Michaels Fern - Pełnia życia.pdf - Michaels Fern - LadyHenrietta

«Wszystko dla pań»

FERN

MICHAELS

PEŁNIA ŻYCIA

Przekład

Ewa Westwalewicz-Mogilska

AMBER

Łagodne odgłosy nocy i chłodny szept lekkiego wiatru sprawiły, że

w końcu przymknęła powieki i zapadła w drzemkę. Na czarnym niebie

lśniły gwiazdy, a pyzaty srebrzysty księżyc spoglądał na ziemię niczym

samotny wartownik, stojący na straży kochanków wśród magicznej ciszy

pogrążonej w ciemności pustyni.

Morganna leżała, nasłuchując powolnego, równomiernego oddechu

śpiącego obok niej mężczyzny o ciemnych oczach i kruczoczarnych wło

sach. Od czasu do czasu delikatnie dotykała jego chłodnej skóry, aby się

upewnić, że to nie sen. Był jej, tylko jej, na zawsze. Nie odbierze jej go nic

i nikt prócz śmierci.

Poruszył się i wyciągnął muskularne ramię, aby przygarnąć ją do siebie.

Westchnęła z zadowoleniem, kładąc ciemną głowę na jego szerokiej piersi.

Czuła na policzku miękki dotyk porastających ją włosów. Jego ramiona wzmoc

niły uścisk i Morganna przywarła bliżej, szepcząc czułe słowa. Poczuła piesz

czotę ciepłych ust na nagim barku i usłyszała, jak mąż cicho szepcze jej imię.

- Morganna. Morganna.

- Cśśś - położyła mu palce na wargach, a on zwrócił ku niej głowę

i przycisnął usta do jej pachnącego świeżością nadgarstka. Skóra Mor-

ganny była gładka i ciepła; nawet przez sen natrafił na to miejsce, gdzie

w spokojnym rytmie pulsowała krew.

- Jestem przy tobie. Zawsze będę- wyszeptała. - Śpij, kochanie. -

Słysząc, jak wypowiada jej imię, powróciła pamięcią do chwili, kiedy

przed kilku godzinami się kochali.

Ten tekst zawierał wszystko. Słowa, które padły, emocje, które prze-

żyła. Trochę jej własnej krwi, mnóstwo potu i o wiele za dużo łez. Redak- ,

tor będzie zadowolony, wydawca uzna, że to chodliwy towar, a agent bę

dzie udawał zachwyt, gdyż otrzyma hojną zapłatę z góry. Czytelnicy nie

zawiodą się, bo temat jest taki, jak w każdej powieści Rity Bellamy. Mi

łość. Namiętność. Romans.

-. Tylko ja jestem zawiedziona - mruknęła gorzko. Spojrzała na ostat

nią stronę, tkwiącą jeszcze w elektrycznej maszynie do pisania. Niezłe. Dwa

naście lat temu wystartowała, pisząc ponure gotyckie opowiadania, potem

przeszła do powieści historycznych, które zyskały w kraju spory rozgłos,

by stopniowo stać się najlepiej sprzedającą się autorką książek z serdusz

kiem na okładce. Istniała opinia, że powieści Rity Bellamy dotykają duszy.

Rita zdawała sobie sprawę, że czytelnicy zastanawiają się, jaką kobietą jest

ich ulubiona powieściopisarka, jakich zmysłowych rozkoszy zaznała, jakie

niezwykłe, uczuciowe wzloty były jej udziałem. Tylko ona sama wiedziała,

że jej życie było i jest puste, a dusza pozostała nietknięta.

Gwałtownie wyszarpnęła kartkę z maszyny. Wszystko to blaga, farsa,

cała ta pisanina, która zastępuje jej życie. No cóż, jeszcze sześć rozdziałów

i Raj namiętności zostanie skończony. Za dwa tygodnie upływa termin. Rita

jest profesjonalistką; zdąży na czas. Nie może sprawić zawodu wydawcy,

agentowi i czytelnikom. Kogo obchodzi, że sprawia zawód samej sobie?

Ukończyła scenę miłosną, ma więc prawo do chwili odpoczynku. Musi

strząsnąć z siebie to cudze życie, które sama wykreowała. Potem wróci do

pracy, by opisać konfrontację dwojga głównych bohaterów, poprzedzają

cą pomyślne zakończenie. „Żyli długo i szczęśliwie...". Pewnego dnia

napisze książkę bez zakończenia. Dalsze losy bohaterów pozostaną nie

wyjaśnione. Jak w prawdziwym życiu.

Odchyliła się na twarde oparcie drewnianego krzesła i rozejrzała po

chacie. Zdumiało ją, że potrafi pisać w takim posępnym miejscu. Bez zaglą

dania do słownika wyrazów bliskoznacznych potrafiła znaleźć jeszcze tyl

ko jedno określenie „melancholijne". Podczas rozwodu Brett zabrał wszyst

ko. „Rozwodu" albo ,, jego rozwodu", nigdy „ich" czy ,, jej". W ciągu dwóch

lat nie uporała się jeszcze z tymi określeniami. To Brett zażądał rozwodu, to

on chciał być wolny. Powiedział, że znalazł miłość swego życia, miłość

totalną, pochłaniającą wszystko. Jednakże rozszalałe emocje nie przesłoni

ły mu bynajmniej spraw materialnych. Wykorzystał niedowartościowanie

Rity jako kobiety i jej ból z powodu odrzucenia, które zresztą po mistrzow

sku rozniecał i podsycał. Zraniona, z poczuciem porażki i winy, stała po

kornie, patrząc, jak pakował lśniącą miedź, antyki, ich przytulne, wygodne

meble w kolonialnym stylu... Zabrał nawet kraciaste zasłony i wielki owal-

ny szydełkowy dywan, który wydziergała pewnej zimy, aby udowodnić, że

jest domatorką, pomimo coraz większych sukcesów zawodowych i finan

sowych. Zabrał wszystko z wyjątkiem jej kolekcji glinianych garnków.

Upłynie jeszcze wiele czasu, zanim zapomni pełen pogardy wzrok Bretta,

omijającego te bezcenne, jedyne w swoim rodzaju wyroby garncarskie.

Potarła obolałe skronie. Boże, dlaczego po dwóch długich latach wciąż

czuje się winna? Jest teraz na swoim i utrzymuje się z pracy, którą kocha.

Może to raczej nie poczucie winy, lecz porażki? Gdyby zechciała opisać

siebie jako bohaterkę własnej powieści, straciłaby cierpliwość jeszcze przed

trzecim rozdziałem. Na ile tragiczny i beznadziejny może być główny bo

hater, aby nie stał się nużący?

Zapaliła papierosa, piętnastego, a może nawet szesnastego w ciągu

ostatnich sześciu godzin. Spojrzała z niesmakiem na przepełniony spode-

czek do ciasta, który służył jej za popielniczkę. Popielniczki i naczynia

zabrał Brett... To bez znaczenia, powiedziała sobie po raz tysięczny. Ja

sne, do diabła, że bez znaczenia, powtórzyła, zaciągając się papierosem.

Wydmuchnęła długą smugę, nienawidząc siebie samej za to, że szuka uspo

kojenia w paleniu. Po dwóch latach melancholia osłabła, zastąpiona przez

gniew, i nagle sprawy dotąd nieważne zaczynały nabierać wagi.

Jak choćby ta chata z dwiema sypialniami, położona nad wielkim je

ziorem w górach Pensylwanii. Rita kochała ją i walczyła, by ją zachować,

tak samo jak dom w Ridgewood w New Jersey.

- Wykupię twój udział - powiedziała Brettowi. - Głównie dla mnie

samej, ale także dla dzieci. Zabieraj, co chcesz, ale domy zachowam ja. -

Adwokaci Bretta robili trudności, upierali się, by wszystko sprzedać i po

dzielić pieniądze. Rita jednak nie ustąpiła.

Teraz po raz pierwszy od czasu rozwodu przyjechała do chaty. Musi

coś zrobić z tym domkiem. Wystarczy, że stał pusty przez dwa lata. No

a teraz zarzuciła go bez ładu i składu sprzętem kempingowym. Stare drzwi

wsparte na dwóch kozłach do rżnięcia drewna służyły za biurko pod ma

szynę do pisania, którą przywiozła w bagażniku dodge'a combi.

Zdusiła niedopałek i nalała sobie z termosu kawy do grubego kubka.

Pokrzepiona, utkwiła wzrok w przestrzeni i zaczęła rozmyślać o przyszłości

i przeszłości. Dlaczego nie może się pozbierać i pozostawić rozwodu poza

sobą? Inne kobiety to potrafią; dlaczego nie ona? Ostatnio mur, którym

się obwarowała, zaczął się nieco kruszyć. Wiedziała, że nadszedł czas, by

rozpocząć nowe życie. Ruszyć z miejsca, podjąć decyzje. Ale jak?

- Stałaś mi się obca - powiedział oskarżycielsko Brett, kiedy zażądał

rozwodu. To jeszcze jedna sprawa - on nie prosił, tylko żądał. Był zako

chany... Boże, to było właściwie śmieszne, szkoda, że nie potrafiła się

śmiać. Zamiast tego kuliła się ze strach, nienawidziła samej siebie, czuła

się pokonana i zastanawiała, jak ie popełniła błędy. Zawiodła Bretta. Przy-

parta do muru zgodziła się na rozwód, przekonana, że coś z nią musi być

z nią nie wporządku, że w jakiś sposób tylko ona jest odpowiedzialna za kry-

zys wieku średniego, który przeżywa jej mąż. Gdyby była lepsza, gdyby

była prawdziwą kobietą, Brett nigdy by nie pomyślał o rozwodzie.

Sytuacja już od jakiegoś czasu się pogarszała. Wynagrodzenie za książ

ki było miarą jej sukcesu i Rita oczywiście cieszyła się nim. Rosło także jej

konto w banku, dzięki któremu stawała się coraz bardziej niezależna. A z tym

Brett nie umiał się pogodzić - lub raczej najwyraźniej nie umiał z tym żyć.

Po kilku rzuconych przez niego uwagach Rita zrozumiała, że mężczyźni ,

utożsamiają pieniądze z władzą. Jeżeli kobieta ma choćby dolara, który nie

został jej dany przez męża, to jest o ten jeden dolar zbyt potężna. Jeżeli zaś

zarabia tysiące dolarów ponad to, co zdoła zarobić jej mąż i nie musi go

o nic prosić, staje się o tysiące dolarów potężniejsza od niego. Brett oświad

czył jej niemal spokojnie, że nie potrzebuje w swoim życiu starzejącej się

czterdziestolatki, która wyżywa się w pisaniu o seksie.

Za karierę zapłaciła rozwodem, ale nie miała zamiaru z niej zrezygno

wać. Spełniała swoje obowiązki przez ponad dwadzieścia lat i kiedy wresz

cie odniosła sukces, stała się kimś, Brett nie miał prawa oczekiwać, że

zrezygnuje, aby ugłaskać urażone ego męża. A co z jej ego? Co z jej pra-

gnieniami? Co z jej, do diabła, duszą? Czy on w ogóle zdawał sobie spra-

wę, że Rita ma duszę, która krwawi, kiedy się ją zrani?

Papieros oparzył jej palce, przypominając, że czas go zgasić. Rita od

garnęła z czoła krótkie kasztanowate włosy, wyszła na patio i spojrzała na

widniejący przed nią krajobraz. Był piękny. W oddali wznosiły się góry

Poconos, powietrze przesycone było wonią sosen i świerków. Odetchnęła

głęboko, wciągając w płuca ostre aromatyczne powietrze. Całe to półtora

akra porośniętej sosną ziemi wraz z chatą należało tylko do niej. Na akcie

własności widniało wyłącznie jej nazwisko. Któregoś dnia będzie musia

ła dopilnować, by na sądowym dokumencie dopisane zostały imiona i na

zwiska dzieci. Ale jeszcze nie teraz. Na razie posiadłość należała tylko do

Rity. Tym razem oczy nie zaszły jej łzami na widok ceglanego pieca do

barbecue, który dawno temu wybudowali razem z Brettem. Spojrzała na

suszarkę do bielizny i zardzewiałe bloczki. Ją także zrobili sami. Wstrzy-

mała oddech z zachwytu nad małą odkrywką skalną, porośniętą kosodrze-

winą i czerwonymi klonami. Może nie była to rajska kraina, ale pod wzglę-

dem malowniczości niewiele jej ustępowała.

Jeżeli pogoda się utrzyma, będzie można popływać w jeziorze. Dni i

były ciepłe, wietrzyk łagodny, woda niewiele chłodniejsza od powietrza.

Michaels Fern - Pełnia życia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: