Allende Isabel - Opowieści Ewy Luny.pdf - Allende Isabel - ssonja

Isabel Allende

Opowieści Ewy Luny

przełożyła Ewa Zaleska

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA S.A.

Warszawa 2003

Isabel Allende

Opowieści Ewy Luny

przełożyła Ewa Zaleska

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Warszawa 2003

Tytuł oryginału: Cuentos de Eva Luna

ISBN 83-7200-306-8

Ta książka to swego rodzaju kontynuacja powieści Ewa Luna . Spotykamy w niej wiele

znajomych postaci, takich jak Rolf Carle czy Riad Halabi.

Dwadzieścia dwa zamieszczone tu opowiadania urzekają rozmachem, fantazją i magią.

We wszystkich – jak zwykle u Isabel Allende – dobro triumfuje nad złem, miłość nad

nienawiścią, nadzieja nad rozpaczą. Bohaterkami tych opowieści są kobiety: stare i

młode, proste i wykształcone, zawsze jednak silne, czułe, wrażliwe i zwycięskie.

Król rozkazał swemu wezyrowi, żeby każdej nocy przyprowadzano mu dziewicę, a

potem ją zabijano z nastaniem świtu. Działo się tak przez trzy lata i w mieście nie

pozostała już żadna dziewica, która mogłaby zaspokoić zachcianki tego jeźdźca. Ale

wezyr miał córkę wielkiej urody o imieniu Szeherezada... A miała ona dar wymowy i

przyjemnie było jej słuchać.

(Baśnie z tysiąca i jednej nocy)

Rozpinałaś pasek, zrzucałaś z nóg sandały, ciskałaś w kąt szeroką spódnicę, chyba

z bawełny, i rozwiązywałaś wstążkę, która ściągała ci włosy w koński ogon. Miałaś

jędrną skórę i śmiałaś się. Byliśmy tak blisko, że nie mogliśmy się widzieć, obydwoje

pochłonięci tym naglącym rytuałem, rozpaleni i spowici we wspólny zapach. Torowałem

sobie drogę do zakątków twego ciała, miałaś dłonie niecierpliwe, ja ściskałem twoje

wierzgające biodra. Wyślizgiwałaś się, przebiegałaś mnie całego dłońmi, wspinałaś się

na mnie, oplatałaś mocno nogami, po tysiąckroć powtarzałaś: chodź, z ustami

przyciśniętymi do moich warg. W chwili ostatniej obydwoje doświadczaliśmy błysku

całkowitej samotności, każde pogrążało się w czeluściach własnej otchłani, ale szybko

wracaliśmy z tego drugiego krańca namiętności, by odnaleźć się w uścisku pośród

porozrzucanych poduszek, pod białą moskitierą. Odgarniałem twoje włosy, żeby spojrzeć

ci w oczy. Czasami siadałaś obok mnie, z podkurczonymi nogami i zarzuconym na ramię

jedwabnym szalem, w ciszy nadciągającej właśnie nocy. Taką cię pamiętam, spokojną.

Ty myślisz słowami, język jest dla ciebie niekończącą się nicią, którą przędziesz,

jakby samo życie powstawało dzięki tym opowieściom. Ja myślę obrazami zastygłymi jak

na fotografii. Ten jednak nie został utrwalony na kliszy, wydaje się nakreślony piórkiem, to

wspomnienie szczegółowe i doskonałe, o delikatnych konturach i ciepłych barwach,

renesansowe, jak zamysł uchwycony na czerpanym papierze lub na tkaninie. To prorocza

chwila, to całe nasze istnienie, wszystko, co przeżyliśmy, i wszystko, co mamy do przeżycia,

wszystkie epoki równocześnie, bez początku i bez końca. Z pewnej odległości przyglądam się

temu obrazowi, na którym i ja jestem. Jestem widzem i głównym bohaterem. Stoję w mroku,

przesłonięty mgiełką przezroczystej firanki. Wiem, że to ja, ale jestem także tym, który

przygląda się z zewnątrz. Wiem, co czuje ten namalowany mężczyzna na tamtym

skotłowanym łóżku, w pokoju o ciemnych drewnianych belkach i suficie niczym w katedrze,

gdzie cała scena jawi się jak fragment jakiegoś ) starego obrzędu. Jestem tam z tobą i jestem

też tutaj, sam, na innym piętrze świadomości. Na obrazie para kochanków odpoczywa po

miłości, ich wilgotna skóra błyszczy. Mężczyzna ma zamknięte oczy, jedną rękę trzyma na

piersi, a drugą na jej udzie, w intymnym porozumieniu. Dla mnie to powracająca i

niewzruszona wizja, nic się nie zmienia, zawsze ten sam pogodny uśmiech mężczyzny, to

samo omdlenie kobiety, ta sama zmięta pościel i pogrążone w mroku zakamarki pokoju,

zawsze światło lampy muska pod tym samym kątem piersi i kości policzkowe kobiety i

zawsze jedwabny szal i ciemne włosy opadają równie miękko.

Ilekroć o tobie myślę, taką cię widzę, takich widzę nas, zastygłych raz na zawsze na

tym płótnie, niepodatnych na uszczerbki pamięci. Potrafię odtworzyć się całkowicie w tej

scenie do tego stopnia, by poczuć, że wchodzę w przestrzeń obrazu i już nie jestem tym, który

się przygląda, lecz mężczyzną leżącym u boku kobiety. To wtedy symetryczna cisza obrazu

pryska i słyszę bardzo blisko nasze głosy.

Allende Isabel - Opowieści Ewy Luny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: