program głębokie.doc

CHARAKTERYSTYKA UCZENNICY UPOŚLEDZONEJ UMYSŁOWO W STOPNIU GŁĘBOKIM, LAT 17 Program opracowała: mgr Małgorzata Babińska

A. cierpi na mózgowe porażenie dziecięce, niedowład spastyczny czterokończynowy, epilepsję, upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim.

Zajęcia rewalidacyjno – wychowawcze odbywają się trzy razy w tygodniu po 90 minut.

KOMUNIKOWANIE

A. nie mówi, komunikuje się pozawerbalnie, poprzez mimikę twarzy, krzyczy, płacze, głośno się śmieje, wydaje okrzyki radości i nieartykułowane dżwięki. Potrafi wyrazić swoje emocje. Rozpoznaje osoby ze swojego otoczenia – śmieje się głośno. Nie lubi obecności osób obcych, szczególnie mężczyzn. Staje się wtedy bardzo nerwowa, jest spięta, czasem krzyczy. Zawsze jednak nasłuchuje, gdy w domu pojawi się ktoś obcy. Nie lubi również, gdy matka chwilowo opuszcza dom i wybiera się do miasta. Dziewczynka nie pozwala wręcz matce wyjechać – głośno krzyczy i płacze. Najlepiej i najbezpieczniej czuje się w obecności matki.

Wymawia sylaby: „ma – ma”, „am”, „ała” i kojarzy je prawidłowo z osobą lub z czynnościami. Reaguje na swoje imię i imiona domowników oraz na polecenie: „Podnieś głowę” i na pytanie: „Gdzie jest mama?” Skupia uwagę na mówiącym. Rozróżnia ton głosu osoby mówiącej.

Dziewczynka nawiązuje kontakt z nauczycielką – jest wesoła, śmieje się. Zezwala na dotyk. Zazwyczaj chętnie bierze udział w zajęciach, choć zdarza się, że czasem nie ma na nie ochoty – jest wtedy spięta i wyraźnie komunikuje brak chęci.

FUNKCJE POZNAWCZE

A. samodzielnie nie manipuluje przedmiotami, nie utrzymuje przedmiotów w dłoni, nie wodzi wzrokiem za przedmiotem i nie zatrzymuje wzroku na przedmiotach, stąd jej sposób odbierania świata jest utrudniony i zaburzony. Nie bawi się, ale wyraźnie jest zainteresowana przedmiotami, szczególnie zabawkami wydającymi dźwięk.

Dziewczynka reaguje na bodżce. Rozróżnia smaki – reaguje mimiką twarzy. Wytyka język, gdy nie lubi niektórych potraw. Reaguje na bodźce słuchowe – odwraca głowę w kierunku żródła dźwięku, nasłuchuje. A. boi się nagłych, głośnych i niespodziewanych bodźców słuchowych. Lubi słuchać utworów muzycznych, odgłosów przyrody, różnych odgłosów dochodzących z otoczenia. Lubi zabawki wydające dźwięk. Rozróżnia ton i modulację głosu. Reaguje na ostre światło (mrużeniem oczu). Nie wodzi za przedmiotami, ale ma je w polu swojego widzenia. Reaguje na nagłe ruchy osób drugich. Zezwala na dotyk i zazwyczaj reaguje na niego pozytywnie. Przy pomocy nauczyciela poznaje przedmioty dotykiem – głaszcze zabawki, przytula maskotki, przytrzymuje dłonie na przedmiotach.

SPRAWNOŚĆ MOTORYCZNA

Dziewczynka cierpi na MPD, niedowład czterokończynowy, skoliozę lewostronną, defekt klatki piersiowej i deformację stóp. Nie potrafi samodzielnie wykonać żadnej czynności. Ćwiczenia mają na celu rozluźnienie napięcia mięśniowego, niedopuszczenie do odleżyn, zwiększenie odporności organizmu na infekcje, poprawę samopoczucia.

A. spędza czas przede wszystkim w pozycji leżącej na plecach. Co jakiś czas matka zmienia pozycję dziewczynki – A. sygnalizuje dyskomfort. Dziecko nie siedzi samodzielnie, jedynie przez krótki czas z podparciem. Podnosi na chwilę głowę w pozycji leżącej na brzuchu. MPD powoduje, że A. jest bardzo spięta i sztywna. Matka ma często problem z ubraniem dziewczynki. Podawane środki farmakologiczne oraz ćwiczenia ruchowe sprawiają, że napięcie stopniowo zmniejsza się, po czym dziewczynka staje się wręcz „obojętna”. Natomiast pojawienie się w domu obcej osoby, szczególnie mężczyzny powoduje, że A. silnie napina mięśnie.

W zakresie małej motoryki dziecko również nie wykonuje żadnych czynności. Jedynie przy pomocy nauczyciela zamyka i otwiera dłonie, przytrzymuje dłonie na przedmiocie, głaszcze zabawki.

Stosowane elementy Metody Knill’a pozwalają na usprawnianie dużej i małej motoryki. Ćwiczenia sprawiają dziecku przyjemność. Szczególnie lubi ćwiczenia z wykorzystaniem piłki gimnastycznej.

ZACHOWANIA SPOŁECZNE

Dziecko nie wykonuje żadnych czynności samoobsługowych, jest w pełni uzależnione od osób drugich. Nie sygnalizuje potrzeb fizjologicznych, nosi pieluchy. Nie współpracuje przy ubieraniu.

Nawiązuje kontakt z innymi osobami – śmieje się, jest wesoła, pogodna i radosna, reaguje głosem. Radość sprawia A. bliska obecność matki, a także zainteresowanie i skupienie uwagi na dziecku. Cieszy się, gdy słyszy muzykę, lubi towarzystwo zwierząt. Głośnym krzykiem i płaczem reaguje na hałas lub spory między domownikami.

W domu panuje pozytywna atmosfera, domownicy akceptują A., jednak to głównie matka opiekuje się dziewczynką.

INDYWIDUALNY PROGRAM EDUKACYJNO – TERAPEUTYCZNY

NA ROK SZK. 2005 / 2006

(UP. UM. W ST. GŁĘBOKIM)

KOMUNIKOWANIE

CEL OGÓLNY:

§ Wyrabianie orientacji ogólnej

§ Rozwijanie prawidłowego porozumiewania się

§ Usprawnianie narządów artykulacyjnych

FUNKCJE POZNAWCZE

CEL OGÓLNY:

§ Poznawanie różnych przedmiotów za pomocą zmysłów

§ Rozwój funkcji poznawczych poprzez wspomaganie narządów zmysłów

SPRAWNOŚĆ MOTORYCZNA

CEL OGÓLNY:

§ Rozwój dużej i małej motoryki

ZACHOWANIA SPOŁECZNE

CEL OGÓLNY:

§ Nawiązanie kontaktu z innymi osobami

§ Wyróżnianie siebie z otoczenia

§ Uświadomienie własnej wartości