Arsan Antonin - Emmanuelle.pdf - E-BOOKI - klaudys123

Antonin Arsan

Emmanuelle

"Albo, czy kobiety, które ganisz, To wytwór wyobraźni twych zmysłów..."

Mallarme - "Popołudnie fauna"

"Jeszcze na świecie nie ma nas Nie istnieje jeszcze świat Rzeczy jeszcze nie stworzono Podstaw bytu nie

wynaleziono"

Antonin Artaud

Dla Jeana

Rozdział I

Latający JednoroŜec

... Wiele jest rodzajów rozkoszy;

najłatwiej i najwygodniej jest wtedy,

gdy ona, wpół odchylona,

leŜy na prawym boku..."

Owidiusz - "Sztuka kochania"

Emmanuelle przesiada się w Londynie na samolot, którym doleci do Bangkoku. Oprócz zapachu skóry,

typowego dla angielskich samochodów, nawet po wieloletniej eksploatacji, początkowo do jej świadomości

dociera jedynie widok grubych, puszystych, mokietowych dywanów i pochodzące jakby nie z tego świata

oświetlenie.

Nie rozumie wprawdzie, co mówi do niej uśmiechnięty męŜczyzna idący przodem, ale to jej nie

przeszkadza. MoŜe jej serce bije trochę mocniej, ale na pewno nie ze strachu; po prostu czuje się tu trochę

obco. Niebieskie ubiory i grzeczność okazywana jej przez personel, który ma za zadanie przyjąć podróŜnych

i zapoznać ich ze wszystkimi urządzeniami samolotu, rodzą w niej pełne euforii poczucie bezpieczeństwa.

Rytualne czynności przy wyłącznikach, których tajemnicy nie próbuje nawet zgłębić, umoŜliwią jej dostęp

do uniwersum, mającego stać się jej światem na przeciąg dwunastu godzin: uniwersum, gdzie panują inne

prawa, niŜ te znane jej dotychczas, moŜe bardziej surowe, ale teŜ bardziej rozkoszne. To uskrzydlone,

wygięte, metalowe ciało wyznacza granice zwyczajnym gestom i własnej woli.

Fotel Emmanuelle mieści się tuŜ przy pozbawionej okienka ścianie, wyłoŜonej połyskującym jedwabiście

materiałem - a więc nie będzie jej dane widzieć cokolwiek z przeciągającego na zewnątrz krajobrazu. Nie

przejmuje się tym jednak; pragnie tylko jednego poddać się mocy tego fotela, jego miękkim, aksamitnym

ramionom, oprzeć się wygodnie i odpręŜyć.

Nie śmie jednak wyciągnąć się tak od razu na siedzeniu, do czego zachęca ją steward. Pokazuje jej

dźwignię, która słuŜy do odchylenia oparcia w tył, a następnie przyciska guziczek - i oto na jej kolanach

rozbłyska niewielka, owalna, świetlista plama.

Pojawia się stewardesa i z wprawą umieszcza w górnym schowku lekką, miodową torbę podróŜną - jedyny

bagaŜ podręczny Emmanuelle, która nie zamierza przebierać się podczas lotu, nie chce teŜ pisać ani czytać.

Stewardesa mówi po francusku i to sprawia, Ŝe Emmanuelle przezwycięŜa lekkie zakłopotanie, w jakie

wprawiły ją ostatnie dwa dni (tyle właśnie przebywała w Londynie).

Jasne włosy dziewczyny, nachylonej teraz nad nią, podkreślają jeszcze bardziej czerń włosów Emmanuelle.

Obie ubrane są niemal identycznie: jedna ma na sobie spódnicę z niebieskiej tkaniny w ukośne prąŜki i

białą koszulową bluzkę, druga obcisłą, jedwabną spódnicę i bluzkę z chińskiego jedwabiu. Ale, chociaŜ

stanik prześwitujący u Angielki jest niemal całkowicie przezroczysty, piersi Emmanuelle są Ŝywsze - pod

spodem jest naga. I podczas gdy stewardesa, zgodnie z obowiązującymi w tym towarzystwie lotniczym

przepisami, bluzkę ma zapiętą pod szyję, Emmanuelle odsłania swój dekolt tak głęboko, Ŝe uwaŜny

obserwator moŜe dostrzec bez trudu jedną pierś; wystarczy sprzyjający powiew wiatru albo przypadkowy

ruch ramieniem.

Emmanuelle patrzy z przyjemnością na dziewczynę: jest młoda, a w jej oczach połyskują drobne, złote

iskierki - zupełnie jak u niej.

Właśnie zapoznaje ją z rozkładem samolotu: kabina znajduje się w tylnej części maszyny, tuŜ przy

usterzeniu. W innych typach, wyjaśnia dalej, Emmanuelle odczuwałaby tu wpływ silnych wibracji. ale na

pokładzie "Latającego JednoroŜca" (w głosie dziewczyny słychać teraz wyraźnie nutę dumy), wszystkie

miejsca są wygodne. a przynajmniej (poprawia się) w klasie luksusowej, jako Ŝe pasaŜerowie klasy

turystycznej nie mają oczywiście ani tak duŜej swobody ruchów ani tak miękkich foteli. Brakuje tam teŜ

aksamitnych kotar pomiędzy poszczególnymi siedzeniami, stwarzających wraŜenie intymności.

Emmanuelle nie krępują te udogodnienia, wprost przeciwnie na samą myśl o okazywanych jej tu przez

wszystkich względach przenika ją uczucie niemal fizycznej błogości.

Stewardesa zachwala teraz luksusowe wyposaŜenie łazienek, jakie zamierza zaprezentować podróŜnym tuŜ

po starcie. Pomieszczeń tego typu jest duŜo na pokładzie, tak Ŝe Emmanuelle nie będzie krępowana przez

innych pasaŜerów - nie muszą sobie przeszkadzać. Właściwie nie powinna stykać się z nikim poza trzema

sąsiadami z kabiny. Gdyby jednak zatęskniła za towarzystwem, wystarczy przejść na korytarz lub do baru.

Czy chciałaby teraz coś przeczytać?

- Nie, dziękuję - mówi Emmanuelle. - To bardzo miło z pani strony, ale nie w tej chwili.

Zastanawia się przez chwilę, o co mogłaby zapytać, aby zrewanŜować się za uprzejmość. MoŜe powinna

okazać zainteresowanie samolotem? Zapytać o prędkość lotu?

- Lecimy z przeciętną prędkością tysiąca kilometrów na godzinę, a jedno tankowanie wystarcza na sześć

godzin.

Przy jednym międzylądowaniu lot Emmanuelle miałby więc trwać nieco ponad dwanaście godzin, poniewaŜ

jednak samolot leci zgodnie z kierunkiem obrotu Ziemi, przez co następuje pozorna strata czasu, wylądują w

Bangkoku nie wcześniej, niŜ o dziewiątej rano czasu miejscowego. Emmanuelle będzie więc miała

wystarczająco duŜo czasu, aby zjeść kolację i wyspać się.

Kotara rozsuwa się na bok. Wchodzi dwoje dzieci, chłopiec i dziewczynka - najwidoczniej bliźniacy, sądząc

po duŜym podobieństwie. Uwagę Emmanuelle zwraca natychmiast ich konwencjonalny, typowo angielski,

niezbyt twarzowy strój szkolny, dostrzega teŜ rude włosy, zblazowany wyraz twarzy i wyniosły ton, z jakim

zwracają się do obsługi samolotu. Nie mogą mieć więcej, niŜ dwanaście, trzynaście lat, ale ich pewność

siebie stwarza pomiędzy nimi a ich rozmówcami dystans, jakiego tamci nie usiłują nawet zmniejszyć.

Butnie rozsiadają się po drugiej stronie przejścia. Emmanuelle nie ma czasu przyjrzeć im się dokładniej,

gdyŜ w tym momencie zjawia się czwarty, ostatni pasaŜer kabiny i młoda kobieta zwraca spojrzenie na

niego.

Jest co najmniej o głowę wyŜszy od niej, ma orli nos, zaostrzony podbródek, czarne włosy i wąsy. Nachyla

się lekko nad Emmanuelle, aby włoŜyć do schowka miękką, ciemną, pachnącą wytwornie skórzaną

aktówkę, i obdarza ją przy tym sympatycznym uśmiechem. Jego garnitur o barwie przypominającej bursztyn

i wykwintna koszula sprawiają jak najlepsze wraŜenie. Jest elegancki, ma wytworne maniery - cechy, jakie

ceni się u towarzysza podróŜy.

Emmanuelle zastanawia się, ile moŜe mieć lat: czterdzieści, pięćdziesiąt? Zmarszczki wokół oczu zdradzają

naturę goniącą za uciechami Ŝycia. Woli jego od tych małych snobów z college'u. Jednocześnie uświadamia

sobie, jak niemądre są właściwie te jej przedwczesne sympatie i antypatie. A co najwaŜniejsze - całkowicie

zbędne. To przecieŜ tylko jedna noc!

Znowu ogarnia ją obojętność, a ściślej mówiąc, zapomina o dzieciach i męŜczyźnie do tego stopnia, Ŝe z

odmętów jej świadomości wyłania się coś na kształt rozdraŜnienia, coś co zdaje się zagraŜać przyjemności 'o

jakiej marzy - ustawiczna krzątanina nowo przybyłych sprawiła, Ŝe stewardesa opuściła juŜ kabinę, a

Emmanuelle dostrzega teraz poprzez uchyloną zasłonę błękit jej bioder, ocierających się o niewidocznego

pasaŜera. Ogarnia ją zazdrość: zirytowana, stara

się nie patrzeć w tamtą stronę. W głowie rozbrzmiewa jej jakaś melancholijna melodia, łączy się ze

słowami, o których nie wie nawet, skąd pochodzą. "Samotna Ŝ opuszczona". Odgania od siebie te dręczące

myśli gestem, który sprawia, Ŝe czarne włosy chłoszczą jej policzki, spływają na twarz... Ale oto młoda

Angielka wraca, zjawia się pomiędzy zwisającymi smętnie fałdami kotary, którą rozsuwa na obie strony,

jakby były to uda; znowu jest na wyciągnięcie ręki.

- Czy mogę przedstawić teraz pani pozostałych towarzyszy podróŜy? - pyta. Nie czekając na odpowiedź,

wymienia nazwisko męŜczyzny.

Emmanuelle wydaje się, Ŝe usłyszała "Eisenhower". Z trudem tłumi rozbawienie, ale za to jej uwagi uchodzi

nazwisko bliźniaków.

MęŜczyzna mówi do niej coś, czego nie rozumie. Stewardesa, widząc jej zakłopotanie, zadaje swoim

rodakom jakieś pytanie, po czym odsłania w uśmiechu czubek języka.

- Jaka szkoda! - mówi filuternie. - Nikt z tej trójki nie zna nawet słowa po francusku. Ma pani okazję

odświeŜyć swój angielski! Emmanuelle chce zaoponować, ale dziewczyna odwraca się, wykonuje na

poŜegnanie gest zagadkowy i pełen uroku, po czym odchodzi. Emmanuelle czuje się znowu osamotniona.

Najchętniej nadąsałaby się teraz i ukarała wszystkich dookoła ostentacyjnym lekcewaŜeniem.

Jej sąsiad nie daje za wygraną, mówi teraz wolno; wymawiając wyraźnie kaŜde słowo. Te Ŝyczliwe, ale

skazane na niepowodzenie wysiłki rozśmieszają ją. Tonem dziecka i z miną pełną ubolewania wyznaje: -

Nie znam angielskiego! - Dopiero wtedy męŜczyzna milknie, zrezygnowany.

W tym momencie oŜywa skryty za tkaniną głośnik. Po komunikacie w języku angielskim Emmanuelle

rozpoznaje głos mówiącej teraz po francusku (dla niej! jest o tym przekonana! ) stewardesy. Wita pasaŜerów

na pokładzie "JednoroŜca", podaje dokładny czas, wymienia nazwiska członków załogi, informuje, Ŝe start

nastąpi za kilka minut, przypomina o obowiązku zapięcia pasów bezpieczeństwa (właśnie w tej chwili

zjawia się steward, aby własnoręcznie zapiąć pas Emmanuelle) i prosi o niepalenie papierosów i

niewstawanie z miejsc, dopóki pali się czerwony sygnał.

Jedynie przytłumiony szum i słabe wibrowanie dźwiękoszczelnej powłoki zewnętrznej zdradzają, Ŝe silniki

odrzutowe zostały puszczone w ruch. Emmanuelle nie uświadamia sobie nawet, Ŝe samolot toczy się juŜ po

pasie startowym. Dopiero po dłuŜszej chwili czuje, Ŝe wzbili się w górę.

Właściwie dostrzega tylko objawy tego faktu: czerwony sygnał gaśnie, a męŜczyzna wstaje i daje jej do

zrozumienia, Ŝe pragnie uwolnić ją od Ŝakietu, który - sama nawet nie wie, dlaczego - trzyma jeszcze na

kolanach. Pozwala mu na to. MęŜczyzna uśmiecha się do niej ponownie, otwiera jakąś ksiąŜkę i zagłębia się

w lekturze. Nadchodzi steward z tacą pełną kieliszków. Emmanuelle wybiera dla siebie koktajl, którego

kolor wydaje się jej znajomy; nie jest to jednak napój, jakiego się spodziewała, jest teŜ mocniejszy, niŜ

myślała.

Za ścianą wyłoŜoną jedwabiem nadchodził juŜ chyba wieczór, ale Emmanuelle zdąŜyła jedynie coś zjeść,

wypić herbatę i przejrzeć pobieŜnie gazetę, jaką przyniosła jej stewardesa, z drugiej zrezygnowała, gdyŜ

chciała skoncentrować się na nieznanym jej jeszcze uczuciu, dostarczanym przez lot w powietrzu.

Nieco później umocowano obok niej mały stolik, a w pojemnikach 0 osobliwym kształcie podano całą masę

trudnych do zidentyfikowania potraw. W zagłębieniu tacy Emmanuelle dostrzegła miniaturową butelkę

szampana, z której kilkakrotnie zdołała napełnić wysmukły kieliszek. Wydawało jej się, Ŝe ten wieczorny

posiłek ciągnie się godzinami, odczuwała jednak przy tym tak olbrzymią przyjemność, Ŝe nie śpieszyła się z

jego zakończeniem. Oferta obejmowała najprzeróŜniejsze desery, kawę w malutkich filiŜankach i napoje

alkoholowe w kieliszkach gigantycznych rozmiarów. Kiedy obsługa samolotu zabrała stoliki z powrotem,

Emmanuelle zdała sobie sprawę, Ŝe jest stworzona do takiego Ŝycia.

Poczuła się trochę senna. Przy okazji uświadomiła sobie, Ŝe jej uprzedzenia wobec bliźniaków zniknęły. Za

kaŜdym razem, kiedy stewardesa przechodziła koło niej, rzucała jej jakieś miłe słowo, przestała się teŜ

niecierpliwić, kiedy czasem czekała na nią nieco dłuŜej.

Zastanawiała się, która moŜe być godzina i czy nie nadeszła juŜ pora, aby ułoŜyć się do snu. Ale czy wolno

było usnąć w tej skrzydlatej kołysce - tak wysoko nad powierzchnią ziemi i w tej części wszechświata, gdzie

nie ma ani wiatrów ani chmur - i gdzie Emmanuelle straciła juŜ wszelką orientację: czy w ogóle istnieją

jeszcze dzień i noc?

Dyskretne, złociste światło z góry pada na odsłonięte kolana Emmanuelle. Spódniczka podsunęła się nieco;

męŜczyzna spogląda teraz na nie z wyraźnym zainteresowaniem.

Jest świadoma, Ŝe jej kolana czynią zadość pragnieniu zawartemu

w tym wzroku, układają się tak, by uznał je za ponętne, ale jest bezradna. CóŜ moŜe zrobić? Czy ma się

ośmieszyć, zakrywając je z powrotem? A zresztą i tak nie zdoła obciągnąć spódniczki, poza tym czemu

nagle miałaby się wstydzić swoich kolan, nie ma tego zwyczaju. Dołki na jej smagłych kolanach pod

niewidocznym nylonem pończoch drŜą z lekka, tworząc przelotne cienie; jest całkowicie pewna wraŜenia,

jakie wywołuje. RównieŜ ona kieruje teraz wzrok na kolana, przywarte do siebie. Ich nagość przywodzi na

myśl kąpiel o północy w blasku reflektora. Emmanuelle czuje, jak mocno pulsują jej skronie, a wargi

nabrzmiewają.

Wkrótce sen skleja jej powieki i Emmanuelle znowu widzi siebie, tym razem zupełnie nagą, wydaną bez

reszty na pastwę samouwielbienia.

Walczyła z tym, ale tylko po to, aby pełniej, do syta uŜyć rozkoszy oddania, jaką zapowiadał ogarniający ją

całą bezwład, zanik świadomości - rosnące pragnienie, aby otworzyć się, dostąpić odpręŜenia, zaspokojenia.

Były to jeszcze marzenia chaotyczne, niesprecyzowane, sprawiały jednak fizyczną przyjemność, jak gdyby

wygrzewała się w słońcu, na ciepłym piasku plaŜy. Stopniowo jej wargi nabierały blasku, piersi

nabrzmiewały, nogi reagujące na najdrobniejszy impuls wyciągały się do przodu, a wyobraźnia zaczęła

formować obrazy, początkowo bezkształtne i pozbawione związku, ale na tyle intensywne, aby jej pochwa

stała się wilgotna, a biodra wygięły się nieco do góry.

Niemal niewyczuwalne, ale nieustające wibrowanie kadłuba samolotu dostroiło Emmanuelle do swojej

częstotliwości, odnajdując w rytmie jej ciała harmonijne odpowiedniki. Od kolan - urojonych epicentrów

tych nieokreślonych jeszcze, rozszalałych odczuć, ogarniała ją fala ciepła, wspinając się nieprzerwanie po

jej udach, coraz wyŜej i wyŜej, wywołując w jej ciele raz po raz dreszcze.

W następnej chwili wyobraźnia zaatakowała ją gwałtownie obsesyjnymi obrazami: wargi, przywierające do

jej ciała, męskie i kobiece genitalia (nie mogła jednak rozpoznać twarzy), członki, które starały się ją

dotknąć, otrzeć o nią, wedrzeć między kolana, między nogi, otworzyć płeć i wtargnąć w nią przemocą. Była

oszołomiona pasją tych członków, które docierały coraz dalej, nie wycofując się z powrotem, podąŜały

jeden po drugim wąską dróŜką, zdobywały nieznane królestwo jej ciała z niesłabnącą Ŝądzą poznania, przy

czym ich

posuwanie się naprzód zdawało się nie mieć końca; nieustannie poruszały się w niej, zaspokajając jej Ŝądzę,

gasząc wewnętrzny płomień nie kończącą się fontanną.

Stewardesa przekonana, Ŝe Emmanuelle śpi, opuściła ostroŜnie oparcie, po czym kaszmirowym kocem

okryła długie, bezwładne nogi, obnaŜone teraz do połowy ud. MęŜczyzna wstał i jednym ruchem rączki

opuścił swój fotel w podobne połoŜenie. Dzieci spały. Stewardesa powiedziała coś na dobranoc i zgasiła

górne światło. Jedynie dwie nocne lampki o barwie malwy dbały o to, by ludzie i przedmioty nie traciły

zupełnie swoich kształtów.

Emmanuelle rejestrowała wszystko w podświadomości, nie otwierając oczu. Cała ta krzątanina nie zdołała

osłabić intensywności i natarczywości scen rozgrywających się w jej wyobraźni. Prawa ręka zaczęła sunąć

powoli w dół i pod lekkim kocem, na którym utworzyła się teraz fala, dotarła wreszcie do wzgórka

łonowego. W tym nikłym świetle czuła się bezpieczna. Czubkami palców wędrowała po giętkim jedwabiu

spódniczki, napierając nań, ale spódniczka była zbyt obcisła, nie pozwalała otworzyć ud nawet trochę.

Próbując je rozsunąć, napręŜyła materiał jeszcze bardziej i w końcu jej palce wyczuły poprzez cienką

tkaninę sterczący pączek, którego szukały i który ścisnęły teraz delikatnie.

Aby odwlec moment rozkoszy, Emmanuelle pohamowała na kilka sekund uniesienie, jakie opanowało jej

ciało, ale po chwili - dłuŜszy opór przekraczał jej siły - poczęła ze zdławionym jękiem przekazywać do

palca środkowego łagodny i dokładnie odmierzony impuls, mający doprowadzić ją do orgazmu. Niemal

jednocześnie ręka męŜczyzny nakryła jej dłoń.

Emmanuelle wstrzymała oddech, poczuła, jak napinają się jej mięśnie, jak gdyby w jej ciało uderzył

strumień lodowatej wody. Pozostawała w bezruchu, wszystkie uczucia i myśli zastygły w niej, jak na stop

klatce filmu. Nie była wystraszona, ani zaszokowana. Nie miała równieŜ wraŜenia, Ŝe przyłapano ją na

gorącym uczynku. Nie wiedziała tylko, jak ma zrozumieć gest męŜczyzny i własne zachowanie. ZdąŜyła

jedynie zarejestrować w swojej świadomości, co się wydarzyło, potem ta świadomość zamarła. Teraz

.czekała najwidoczniej na to, co zjawi się w miejscu zburzonego świata marzeń.

Ręka męŜczyzny była nieruchoma, ale nie moŜna jej było nie czuć, samym swoim cięŜarem wywierała

nacisk na łechtaczkę, na której spoczywała dłoń Emmanuelle. Przez dłuŜszą chwilę nie działo się nic innego.

Potem Emmanuelle poczuła, jak druga ręka unosi koc i odchyla

go, aby z całym spokojem objąć w posiadanie jedno z jej kolan, następnie, nie zatrzymując się juŜ, poczęła

błądzić leniwie po jej udzie i wkrótce znalazła się nad skrajem pończochy.

Dopiero teraz, czując ten dotyk na nagim ciele, Emmanuelle drgnęła. Usiłowała otrząsnąć się z czaru chwili,

nie była jednak pewna, czego naprawdę chce, a poza tym ręce męŜczyzny wydały jej się zbyt silne, aby

mogła przed nimi ujść - niezdarnie uniosła się więc tylko do połowy i - osłaniając wolną ręką - odwróciła na

bok. Wiedziała wprawdzie, Ŝe wyjściem równie prostym, a na pewno skuteczniejszym, byłoby zaciśnięcie

ud, ale taka reakcja wydała jej się raptem tak niestosowna i groteskowa, Ŝe natychmiast odrzuciła samą myśl

o niej, poddając się ponownie uczuciu bezwładu, które przezwycięŜyła zaledwie na krótką chwilę i w tak

niemądry sposób.

Ręce męŜczyzny ustąpiły całkiem nieoczekiwanie, jak gdyby chciały udzielić jej nauczki za ów daremny

bunt... Nie zdąŜyła jednak zastanowić się nad sensem takiego obrotu sprawy, gdyŜ niemal natychmiast

poczuła je znowu na sobie, tym razem na wysokości talii. Pewnym i szybkim ruchem rozpięły haftkę,

otworzyły suwak i ściągnęły spódniczkę aŜ do kolan. Następnie przesunęły się ponownie w górę. Jedna z

nich wpełzła pod majteczki, zwiewne i przejrzyste, jak zresztą cała bielizna Emmanuelle, którą ma zwyczaj

nosić. A nasi naprawdę niewiele: pasek do podwiązek, nieraz tylko pod szeroką spódnicą halkę, Ŝadnego

stanika czy gorsetu, chociaŜ w butikach na Faubourg Saint-Honore, gdzie zazwyczaj kupuje bieliznę,

przymierza chętnie niezliczone modele gorsetów, sznurówek, majtek i drobniutkich fig, pozwalając się

obsługiwać jednej z tych niewiarygodnie ślicznych ekspedientek, blondynce czy brunetce; te zaś, klękając u

jej stóp, obnaŜają jej smukłe nogi, a potem błądzą zwinnymi palcami po piersiach i udach, pieszczą całe

ciało miękkimi, powtarzającymi się ruchami cierpliwie, długo, aŜ wreszcie Emmanuelle przymyka oczy i na

podobieństwo lekkiego tiulu osuwa się na podłogę usłaną wonną, nylonową bielizną, gdzie - rozpalona i

otwarta - ulega bez reszty owej niezrównanej, zaspokajającej wszelkie Ŝądze sztuce rąk i warg.

Ciało Emmanuelle przyjęło na powrót pozycję, z jakiej poprzednio wytrącił ją przelotny zryw oporu. Dłoń

męŜczyzny pieściła jej płaskie, napięte ciało tuŜ nad wypukłym wzgórkiem łonowym, tak jakby głaskała

kark konia pełnej krwi. Palce błądziły po zagłębieniach pachwiny przy górnym skraju runa, sunęły po

bokach trójkąta, zdawały się badać ową powierzchnię, której kąt dolny był szeroko otwarty konfiguracja

niezwykle rzadka, aczkolwiek uwieczniona przez rzeźbiarzy greckich.

Kiedy dłoń wędrująca po ciele Emmanuelle zapoznała się juŜ z kształtem łona, zaczęła rozsuwać uda jeszcze

bardziej; wprawdzie spódniczka oplatająca jej kolana odbierała im swobodę ruchów, ale w końcu rozstąpiły

się ochoczo na boki - tak szeroko, jak tylko mogły. Dłoń objęła rozognioną, napęczniałą płeć, głaskała ją

wzdłuŜ szparki pomiędzy wargami, jak gdyby chciała ją ukoić, wpełzła początkowo tylko troszkę - do

wewnątrz, muskała przez dłuŜszą chwilę wypręŜoną łechtaczkę, aby wreszcie spocząć pośród gęstwiny

loków. A potem, podczas gdy uda rozwierały się szerzej i szerzej, uwalniając się zarazem od spódniczki,

palce poczęły zanurzać się od nowa, nabierały rozpędu, aŜ w końcu wniknęły głębiej w wilgotną od soczku

bruzdę. Wtedy zwolniły. Poruszały się jakby z wahaniem, coraz leniwiej, w miarę, jak narastało podniecenie

Emmanuelle. Zagryzła wargi, aby zdusić rodzący się w gardle szloch, pręŜąc lędźwia dyszała w pogoni za

wybawieniem, które zdawał się obiecywać jej męŜczyzna - odmawiając jej go co jakiś czas w ostatniej

chwili.

Dłoń baraszkowała w niej w taki sposób, na jaki on akurat miał chęć. Na resztę jej ciała, piersi czy usta, nie

zwracał najmniejszej uwagi. Sprawiał wraŜenie, jak gdyby nie zaleŜało mu na jej pocałunkach czy

objęciach; obdarzając ją niespełnioną jeszcze rozkoszą, zachowywał dystans. Emmanuelle miotała głową

tam i z powrotem, kilka razy jęknęła głucho, jakby błagalnie, a jej szkliste od łez oczy, teraz juŜ otwarte,

wypatrywały jego twarzy.

Ręka zacisnęła się na tej części ciała, którą rozpaliła, po czym znieruchomiała. MęŜczyzna przechylił się ku

niej, chwycił drugą ręką jej dłoń, przeniósł na siebie, skierował w dół i oto poczuła, Ŝe obejmuje jego

sztywny członek. Poruszała ręką tak długo i w takim tempie, jak odpowiadało to jemu. W zaleŜności od

stopnia swojego podniecenia przesuwał jej dłonią w górę i w dół to wolniej, to znów szybciej - do chwili,

kiedy nabrał pewności, Ŝe moŜe zdać się na jej wyczucie i pozwolić, by kontynuowała zabawę na swój

sposób; zabawę, do jakiej początkowo dała się wciągnąć przez zaskoczenie, posłuszna jak dziecko, która

jednak potem, dzięki jej nieoczekiwanemu zapałowi, zaczęła osiągać coraz wyŜszy stopień doskonałości.

Emmanuelle uniosła się trochę, aby ułatwić sobie zadanie, i równieŜ męŜczyzna przysunął się bliŜej, chcąc

opryskać ją spermą, która kipiała juŜ w jądrach. Opóźniał jednak ów moment, podczas gdy zaciśnięta dłoń

Emmanuelle przesuwała się tam i z powrotem coraz gorliwiej w miarę upływu czasu; palce, nie ograniczając

się juŜ do prostego ruchu w górę i w dół, raptem zmyślne, rozluźniły uchwyt, aby prześliznąć się wzdłuŜ

silnie nabrzmiałej

Ŝyły łukowatego członka, wpełzły (drapiąc przy tym lekko skórę polakierowanymi paznokciami) tak

głęboko, jak pozwalały na to obcisłe spodnie, aŜ do jąder, po czym zawróciły wyuzdanym ruchem. Fałda

skóry, popychana przez wilgotną dłoń, zakryła znowu czubek członka, na przekór rosnącej stale erekcji. Na

czubku dłoń zamknęła się ponownie i zsunęła w dół, napinając napletek, po czym ścisnęła mocno

pęczniejące ciało, aby w następnej chwili po raz drugi rozluźnić uścisk. Palce błądziły delikatnie, to znów

Arsan Antonin - Emmanuelle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: