David Weber - Dahak 03 - Spadkobiercy cesarstwa.pdf - W - mistrzcater

David Weber

Spadkobiercy Cesarstwa

(Heirs of Empire)

Przyjaciołom Jane

COLIN I – zwany również Wielkim i Odnowicielem. Urodzony jako

Colin Francis Macintyre 21 kwietnia 2004 roku (starego kalendarza) w

Colorado, Stany Zjednoczone, Ziemia; podporucznik Marynarki Stanów

Zjednoczonych; astronauta NASA; założyciel dynastii Macintyre;

koronowany 7 lipca 1 roku Piątego Imperium.

Wstąpienie tego cesarza na tron zakończyło okres bezkrólewia

spowodowany przypadkowym uwolnieniem broni Umak (patrz również

Umak, kierownik imperialnego programu biotechnologii) i zapoczątkowało

erę Piątego Imperium. Jako wódz wykorzystał reaktywowaną Flotyllę

Gwardii Imperialnej, by po raz pierwszy w historii powstrzymać najazd

Achuukan (patrz Aku'Ultan, Gniazdo, i kampania Zeta Trianguli).

Po odepchnięciu Achuultan jego cesarska wysokość rozpoczął odbudowę

gospodarki i potencjału militarnego Piątego Imperium, aby przygotować się

do ostatecznego pokonania wroga. Zabrał się do tego wraz ze swą małżonką,

cesarzową Jiltanith, nieświadom, że...

– Encyclopedia Galactica, tom 6

Wydanie 12,

Wydawnictwo Uniwersytetu Birhat,

598 r. p. i.

Rozdział 1

Sean MacInryre wypadł z szybu transportowego i biegnąc korytarzem,

wzmocnił swój słuch. Tak naprawdę nie musiał nasłuchiwać aż do chwili,

gdy znajdzie się po drugiej stronie luku, lecz z jakiegoś powodu wciąż miał

więcej problemów z ulepszonym słuchem niż wzrokiem, i wolał wcześniej

się przygotować.

Przebył ostatnie sto metrów, zatrzymał się i przywarł plecami do grodzi.

Przeciągnął dłonią po mokrych od potu czarnych włosach. Jego ulepszony

słuch wychwycił pulsujące odgłosy systemów podtrzymywania życia i cichy

szmer odległego szybu transportowego. Gonił ich już od godziny i

właściwie spodziewał się zasadzki. On sam z pewnością by tak zrobił.

Wyciągnął pistolet z kabury i odwrócił się w stronę luku, który cicho się

rozsunął. Cicho dla zwyczajnych uszu, lecz dla niego był to głośny grzmot.

Do środka wlały się jasne promienie słońca.

Przecisnął się przez właz i nastawił w lewym oku widzenie teleskopowe

– prawe nadal miał ustawione normalnie – po czym zajrzał w cienie rzucane

przez szeleszczące liście.

Dęby i hikory kołysały się leniwie w blasku słońca, gdy przekradał się

przez tereny piknikowe w stronę rosnących nad jeziorem różaneczników o

błyszczących zielonych liściach. Poruszał się cicho, trzymając pistolet w obu

rękach na wysokości piersi, gotów obrócić się, wycelować i dzięki swym

ulepszonym zmysłom wystrzelić błyskawicznie niczym atakując wąż.

Dotarł aż do jeziora, nie widząc nikogo po drodze. Pokład parkowy,

jeden z wielu na statku kosmicznym Dahak, miał średnicę około dwudziestu

kilometrów. Mogły się ukryć w wielu różnych miejscach, lecz Harriet była

zbyt niecierpliwa, by gdzieś dalej uciekać, więc pewnie schowała się w

odległości kilkuset metrów od niego, mając nadzieję, że zwabi go w

pułapkę.

Nagle zauważył jakieś poruszenie i zamarł. Po przybliżeniu obrazu

uśmiechnął się – za dębem mignęły mu długie czarne włosy Harriet. Teraz,

gdy już odnalazł siostrę i wiedział, że nie może niepostrzeżenie wyjść zza

drzewa, zaczął rozglądać się w poszukiwaniu jej sojuszniczki. Ona też brała

udział w zasadzce, więc musi być bardzo blisko.

Jego wzrok przyciągnęła ukryta między wawrzynami nieruchoma plama

błękitu wielkości dłoni. A więc ma obie! Wyszczerzył zęby w uśmiechu i

zaczął powoli się skradać. Jeszcze tylko kilka metrów i...

Zaaading!

Sean jęknął i uderzył zrezygnowany pięścią w ziemię, używając słów,

które na pewno nie spodobałyby się jego matce. Dzwonek przeszedł w

hałaśliwe brzęczenie, od którego bolały go uszy, więc szybko powrócił do

normalnego słyszenia.

Brzęczenie czujników na uprzęży natychmiast umilkło, gdy przyznał się

do przegranej. Ciekaw był, jak Harry udało się zajść go od tyłu. Ale kiedy

się odwrócił, okazało się, że drobna postać wynurzająca się z wody to nie

Harry. Była przemoknięta, lecz jej brązowe oczy płonęły z radości.

– Dopadłam cię! – krzyknęła. – Sean nie żyje! Sean nie żyje, Harry!

Udało mu się powstrzymać od wypowiedzenia kolejnych zakazanych

słów, kiedy ośmioletnia wojowniczka ninja i jego siostra bliźniaczka zaczęły

wykonywać taniec wojenny. Było mu wstyd, że przegrał z dziewczynami,

lecz zabicie przez Sandy MacMahan było wprost nie do zniesienia. Była o

dwa lata młodsza od niego i dziś po raz pierwszy z nimi się bawiła – i zabiła

go już pierwszym strzałem!

– Twoja radość ze śmierci Seana wcale ci nie przystoi, Sandro. –

Głęboki, ciepły głos dochodzący znikąd wcale ich nie zaskoczył. Całe życie

znali Dahaka, a statek kosmiczny, w którym mieszkał samoświadomy

komputer, był ich ulubionym miejscem zabaw.

– A kogo to obchodzi? – spytała wesoło Sandy. – Dopadłam go! –

Skierowała pistolet w stronę Seana i zgięła się wpół ze śmiechu, widząc jego

minę.

– Szczęście! – odparował, unosząc swój pistolet. – Miałaś po prostu

szczęście, Sandy!

– To nieprawda, Seanie – zauważył Dahak. Sean nienawidził jego

beznamiętnego poczucia sprawiedliwości, zwłaszcza jeśli komputer nie był

po jego stronie. – Szczęście oznacza udział przypadku, a ukrycie się Sandry

w jeziorze – o którym w ogóle nie pomyślałeś – było bardzo dobrym

pomysłem i pozwoliło jej, jak to przekonująco, choć nieelegancko

zauważyła, „dopaść" ciebie.

– No widzisz! – Sandy pokazała mu język, a Sean odwrócił się urażony.

Nie poczuł się wcale lepiej, gdy Harriet uśmiechnęła się do niego.

– Mówiłam ci, że Sandy jest wystarczająco duża, prawda? – spytała.

David Weber - Dahak 03 - Spadkobiercy cesarstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: