Andersen Hans Chrystian - Pięć ziarnek grochu.pdf

(56 KB) Pobierz
4197839 UNPDF
Hans Christian Andersen
Pięć ziarnek grochu
Było sobie pięć ziarnek grochu w jednym strączku;
wszystkie były zielone i strączek był zielony, myślały więc, że
cały świat jest zielony; to całkiem zrozumiałe. Strączek rósł i
ziarnka groszku rosły, mimo że coraz ciaśniej było im w ich
mieszkaniu, jakoś sobie radziły i siedziały rzędem, jedno
przy drugim. Słońce świeciło i ogrzewało strączek, deszcz go
spłukiwał, było ciepło i dobrze, jasno w dzień i ciemno w
nocy, tak jak powinno być; ziarnka groszku stawały się coraz
większe i coraz więcej myślały, bo czymś trzeba się przecież
zająć.
- Czyż zawsze mamy tu tkwić? - pytały - stwardniejemy
od tego długiego siedzenia. Wydaje nam się, że tam na
dworze coś się dzieje; mamy jakieś przeczucia!
Upłynęły tygodnie. Ziarnka grochu zrobiły się żółte i
strączek także pożółkł.
- Cały świat żółknie - mówiły. I miały słuszność.
Nagle poczuły silny wstrząs; zerwano strączek, dostał się
w ludzkie ręce, wraz z wieloma pełnymi strąkami znalazł się
w kieszeni kurtki.
- Teraz już nam wkrótce otworzą - powiedziały i czekały
na tę chwilę.
- Chciałbym teraz wiedzieć, który z nas zajdzie najdalej -
powiedział najmniejszy groszek. - Zaraz się to okaże.
- Niech się stanie, co się ma stać - oświadczył
największy. Trach! strączek pękł i wszystkie pięć groszków
potoczyło się w jasnym blasku słońca: leżały w dziecięcej
dłoni, pewien chłopczyk trzymał je i mówił, że byłyby to
doskonałe naboje do jego procy; zaraz potem jeden z
groszków dostał się do procy i został wystrzelony.
- Teraz lecę w daleki świat! Niech mnie schwyta, kto
potrafi! - krzyknął groszek i poleciał.
- A ja lecę prosto do słońca - powiedziało drugie ziarnko
groszku słońce to wspaniały strąk, w sam raz odpowiedni dla
mnie. I poleciało.
- Gdziekolwiek się dostaniemy, będziemy sobie spały -
powiedziały następne dwa ziarnka - ale mimo to potoczmy
się trochę. - I rzeczywiście potoczyły się naprzód, po
podłodze, wkrótce włożono je jednak do procy. - My
zajdziemy najdalej! - krzyknęły.
- Niech się stanie, co się ma stać - powiedziało ostatnie
ziarnko i wystrzeliło w powietrze, poleciało na starą deskę
pod okno na poddaszu, wpadło do szpary wypchanej mchem
i miękką ziemią, mech otulił je; leżało tam zapomniane, ale
Bóg o nim nie zapomniał.
- Niech się stanie, co ma się stać - powiedziało.
W maleńkim pokoiku na tym poddaszu mieszkała biedna
kobieta, która ciężko pracowała, chodziła po domach i
czyściła piece, rąbała drzewo - miała dużo sił i chęci do
pracy, ale mimo to była wciąż w biedzie.
W domu, w małej izdebce na poddaszu, zostawiała swą
jedyną niedorosłą córeczkę, delikatną i wątłą; dziewczynka
przez cały rok leżała w łóżku i zdawało się, że nie może ani
żyć, ani umrzeć.
- Pójdzie do swojej siostrzyczki - mówiła kobieta. -
Miałam dwoje dzieci, było mi ciężko pracować na dwoje, ale
Bóg podzielił się ze mną i jedno zabrał do siebie, teraz
chciałabym bardzo zatrzymać sobie drugie; ale Bóg nie chce,
aby dzieci były rozłączone, więc ta także odchodzi do
siostrzyczki.
Ale chora dziewczynka nie odeszła. Leżała cierpliwie i
spokojnie przez cały dzień, gdy matka wychodziła, aby coś
zarobić.
Była wiosna i kiedy matka wczesnym rankiem szła do
pracy, a słońce tak pięknie świeciło przez okno i promienie
padały na podłogę pokoiku, chora dziewczynka wpatrywała
się w najniższą szybę.
- Co to jest, to zielone, co wygląda zza szyby i porusza
się na wietrze?
Matka podeszła do okna i uchyliła je.
- Ach - powiedziała - to mały groszek, który wypuścił
zielone listki! W jaki sposób mogło się to ziarnko dostać do
szpary? Masz teraz mały ogródek, na który możesz sobie
patrzeć.
Przesunięto łóżko chorej bliżej okna, aby dziewczynka
mogła patrzeć na kiełkujący groch, a matka poszła do
roboty.
- Mamo, wydaje mi się, że wyzdrowieję - powiedziała
dziewczynka wieczorem. - Słońce grzało mnie dzisiaj tak
mocno. Groszek przyjął się tak dobrze i ja na pewno także
wyzdrowieję, wstanę i wyjdę na słońce.
- Daj Boże! - powiedziała matka, chociaż nie wierzyła,
aby to się mogło stać; kijkiem podparła kiełkujący groch,
który obudził tyle radosnych myśli w dziewczynce; nie
chciała, aby go wiatr połamał. Koniec nitki przywiązała do
parapetu okna i do górnej części ramy, aby pędy groszku
miały się na czym oprzeć i piąć, strzelając w górę; widać
było, jak groszek rozwija się z każdym dniem.
- Doprawdy, ma pączki! - powiedziała pewnego ranka
kobieta i zaświtała jej nadzieja, że mała, chora dziewczynka
wyzdrowieje; uprzytomniła sobie, że w ostatnich czasach
mała ożywiła się, więcej mówiła, a w ciągu ostatnich dni
sama siadała na łóżku i błyszczącymi oczami patrzała na
maleńki ogródek, który składał się z jedynego ziarnka
grochu. W tydzień później chora dziewczynka po raz
pierwszy wstała na godzinę z łóżka. Uszczęśliwiona siedziała
w promieniach ciepłego słońca; okno było otwarte, a przed
oknem rósł w pełnym rozkwicie czerwono-biały kwiatek
groszku. Dziewczynka pochyliła główkę i pocałowała
ostrożnie delikatne płatki. Dzień ten był prawdziwym
świętem.
- Pan Bóg sam posadził to ziarnko i pozwolił rozkwitnąć
roślince, aby dodać nadziei tobie, moje drogie dziecko, i
mnie - powiedziała uszczęśliwiona matka i uśmiechnęła się
do kwiatka jak do dobrego anioła zesłanego przez Boga.
A co się stało z innymi ziarnkami?
To, które poleciało w daleki świat, wołając: "Niech mnie
schwyta, kto potrafi", wpadło do rynny na dachu i dostało się
do gołębnika, leżało tam jak Jonasz w brzuchu wieloryba.
Dwa leniwe ziarnka zostały pożarte przez gołębia.
Przynajmniej na coś się przydały.
Ale czwarte ziarnko, to, które chciało się dostać do
słońca, wpadło do rynsztoka, leżało tam dnie i tygodnie w
stojącej wodzie i pęczniało.
- Utyłem porządnie - powiedział groszek. - Pękam! Dalej
nie może zajść i nie zaszło dalej chyba żadne ziarnko grochu.
Jestem najniezwyklejsze ze wszystkich pięciu ziarnek w
strączku.
A rynsztok podzielił to zdanie.
Przy oknie w pokoiku na poddaszu stała dziewczynka z
błyszczącymi oczami, zdrowymi, rumianymi policzkami,
patrzyła na kwiatek grochu i dziękowała za niego Panu Bogu.
- A ja jednak upieram się przy moim ziarnku - powiedział
rynsztok.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin