Garwood Julie - Szmaragd.PDF - Garwood Julie - seriale11

Markiz Cainewood to człowiek, któremu przyświeca

w życiu jeden cel - zemsflŁza śmierć brata.

Nie chowaj tej książki przed żoną! I tak kupi sobie

Lecz kiedy na jego drodze staje Jadę, piękna dziewczyna

o płomiennych włosach i oczach skrzących się

niczym szmaragdy, markiz zapomina rfa chwilę o własnym

celu i postanawia jej pomóc.

Nie przewiduje jednego - Jadę potrafi doprowadzić

człowieka do szału.

Julie Garwood zdobyła sobie uznanie czytelników

już w 1985 roku, kiedy opublikowano jej

pierwszą książkę.

Od tego czasu każda z jej powieści trafiała na

amerykańskie listy bestsellerów.

Łączny nakład książek Julie Garwood przekroczył

w samych tylko Stanach Zjednoczonych

13 milionów egzemplarzy.

Ł*3|?*9

Nakładem Wydawnictwa Da Capo ukażą się wszystkie

powieści Julie Garwood.

JULIE GARWOOD

a oio

HOR)

Tytuł oryginału

GUARDIAN ANGEL

Redaktor

Krystyna Borowiecka

Ilustracja na okładce

Robert Pawlicki

Opracowanie okładki

Sławomir Skryśkiewicz

Londyn, rok 1815

Skład i łamanie

Łowca zaczaił się i cierpliwie czekał na ofiarę.

Markiz Cainewood wymyślił zaiste szatański podstęp.

Niechlubnej sławy Poganin z Shallow's Wharf na pewno już

słyszał o roli, w którą markiz się wcielił, więc bez wątpienia

poczuje się zmuszony do wyjścia z kryjówki, gdyż duma

- napęczniała od wszystkich straszliwych opowieści, jakie

o nim snuto - nie pozwoli, by kto inny przypisywał sobie jego

haniebne wyczyny. Będzie pragnął zemsty. A gdy Poganin się

ujawni, Caine zetrze go na proch.

I wtedy legenda umrze.

Markiz był zdecydowany doprowadzić polowanie do końca,

bo gdy pająk raz zacznie tkać sieć, nie może już się z niej

wyplątać.

Od marynarzy nie uzyskał żadnych wiadomości. Obietnica

hojnych nagród nie poskutkowała i żaden nie okazał się

Judaszem; zadziwiało to markiza, gdyż za złoto, które ofiaro

wywał, każdy zwykły człowiek bez wahania sprzedałby własną

matkę. Jednak tym razem Caine się przeliczył. Marynarze

odmawiali przyjęcia nagrody, powołując się na obowiązek

lojalności wobec legendy. Caine był cyniczny z natury,

a gorzkie doświadczenia przeszłości nauczyły go, że idealizm

MILANÓWEK

For the Polish translation

For the Polish edition

Wydanie I

ISBN 83-7157-353-7

Printed in Germany

by ELSNERDRUCK-Berlin

JUUE GARWOOD

SZMARAGD

nie istnieje. Domyślał się więc, że prawdziwym powodem

odmowy jest strach. Strach i zabobon.

Pirata chroniła dyskrecja tak gęsta, jak tajemnica konfes

jonału. Nikt nigdy nie widział go na własne oczy, chociaż jego

okręt, „Szmaragd", widywano często; ślizgał się po wodzie

jak kamyk rzucony ręką Boga, a przynajmniej tak utrzymywali

ci, którzy chełpili się, że go dojrzeli. Widok tego czarnego

okrętu niezrównanej piękności budził przerażenie w utytuło

wanych dżentelmenach z towarzystwa dysponujących wy

pchanymi sakiewkami, złośliwą uciechę w nikczemnikach,

i pokorne, dziękczynne modlitwy poszkodowanych przez los.

Poganin był znany z tego, że dzielił się łupem z biednymi.

Mimo że okręt Poganina spotykano dość często, nikt nigdy

nie widział na jego pokładzie ani jednego marynarza. Ten fakt

powodował jeszcze dziwniejsze domysły, zwiększał podziw

dla widmowego pirata, a także nabożny lęk.

A pirat nie zadowalał się łupiestwem na morzu. Wyraźnie

lubił urozmaicenia. Jego rajdy na ląd wzbudzały tak samo

wielkie - a może nawet większe - przerażenie niż wieści

o łupach zdobytych na wodzie. Cechą wyróżniającą Poganina

było to, że rabował wyłącznie w domach ludzi należących do

towarzystwa. 1 nie życzył sobie, by jego nocne wyczyny szły

na konto kogoś innego. Chcąc tego uniknąć, zawsze zostawiał

wizytówkę: białą różę na długiej łodydze. Ofiara, budząc się

rano, znajdowała kwiat na poduszce. Sam widok białej róży

wystarczał, by dorosły mężczyzna mdlał ze strachu.

Oczywiście biedacy bałwochwalczo czcili pirata. Był dla

nich prawdziwie romantycznym, arystokratycznym bohaterem.

Kościół adorował go równie wylewnie, ponieważ pirat pod

kładał w kruchtach kuferki pełne złota i drogich kamieni, a na

ich wiekach zawsze leżała biała róża, by proboszcze wiedzieli,

za czyją duszę mają się modlić. Biskup, przyparty do muru,

musiał potępiać pirata. Jednak, skoro nie mógł traktować go

jak świętego, bo naraziłby się na gniew najbardziej wpływo-

wych ludzi z towarzystwa, nazywał go łotrzykiem. Ale wszyscy

widzieli, że zawsze wypowiada przydomek „Poganin" z uśmie

chem i przymrużeniem oka.

Departament Wojny nie miał takich zastrzeżeń i wyznaczył

nagrodę za głowę pirata. Caine podwoił tę sumę. Miał osobiste

powody, by złapać bandytę, i wierzył, że ostateczne roz

wiązanie usprawiedliwi jego niezbyt chwalebne metody.

Rozgrywka będzie się toczyła według zasady „oko za oko".

Caine wiedział, że musi zabić pirata.

Jak na ironię, obaj przeciwnicy byli sobie równi. Zwykli

ludzie bali się także markiza, bo jego dawniejsza praca dla

rządu zyskała mu ponurą sławę. Gdyby okoliczności były

inne, gdyby Poganin nie ośmielił się wywołać gniewu Caine'a,

markiz wcale by się nim nie zajmował. Jednak Poganin

popełnił śmiertelny grzech i markiz musiał go zniszczyć.

Co noc Caine przychodził do tawerny zwanej,,Nie przejmuj

się" - znajdowała się w sercu londyńskich slumsów i ob

sługiwano tu głównie największych zabijaków wśród dokerów.

Caine zawsze zajmował narożny stolik, gdzie kamienne ściany

chroniły go przed podstępnym atakiem. Zasiadał tu i cierpliwie

czekał na Poganina.

Markiz nie miał sobie równych w umiejętności dosto

sowywania się do ludzi najrozmaitszych kręgów społecznych.

Nauczył się tego w latach swojej mrocznej przeszłości.

W tej dzielnicy Londynu tytuł nie był nic wart. Markiz

mógł tu przeżyć wyłącznie dzięki sile, którą emanowało

jego ciało, dzięki umiejętności zadawania bólu we własnej

obronie i obojętności, z jaką przyjmował gwałt i okrucieństwo

otoczenia.

Zadomowienie się w tawernie nie zajęło mu nawet całej

nocy. Był wielkim mężczyzną, o szerokich ramionach i mus

kularnych kończynach. Już sama potężna sylwetka onieśmielała

każdego, kto chciałby go wyzwać. Miał ciemne włosy, śniadą

cerę, oczy koloru pochmurnego, szarego nieba. Był taki czas.

JUUE GARWOOD

SZMARAGD

kiedy iskierki migocące w tych oczach wywoływały rumieniec

na twarzach dam. Jednak teraz damy cofały się na widok

chłodu i obojętnego wyrazu tych samych oczu. Szeptały sobie,

że nienawiść zamieniła serce markiza Cainewooda w głaz.

Przyznawał im rację.

Kiedy postanowił odegrać rolę Poganina, nie było mu

trudno go udawać. Wszyscy plotkarze zgadzali się, co do tego,

że Poganin jest utytułowanym dżentelmenem, a zajął się

piractwem, by zyskać środki na zbytkowne życie. Caine

wykorzystał tę plotkę do swoich celów. Gdy po raz pierwszy

pojawił się w tawernie, nosił kosztowne ubranie, a w klapę

surduta wpiął białą różę. Był to bezczelny, chełpliwy drobiazg,

który od razu zauważono.

Na wstępie pociął ostrym nożem kilku mężczyzn, by zapewnić

sobie miejsce wśród bywalców tawerny. To prawda, że ubierał się

jak dżentelmen, ale walczył nieuczciwie i bez godności. W ciągu

kilku minut zdołał wzbudzić uwielbienie i szacunek, a także

strach. Jego herkulesowa postać i siła zapewniły mu również

przychylność gości lokalu. Jeden z najodważniejszych ośmielił

się wyjąkać pytanie, czy to, co się o nim mówi, to prawda, czy

rzeczywiście jest Poganinem? Caine nie odpowiedział, tylko

roześmiał się i ludzie uznali, że pytanie mu się spodobało. A gdy

rzucił uwagę na temat bystrości umysłu pytającego, wszyscy

wyciągnęli oczekiwany wniosek. Pod koniec tygodnia wieść

o nocnych wizytach Poganina w tawernie rozniosła się jak

wiadomość o tym, że gdzieś serwują za darmo dżin.

sprawą - sprzedawał po niebotycznych cenach wielkie ilości

rozwodnionego piwa.

Właściciel tawerny stracił włosy dawno temu, lecz jego

ognistorude brwi wyrównywały ten ubytek z nawiązką. Były

grube, kręcone i pięły się na piegowate czoło jak uparte pędy

dzikiego wina. Teraz Mnich pocierał nerwowo brew, bo

prawdziwie martwił się o markiza. Była już prawie trzecia nad

ranem, godzinę temu powinien był zamknąć tawernę. Nad

kuflami kiwało się jeszcze dwóch gości. Gdy wreszcie

pożegnali się sennie i wyszli, Mnich zwrócił się do Caine'a:

- Przychodząc tu co wieczór okazujesz więcej cierpliwości

niż pchła wobec parszywego kundla. Modlę się, byś się nie

zniechęcił. - Przerwał, nalał markizowi szklaneczkę koniaku

i sam pociągnął uczciwy łyk prosto z butelki. - On będzie

ostrożny. Tak jak ja to widzę, wyśle kilku ludzi, żeby się na

ciebie zaczaili. Dlatego ciągle cię ostrzegam, żebyś chronił

plecy, gdy stąd wychodzisz. - Wypił następny łyk i ciągnął:

- Poganin jest bardzo czuły na punkcie swojej reputacji. Przez

twój podstęp chyba musiał już osiwieć. Niedługo się pokaże.

Mógłbym się założyć, że już jutro.

Caine skinął głową. Mnich, z oczami błyszczącymi nadzieją,

zawsze kończył swoją wypowiedź przepowiednią, że jutro

ofiara się pojawi.

- Caine, rzucisz się wtedy na niego jak jastrząb na gołębia.

Markiz wypił koniak, pierwszy tej nocy, potem przesunął

krzesło tak, żeby oprzeć ramiona o ścianę.

- Dostanę go!

Powiedział to z taką zawziętością, że Mnicha przeszył

dreszcz. Miał już szybko przytaknąć, gdy nagle drzwi wej

ściowe gwałtownie się otworzyły. Mnich odwrócił się na

krześle, by zawołać, że tawerna jest już zamknięta na noc, ale

poraził go widok, który objawił się jego oczom. Siedział więc

i tylko się wpatrywał w cudowną wizję. Gdy w końcu

odzyskał głos, szepnął".

Mnich, łysy Irlandczyk, który wygrał tawernę w nieuczciwej

partyjce kart, po zamknięciu lokalu siadywał obok Caine'a.

Tylko on wiedział o podstępie. Całym sercem popierał ten

plan, ponieważ słyszał o niegodziwościach, jakich Poganin

dopuścił się wobec rodziny markiza. A poza tym od chwili,

gdy markiz zaczął wprowadzać swój zamysł w czyn, interesy

Mnicha kwitły. Wszyscy chcieli zobaczyć Poganina, więc

Mnich - dla którego zarobek był w życiu najważniejszą

JUUE GARWOOD

SZMARAGD

- Przenajświętsza Panienko, czyżby anioł do nas zstąpił?

Caine ze swojego miejsca pod ścianą patrzył prosto na

drzwi i widział wszystko dobrze. Nie poruszył się ani w żaden

sposób nie zareagował, ale był tak samo zdumiony jak Mnich.

Serce zaczęło mu walić i z trudem łapał oddech.

Kobieta stojąca w drzwiach naprawdę wyglądała jak anioł.

Caine nawet nie mrugał z obawy, że jeśli na moment

przymknie powieki, zjawa zniknie.

Była nieprawdopodobnie piękna. Jej oczy od razu go

zauroczyły. Miały cudowny odcień zieleni. Jak zieleń mojej

doliny, pomyślał, skąpanej w blasku księżyca.

Patrzyła na niego.

Długie minuty przypatrywali się sobie nawzajem. Potem

ruszyła w jego stronę; kaptur peleryny opadł jej na ramiona

i Caine znów wstrzymał oddech. Poczuł bolesny skurcz

w piersi. Oczy zamgliły mu się na widok gęstwiny kasz

tanowych włosów. W świetle świec jarzyły się jak płomienie

ogniska.

Gdy podeszła do stołu, Caine zauważył, że jej ubranie jest

w opłakanym stanie. Było kosztowne, ale drogi materiał

z jednej strony został przedarty. Wyglądało to tak, jakby ktoś

go przeciął nożem. Obrębek zielonej atłasowej podszewki

zwisał w strzępach. Caine, coraz bardziej zaciekawiony,

popatrzył znów na jej twarz i zobaczył zadraśnięcia na

prawym policzku, drobną rankę pod pełną dolną wargą i plamę

błota na czole.

Nawet jeśli jest aniołem, najwyraźniej niedawno musiała

spędzić jakiś czas w czyśćcu, pomyślał. Jednak, chociaż

wyglądała tak, jakby właśnie przegrała walkę z Szatanem,

była naprawdę bardzo pociągająca, zbyt pociągająca, a to

mogło pozbawić go przytomności umysłu. Z rosnącym napię

ciem czekał, aż przemówi.

Zatrzymała się przy stole. Jej spojrzenie spoczęło na róży

wpiętej w klapę surduta markiza.

Dziewczyna niewątpliwie była przestraszona. Jej ręce drżały.

Przyciskała do piersi mały biały woreczek. Caine zauważył

kilka starych blizn na jej palcach.

Zastanawiał się, jak postąpić, bo nie chciał, by się go bała.

Na tę myśl jeszcze mocniej zmarszczył czoło.

- Jest pani sama? - spytał tonem rześkim jak rodzący się

wiatr.

- Tak.

- O tej porze, tu, w tej dzielnicy?

- Tak - odparła. - Czy pan jest Poganinem? - Głos miała

zachrypnięty, cichy.

- Proszę na mnie patrzeć, gdy zadaje mi pani pytanie.

Nie podporządkowała się nakazowi i uparcie wbijała wzrok

w różę.

- Błagam, niech mi pan odpowie. Czy pan jest Poganinem?

Muszę z nim porozmawiać. To bardzo ważne.

- Tak, nazywają mnie Poganinem - powiedział Caine.

Kobieta skinęła głową.

- Słyszałam, że za odpowiednią zapłatę podejmuje się pan

każdego zadania. Czy to prawda?

- Tak - przyznał Caine. - Czego pani ode mnie chce?

W odpowiedzi rzuciła woreczek na środek stołu. Sznurek

się rozwiązał i na blat wypadło kilka srebrnych monet. Mnich

przeciągle gwizdnął.

- Tu jest trzydzieści sztuk - powiedziała, nadal nie pod

nosząc wzroku.

Caine, słysząc to stwierdzenie, uniósł brew.

- Trzydzieści sztuk srebra?

Skinęła nieśmiało głową.

- Nie wystarczy? To wszystko, co mam.

- Kogo pani chce mi wydać?

W jej oczach odmalował się niepokój.

- Och, nie, pan mnie źle zrozumiał. Nie zamierzam nikogo

panu wydawać. Nie jestem zdrajczynią, sir.

Garwood Julie - Szmaragd.PDF

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: