Czarna chmura
Księżniczka rozpoczęła dzień od tradycyjnej walki z ciężkimi, aksamitnymi zasłonami. Naszarpała się z nimi dobrze zanim wreszcie wyjrzała na świat.
Dzień był piękny. Słoneczko przygrzewało życzliwie, po lazurowym niebie mknęły pojedyncze białe cumulusy, zieleń zieleniła się, kwiaty kwitły a ptaszki śpiewały. Słowem, wszystko było w jak najgorliwszym porządku. Księżniczka rozejrzała się po krajobrazie z wyraźną aprobatą, po czym spojrzała w dół, szukając wzrokiem Strażnika.
Pod Wieżą stał bez ruchu czarny koń a na nim zasiadał Czarny Rycerz, obaj niczym granitowe posągi wmurowani w trawę pod oknem.
Księżniczka natychmiast cofnęła się w popłochu do swej komnaty.
Zaspałam! – pomyślała z przerażeniem. Zaspaliśmy wszyscy, na amen! Co za pech, że też nam się znowu zachciało grać w te cholerne okręty do białego rana...
Podbiegła do drugiego okna, tego od strony jeziora.
– Pssst, pssst! – zaszemrała rozpaczliwie. – Paaasiuuu... Ryyceeerz...
Tafla wody pozostała niestety niewzruszona. Nawet najdrobniejsza zmarszczka nie zmąciła gładziusieńkiej powierzchni. Tylko chmury przeglądały się w niej z samozachwytem, dumnie przechadzając się ponad nią, jedna po drugiej.
No, proszę, jeszcze i to! Paskuda wczoraj zdecydowanie za dużo zjadła, pomyślała Księżniczka z rozpaczą. Trzeba było jej jakoś te krowy reglamentować, teraz będzie spała przez tydzień!
Pokręciła się po pokoju w desperacji. Co robić, co tu robić...
Na dole zazgrzytały drzwi, Strażnik wyszedł ze swojej kwatery, przeciągając się. Rozejrzał się wokół beztrosko, napotkał wzrokiem Rycerza...
– O, dzień dobry – powiedział z głupią miną.
Rycerz zmierzył go ponurym, mrocznym spojrzeniem.
– Czy tutaj przebywa piękna Księżniczka, więziona przez straszliwego Potwora? – zapytał głosem, przywodzącym na myśl piekielne czeluście.
– I owszem... – Potaknął Strażnik, wycofując się dyskretnie do swojej kwatery. – Paaasiuuu! – wrzasnął na cały głos, wpadł do środka i zamknął za sobą drzwi.
Zaczął się gorączkowo przebierać w bardziej oficjalny strój. Zdesperowanym wzrokiem rozglądał się wśród swojej kolekcji mieczy. Który teraz pasuje do sytuacji, trzeba jakoś zatrzeć tę gafę... Ten? A może ten bardziej zdobiony? O, ten czarny będzie pasował.
Woda w jeziorze zafalowała, jakkolwiek bardzo niemrawo. Rozległo się kilka głuchych stęknięć, potem niezadowolone parsknięcie... Wreszcie Paskuda wynurzyła się, jakkolwiek tylko do połowy. Popatrzyła na Wieżę, szukając wzrokiem znajomych postaci Księżniczki lub Strażnika. Jej wzrok napotkał jedynie Czarnego Rycerza.
– Mniam? – zapytała z wyraźną niechęcią, popatrując na niego bez entuzjazmu.
Księżniczka uznała, że najwyższy czas już wkroczyć do akcji. Ukazała się w oknie Wieży, powiewając chusteczką.
– Po-mo-cy – stwierdziła, nie przykładając się zbytnio do nadania swym słowom chociażby cienia realizmu.
Paskuda popatrzyła na nią z wyrzutem. Nieopatrznie przeładowany żołądek ciążył jej, niczym wyrzut sumienia. Ale cóż, praca to praca.
– Mniaaaam – westchnęła, zrezygnowana.
Z wyraźnym trudem wzbiła się do góry, ciężko młócąc skrzydłami. Rycerz podniósł głowę, popatrzył na nią bez odrobiny lęku, za to z jakąś taką przeraźliwą determinacją.
– Pożryj mnie, nikczemny potworze! – zadeklamował, dokładnie w momencie, gdy gadzina składała się do piki.
Paskuda wybałuszyła oczy ze zdumieniem, załopotała skrzydłami, tracąc równowagę, po czym, po raz pierwszy w swoim życiu... chybiła, uderzając pyskiem w grunt dobre parę metrów od Rycerza.
Ziemia zadudniła z łoskotem, Paskuda pojechała kilkanaście metrów po trawie, zostawiając za sobą równiutko wyorany ślad. Kępki zieleni, fragmenty korzeni i grudy ziemi rozprysły się po bokach, w nieudolnej imitacji błotnej fontanny.
– Pasiu! – krzyknęła Księżniczka w przerażeniu, wychylając się z okna, jak mogła najbardziej.
Strażnik natychmiast wypadł ze swojej izdebki. Podbiegł do Paskudy, która przysiadła na ogonie i kiwała pyskiem na wszystkie strony, z wyjątkowo ogłupiałą miną. Najwyraźniej wciąż jeszcze kręciło jej się w głowie.
– Nic ci nie jest? – zapytał Strażnik szybko, chwytając ją za łeb i przyciągając go ku sobie.
Zakrył jej ręką to jedno oko, to drugie, sprawdził, czy ma wciąż równe źrenice, wreszcie podwinął jej raz jedną, raz drugą powiekę. Wynik tego pobieżnego badania usatysfakcjonował go najwyraźniej, westchnął bowiem z wyraźną ulgą.
Czarny Rycerz przyglądał się im z ostentacyjnym niesmakiem.
– Stawaj do walki, nikczemny potworze! – zażądał stanowczo.
Strażnik odwrócił się ku niemu.
– Może mógłbyś wrócić jutro? – rzucił, poirytowany. – Smok jest dzisiaj niedysponowany. Przyjdź kiedy indziej...
Rycerz popatrzył na niego z miażdżącą pogardą.
– To ja wybieram dzień mojego Przeznaczenia. – oznajmił. – Teraz albo nigdy, stawaj do walki, potworze!
Paskuda popatrzyła na niego ze łzami w oczach.
– Mniam, ble – stwierdziła w odpowiedzi i demonstracyjnie odwróciła się tyłem.
Rycerz pokręcił głową z wyraźnym osłupieniem.
-To oburzające – powiedział.
Strażnik, chcąc nie chcąc, musiał się zachować.
– Stawaj do walki! – powiedział, wzdychając ciężko i wyciągając z pochwy elegancki, czarny miecz.
Czarny Rycerz popatrzył na niego z wysokości swego konia. Nagle załkał, głębokim, zduszonym szlochem, jakby coś w nim pękło.
– Nie wygłupiaj się – powiedział drżącym głosem. – Ciebie to przecież zabiję od razu. O smoka mi chodzi...
– Wcale nie jestem ładna. – rzuciła Księżniczka z okna, z desperacją w głosie. – A jak się robi gorąco, wyskakują mi paskudne pryszcze. I mam nieciekawy charakter. A ojciec w ogóle nie ma pieniędzy...
Rycerz machnął tylko w jej kierunku ręką. Wzgardliwie.
– Wiem, wiem – rzucił. – Zresztą, wszyscy wiedzą...
– No więc o co ci chodzi? –Strażnik był co najmniej zdumiony. – Widzę, że masz w herbie czarną chmurę, chcesz sobie zmienić na inny, bardziej atrakcyjny, albo dołożyć "Pogromcę Smoków" do tytulatury? Paskuda wcale nie jest aż tak atrakcyjnym przeciwnikiem, żeby się potem można było chwalić, wierz mi...
– Ale pożreć by mnie mogła, prawda? – wybuchnął Rycerz, zsiadając z konia. – I zginąłbym chwalebnie... – Podszedł szybkim, zdecydowanym krokiem do Paskudy, odrzucając w bok miecz. – A teraz, może tak? – zaproponował z wyraźną nadzieją.
– Mniam, ble – powtórzyła Paskuda uparcie, odwracając od niego głowę z ostentacją.
Rycerz usiadł na pooranej trawie, skrywając twarz w dłoniach.
– Nawet smok mnie nie chce! – załkał z wyrzutem.
Strażnik westchnął i schował miecz, po czym zasiadł tuż obok niego. Księżniczka wychyliła się ze swojej Wieży jeszcze bardziej, balansując na granicy wytrzymałości parapetu i nasłuchując z ciekawością. Nawet Paskuda połowicznie odwróciła łeb w ich stronę, strzygąc jednym uchem.
– No, stary, o co chodzi? – rzucił Strażnik, wkładając w to zdanie całą empatię, jaką kiedykolwiek był dysponował.
– Nikt mnie nie chce, wszyscy się mnie boją... – Pokręcił głową Rycerz w wyraźnej rozpaczy. – Taki jestem Czarny...
– To zmień kolor, kup sobie nowe ubranie – zaproponował Strażnik trzeźwo.
Rycerz potrząsnął głową w zdecydowanym proteście.
– Nie ma mowy – stwierdził kategorycznie. – To najpiękniejszy kolor, i tylko w nim mi do twarzy.
– Aha – powiedział Strażnik, rezygnując z jakiejkolwiek dalszej dyskusji.
– Same nieszczęścia mnie spotykają – pożalił się Rycerz, niezrażony dość lakoniczną odpowiedzią rozmówcy. – Posłuchajcie tylko... Służę u jednego z okolicznych Władców, ze zrozumiałych względów nie będę wymieniał żadnych nazwisk. Należę do jego Gwardii Przybocznej. Jak się możecie domyślać, jest to nasza najlepiej wyszkolona, elitarna jednostka, Gideford Anamirien jest w nas po prostu zakochany. Czujecie ten ból? – zakrzyknął patetycznie.
Popatrzyli po sobie z niewyraźnymi minami. Nie czuli, nic a nic.
– W każdej chwil może okazać się, że jestem nie dość dobry, i wyrzucą mnie z Gwardii – pożalił się Rycerz. – Tak, wiem, na razie wygrywam wszystkie turnieje, ale to przecież nie może trwać wiecznie. Kiedyś przyjdzie ktoś, kto będzie lepszy, to nieuchronne. Czy warto w ogóle żyć wobec takiej perspektywy?
Popatrzył najpierw na Strażnika, potem przeniósł wzrok w górę, na Księżniczkę. Przezornie zachowywali kamienny, posępny wyraz twarzy.
– Widzę, że groza mej sytuacji odebrała wam mowę – skonstatował Czarny Rycerz z nieudolnie maskowanym zadowoleniem. – Ale to jeszcze nie wszystko, to dopiero początek moich problemów.
– Jeżeli są aż tak straszne, to może nie powinniśmy o nich słyszeć? – zaproponował nieśmiało Strażnik. – Dama nie będzie mogła spać po nocach...
Księżniczka westchnęła rozdzierająco, wzmacniając jego wypowiedź.
– Niech się uczy życia – powiedział Rycerz ponuro. – Niech sobie nie myśli, że jest tańcem po płatkach róż...
Pokiwali głowami ze źle skrywanym rozczarowaniem. Nie zauważył z tego nic.
– Mam żonę – wydusił z goryczą. – To najpiękniejsza i najmądrzejsza pani w całym Księstwie. Nawet Księżna, choć niechętnie, musiała to przyznać.
– Oj, to niedobrze – powiedzieli naraz oboje. – To się może dla niej źle skończyć...
Paskuda odwróciła się nagle i usiadła frontem do Rycerza, postanawiając najwyraźniej skończyć z konspiracją. Ciekawie wbiła w niego swoje pionowe, gadzie źrenice.
Rycerz pokraśniał z wyraźnym zadowoleniem. Nareszcie miał pełne audytorium.
...
grabki