Adam Synowiec - Powrót z przesiadką.pdf - ● Sś - Nalka31

Adam Synowiec

POWRÓT Z PRZESIADKĄ

JAJO

- To, co FBI mówi o McCormacku, gówno nas obchodzi! Jesteśmy niezależnym

pismem i będziemy prezentować tylko nasze poglądy. Jeśli ci się to nie podoba, Wharton,

poczytaj sobie „Looka”! - Mężczyzna przy biurku ze złością w oczach rzucił słuchawkę na

widełki i wrócił do przeglądania dzisiejszego wydania „World Herald News”. Pod dużym

artykułem o planach senatora McCormacka, opatrzonym jego zdjęciem, zauważył

obwiedzione ramką doniesienia agencyjne o klęskach żywiołowych w różnych częściach

świata. Trzęsienie ziemi w Japonii, Chinach, Grecji i Australii, nowe wybuchy wulkanów na

Islandii i w Stanach Zjednoczonych, tajfun na Hawajach, powódź we Francji i Indiach.

Uśmiechnął się pod nosem i przewrócił stronę.

W uchylonych drzwiach ukazała się głowa Pearce’a, szefa działu reporterskiego. W

zębach trzymał nieodłączną fajkę i oczywiście nie raczył jej wyjąć.

- Hej człowieku, naczelny nas wzywa! Skończ czytać i chodź. - Mężczyzna przy

biurku popatrzył na niego przeciągle i nie ruszył się z miejsca. Z korytarza dochodził

wściekły stukot maszyn do pisania i dzwonki teleksów.

- Stary, przecież mówię do ciebie! Nie słyszysz, do cholery...

- Nie rozumiem, co mówisz. Wyciągnij ten komin z gęby i powtórz raz jeszcze.

Pearce pokręcił głową z dezaprobatą i na moment odjął fajkę od zębów.

- Dobra, już dobra, odchrzań się wreszcie od mojego palenia. Tydzień temu rzuciłeś

papierosy i teraz podejść do ciebie nie można. Chodź już, bo Wallace będzie się pieklił...

Redaktor naczelny „World Herald News” ku zaskoczeniu obu dziennikarzy powitał

ich z promiennym uśmiechem na ustach. Wytoczył się nawet zza wielkiego biurka i wbrew

regule zaprosił do zajęcia miejsc, w fotelach pod oknem.

- Robinsky, narobiłeś strasznego zamieszania tym swoim tekstem o McCormacku.

Wharton powiedział, że urwie ci... no wiesz co?!

- Wiem, do mnie również dzwonił.

- Miałem też sygnały z Pentagonu, Biura Federalnego i Kongresu. Wyzywają cię od

zawszonych komunistów, zidiociałych pismaków, wrogów ustroju i tak dalej - Wallace

zacierał ręce z radości i grymas zadowolenia nie schodził mu z twarzy.

- Dla gazety to dobrze, ale ty możesz się z tego tym razem nie wywinąć. Ujają cię i

stracimy zdolnego dziennikarza...

- Nic mi nie zrobią. Spokojna głowa! Dwa miesiące temu, jak rozpracowałem

Brighton Industrial Company, wrzeszczeli tak samo. - Robinsky ze spokojem na twarzy wyjął

zapałkę z pudełka Pearce’a i włożył ją do ust. - Zresztą chłopakom z działu reporterskiego też

się powinno oberwać. Pod apel McCormacka, wzywający do zaprzestania doświadczalnych

wybuchów jądrowych pod ziemią, wodą i w atmosferze, wrzucili informacje o klęskach

żywiołowych na świecie. To tamtych rozwścieczyło do reszty.

- Dobra. Damy temu na razie spokój. Mam dla ciebie następną sprawę. Nasz człowiek

z zachodniego wybrzeża doniósł o tym wczoraj. W Seattle jakiś domorosły astronom wykrył

dziwną rzecz na niebie. Podobno coś wielkiego zbliża się z Kosmosu. Próbował informację

puścić do gazet lokalnych, ale ktoś go umiejętnie zablokował... Do kroćset! Mógłbyś wyjąć tę

zapałkę z ust, jak do ciebie mówię! - Robinsky od dłuższego czasu maltretował drewienko z

siarkowym łebkiem, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Pearce wyszczerzył triumfalnie

zęby i mrugnął porozumiewawczo do kolegi.

- Zapal sobie, jak musisz, a nie gryź mi tego świństwa...

- On nie pali od siedmiu dni! - złośliwie napomknął Pearce, ale zaraz umilkł, kopnięty

pod stołem w kostkę.

- To niech sobie chrupie fistaszki! Wracam do sprawy. Pojedziesz i zbadasz wszystko

na miejscu. To może być plotka, ale kto wie?! Jeśli ktoś kładzie łapę na takiej „ogórkowej”

informacji... Dobra, ludzie lubią sensacje, zawsze coś ci z tego wyjdzie!

- A ja? - Pearce miał głupią minę, bo nie wiedział, po co go wezwano.

- Ty i twoje chłopaki postaracie się dowiedzieć jak najwięcej tu na miejscu.

Uruchomicie naszych informatorów w biurze prasowym Białego Domu, obstawicie wojsko i

naukowców. A teraz do roboty!

Dom Iry Blumfelda znajdował się poza miastem, wysoko w górach, Robinsky w

godzinę dojechał na miejsce wynajętym fordem. Zaparkował pod ogrodzeniem, trzasnął

drzwiami i narzucając kurtkę nacisnął guzik domofonu. Dwa wielkie brytany hałasowały

przeraźliwie tuż za furtką.

- Kto tam?! - usłyszał w głośniku. - Nie chcę z nikim rozmawiać! To, że

podsłuchujecie moje rozmowy telefoniczne i nie pozwalacie mi ruszać się z miasta, nie zmusi

mnie do przyjęcia waszych warunków. Jeszcze raz powtarzam, że wszystkie zdjęcia są

prawdziwe...

- Nazywam się Robinsky. Dzwoniłem do pana.

- Przepraszam. Myślałem, że to znowu oni. Zaraz zabiorę psy. - Gdzieś z tyłu domu

rozległ się skrzyp otwieranych drzwi i jakiś stary głos zawołał: „Dick, Kuttner, do nogi!” Psy

uspokoiły się i pobiegły wolno do pana.

- Może pan wejść - zabrzmiało z domofonu. - Furtka otwarta.

Blumfeld był wysokim mężczyzną o wyglądzie niemieckiego arystokraty. Oprócz

nazwiska nic nie wskazywało na jego żydowskie pochodzenie. Jego laska rytmicznie

postukiwała o drewnianą podłogę, gdy prowadził Robinskiego do swojego gabinetu.

Podpierała sztywną, chorą nogę.

- To dziwne, że przepuścili pana do mnie. Policja blokuje mój dom od tygodnia.

Pozwalają mi wyjeżdżać tylko po prowiant. Niech pan pokaże jakąś legitymację. Naprawdę

jest pan dziennikarzem?!

- „World Herald News”. Wschodnie wybrzeże - Robinsky rzucił kartę identyfikacyjną

na stół. - Dlaczego pan pyta?! Boi się pan dziennikarzy?!

Blumfeld uważnie studiował legitymację i oglądał zdjęcie, porównując je z fizjonomią

dziennikarza. Uspokajał się powoli, choć twarz miał nadal napiętą i nerwowo ściskał rączkę

bambusowej laski.

- Nie boję się dziennikarzy. Boję się ich! - machnął ręką w stronę okna. - Zresztą jest

pan pierwszą osobą, która z własnej woli chce napisać o moim odkryciu. Telefonowałem do

okolicznych gazet, ale żadna nic na ten temat nie wydrukowała. Wygląda na to, że oni boją

się mnie.

- Ja wydrukuję! Zobaczy pan... Może mi pan wierzyć...

- No i co z tego, że panu uwierzę?! To ludzie, wszyscy ludzie powinni uwierzyć i bać

się nieodgadnionego. Ta maleńka kropka, którą sfotografowałem tydzień temu, już wtedy

wyglądała. złowieszczo. Gdy wywoływałem zdjęcia, poczułem, że tak wygląda śmierć...

Robinsky nachalnie wpatrywał się w oczy starego człowieka. Twarz miał nieruchomą,

spokojną. Nie chciał dać poznać po sobie, jak przyjmuje słowa Blumfelda. To mogłoby

spłoszyć rozmówcę. Najważniejsze, to mówić. Dużo mówić, dużo pytać, stwarzać atmosferę

zrozumienia, zdobywać coraz więcej informacji. Maleńka dioda wmontowana w cyferblat

zegarka dziennikarza pulsowała czerwienią w rytm głosek wypowiadanych przez astronoma-

amatora. Nagranie będzie wyraźne.

- Przecież to, co pan wykrył za pomocą swojego nieprofesjonalnego sprzętu, nie

mogło pozostać niezauważone przez naukowców w wielkich obserwatoriach

astronomicznych. Dlaczego oni nie ogłosili do tej pory swojego odkrycia?!

Blumfeld popatrzył na Robinskiego uważnie. Jeszcze raz rzucił okiem na kartę

identyfikacyjną i rozejrzał się z lękiem po pokoju. Jeden z wielkich psów zawarczał

ostrzegawczo w stronę dziennikarza, wstał spod kominka i położył się tuż obok nóg swego

pana.

- Spokój, Dick! - Zmarszczki na twarzy gospodarza rozpogodziły się. - Przepraszam,

przez chwilę myślałem, że nie jest pan jednak tym, za kogo się podaje. Oni przez cały czas

mówią mi to samo. Każą mi wierzyć, że naukowcy nie odkryli niczego. Tylko że ja wiem,

dlaczego oni tak mówią.

Blumfeld podniósł się z trudem z głębokiego fotela. Psy poderwały się również.

- Proszę za mną, pokażę coś panu. Po to przecież pan tu przyjechał. Tylko proszę się

nie przestraszyć!

Pierwszy lekki wstrząs szarpnął podłogą. Stary człowiek, dzierżąc w jednej ręce laskę,

drugą oparł na grzbiecie czarnego wilczura. Szkło zadzwoniło w kredensie.

Następny wstrząs był jeszcze potężniejszy. Grunt począł ożywać pod nogami.

Trzęsienie ziemi nawiedziło Seattle.

- To nie mógł być fotomontaż! Po co facet miałby to robić? Naukowiec z takim

dorobkiem... Ludzie, przecież to jest Blumfeld. Ten Blumfeld, który badał istotę kwazarów i

teoretycznie rozwinął teorię Einsteina. Jakieś osiem lat temu wycofał się z czynnego życia i

zajął wyłącznie astronomią...

- Spokojnie, Robinsky! Nie podniecaj się. Zdążyłem już przejrzeć wszystko, co mamy

na temat Blumfelda w naszym archiwum. Wyniósł się z Holandii, bo jego współpracownicy

oskarżyli go o religijną histerię. Obraził się po prostu! - Pearce pociągał dawno zgasłą fajkę i

flegmatycznie przerzucał plik informacji zebranych przez reporterów.

- No i co, do cholery! Facet ma u siebie w górach profesjonalny sprzęt naukowy. Nie

jakieś tam lusterkowe lunetki, tylko wielki elektroniczny teleskop i całą górę skrzynek

pełnych tranzystorów i kolorowych drutów. On te zdjęcia zrobił naprawdę!

- Masz je ze sobą? - Wallace był bardzo poważny. Raz za razem wrzucał do ust

orzeszki arachidowe i gryzł je ze złością.

- Pewnie, że mam. Są niewyraźne, ziarno wyszło przy dużym powiększeniu. -

Robinsky rzucił na stół gruby plik fotografii. - To przecież Kosmos. Wielkie odległości,

zawirowania optyki, pola elektromagnetyczne...

- O matko, to okropne! - Pearce wypuścił fajkę z zębów. Stuknęła głucho o blat stołu i

potoczyła się pod okno.

- Te ostatnie są sprzed dwóch dni. Potem było to wielkie trzęsienie... Rozwaliło

obserwatorium, gdy ziemia ruszyła się po raz drugi - dorzucił Robinsky.

- Przecież to jest... - ręce Pearce’a nie drżały już, ale wyraźnie się trzęsły.

Adam Synowiec - Powrót z przesiadką.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: