Świąteczne marzenie(1).pdf

Ś wi ą teczne

marzenie

Tytuł oryginału: Dynamite Doc or Christmas Dad?

- 1 -

ROZDZIA Ł PIERWSZY

– O niczym innym nie marzę jak o tym, żeby w święta znaleźć się w

enklawie zaludnionej wyłącznie przez facetów. Brodaty Święty Mikołaj,

renifery samce, prezenty dla chłopców i ani jednej dziewczyny. Czekając,

aż pani Blythe urodzi, przeczytałem o klasztorze, w którym nie ma nawet

kur. Angela, znajdź mi ten klasztor. Tam spędzę święta.

Angela, sekretarka Edwarda Masena, nawet nie mrugnęła, układając

jego papiery w teczce.

– Nie musisz uciekać do klasztoru – odparła. – Na wyspie

Cassowary, gdzie jedziesz, żyją tylko kazuary. I praktycznie nikt więcej.

– Poza uczestnikami konferencji położników – mruknął

niezadowolony. – Na pewno będzie tam niejedna baba.

– Jeśli nie lubisz kobiet, to dlaczego zostałeś położnikiem?

– Bo lubię matki. I moich współpracowników. – Zerknął na nią

kątem oka. – Na przykład ciebie. I lubię noworodki niezależnie od płci.

To mi wystarczy.

– Ale umawiasz się z kobietami – zauważyła Angela, sięgnęła po jego

pendrive, po czym wsunęła go do teczki.

Kopia awaryjna. Zbędna, bo Edward Masen zawsze jest doskonale

przygotowany, a jego wykład zabezpieczony na cztery sposoby.

– No właśnie, tylko się umawiam. – Przegarnął włosy palcami.

Prawie zawsze chodził potargany i wymięty. Odbierał porody, prowadził

badania naukowe, uczył młodszych kolegów, jednym słowem prowadził

nieuporządkowany tryb życia.

Mimo to jest seksowny, pomyślała Angela. Nic dziwnego, że ma

problem z kobietami. Jest zwolennikiem porodów siłami natury, więc

sporo czasu upływa mu na czekaniu. Chodzi wtedy do szpitalnej siłowni. I

to widać. Ma ciało.... Hm, czy takie myśli przystoją sześćdziesięcioletniej

sekretarce?

Edward Masen to jeden z najlepszych położników w Australii, a

fakt, że go poproszono, by wygłosił kluczowy referat na

międzynarodowym sympozjum, po raz pierwszy zorganizowanym w

Australii, mówi sam za siebie.

Co innego kobiety. Przez te wszystkie lata, od kiedy Angela z nim

pracowała, spotykał się z siedmioma.

– Co się stało z Tanya? – zapytała.

Edward westchnął.

– Wykupiła bilet na Cassowary jako mój prezent bożonarodzeniowy. –

Wzruszył ramionami. – Ale wczoraj jakoś tak wyszło, że wieczorny spacer

skończył się przed witryną jubilera. Pokazała mi pierścionki, które się jej

podobają i napomknęła, że za dwa tygodnie będą święta. Pomyślałem, że

nie mogę jej oszukiwać.

– Uhm... I taka szczerość się jej nie spodobała?

- 2 -

– Spoliczkowała mnie.

– Oj! – Dopiero teraz dostrzegła bladoczerwony ślad na szczęce

szefa. – Chyba zabolało.

– Owszem – przyznał nieco zdziwiony. – Nie zasłużyłem na to, bo

już na samym początku się zastrzegłem, że na nic nie może liczyć.

– To nie takie proste. – Angela zajęła się uzupełnianiem materiałów w

teczce. – To instynkt. Człowiek przywiązuje się niepostrzeżenie.

Tanya, lekarz patolog, miała trzydzieści cztery lata, pracowała w

tym samym szpitalu i często zaglądała na ich oddział, by popatrzeć na

pacjentki Edwarda i dopiero co urodzone dzieciaczki. Angela domyślała się,

czym marzy ta skądinąd rzeczowa kobieta.

– Byłaby świetną matką – zauważyła z pewnym żalem, bo jej

dorosłe dzieci nie spieszyły się z wnuczętami. Nie miałaby nic przeciwko

temu, żeby jej szef...

– Z innym facetem w roli taty. – Z trzaskiem zapiął teczkę. – Nie ze

mną.

– Masz coś przeciwko rodzinie?

– Nie interesuje mnie rodzina ani kobiety, które jej pragną. I dlatego

po konferencji zostanę na Cassowary. Inni niech świętują Boże

Narodzenie, a ja będę leżał na plaży, czekając, aż Święty Mikołaj zrzuci

mi przygodowe lektury dla chłopców. Co nie znaczy, że nie życzę ci

wesołych świąt. – Podał jej pięknie opakowane pudełko. – Wesołych

Świąt, Angela.

****

– Chciałbym, żeby Mikołaj przyniósł mi tatę.

– Nie wiem, czy to jest wykonalne. – Bella siedziała na brzegu łóżka,

słuchając listy zamówień do Świętego Mikołaja ułożonej przez jej

dziesięcioletniego synka. Do tej pory nie było to kłopotliwe: auto

strażackie, kostium Spidermana, gry komputerowe.

Myślała, że upłynie jeszcze kilka lat, nim Dusty wejdzie w trudny

okres, ale on już teraz nie był w świątecznym nastroju. Leżał z ponurą

miną, starając się nie wyglądać jak obrażone dziecko.

– Przecież wiesz, że tata umarł, jak miałeś trzy lata – rzekła cicho. –

Nawet Święty Mikołaj tego nie zmieni.

– Wiem, ale mamy po nim tylko trzy zdjęcia, na dodatek zamazane.

A ja chcę mieć mnóstwo zdjęć, zdjęcia moich... przodków. I pamiątki. Na

przykład kij krykietowy, żebym mógł go pokazać Mike’owi, jak opowiada

o swoim tacie... cokolwiek.

Ach, to o to chodzi, pomyślała. Mike Scott to kolega Dusty’ego,

którego ojciec umarł rok wcześniej na raka, a mama Mike’a, anestezjolog,

przeprowadziła się do Londynu, żeby być bliżej swojej matki. Chłopcy

poznali się i zaprzyjaźnili w przyszpitalnej świetlicy: dwóch bystrych

dziesięciolatków, obaj osieroceni przez ojców.

Co ich różni? Mike ma dziesiątki pamiątek, Dusty trzy niewyraźne

- 3 -

fotografie. Trudno się temu dziwić. Rodzice Mike’a mieli ślub, a Bella jest

samotną matką. Poznała Nate’a na pierwszym roku studiów. Była wtedy

bardzo samotna i nie miała szczęścia, wybierając akurat tego chłopaka i

akurat taką metodę zapobiegania ciąży.

Teraz szło jej lepiej. Zdołała ukończyć uniwersytet medyczny oraz

wychować pogodnego, zdrowego i nie – wymagającego dziesięciolatka.

– Nic na to nie poradzę. – Wzruszyła ramionami. – Wiesz też, że

twój tata nie był gotowy na twoje przyjście i że umarł, jak byłeś mały.

– Miałem trzy lata – odparł Dusty wojowniczym tonem. – Muszą

być jakieś zdjęcia.

– Nie ma. – Nie miała serca wyjawić synowi całej prawdy, że jego

ojciec nawet go nie widział, że wyrzekł się ojcostwa. – Dusty, nie

robiliśmy zdjęć.

– Ale inni robili – upierał się. – Jak byłem mały.

– Twój dziadek był bardzo trudny. – Tym razem mogła być szczera.

Do pewnego stopnia. – Jak go poprosiłam, żeby pokazał nam zdjęcia

twojego taty, jak był mały, powiedział, że nie ma ochoty się nimi dzielić.

Tak można by podsumować tę koszmarną wizytę. Miała wtedy

dwadzieścia jeden lat. Zebrała się na odwagę i... poniosła klęskę. Łudziła

się, że Nate powiedział ojcu o Dustym, a jeśli nie, myślała, że starszy pan

ucieszy się z wnuka. Nic z tych rzeczy.

Nate umarł trzy miesiące wcześniej, więc skromne pieniądze, jakie

niechętnie dawał na dziecko, się skończyły. Wiedziała, że rodzina Nate’a

jest bardzo bogata, że te sumy nic dla nich nie znaczyły, ale dla niej były

wszystkim. Stojąc przed tym człowiekiem, patrzyła, jak czerwienieje ze

złości.

– Jak śmiesz tu przychodzić i kłamać mi w żywe oczy?! Mój syn z

taką jak ty nigdy by się nie zadał! Wynoś się! Nie dam ani centa!

Zabrało jej dwa lata, nim zdobyła się na odwagę, by do niego

napisać. Do listu dołączyła zdjęcie Dusty’ego, jak dwie krople wody

podobnego do ojca. Prosiła, by mimo że odmówił wsparcia finansowego,

potwierdził, że chłopiec miał ojca. W odpowiedzi otrzymała list od jego

prawnika, grożący jej procesem o zniesławienie.

Udowodniłaby to w minutę. Nate miał tego świadomość i dlatego,

aczkolwiek niechętnie, płacił alimenty. Potwierdziłoby to badanie DNA

ojca Nate’a albo jego brata. Ale po co? Po co udowadniać, kto jest ojcem,

skoro ona wie to na sto procent? Po co płacić prawnikom? Dusty powinien

o tym zapomnieć.

– Nic na to nie poradzimy. – Uśmiechnęła się blado. – Wiem, że to

trudne, ale musisz pogodzić się z faktem, że twój tata umarł, że dziadek

też nie żyje. I że niczego się nie dowiesz o rodzinie taty.

– Mówiłaś, że tata miał brata.

– Rzadko o nim wspominał. Chyba się nie lubili. – Czuła, że nie

była to kochająca się rodzina.

- 4 -

– To go odszukajmy.

– Synku, on nie będzie chciał z nami rozmawiać. Pewnie jest takim

samym gburem jak dziadek.

– Ale moglibyśmy go obejrzeć – drążył Dusty. – Taka przygoda...

Tylko byśmy na niego popatrzyli. Zrobiłbym mu zdjęcie z daleka. A jak

Mike by się pytał, mógłbym mu powiedzieć, że on jest tajnym agentem i

że musiałem się podczołgać, żeby go zobaczyć...

No tak, pomyślała, byłoby o czym opowiadać.

– Poszukam go w internecie – obiecała.

– Nic więcej pod choinkę nie chcę – oznajmił Dusty. – Chcę

zobaczyć brata mojego taty.

– A deskorolka?

– Nie chcę nawet nowej konsoli do gier – odparł wspaniałomyślnie.

– Zobaczenie wujka na pewno nie będzie dużo kosztowało.

Znalazła go w internecie bez większego trudu. Edward Masen.

Mieszka w Australii. Jest lekarzem, podobnie jak ona położnikiem, ale

mimo że ledwie pięć lat od niej starszy, zawodowo wyprzedza ją o

dwadzieścia lat. Jest sławny. Przypomniało się jej, jak pierwszy raz

zetknęła się z Nate’em. Poznała ich jej wspólna koleżanka.

– To Bella, moja przyjaciółka. Jest na pierwszym roku medycyny.

– Co, jeszcze jeden doktor Judym jak mój święty braciszek?! –

parsknął, ale gdy jej się przyjrzał, przeprosił ją i starał się być ujmujący.

Oczarował ją.

Więcej o jego bracie nie słyszała. Ale teraz brat się pojawił. Doktor

Judym? Chyba niezupełnie.

Miała przed sobą stronę informującą o konferencji mającej odbyć się

w grudniu na wyspie Cassowary u wybrzeży Australii. Główny mówca:

Edward Masen, jeden z najbardziej cenionych położników w

Australii, najmłodszy z tytułem profesora, autor trzech referatów,

trzydziestu artykułów w pismach fachowych.

Fotografia: ciemnowłosy, a Nate był blondynem, podobnego

wzrostu. I takie same niebieskie oczy. Uśmiecha się do kamery. Tak

samo...

Doskonale pamiętała ten uśmiech. Niebezpieczny.

To wystarczy, pomyślała. Jak Dusty go zobaczy, już nie będzie

konieczny aparat z teleobiektywem.

Wyłączyła komputer.

Nie, dla Dusty’ego zdjęcie w internecie to za mało. Jemu zależy na

prawdziwym kontakcie. Może jak Dusty trochę podrośnie, ona

skontaktuje się z tym człowiekiem.

Ponownie włączyła komputer. Ten uśmiech... Teraz nie robił na niej

najmniejszego wrażenia. Patrzyła obojętnie. Arogancja, kłamstwa,

oszustwo. „Do końca życia będę dbał o ciebie... ”. Sama o siebie zadbała.

Teraz nie da się zwieść żadnemu uśmiechowi. Jeden raz wystarczy.

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: