Bester Alfred-Człowiek do przeróbki.pdf

Alfred Bester - Człowiek do przeróbki

Alfred Bester

Człowiek do przeróbki

(The Demolished Man)

Przekład Andrzej Sawicki

W ybuch! Wstrząs! Drzwi piwnicy rozdarte eksplozją! A tam, w głębi, ułożone w stosy pieniądze czekają, by je

wziąć, zagrabić i wynieść. A to, kto? Kto jest w skarbcu? Boże! To Człowiek Bez Twarzy! Obserwuje. Czai się. Milczy.

Przeraża. Uciekać... Uciekać...

Biegiem, bo inaczej spóźnię się na paryską kolej pneumatyczną i nigdy już nie spotkam tej niezwykłej dziewczyny

o twarzy niczym kwiat i ciele stworzonym do zaspokajania namiętności. Jeśli się pospieszę, może jeszcze zdążę. Ale to nie

portier stoi przy wejściu. Chryste! Człowiek Bez Twarzy! Patrzy. Milczy. Czai się. Tylko nie krzycz. Przestań wrzeszczeć...

Przecież nie wrzeszczę. Stoję na zalanej światłem scenie z lśniącego marmuru, a w powietrzu unoszą się dźwięki

muzyki. Ale amﬁteatr jest pusty. Przypomina wielką, mroczną jamę... w której jest jeden tylko widz. Milczący. Wpatrzony we

mnie. Czyhający. Człowiek Bez Twarzy.

W tym momencie Ben Reich głośno zawył.

Obudził się. Leżał bez ruchu na hydropatycznym łożu, podczas gdy jego serce łomotało dziko, a oczy, pozorując

spokój, którego wcale nie odczuwał, wędrowały po znajdujących się w pokoju, przypadkowo wybranych przedmiotach.

Oglądał więc ściany z zielonego nefrytu, nocną lampkę w kształcie porcelanowego mandaryna, kiwającego głową bez

końca pod wpływem dotyku, multichronometr zsynchronizowany z czasami trzech planet i sześciu satelitów i wreszcie

samo łoże z krystalicznie przejrzystym basenem napełnionym bieżącą, karbonizowaną gliceryną o temperaturze 99,9 stopni

w skali Fahrenheita.

Drzwi otworzyły się bezszelestnie i w półmroku pojawił się Jonas, cień w piżamie koloru bordo, zjawa o końskiej

twarzy i manierach przedsiębiorcy pogrzebowego.

– Znowu? – spytał Reich.

– Tak jest, proszę pana.

– Głośno?

– Bardzo głośno, sir. Musiał pan być okropnie przerażony.

– Diabli nadali twoje ośle uszy – warknął Reich. – Nie boję się nigdy i niczego.

– Tak jest, proszę pana.

– Wynoś się.

– W tej chwili, sir. Dobranoc panu. – Jonas cofnął się i zamknął drzwi.

– Jonas! – zawołał Reich. Kamerdyner pojawił się ponownie.

– Jonas, proszę mi wybaczyć.

– To oczywiste, sir.

– To wcale nie jest oczywiste. – Reich uśmiechnął się serdecznie. – Traktuję pana niczym swego krewnego. Za ten

przywilej płacę panu stanowczo za mało.

– Ależ sir!

– Następnym razem, kiedy na pana wrzasnę, proszę odpowiedzieć mi w ten sam sposób. Dlaczego tylko ja mam

mieć frajdę?

– Mister Reich!

– Niech pan to zrobi, dostanie pan podwyżkę. – Znów ten uśmiech. – To wszystko, Jonas. Dziękuję panu.

– Dobranoc, sir. – Kamerdyner oddalił się.

Reich wstał z łóżka i wycierając się ręcznikiem ćwiczył uśmiech przed wielkim lustrem.

– Nie pozwól, by o wyborze twoich wrogów decydował za ciebie przypadek – mruknął. Spojrzał krytycznie na

swe odbicie w lustrze; szerokie bary, wąskie biodra, długie, muskularne nogi, proste, gładko przylegające do głowy włosy,

rzeźbiony nos i małe, zmysłowo zarysowane usta skażone rysem stanowczości.

– Dlaczego? – spytał. – Z samym diabłem nie zamieniłbym się na urodą. Moja pozycja społeczna w niczym nie

ustępuje boskiej. Skąd więc te nocne wrzaski?

1 / 99

Alfred Bester - Człowiek do przeróbki

Włożył szlafrok i spojrzał na zegar, nieświadom faktu, iż jego przodków oszołomiłaby swoboda, z jaką (nawet

o tym nie myśląc) zapamiętał panoramę czasową systemu słonecznego. Cyferblaty wskazywały:

AD 2301

VENUS

ZIEMIA

MARS 3

Standardowy Dzień

15 lutego

5 Duodecember

Słoneczny

0205 Greenwich

2220 Central Syrtis

Południe +09

LUNA

GANIMED

CALLISTO

TYTAN

TRYTON

10 2d lh Id lh

6d 8h

13d 12h

15d 3h

4d 9h

(Zaćmienie)

(Przecina południk)

Noc, dzień, zima, lato... Reich bez mrugnięcia okiem potraﬁłby wyliczyć czas i porę roku na dowolnym południku

dowolnego ciała niebieskiego wchodzącego w skład Systemu Słonecznego. Tutaj, w Nowym Jorku po pełnej koszmarów

nocy budził się paskudny zimowy poranek. Kilka minut poświęci psychoanalitykowi z Ligi Esperów, którego zaangażował.

Trzeba położyć kres tym nocnym wrzaskom.

– E znaczy Esper – mruknął do siebie. – Esper znaczy Extra Sensory Perception. Telepaci, Odczytywacze Myśli,

Przenikacze Umysłów! Można by pomyśleć, że czytający w myślach lekarz potraﬁ skończyć z tymi krzykami. Można by

mniemać, że esper z tytułem MD zarobi na swe honorarium zaglądając ci do łba i powstrzymując te nocne ryki. Tych chol-

ernych wnikaczy uważa się za ukoronowanie ewolucji Homo sapiens. E jak Ewolucja. Dranie! Eksploatacja – oto co

znaczy to E!

Trzęsąc się z wściekłości, gwałtownie otworzył drzwi.

Ruszył korytarzem dźwięcznie stukając podeszwami sandałów po srebrnych płytach posadzki: klik-klak-klik-klak.

Wcale nie przejmował się faktem, że przypominający stąpanie szkieletu stukot obudzi dwunastoosobowy personel i napełni

dwanaście serc strachem i nienawiścią. Jednym energicznym pchnięciem otworzył drzwi do apartamentów psychiatry

i natychmiast wyciągnął się na kanapce.

Carson Breen, esper-lekarz drugiego stopnia, obudził się już i czekał na pracodawcę. Jako domowy psychoanali-

tyk Reicha nauczył się spać „na jedno ucho”: podtrzymując więź z pacjentem nawet we śnie, gotów był zerwać się na

pierwsze wezwanie. Wystarczył mu jeden okrzyk. Siedział teraz obok kanapki, odziany w elegancki, zdobiony haftem szla-

frok (praca u Reicha przynosiła mu dwadzieścia tysięcy kredytów rocznie) i był przygotowany do poświęcenia pacjentowi

całej swej uwagi, wiedział bowiem, że ten jest hojny, ale i wymagający.

– Słucham, mister Reich.

– Znowu Człowiek Bez Twarzy – warknął Reich.

– Koszmary?

– Przejrzyj mnie, wampirze parszywy, to się dowiesz. Chwileczkę, przepraszam pana. Zachowuję się jak dziecko.

Owszem, znów te koszmary. Usiłowałem obrabować bank. Potem goniłem pociąg. Potem ktoś śpiewał. Myślę, że to byłem

ja. Usiłuję przekazać panu te sny najlepiej, jak potraﬁę. Nie sądzę, bym coś opuścił... – Nastąpiło przeciągające się milc-

zenie. Wreszcie Reich nie wytrzymał. – No i co? Ma pan coś konkretnego?

– Mister Reich, nadal utrzymuje pan, że nie może odkryć tożsamości Człowieka Bez Twarzy?

– A niby jak mam to zrobić? Nigdy nie widzę jego twarzy. Wiem jedynie...

– Sądzę, że mógłby go pan rozpoznać. Pan po prostu nie chce tego zrobić.

– Ejże, posłuchaj pan! – gniew Reicha miał swoje źródło w poczuciu winy. – Płacę panu dwadzieścia tysięcy. Jeśli

stać pana jedynie na idiotyczne banały...

– Mister Reich, pan tak myśli naprawdę, czy to tylko objaw ogólnego syndromu niepokoju wewnętrznego?

– Nie odczuwam żadnego niepokoju! – krzyknął Reich. – Nie boję się. Nigdy w życiu... – przerwał, zauważając

bezcelowość przechwalania się przed esperem, mogącym z łatwością przejrzeć zasłony słów. – Tak czy owak, pan się myli.

To Człowiek Bez Twarzy. Niczego więcej o nim nie wiem.

– Mister Reich, pan cały czas omija sprawy zasadnicze. Muszę pana na nie naprowadzić. Zastosujemy metodę

swobodnych skojarzeń. Proszę, żadnych słów. Niech pan po prostu myśli. Rabunek...

– Klejnoty – zegarki – łańcuszki – diamenty – sztabki – suwereny – fałszywe monety – gotówka – akcje – kurt...

– Jakie było to ostatnie słowo?

– A, przejęzyczenie. Miałem na myśli: kurs – giełda.

2 / 99

Alfred Bester - Człowiek do przeróbki

– Mister Reich, to nie przejęzyczenie, a niebagatelna poprawka, albo lepiej, przeróbka. Jedźmy dalej. Pneumatyc-

zny...

– Długi – pociąg – przedziały – klimatyzacja – elastyk – sprężysta waga – Ależ to bzdury!

– Wcale nie, panie Reich. Kalambur falliczny. Proszę zamienić głoskę w na 1, a sam się pan przekona. Dalej

proszę.

– Przed wami, wnikaczami, nic się nie ukryje, jesteście zbyt cwani. No, zobaczmy. Pneumatyczny... pociąg – tunel

– sprężone powietrze – prędkość naddźwiękowa – „Nasz transport cię zachwyci”, hasło tej, jak jej tam do diabła, ﬁrmy.

Nie pamiętam jej nazwy. Skąd mi się to wzięło?

– Z podświadomości, mister Reich. Spróbujmy jeszcze raz i wszystko pan zrozumie. Amﬁteatr...

– Fotele – parter – balkony – loże – miejsca stojące – stajnie – konie – preria – Marsjańska preria...

– No i proszę, mister Reich. Mars. Podczas ostatniego półrocza dziewięćdziesiąt siedem razy śnił pan koszmarne

sny o Człowieku Bez Twarzy. Niezmiennie był on w nich pańskim wrogiem, krzyżował pańskie plany i przerażał pana

podczas snów, które miały trzy wspólne cechy – dotyczyły ﬁnansów, transportu i Marsa. Wszystko to ciągle się powtarza...

Człowiek Bez Twarzy, ﬁnanse, transport i Mars.

– To mi niczego nie mówi.

Mister Reich, to musi mieć jakieś znaczenie. Powinien pan umieć zidentyﬁkować tę złowieszczą postać. Jakiż

jeszcze mógłby być powód, dla którego pan tak uparcie unika spojrzenia jej w twarz?

– Niczego nie unikam!

– Proponuję, byśmy poszli śladem zamiany słów kurs na kurt i zapomnianej nazwy ﬁrmy, której hasłem jest „Nasz

transport cię...”

– Powiedziałem już, że nie wiem, kto to jest! – Reich gwałtownie poderwał się z kanapy. – Pańskie wskazówki nic

mi nie mówią. Nie potraﬁę go poznać.

– Człowiek Bez Twarzy przeraża pana nie dlatego, iż nie posiada oblicza. Pan wie, kim on jest. Pan go nienawidzi

i obawia się go, ale wie pan, kim on jest.

– Jest pan wnikaczem. Niech mi pan powie.

– Panie Reich, moje możliwości mają swoje granice. Bez pańskiej pomocy nie mogę czytać głębiej.

– Co to znaczy: bez mojej pomocy? Jest pan najlepszym esper-lekarzem, jakiego mogłem zaangażować. Jeżeli

pan...

– Mister Reich, wie pan doskonale, że to nieprawda. Celowo zatrudnił pan espera drugiego stopnia, by uchronić

się przed tą możliwością. I oto płaci pan za swą ostrożność. Jeśli chce pan położyć kres tym nocnym wrzaskom, musi pan

skonsultować się z esperem pierwszego stopnia... Mogą to być Augustus Tate, Gart, albo Samuel @kins.

– No cóż, pomyślę o tym – mruknął Reich i skierował się ku drzwiom. Gdy je otwierał, Breen rzucił w ślad za

nim:

– A tak, przy okazji – „Nasz transport cię zachwyci” to dewiza kartelu D’Courtneya. Jak to się ma do zamiany

słów „kurs” na „kurt”? Niech pan o tym pomyśli.

– Człowiek Bez Twarzy!

Nie zatrzymując się nawet, Reich odgrodził się drzwiami od czytającego w myślach Breena i ruszył korytarzem

ku swoim apartamentom. Poddał się fali nienawiści. On ma rację. D’Courtney – oto, kto jest powodem moich wrzasków.

I nie dlatego, że się go boję. Obawiam się samego siebie. Zawsze wiedziałem o tym w głębi duszy. Czułem, że kiedyś będę

musiał zabić tego drania, D’Courtneya. Nie dostrzegam twarzy, bo jest to oblicze morderstwa.

Ubrany i w podłym nastroju, Reich wypadł jak bomba ze swoich apartamentów i zjechał na ulicę, gdzie czekał już

skoczek ﬁrmy Monarch i jednym wdzięcznym susem podrzucił go do gigantycznego wieżowca, który wznosił się na setki

pięter. Urzędowały tu tysiące pracowników nowojorskich biur ﬁrmy Monarch. Wieżowiec był ośrodkiem systemu ner-

wowego niewiarygodnie rozbudowanej korporacji, która wznosiła się jak piramida nad siecią transportu, komunikacji,

przemysłu ciężkiego i lekkiego, zajmowała się dystrybucją i sprzedażą, prowadziła prace badawcze, nie gardziła też

eksploatacją surowców i importem. Monarch Utilities & Resources, Inc. kupowała i sprzedawała, dawała i wymieniała,

tworzyła i niszczyła. System jej spółek holdingowych i akcyjnych był tak skomplikowany, że do nadążania za przepływem

kapitałów trzeba było zaangażować na pełny etat księgowego espera drugiego stopnia.

Reich wkroczył do swego biura w towarzystwie szefowej sekretariatu (esper 3) i jej pomocników, niosących plik

porannej korespondencji.

– Zostawcie to i znikajcie – warknął.

Położyli dokumenty i kryształki odtwarzające na jego biurku, po czym odeszli, szybko i nie żywiąc urazy. Przy-

wykli już do humorów szefa. Trzęsący się z wściekłości na D’Courtneya Reich siadł za biurkiem. W końcu wydusił z sie-

bie:

– Dam łajdakowi jeszcze jedną szanse.

Otworzył kluczem biurko, wyciągnął znajdującą się w nim szuﬂadę-sejf i wyjął z niej książkę szyfrową, którą

wydawano jedynie szefom ﬁrm, zaliczanych przez Lloyda do grupy *4-A. Większość potrzebnych mu haseł odnalazł na

środkowych stronicach książki:

3 / 99

Alfred Bester - Człowiek do przeróbki

QQBA PARTNERSTWO I PODZIAŁ ZYSKÓW

RRCB OBA NASZE

SSDC OBA WASZE

TTED POŁĄCZENIE

UUFE PRZEDSIĘBIORSTWA

VVGF INFORMACJA

WWHG PROPOZYCJA PRZYJĘTA

XXHI OGÓLNIE ZNANY

YYJI PROPONUJĘ

ZZKJ POTAJEMNIE

AALK NA RÓWNYCH PRAWACH

BBML UMOWA

Zaznaczywszy potrzebną mu stronę, Reich włączył vifon i gdy na ekranie pojawiła się operatorka, polecił krótko:

– Wydział Szyfrów. Ekran zamigotał i ukazał obraz zadymionego pomieszczenia, zawalonego książkami i zwo-

jami taśm. Blady mężczyzna w wypłowiałej koszuli spojrzał na monitor i poderwał się na równe nogi.

– Słucham, panie Reich.

– Witam, Hassop. Wydaje się, że potrzebuje pan urlopu. – Nie pozwól, by o wyborze wrogów decydował za ciebie

przypadek. – Niech pan skoczy na tydzień do Spacelandu. Na koszt ﬁrmy.

– Dziękuję, panie Reich. Bardzo panu dziękuję.

Mam do przesłania poufną wiadomość. Do Craya D’Courtneya. Proszę przekazać... – Reich zajrzał do książki

szyfrów. – Niech pan nada: YYJI TTED RRCB UUFE AALK QQBA. Odpowiedź piorunem do mnie. Zrozumiał pan?

– Jasne, panie Reich. Piorunem.

Reich wyłączył vifon. Sięgnąwszy ręką do piętrzącego się na jego biurku stosu papierów i kryształków wyjął je-

den kryształek i wetknął go do odtwarzacza. Rozległ się głos szefowej sekretariatu:

– Towarzystwo Monarch, spadek wartości akcji o 2,1134 procenta. Kartel D’Courtneya, wzrost o 2,1130 procenta.

– Niech go szlag! – warknął Reich. – Prosto z mojej kieszeni. – Wyłączył odtwarzacz i wstał, zżerany niecierpli-

wością. Na odpowiedź przyjdzie poczekać kilka godzin. Od decyzji D’Courtneya zależało całe jego życie. Wyszedł z biura

i zaczął przechadzkę po piętrach i działach ﬁrmy, starając się, by wyglądało to na rutynowy nadzór pracy. Esper-sekretarka

dyskretnie, niczym dobrze ułożony pies, podążała za nim.

– Tresowana suka – pomyślał Reich. I dodał na głos: – Proszę mi wybaczyć. Złapała pani?

– W porządku, panie Reich. Rozumiem pana.

– Tak? A ja, niestety, nie. Niech diabli porwą D’Courtneya!

W dziale zatrudnienia odbywało się rutynowe sprawdzanie przydatności i selekcja licznych kandydatów na stano-

wiska zwykłych urzędników, specjalistów, pracowników średniego szczebla zarządzania i najwyższej klasy ekspertów.

Wszyscy ci ludzie przeszli już przez standardowe testy i wywiady, które jak zwykle zresztą, nie zadowoliły kierującego

działem espera. Gdy Reich tu wkroczył, szef kadr, kipiąc gniewem, krążył z kąta w kąt. Fakt, że sekretarka Reicha tele-

patycznie uprzedziła go o wizycie właściciela ﬁrmy, nie zmienił o włos jego zachowania.

– Przyznano mi dziesięć minut na decydujący wywiad z kandydatem – ostro objeżdżał swego asystenta. – Czyni

to sześciu na godzinę i czterdziestu ośmiu dziennie. Jeśli zmuszony jestem odrzucać ponad trzydzieści pięć procent,

oznacza to, iż tracę swój czas, a ściślej – czas ﬁrmy Monarch. Firma zaangażowała mnie nie po to, bym odrzucał tych,

których nieprzydatność jest oczywista na pierwszy rzut oka. To należy do was. Róbcie więc swoje. – Odwrócił się do Rei-

cha i skłonił z godnością. – Dzień dobry, panie Reich.

– Witam. Jakieś kłopoty?

– Nic takiego, z czym nie można by się uporać, oczywiście pod warunkiem, że moi współpracownicy pojęliby, iż

percepcja pozazmysłowa nie jest cudem, ale zdolnością, którą można oceniać w kategorii określenia wartości godziny

pracy. Panie Reich, jaka jest pańska decyzja w sprawie Blonna?

Sekretarka: – On jeszcze nie czytał pańskiego raportu.

– Młoda damo, chciałbym przypomnieć pani, że nie wykorzystując w pełni moich możliwości, ﬁrma traci swe pi-

eniądze. Raport w sprawie Blonna leży na biurku mister Reicha od trzech dni.

– Kimże, do nagłej cholery, jest ów Blonn? – spytał Reich.

– Mister Reich, niechże wolno mi będzie nakreślić sytuację ogólną. Wśród członków Ligi Esperów około stu

tysięcy posiada trzeci stopień. Esper taki potraﬁ przeniknąć umysł przeciętnego człowieka na poziomie świadomości –

może odczytać, o czym w danej chwili ów rozmyśla. Stopień ten jest w telepatii najniższy. Ludzie ci, na przykład, zajmują

większość stanowisk w ochronie naszej ﬁrmy. Zatrudniamy ponad pięciuset...

– Przecież on dobrze wie o tym wszystkim. Do rzeczy, panie gaduło.

4 / 99

Alfred Bester - Człowiek do przeróbki

– Jeśli łaska, proszę pozwolić mi wyłożyć problem szefowi tak, jak uważam za konieczne. – Dalej, wśród członków

Ligi jest około dziesięciu tysięcy esperów drugiego stopnia – lodowatym tonem kontynuował szef kadr. – Są to spece,

którzy podobnie jak ja sam, potraﬁą spenetrować wyższe poziomy podświadomości. Większość z nich to lekarze, prawnicy,

inżynierowie, nauczyciele, ekonomiści, architekci i tak dalej.

– I każdemu z was trzeba płacić majątek – sarknął Reich.

– A czemużby nie? Sprzedajemy usługi szczególnego rodzaju. Firma Monarch uznaje oczywistość tego faktu. Ak-

tualnie zatrudniamy setkę tego typu specjalistów.

– Przejdzie pan wreszcie do rzeczy?

– I na koniec, Liga wśród swych członków ma niespełna tysiąc esperów pierwszego stopnia. Potraﬁą oni

przeniknąć najniższe poziomy podświadomości... najgłębsze tajniki umysłu. Pierwotne instynkty i tak dalej. Ludzie ci, oc-

zywiście, stanowią śmietankę środowiska. Są wykładowcami uniwersyteckimi, specjalizują się w medycynie, zajmują się

psychoanalityka, jak Tate, Gart, @kins, Moselle... kryminologią, jak Lincoln Powell z Parapsychologicznego Wydziału

Policji Miejskiej, można ich spotkać wśród doradców politycznych rządu, międzynarodowych handlowców i tak dalej. Do

tej pory ﬁrmie Monarch usługi espera najwyższej klasy nie były potrzebne.

– Cóż dalej? – mruknął Reich.

– Sytuacja uległa zmianie, mister Reich, i mniemam, że Blonn wyrazi zgodę. Mówiąc krótko...

– No, nareszcie!

– ...ﬁrma zatrudnia tylu esperów, iż proponuję utworzenie oddzielnego wydziału w kadrach, postawienie na jego

czele Blonna i przekazanie mu wyłącznie badań telepatów.

– On się zastanawia, dlaczego pan sam nie może się tym zająć.

– Panie Reich, wyłożyłem rzecz tak obszernie, by wyjaśnić, dlaczego sam nie sprostam temu zadaniu. Jestem es-

perem klasy drugiej. Mogę szybko i skutecznie ocenić przydatność normalnych ludzi, ubiegających się o posadę,

z esperami jednak sprawa ma się inaczej. Wszyscy oni przywykli do stosowania bloków psychicznych o różnej, zależnej od

stopnia, skuteczności. Przejrzenie myśli espera trzeciego stopnia zajmie mi godzinę. Przy stopniu drugim będzie to trwało

trzy godziny. Jest natomiast bardzo prawdopodobne, że nie zdołam sforsować bloków, stosowanych przez speców pier-

wszego stopnia. Do tej roboty musimy wynająć kogoś takiego jak Blonn. Koszty, rozumie się, będą ogromne, nie mamy

jednak innego wyjścia.

– A dlaczegóż to jest takie pilne? – spytał Reich.

– Na miłość boską! Niechże mu pan tego nie mówi! W ten sposób niczego pan nie osiągnie! Rozjuszy go pan tylko.

Jest już w dostatecznie podłym nastroju.

– Madame, muszę wywiązać się ze swych obowiązków. – Reichowi zaś szef kadr powiedział: – Sir, rzeczy mają się

tak, że nie zatrudniamy najlepszych. Śmietankę zbiera nam sprzed nosa kartel D’Courtneya. Niejednokrotnie już, wyk-

orzystując fakt, że brak nam odpowiednich speców, ludzie D’Courtneya zmuszali nas do angażowania gorszych fachow-

ców, podczas gdy sami wybierali tych najlepszych.

– Niech pana szlag traﬁ! – krzyknął Reich. – I D’Courtneya razem z panem. Dobrze więc. Niech pan się tym

zajmie. Proszę polecić temu Blonnowi, by zaczął planować operację przeciwko D’Courtneyowi. Pan też niech się za to

zabierze.

Wyskoczył z działu kadr i pomknął do działu sprzedaży. Czekały tam na niego równie niemiłe wieści. W zaciekłej

walce z kartelem D’Courtneya Monarch Utilities & Resources traciło punkt za punktem. D’Courtney zwyciężał w każdej

dziedzinie: w reklamie, budownictwie, badaniach naukowych i informacji. Koniec był nieuchronny. Reich wiedział, że nie

ma szans.

Wróciwszy do swego gabinetu, przez pięć minut krążył wściekły po pomieszczeniu.

– Nie ma się co oszukiwać – mruknął w końcu. – Wiem, że muszę go zabić. Na połączenie nie zgodzi się

z pewnością. I cóż by mu to dało? Rozłożył mnie na łopatki i świetnie zdaje sobie z tego sprawę. Muszę go zabić, ale

potrzebuję do tego pomocnika. Espera.

Włączył vifon i polecił: – Rekreacja.

Na ekranie pojawił się obraz lśniącej chromem i emalią sali, w której ustawiono stoliki do gier i automat barowy.

Pracownicy ﬁrmy przychodzili tu na chwilę relaksu. W istocie jednak była to siedziba świetnie zorganizowanego wydziału

wywiadu kompanii Monarch. Kierownik sali, brodaty intelektualista o nazwisku West, pogrążony w rozwiązywaniu jakie-

goś problemu szachowego, spojrzał na ekran i zerwał się na równe nogi.

– Dzień dobry panu, panie Reich.

Formalny zwrot „panie” był ostrzeżeniem i Reich przyjął je do wiadomości.

– Dzień dobry, West. Postanowiłem wpaść do was na chwilę. Ot tak, bez specjalnego powodu. Pańskie oko... i tak

dalej. Jak zabawiają się pracownicy?

– Każdy według swoich upodobań, panie Reich. Muszę jednak poskarżyć się panu, że stanowczo zbyt wiele czasu

poświęcają grom hazardowym – kontynuował zatroskanym tonem, dopóki dwaj niczego nie podejrzewający urzędnicy nie

wypili swoich kaw i nie wyszli. Gdy to się stało, westchnął z ulgą, usiadł w swym fotelu i powiedział: – No dobra, szeﬁe.

Atmosfera czysta. Wal pan.

5 / 99

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: