Steel Danielle - Zmiany.pdf - Danielle Steel - Vivichomik

Danielle Steel

Zmiany

(Changes)

PrzełoŜyła Małgorzata Samborska

Dla Beatrix, Trevora, Todda, Nicky’ego,

a zwłaszcza dla Johna, za to wszystko, co mi ofiarowaliście.

Z miłością, d.s.

Szczególne podziękowania dla dr. Phillipa Oyera

Zmieniam,

tańczę,

skaczę,

pełzam

ze starego Ŝycia

ku nowemu,

zastanawiam się,

myślę

o tobie, niewyśnione sny

i nowe plany,

dwa Ŝycia zaplątane, pogmatwane, rozrosłe,

w końcu,

i nagle

serce

ugrzęzło,

w mocnym uścisku

bez odwrotu,

nie odejdzie,

za późno, by uciec,

zbyt wcześnie,

by wiedzieć,

czy dobrze się skończy,

ale czas

wyjaśni wszystko,

i cicho

tej nocy

wzywam

twe imię,

nic nie jest

takie samo

po całkowitej

przemianie,

jak wszystko,

co jest mną,

chwieje się,

porusza,

zmienia.

Rozdział 1

Doktor Hallam... Doktor Peter Hallam... Doktor Hallam... Oddział kardiologiczny, doktor

Hallam... – Głos dudnił monotonnie, a Peter Hallam z pośpiechem mijał główny hol szpitala

Center City, nie zatrzymując się, Ŝeby odpowiedzieć portierowi. Jego zespół juŜ wiedział, Ŝe jest

w drodze. Zmarszczył brwi, naciskając guzik szóstego piętra. Był całkowicie pochłonięty

rozwaŜaniem danych, o których poinformowano go przez telefon. Od tygodni czekali na dawcę i

było juŜ prawie za późno. Prawie. Myślał intensywnie. Otworzyły się drzwi windy. Podszedł

szybko do dyŜurki pielęgniarek z tabliczką na drzwiach: K ARDIOLOGICZNY O DDZIAŁ

I NTENSYWNEJ T ERAPII .

– Czy juŜ posłano Sally Block na górę?

Pielęgniarka podniosła wzrok, jakby chciała zwrócić na siebie jego uwagę. Ich oczy spotkały

się. Zawsze, widząc go, drŜała. Było w nim coś, co wywierało niezwykłe wraŜenie. Wysoki,

smukły, szpakowaty, niebieskooki, o łagodnym głosie. Miał wygląd prawdziwego lekarza. Był

naprawdę łagodny i czuły, a jednocześnie silny. Przypominał w pewien sposób świetnie

wytrenowanego konia wyścigowego, zawsze rwącego się do biegu, pragnącego biec szybciej,

dalej... Ŝeby zrobić więcej... Ŝeby walczyć z czasem... wygrać beznadziejną walkę... Ŝeby

uratować chociaŜ jedno Ŝycie... męŜczyznę... kobietę... dziecko... jedno Ŝycie więcej. I często

wygrywał. Często. Ale nie zawsze. Bardzo go to draŜniło. Bolało go to. Dlatego pojawiła się

zmarszczka między brwiami. Stąd smutek, który moŜna było dostrzec, a który tkwił gdzieś w nim

głęboko. Nie wystarczało mu, Ŝe dokonywał cudów prawie co dzień. Chciał czegoś więcej, chciał

ich wszystkich ocalić, ale przecieŜ nie było to moŜliwe.

– Tak, panie doktorze. – Pielęgniarka skinęła głową. – Właśnie ją zawieziono na górę.

– Czy była przygotowana?

Znany był z tego, Ŝe zawsze zadawał to pytanie. Pielęgniarka zastanowiła się nad

odpowiedzią. Od razu wiedziała, co miał na myśli, mówiąc: „przygotowana”; nie wenflon w

ramieniu pacjentki ani łagodny środek uspokajający podany jej przed opuszczeniem pokoju i

zawiezieniem na wózku do sali operacyjnej. Pytał, o czym myślała pacjentka, co czuła, kto z nią

rozmawiał, kto ją przewoził. Chciał, Ŝeby kaŜdy chory wiedział, co go czeka, jak cięŜko będzie

pracował zespół chirurgów, jak bardzo wszystkich obchodzi wynik operacji i Ŝe z determinacją

będą walczyć o jego Ŝycie. Chciał, Ŝeby kaŜdy pacjent był przygotowany do przystąpienia do

walki razem z chirurgiem. „Jeśli nie uwierzą, Ŝe mają szansę, kiedy wjeŜdŜają do sali

operacyjnej, to straciliśmy ich od razu na samym początku” – pielęgniarka wielokrotnie słyszała,

jak mówił to studentom, i naprawdę tak uwaŜał. Wałczył o Ŝycie chorych kaŜdą cząstką swej

istoty. Płacił za to wysoką cenę, ale uwaŜał, Ŝe warto. W ciągu ostatnich pięciu lat osiągnął

zadziwiające rezultaty. Z kilkoma wyjątkami. Ale miały one dla niego ogromne znaczenie. Był

wybitny, energiczny, wytrwały, zdolny... i tak cholernie przystojny. Pielęgniarka uśmiechnęła się

do tej myśli, a on juŜ minął ją z pośpiechem i wbiegł do małej windy w korytarzu za dyŜurką

pielęgniarek.

Winda przejechała jedno piętro i dowiozła go przed sale operacyjne, w których wraz z

zespołem przeprowadzał zabiegi wszczepiania bajpasów i transplantacji. Od czasu do czasu

trafiała im się prostsza operacja kardiologiczna, ale niezbyt często. Większość czasu Peter

Hallam i jego ludzie zajmowali się powaŜnymi sprawami, tak jak dzisiejszej nocy.

Sally Block miała dwadzieścia dwa lata. Prawie całe Ŝycie była inwalidką. Od dzieciństwa

chora na reumatyzm, przeszła wielokrotną wymianę zastawek i miała za sobą dziesięć lat

leczenia. Peter i jego współpracownicy juŜ wiele tygodni temu uzgodnili, gdy tylko została

przyjęta do szpitala Center City, Ŝe jedyną dla niej szansą jest przeszczep. Ale do tej pory nie

było dawcy. AŜ do dzisiejszej nocy. O drugiej trzydzieści nad ranem grupka młodocianych

przestępców urządziła sobie wyścigi motocyklowe w dolinie San Fernando. Troje z nich zginęło

na miejscu. Po kilku rzeczowych telefonicznych rozmowach z doskonale działającą organizacją

zajmującą się wyszukiwaniem i informowaniem o dawcach Peter Hallam wiedział, Ŝe ma kogoś

odpowiedniego. Przedtem wydzwaniał do wszystkich szpitali w Kalifornii Południowej, prosząc

o dawcę dla Sally, a teraz wreszcie znalazł; Ŝeby tylko Sally przeŜyła tę operację i Ŝeby jej ciało

ich nie zawiodło, odrzucając nowe serce.

Ściągnął ubranie. Przebrał się w miękki, zielony bawełniany chirurgiczny kombinezon.

Energicznie wyszorował ręce. Asystentka nałoŜyła mu fartuch i maskę. Trzech innych lekarzy i

staŜystów oraz grupka pielęgniarek zrobili to samo. Ale Peter Hallam zdawał się ich nie widzieć,

gdy wszedł do sali operacyjnej. Wzrokiem natychmiast odnalazł Sally leŜącą cicho i nieruchomo

na stole. Wpatrywała się jak zahipnotyzowana w padające na nią ostre światło. Nawet leŜąc w

sterylnym stroju, z długimi jasnymi włosami schowanymi pod zielonym bawełnianym czepkiem,

wyglądała prześlicznie. Była nie tylko piękną młodą kobietą. Była zwykłym człowiekiem.

Rozpaczliwie pragnęła zostać malarką... wstąpić do college’u... iść na bal maturalny... całować

się... mieć dzieci... Rozpoznała go mimo czepka i maski. Uśmiechnęła się sennie, oszołomiona

lekami.

– Cześć. – Wyglądała tak krucho, oczy ogromne w delikatnej twarzy, jak stłuczona

porcelanowa laleczka, czekająca, aŜ ją naprawi.

– Cześć, Sally. Jak się czujesz?

– Śmiesznie.

Powieki jej zadrŜały, ale uśmiechnęła się do znajomych oczu. Przez ostatnich kilka tygodni

poznała go lepiej niŜ innych przez lata. Otworzył przed nią drzwi nadziei, czułości i troski, tak Ŝe

poczucie samotności, które towarzyszyło jej od lat, w końcu wydawało jej się mniej dokuczliwe.

– Będziemy nieźle zajęci przez kilka godzin. A ty masz tylko leŜeć i drzemać. Patrzył na nią,

zerkał na monitory rozstawione dookoła i znowu spoglądał na nią. – Boisz się?

– Coś w tym rodzaju.

Ale wiedział, Ŝe jest dobrze przygotowana. Spędził kilka tygodni, wyjaśniając jej, na czym

Steel Danielle - Zmiany.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: