Angelsen Trine - Córka morza 16 Zakazane uczucia.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

ZAKAZANE UCZUCIA

Rozdział 1

Ciarki przeszły Elizabeth na odgłos krzyku kobiety, jaki doleciał z poddasza.

Towarzyszyły mu trzaski i szarpanina, a po chwili ze schodów zwalił się z hukiem jakiś

mężczyzna. Jens pierwszy znalazł się przy nim.

- Na miłość Boską, co z tobą? - zapytał, pochylając się nad leżącym, ale nie usłyszał

odpowiedzi. Nieszczęśnik z poszarzałą twarzą nie otwierał oczu. Goście weselni, usłyszawszy

hałas, wylegli do korytarza.

- Co się stało? - dopytywali się, zaglądając z ciekawością Elizabeth przez ramię.

- Nie wiem... Ni z tego ni z owego spadł ze schodów - wyjaśniła zdezorientowana.

Mężczyzna leżał w dziwnej pozycji. Chyba się nie zabił, pomyślała, dotykając jego

twarzy lepkiej od potu, i dreszcz ją przeniknął. Muzyka w izbie stopniowo cichła, ludzie

tłoczyli się, by lepiej widzieć.

- Słyszysz mnie? - powtórzył Jens, klepiąc mężczyznę po policzku, po czym przyłożył

ucho do jego piersi.

Mężczyzna poruszył się, a na jego twarzy pojawił się grymas. Jens się wyprostował.

Tymczasem Jakob, który zdołał utorować sobie drogę pomiędzy stłoczonymi gośćmi, huknął

gromkim basem:

- Co tu się dzieje?

Jens poklepał mężczyznę po policzku, tym razem nieco mocniej, po czym wyjaśnił

pośpiesznie Jakobowi:

- Zwalił się ze schodów.

- Ocknąłeś się? Coś cię boli? - dopytywał się Jakob nieszczęśnika. Mężczyzna

wymamrotał coś niezrozumiale i chwycił się za głowę.

- Dasz radę wstać? - upewniał się Jens.

- U licha, pewnie, że dam radę - odburknął, i opierając się o najniższy stopień,

dźwignął się z wysiłkiem. Potrząsnął lekko głową, jakby próbował sobie przypomnieć, jak się

tu znalazł, i warknął:

- Diablica jedna!

Elizabeth zdążyła zauważyć, że na górze, u szczytu schodów, stoi Elen, gdy w

korytarzu zjawili się zdenerwowani rodzice dziewczyny.

- O co tu chodzi? - pytali, rozglądając się wokół siebie. - Elen, widziałaś, co się stało?

- W końcu dostrzegli córkę.

Tymczasem mężczyzna zachwiał się i oparł o ścianę. Przez chwilę rozmytym

wzrokiem wodził po weselnikach, wreszcie wskazał na Elen i wybełkotał:

- Złamanego grosza bym za nią nie dał! Biedny Olav, szkoda go, współczuję, że się z

nią ożenił!

- Uważaj, co mówisz! - warknął Jens i złapał go za kołnierz. Pijak na moment zawisł

nogami w powietrzu.

- Spokojnie - zagrzmiał Jakob, rozdzielając mężczyzn. - Zabierz go do kuchni, Jens, i

napój mocną kawą. To mu dobrze zrobi.

Matka Elen zaczęła się pospiesznie przeciskać do bladej jak kredą córki. Panna młoda

cały czas stała nieruchomo w tym samym miejscu. Nagle rozległo się trzaśnięcie drzwiami i

tupanie, a do korytarza napłynął chłód zimowej nocy.

- A co tu tyle ludzi? - zagadnął wesoło Olav, zaraz jednak gwałtownie spoważniał. Nie

zdążył jeszcze o cokolwiek zapytać, gdy odezwał się pijany mężczyzna.

- No, proszę, jest i pan młody! Żal mi ciebie, chłopie. Skąd mogłeś wiedzieć, w co

wdepnąłeś, oświadczając się Elen. Udaje niewiniątko, ale zapewniam cię, że to tylko pozory.

- Mężczyzna patrzył Olavowi prosto w oczy, jakby na podkreślenie wagi swoich słów. Val

pobladł, ale gestem dłoni powstrzymał Jensa, który chciał wyprowadzić pijaka za kark.

- Znam Elen od dawna... I to baaardzo dokładnie -zarechotał mężczyzna, odchylając

głowę.

- Zabierz go stąd - rzekł Olav i odwrócił się, dotknięty do żywego. Jakob pociągnął

pijanego mężczyznę za sobą do kuchni. Gdy drzwi za nimi się zamknęły, w korytarzu zaległa

cisza. Tylko Elen szlochała w ramionach matki.

- No już dobrze, dobrze, wejdźmy lepiej do środka - pocieszała matka cicho,

prowadząc córkę do jednego z pokoików na górze.

Olav, dyszał ciężko i zaciskał pięści, aż pobielały mu kłykcie. Poruszał szczękami,

jakby przeżuwając słowa, ale nie był w stanie ich z siebie wydobyć.

- Idź do niej - odezwała się Elizabeth.

Chłopak na moment uchwycił jej spojrzenie, po czym w paru susach znalazł się na

górze. Ojciec Elen, czerwony na twarzy, wytrzeszczał oczy i jakby szukając wsparcia, zwrócił

się do Jensa:

- Chyba nie zamierzacie zatrzymać tu tej, tej... kreatury. Jens pokręcił głową.

- Jak tylko trochę wytrzeźwieje, zaraz go stąd odeślemy - wyjaśnił. - Wracajmy teraz

do izby. Napijmy się koniaku. Przedstawienie skończone! - rzucił głośno do gości. -

Rozejdźcie się, proszę!

Elizabeth poczuła nagle, że ktoś obejmuje ją w talii. Drgnęła, i odwróciła się

gwałtownie. To Kristian. Nie zauważyła, kiedy się pojawił.

- Awantura, co?

Pokiwała tylko głową, bo i cóż miała powiedzieć.

Goście, szepcząc między sobą, niechętnie wracali do izby. Najwyraźniej mieli

nadzieję, że to nie koniec zajścia, a bardzo nie chcieli, by coś im umknęło. Elizabeth stała i

zastanawiała się bezradnie, jak mogłaby pomóc. Nikt jednak nie zwracał na nią uwagi.

Usłyszała, jak Jens nakazał grajkom, by znów zabrzmiała muzyka i wnet z izby rozległy się

dźwięki skrzypiec.

- Czyżby pojawił się dawny ukochany? - szepnął jej Kristian do ucha. Elizabeth

zarumieniła się gwałtownie.

- Kogo masz na myśli? - spytała ochryple, nie patrząc na męża.

- No, tego mężczyznę, który się zwalił ze schodów. Wiele na to wskazuje. Mówił... że

zna Elen. No i...

- słowa zawisły w powietrzu. - A co myślałaś?

Elizabeth oblała się potem i poczuła, że pali ją nie tylko twarz, ale i szyja. Kristian

odsunął się lekko i popatrzył na nią uważnie.

Nie od razu zareagowała, bo wciąż dźwięczały jej w uszach słowa Jensa: „Już dawno

powinienem ci o tym powiedzieć. Od razu gdy przybyłem do Dalsrud".

Co właściwie chciał jej wyznać? Nie miała odwagi" o tym myśleć. Bała się, że zyska

pewność co do swoich podejrzeń. Zorza polarna, wino i muzyka dziwnie na nią podziałały. A

także obecność Jensa. Przez wiele lat nie byli tak blisko siebie. Poczuła się jakoś... dobrze.

- Nie odpowiadasz? - ponaglił ją Kristian.

- Co takiego? - Dobrze wiedziała, o co mu chodzi, starała się jednak zyskać nieco na

czasie.

- Źle mnie zrozumiałaś! Nie sądziłaś, że mówię o Elen.

- Czyżby? - zaśmiała się. - Ale to nie jest teraz ważne, Kristian. - Spoważniała nagle i

popatrzyła w stronę schodów prowadzących na poddasze. - Zastanawiam się, co się tam

wydarzyło. Czy myślisz, że w tym, co wykrzykiwał ten mężczyzna, tkwi odrobina prawdy?

Kristian uchwycił ją mocniej w pasie i odparł:

- Nie sądzę, to na pewno tylko pijacki bełkot. Jak trochę wytrzeźwieje, to go od razu

stąd odprawią. Może któryś z gości odwiezie go po drodze do domu.

Zamyślona pokiwała głową. W izbie znów rozbrzmiewała muzyka, ze strychu zaś nie

dochodziły żadne odgłosy. Co tam się teraz dzieje? Cicha sprzeczka? Wyjaśnienia mające na

celu rozmycie prawdy? Najwyraźniej jakaś zatajona ponura tajemnica wyszła na jaw,

1 to w takim dniu! Dlaczego pewnych rzeczy nie da się zachować tylko dla siebie?

Elizabeth żałowała, że nie może jakoś pomóc Elen. Domyślała się, co ta dziewczyna

teraz przeżywa. Niechętnie ruszyła za Kristianem do weselnych gości.

Na środku izby tańczyło tylko kilka par. Kobiety zgromadzone w niewielkich

grupkach szeptały z ożywieniem, nachylając się do siebie. Elizabeth zauważyła ojca Elen,

obok Jensa, lensmana i jeszcze jakiegoś mężczyznę. Pozwoliła odejść na chwilę Kristianowi,

ponieważ przywoływali go jacyś znajomi. Tymczasem do niej podeszła Maria.

- Biedny Olav - rzekła ze smutkiem.

- Obojga ich szkoda - odparła Elizabeth, ogarniając spojrzeniem izbę. Dostrzegła

Dorte, rozgrzaną i podekscytowaną, z rudymi loczkami na czole. Swymi zielonymi oczami

lustrowała pomieszczenie, sprawdzając, czy wszyscy goście mają pod dostatkiem jedzenia i

czy dobrze się bawią.

- Oczywiście. Czy nie tak powiedziałam? - potwierdziła pośpiesznie siostra i nie

czekając na odpowiedź, dodała jednym tchem: - Jak sądzisz, o co chodziło temu typkowi?

- Nie myśl o tym, Mario. To tylko pijacki bełkot. Spróbuj też przekonać o tym gości.

Nagle Elizabeth zauważyła żonę lensmana; pulchna kobieta najwyraźniej zmierzała w ich

kierunku.

- Dobry Boże, chroń mnie od złego - mruknęła pod nosem, rozbawiając siostrę, która

powiódłszy za nią wzrokiem, wybuchnęła śmiechem. Oczy lensmanowej lśniły z podniecenia.

Pałała w nich żądza sensacji.

- I co, zrobiło się gorąco, gdy zjawił się dawny adorator? - rzuciła dama, kiwając

głową, a podwójny podbródek zatrząsł się nad jej obfitą piersią.

- To się okaże - odparła szybko Maria. - Chyba nie nam to oceniać.

- Zdaje się, że ktoś o ciebie pytał - lodowato zauważyła żona lensmana, napotykając

wzrok Marii.

- Czyżby? Znajdzie mnie, jeśli to coś ważnego.

- Napijemy się czegoś? - zapytała Elizabeth, zamierzając odejść, tymczasem

lensmanowa podchwyciła jej słowa i podeszła do dwóch wolnych krzeseł, mówiąc:

- Tu możemy sobie usiąść.

Elizabeth stłumiła ciężkie westchnienie i niechętnie poddała się pulchnej damie, która

usadziła ją przy stole. Jakiś młodzieniec poprosił Marię do tańca, dziewczyna uśmiechnęła się

więc i szybko odeszła z nim na środek izby. Odprowadzając spojrzeniem siostrę, Elizabeth

zastanawiała się, co oznaczało to współczucie Marii dla Olava. Czyżby siostra wciąż jeszcze

darzyła go uczuciem, a te wszystkie pochwały pod adresem Elen, jaka to ona miła i dobra,

Angelsen Trine - Córka morza 16 Zakazane uczucia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: