Brown Sandra - Witaj Mroku.PDF - Brown Sandra - seriale11

Prolog

Do koıca programu zostaþo tylko szeĻę minut. Dzieı jak co dzieı.

− W rejonach grzystych spodziewana jest mgþa. Dziħkujħ wszystkim

sþuchaczom za czas spħdzony wsplnie na 101,3 FM. Byþo mi z wami miþo,

jak kaŇdej nocy. To byþa audycja Klasyka piosenki miþosnej, a Ňegna siħ z

wami Paris Gibson. Na koniec chciaþam zaprezentowaę moje trzy ulubione

piosenki. Mam nadziejħ, Ňe bħdziecie ich sþuchaę wraz z tymi, ktrych

kochacie. Przytulcie ich mocno.

Paris wyþĢczyþa mikrofon. Piosenki bħdĢ leciaþy nieprzerwanie do pierwszej

piħędziesiĢt dziewiħę i pþ. Ostatnie pþ minuty byþo przeznaczone na jeszcze

jedno, ostatnie poŇegnanie, kiedy powie swoim sþuchaczom dobranoc.

Z gþoĻnikw sĢczyþa siħ melodia Yesterday. Paris przymknħþa oczy i

odchyliþa gþowħ do tyþu, usiþujĢc rozruszaę zdrħtwiaþy kark. W porwnaniu do

normalnej pracy przez osiem czy dziewiħę godzin czterogodzinny program

radiowy mgþ siħ wydawaę bþahostkĢ. A tymczasem byþa to ciħŇka harwa i

kiedy Paris po raz przedostatni naciskaþa guzik na konsolecie, byþa po prostu

fizycznie zmħczona. Pracowaþa w studiu w pojedynkħ, zapowiadajĢc i grajĢc

wybrane i zarejestrowane uprzednio piosenki. Telefony z proĻbami od sþuchaczy

zmuszaþy jĢ do bþyskawicznych zmian w programie i czujnoĻci, bo musiaþa

trzymaę siħ czasu. Te telefony rwnieŇ odbieraþa sama. Obsþugiwanie sprzħtu

staþo siħ jej drugĢ naturĢ, ale zawsze podchodziþa do tego z odpowiedzialnoĻciĢ i

skupieniem, nie poddajĢc siħ rutynie. Paris Gibson jako osoba tak bardzo

przykþadaþa siħ do pracy, by Paris Gibson jako glos na antenie wypadaþa

idealnie, bo za to wþaĻnie kochali jĢ sþuchacze.

DziĻ, nawet nie zdajĢc sobie z tego sprawy, pracowaþa wyjĢtkowo ciħŇko nad

tym, by idealnie synchronizowaę rozmowy i muzykħ. Po dwustu czterdziestu

minutach na antenie szyja i ramiona aŇ piekþy jĢ ze zmħczenia. Ten silny bl byþ

najlepszĢ miarĢ skutecznoĻci i efektu.

W poþowie standardu Beatlesw zaczħþo migaę czerwone Ļwiateþko linii

telefonicznej z miasta. Paris juŇ nie bardzo miaþa ochotħ na rozmowy, ale

obiecaþa sþuchaczom przyjmowaę telefony do punkt drugiej. Byþo juŇ za pŅno,

by przeþĢczaę rozmowħ na antenħ, niemniej wypadaþo odebraę. Nacisnħþa

migajĢcy przycisk.

− Mwi Paris.

− CzeĻę, Paris. Tu Valentino.

Znaþa to imiħ. Dzwoniþ do niej do czasu do czasu. Tak niezwykþy pseudonim

þatwo byþo zapamiħtaę. Jego gþos byþ rwnie niezwykþy, niby szept, ale bardzo

wyraŅnie artykuþowany. Tak jakby zmieniaþ go lub obniŇaþ specjalnie na uŇytek

tych rozmw. Paris odezwaþa siħ do mikrofonu, ktry normalnie sþuŇyþ do

nadawania, ale moŇna go byþo przeþĢczaę na funkcjħ telefonicznĢ, by rħce

pozostawaþy wolne.

− Jak siħ miewasz, Valentino?

− Kiepsko.

− Przykro mi to sþyszeę.

− Dopiero ci bħdzie przykro, zobaczysz.

Beatlesi oddali pole Annħ Murray, ktra zaczħþa Ļpiewaę Broken Hearted

Me. Paris w tym momencie spojrzaþa na monitor i automatycznie zarejestrowaþa,

Ňe leci ostatnia z trzech zaprogramowanych piosenek. Nie byþa pewna, czy siħ

nie przesþyszaþa.

− Nie rozumiem.

− Bħdzie ci przykro - powiedziaþ swym dramatycznym, charakterystycznym

szeptem. Kiedy dzwoniþ, zwykle byþ albo w depresji, albo w euforii. Rzadko

zachowywaþ siħ normalnie, czyli gdzieĻ poĻrodku. Byþ nieprzewidywalny i

wþaĻnie dlatego Paris uwaŇaþa go za intrygujĢcego rozmwcħ. Ale dziĻ jĢ

przeraziþ, bo po raz pierwszy usþyszaþa w jego gþosie wyraŅnĢ groŅbħ.

− Nadal nie wiem, co masz na myĻli.

− Zrobiþem wszystko wedþug twoich rad, Paris.

− Ja ci cokolwiek doradzaþam? Kiedy to byþo?

− Zawsze, kiedy dzwoniþem. Zawsze mwiþaĻ, moŇe nie konkretnie do mnie,

ale do wszystkich, ktrzy ciħ sþuchali, Ňe powinno siħ szanowaę tych, ktrych

siħ kocha.

− Zgadza siħ. MyĻlħ...

− A ja myĻlħ, Ňe szacunek prowadzi donikĢd, i od dzisiaj mam w nosie to, co ty

myĻlisz.

Nie byþa psychologiem ani specjalistkĢ z kĢcika porad, lecz jedynie znanĢ

postaciĢ medialnĢ. Ale choę nie miaþa na to papierw, swojĢ rolħ wieczornej

pocieszycielki-przyjaciþki traktowaþa jak najbardziej powaŇnie. Kiedy jakiĻ

sþuchacz nie miaþ z kim pogadaę, okazywaþa siħ anonimowym powiernikiem.

Ludzie znali jĢ tylko jako gþos z radia, a mimo to jej wierzyli. Wysþuchiwaþa

zwierzeı, udzielaþa dobrych rad, wsplnie z nimi rozwaŇaþa ich problemy.

Sþuchacze dzielili siħ z niĢ radoĻciami i smutkami, nierzadko obnaŇali duszħ.

Rozmowy, ktre wydawaþy siħ szczeglnie ciekawe, przeþĢczaþa na foniħ.

Wywoþywaþy odzew innych, wyrazy wspþczucia, zrozumienia, a czasem

zaŇarte spory.

Bywaþo, Ňe jakiĻ sþuchacz chciaþ siħ po prostu wyþadowaę. Wwczas sþuŇyþa

jako zderzak. Wysþuchiwaþa narzekaı ludzi, ktrzy byli wĻciekli na caþy Ļwiat.

Z rzadka ktoĻ kierowaþ agresjħ bezpoĻrednio pod jej adresem, ale dzisiejszy

telefon z pewnoĻciĢ naleŇaþ do takich wþaĻnie przypadkw. To byþo

niepokojĢce. JeĻli nawet Valentino znalazþ siħ na skraju zaþamania nerwowego,

nie byþa w stanie go uleczyę. Jedyne, co mogþa zrobię, to wysþuchaę go z

bezpiecznej odlegþoĻci i delikatnie zasugerowaę, by poszukaþ pomocy u

specjalisty.

− Porozmawiajmy, Valentino. O co ci dokþadnie chodzi?

− Szanujħ kobiety. Kiedy spotykam siħ z dziewczynĢ, stawiam jĢ na piedestale

i traktujħ jak ksiħŇniczkħ. Ale to im nie wystarcza. Wszystkie dziewczyny sĢ

niewierne. KaŇda jak dotĢd robiþa mnie w konia. A kiedy mnie zostawiaþy,

dzwoniþem do ciebie, a ty mnie zapewniaþaĻ, Ňe to nie moja wina.

− Posþuchaj, Valentino, ja...

− WmawiaþaĻ mi, Ňe nie zrobiþem niczego zþego, Ňe to nie przeze mnie

odchodzĢ. I wiesz co, Paris? MiaþaĻ ĻwiħtĢ racjħ. Nie jestem niczemu winien.

To twoja wina. Tym razem na pewno.

Paris spojrzaþa przez ramiħ w stronħ dŅwiħkoszczelnych drzwi studia. Byþy

zamkniħte. Widoczny za nimi korytarz z szeregiem okien jeszcze nigdy nie

wydawaþ jej siħ tak mroczny, choę w porze jej nocnej audycji zawsze byþo

ciemno w budynku. Marzyþa, by na horyzoncie pojawiþ siħ Stan, a niechby tylko

Marvin. Chciaþa, Ňeby ktoĻ jeszcze wraz z niĢ posþuchaþ rozmowy i pomgþ

zrozumieę jej ukryty sens.

Przez sekundħ miaþa ochotħ siħ rozþĢczyę. Nikt nie wiedziaþ, gdzie mieszka

ani jak wyglĢda, anonimowoĻę miaþa zagwarantowanĢ w kontrakcie. Nie

udzielaþa wywiadw, nie pozwalaþa siħ fotografowaę prywatnie, nie miaþa

obowiĢzku pokazywaę siħ na reklamowych zdjħciach, w reklamwkach

telewizyjnych czy na billboardach. Paris Gibson to byþo jedynie nazwisko i gþos,

nigdy twarz. PoŇaþowaþa jednak tego faceta. Sumienie nie pozwoliþo jej nacisnĢę

guzika. JeĻli przypadkowo wziĢþ sobie zbytnio do serca to, co powiedziaþa w

audycji, i z tego powodu coĻ mu nie wyszþo, miaþ prawo siħ zþoĻcię. Gdyby byþ

normalny, zrwnowaŇony i jej sþowa nie przypadþyby mu do gustu, po prostu by

je zlekcewaŇyþ. Tymczasem Valentino absorbowaþ jĢ swymi osobistymi

sprawami w stopniu duŇo wiħkszym, niŇ mogþa czy chciaþa siħ zgodzię.

- Na czym ma polegaę moja wina, Valentino?

Brown Sandra - Witaj Mroku.PDF

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: