartów.

– Ma język jak żmija – stwierdziła Tess bez ogródek. – Nikt się nim nie brzydzi (choć

wszyscy powinni!), bo czasem bywa naprawdę dowcipny. W tym jednak wypadku nie była to

błyskotliwa uwaga, tylko ordynarna złośliwość!

– To niemożliwe! – wykrzyknęła Annabel, prostując się raptownie. – Croganowie?!

– Młodszy z Croganów – uściśliła posępnie Josie. – Ten, co wyśpiewywał na drzewie pod

moim oknem.

– Wiem, że nie chciałaś za niego wyjść, ale...

– On też wcale nie chciał się ze mną żenić. Uważał, że ożenek z takim „szkockim

prosiakiem” to dla niego dyshonor! Ale starszy brat zagroził, że wyrzuci go z domu, jak nie

będzie się do mnie zalecał.

– Co takiego?! – Annabel była zupełnie zdezorientowana. Usiłowała skupić myśli na

swych szkockich sąsiadach, Croganach, a nie na ciepłym ciałku Samuela, spoczywającego w jej

ramionach. – Jakim prawem mógł cię tak znieważyć, Josie? Byli u nas tylko raz, a potem

wyraźnie mu odmówiłam, kiedy chciał cię zaprosić na potańcówkę...

– Niechcący podsłuchałam, jak brat go zmuszał do ożenku ze mną – przyznała Josie.

Annabel zmrużyła oczy.

– Czemu nie powiedziałaś mi o tym? Ewan nigdy by nie dopuścił, żeby ten podły

wyskrobek wypisywał na twój temat jakieś głupstwa do przyjaciół w Londynie! A teraz z

pewnością go zabije! Już w zeszłym roku omal go nie zabił!

– Nic ci nie mówiłam, bo to takie upokarzające...

Ale Annabel nie na darmo znała swoją małą siostrzyczkę od osiemnastu lat. Od razu się

zorientowała, co znaczy rumieniec na jej twarzy.

– Josie, chyba nie miałaś nic wspólnego z chorobą młodszego Crogana? – spytała z

lekkim wahaniem.

James Eloisa - Rozkosz za rozkosz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: