Clancy Tom - Power Plays 1.pdf - Clancy Tom - Jurand2007

TOM CLANCY

POWER PLAYS

Przełożyli:

Piotr Kuś

Błażej Kemnitz

ARCHIPELAG RIAU, , MORZE

POŁUDNIOWOCHINSKIE

15 WRZEŚNIA 2000

Frachtowiec ochrzczono Guanyin, od imienia chińskiej bogini miłosierdzia,

lecz czy można się dziwić, że jego załoga poczuła się w końcu opuszczona przez

swoją patronkę?

Wypłynęli o dwudziestej z portu w Kuching w Malezji Wschodniej, unosząc na pokładzie

towarowym piętnastometrowego, zwodowanego przed pół wiekiem parowca olej palmowy i przy-

prawy. Towary opatrzone były listami przewozowymi informującymi, że produkty przeznaczone są do

sprzedaży hurtowej w Singapurze. Mimo zacinającego nieustannie deszczu, porywistego wiatru i

ograniczonej widoczności morze było względnie spokojne, więc pilot nakazał utrzymywać stałą

prędkość piętnastu węzłów niemal natychmiast po tym, jak statek odbił od nabrzeża. Spodziewał się

spokojnego rejsu, a po jego zakończeniu - długiej pijackiej nocy w portowym barze. Nawet teraz,

podczas pory deszczowej, główny szlak wychodzący z tego portu zdawał się krótki i prosty. Pokonanie

cieśniny, a następnie krótkiej trasy wiodącej wzdłuż brzegu do nabrzeża w dzielnicy Sembawang po

północnej stronie wyspy zajmowało niespełna cztery godziny.

Około dziewiątej, jako że nie mieli wielu zajęć przed zawinięciem do portu,

czterej członkowie brygady trudniącej się załadunkiem i wyładunkiem towarów

zaczęli grać w karty w ładowni, zostawiwszy na górnym pokładzie pilota i bosmana.

Ten pierwszy nie miał oczywiście wyjścia. Musiał stać przy sterze, jednak ze względu

na jego władcze zachowanie, wyższe uposażenie i wygodny, obity skórą fotel

znajdujący się na stosunkowo obszernym mostku, którego ściany upstrzone były

plakatami przedstawiającymi nagie kobiety, nikt specjalnie się nad nim nie litował.

W przeciwieństwie do pilota bosman cieszył się szacunkiem załogi, tak więc

zaproszono go do gry. Każdego innego dnia Chien Lo przyjąłby z entuzjazmem taką

propozycję, tej nocy jednak postanowił zostać na pokładzie. Jeśli wzięło się pod

uwagę złą pogodę i odpowiedzialną naturę bosmana, nietrudno było zrozumieć, że

zdecydował się czuwać nad ładunkiem, kiedy w każdej chwili silny wiatr mógł

poluzować mocujące go liny i zmyć z pokładu.

Około dwudziestej drugiej tropikalna ulewa nieco zelżała. Wyglądało na to, że

to tylko przejściowa poprawa pogody, więc Chien oparł się pokusie zejścia pod

pokład i dołączenia do pozostałych członków załogi. Kłopoty bardzo cierpliwie

czekają na twoją nieuwagę, mawiała jego żona. Mimo to bosman zdecydował, że to

dobry moment, by zrobić sobie przerwę na papierosa.

Jego droga, ukochana żona mawiała także - a zawsze chętnie służyła dobrymi

radami - że kiedy to tylko możliwe, należy korzystać z wszelkich drobnych

przyjemności, jakie oferuje życie.

W chwili, gdy Chien Lo przytykał zapałkę do papierosa, dwa pontony

motorowe marki Zodiac wyłaniały się z sitowia i namorzynów otaczających maleńką

wysepkę znajdującą się właśnie mniej więcej czterdzieści stopni na wschód od dziobu

frachtowca. Wyposażone w płetwy stabilizujące i napędzane wyciszonymi

dziewięćdziesięciokonnymi silnikami mknęły z prędkością niemal pięćdziesięciu

węzłów - wystarczająco szybko, by w kilka minut dotrzeć do burty Guanyin. W ich

kilwaterze powstawały fale przypominające smugi kondensacyjne unoszące się za

silnikami myśliwców odrzutowych. Skrawek lądu, z którego wystrzeliły, pochłonęły

wkrótce ciemności.

Bandę tworzyło dwunastu mężczyzn. Przywódcą był potężnie zbudowany

członek plemienia Iban, resztę stanowili rdzenni mieszkańcy południowych wysp. W

każdym pontonie płynęło sześciu piratów. Dwaj spośród nich, których zadaniem było

przycumować do statku, mieli skórzane rękawiczki i zwoje nylonowych drabinek

sznurowych, przyczepione do pasków na wzór wspinaczy górskich. Wszyscy zakryli

oblicza: jedni prostymi brezentowymi workami, w których wycięli otwory na oczy,

nosy i usta, inni starymi szmatami i koszulkami zasłaniającymi po prostu dolne partie

twarzy. Na grzbietach dłoni mieli identyczne tatuaże w kształcie krisu, symbolizujące

ich przestępcze braterstwo. Na wyblakłe, będące w strzępach ubrania mężczyźni

narzucili kamizelki ratunkowe. Uzbrojeni byli w broń maszynową, a w pochwach,

które przytroczyli do pasów, tkwiły sztylety. Gotowi byli bez wahania użyć broni, by

zabić, co mógłby potwierdzić wyraz lodowatej zjadliwości rysujący się na

przesłoniętych twarzach.

Ich dzisiejsze zadanie było nietypowe o tyle, że - w przeciwieństwie do

zwykłych ataków na frachtowce przypuszczanych już wiele razy - nie polegało na

kradzieży przewożonego ładunku czy na ograbieniu załogi z kosztowności, które

można było później sprzedać na czarnym rynku. To wszystko miało być obecnie tylko

dodatkową korzyścią. Bary, burdele i areny walk kogutów w Sibu przez jakiś czas

musiały się obejść bez nich. Teraz mieli opanować statek i doprowadzić go do Singa-

puru, gdzie czekały na nich zupełnie inne zajęcia.

Gdy dwa mknące cicho zodiaki dotarły do rufy Guanyin, popłynęły w różnych

kierunkach. Ten, którym płynął przywódca, skierował się ku lewej burcie, drugi

natomiast ruszył wzdłuż prawej. Oba znacznie zwolniły, by dostosować swoją

prędkość do prędkości większej jednostki.

Przez mniej więcej dwie minuty od chwili, gdy pontony zaczęły płynąć obok

frachtowca, szef piratów przyglądał się bacznie swojemu celowi, błądząc wzrokiem

po jego przeżartym rdzą kadłubie. Mężczyzna był ubrany w kurtkę z drelichu, jego

długie, mokre od deszczu, czarne włosy przytrzymywała przepaska, a usta i policzki

zakrywała szeroka, barwna chusta. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni po piersiówkę z

tuak, opuścił na chwilę chustę, po czym wypił spory łyk mocnego alkoholu. Raz

jeszcze pociągnął solidnie, otrząsnął się i spojrzał na gwiazdy. Krople mżawki padały

na jego odsłonięte, wysmagane przez wiatr policzki. Wreszcie łyknął ostatni raz,

włożył chustę i skinął głową na niskiego żylastego mężczyznę z drabinką sznurową u

pasa.

- Amir - powiedział i przeciął dłonią powietrze, dając tamtemu sygnał do

rozpoczęcia ataku.

Amir skinął głową, sięgnął między kolana i otworzył pokrywę schowka, który

znajdował się pomiędzy jego siedzeniem a aluminiową podłogą zodiaku. Wyjął ze

skrytki drugą, dwudziestostopową linę. Ta była pojedyncza i zakończona ostrym

hakiem, zwanym niedźwiedzim pazurem. Zwój ułożył w lewej ręce, natomiast

końcówkę z metalowym hakiem przytrzymał w prawej. W końcu wstał, podszedł do

burty od strony frachtowca i szeroko rozstawił nogi, aby możliwie najbardziej zni-

welować skutki kołysania i drgań pontonu.

Przytrzymał stopą wolny koniec liny i rzucił hak w kierunku statku,

pozwalając, by jego ciężar pociągnął za sobą linę. Niedźwiedzi pazur z głuchym

łoskotem zahaczył o nadburcie.

W chwilę później podobny odgłos dotarł do ich uszu z drugiej strony

frachtowca i Amir wymienił z czterema kompanami wyczekujące spojrzenie.

Wszyscy wiedzieli, co to oznacza. Również drugiej grupie udało się

przycumować zodiak do Guanyin.

Chien Lo opierał się łokciami o reling na prawej burcie i palił papierosa, gdy

od strony kajut dobiegł go głuchy odgłos uderzenia. Po chwili z tego samego mniej

więcej kierunku ponownie dotarł do jego uszu taki sam dźwięk.

Zmarszczył czoło. Pomyślał z niechęcią, że cisza i spokój są zbyt piękne, by

mogły trwać długo. W tym momencie Guanyin znajdowała się dwadzieścia mil

morskich na południowy wschód od portu docelowego i ociężale pruła fale, omijając

znajdujące się dokoła, wystające na powierzchnię skały, mielizny oraz porośnięty

gęsto tropikalną roślinnością łańcuch maleńkich wysepek należących do archipelagu

Riau. Rozrzucone grupami na rozległym obszarze Morza Południowochińskiego, nie

miały przeważnie nazw i nie były zamieszkane, a Chien zawsze uważał żeglowanie

między nimi za spokojne preludium przed zawinięciem do zatłoczonego portu w

Singapurze.

Popatrzył na morze i zaczął się zastanawiać, czy nie zignorować tego dźwięku

do chwili, kiedy skończy palić. Ale nie potrafił tego zrobić. A co, jeśli źródłem hałasu

jest nie zabezpieczony ładunek, który przewala się po pokładzie?

Chien Lo wzruszył ramionami i wrzucił do wody nie dopalony papieros.

Odpowiedzialność ma swoje minusy, pomyślał, i ruszył, by sprawdzić

zamocowanie ładunku, nieświadomy, że na pokład wśliznęła się zgraja morderców.

W chwilę po sczepieniu pontonu z frachtowcem Amir umocował swój koniec

liny do uchwytu przytwierdzonego do dna zodiaku, po czym obciągnąwszy

rękawiczki, odwrócił się w stronę statku. Umieścił linę między rozstawionymi

nogami, chwycił ją mocno obiema dłońmi, a następnie skoczył, prostując przy tym

kolana i przyciskając linę do ciała, by możliwie najbardziej się napięła.

Podbite gumą buty mężczyzny oparły się o burtę i pirat zaczął się miarowo,

rytmicznie wspinać. Dotarcie na pokład zajęło mu niecałą minutę. Kiedy znalazł się

już na frachtowcu, odwiązał od pasa drabinkę sznurową, starannie przymocował ją do

relingu i wyrzucił za burtę, by mogła ją pochwycić załoga pontonu.

Pirat, który ją złapał, zaczai się szybko wspinać na pokład, kładąc sprawnie

stopy na nylonowych linach tworzących szczeble. Wiedział, że pozostali ruszą za nim

w takich odstępach, by umknąć przeciążenia drabinki.

Kiedy dotarł do jej końca, wyciągnął rękę, chwycił dłoń, którą wyciągał do

niego pierwszy napastnik, i dzięki temu zdołał pokonać nadburcie.

Mężczyzna wspierał się już łokciami o pokład, gdy Chien Lo -sprawdzający

właśnie, co było źródłem tajemniczych głuchych uderzeń, które usłyszał kilka chwil

wcześniej - odkrył ku swemu przerażeniu, że jego statek zaatakowali piraci.

Clancy Tom - Power Plays 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: