Tomasz Piątek - Ukochani poddani Cesarza 03 - Elfy i ludzie.pdf - Ukochani Poddani Cesarza - mistrzcater

TOMASZ PIĄTEK

ELFY I LUDZIE

Ukochani poddani Cesarza tom 3

2004

SYNOPSIS

Elfy i ludzie to trzeci i ostatni tom sagi Ukochani Poddani Cesarza. Oto

przypomnienie wydarzeń, które miały miejsce w tomie pierwszym, zatytułowanym Żmije i

krety , oraz w tomie drugim Szczury i rekiny.

Jesteśmy w Cesarstwie. Jedynym Cesarstwie. Poza nim nie istnieje nic - jedynie morza

oblewające zewsząd ziemie tego ogromnego państwa. Na morzach nie ma nic, bo Cesarz

kazał zniszczyć wszystkie wyspy. A potem wszystkie okręty.

Nie zawsze tak było. Kiedyś nie istniało Cesarstwo, tylko wiele walczących ze sobą

królestw. Żyły w nich rozmaite ludy i rasy. Żyły nieśmiertelne elfy, nieśmiertelne krasnoludy

oraz wiele różnych ludzkich narodów i grup etnicznych: skośnoocy Nihongowie, ciemnowłosi

Południowcy, jasnowłosi mieszkańcy Północy. Temu chaosowi położył kres nowy władca,

który zjednoczył wszystkie ziemie, aby zaprowadzić jednolitą władzę. Nikt teraz nie może

nawet śnić o życiu poza zasięgiem rządów Cesarza. Pozbawieni swej dawnej wyspiarskiej

ojczyzny Nihongowie zostali płatnymi żołnierzami Cesarza. Elfy obcinają sobie spiczaste

koniuszki uszu, aby upodobnić się do ludzi i nie razić nikogo swoją odrębnością. Bardziej

upartym krasnoludom zdziera się brody. Zakute w kajdany, muszą pracować w Cesarskich

Kopalniach. Wszyscy poddani Cesarza mają być równi, a to wyklucza różnice - nawet słowa

„elf” i „krasnolud” są zakazane. Każde przewinienie karane jest okrutną śmiercią albo, co

gorsza, zamknięciem w miejscu o nazwie Romb. Rombu wszyscy boją się bardziej niż kaźni.

Część krasnoludów ukryła się w podziemnych kanałach pod ludzkimi miastami.

Wszyscy czczą Święty Obraz, wyobrażający powstanie ludzi. Zostali oni, jak mówi

legenda, stworzeni przez tajemniczych Ukrytych, których postaci mają być widoczne na

Obrazie. Niestety, prawie nikt jeszcze go w całości nie widział, ponieważ kapłani skrywają go

za zasłoną i tylko od czasu do czasu odsłaniają fragmenty. Na tych niepokojących

fragmentach widać strzępy ludzkich narządów, a także żmije i krety. Przypuszczenie, że

ludzie powstali z tych zwierząt, nie jest wyraźnie formułowane, ale istnieje chyba w każdej

głowie.

Sprawę bardzo komplikuje fakt, że są różne wersje Świętego Obrazu i nikt nie wie, która

jest prawdziwa. Dlatego gdy znakomity złodziej Vendi kradnie jedną z kopii i znajduje na niej

coś ciekawego, traktuje to jako najważniejsze odkrycie swojego życia. Bezpiecznie chowa

obraz i nawet na torturach nie zdradza miejsca jego ukrycia. Przed śmiercią wskazuje je

swojej kochance Jondze.

Jonga pragnie pomścić śmierć kochanka, zabijając Cesarza, najważniejszego i

pierwszego sprawcę wszelkiego zła, które ją otacza. W tym celu wkręca się w szeregi

służących Tundu Embroi, tchórzliwego Cesarskiego Generała. Zmusza go do zdrady i ucieka

z nim w stronę Farsitan - Cesarskiego Miasta Niemych. Tam mieszkają wszyscy ci, którym

Cesarz kazał wyrwać język. Tam też tchórzliwy generał Tundu Embroja odkrywa osobiste

powody do zemsty. Okazuje się, że gdy uciekł z Jongą, jego żona i synek zostali zesłani

właśnie do Farsitan, gdzie brutalnie ich okaleczono.

Równocześnie z miasta Bieła Woda wyrusza na Północ specjalna dwuosobowa grupa

zadaniowa, składająca się z pięknego majora Hengista i pięknej kapłanki, pani haruspik

Virmy. Ich zadaniem jest odnalezienie, przewiezienie i oddanie do dyspozycji władz na

Południu osobliwej kopii Świętego Obrazu, która podobno znajduje się w północnych

regionach. Po drodze Virma wyznaje Hengistowi, że jest jego matką. Oboje są piękni i

wyglądają młodo, ponieważ są elfami. Virma mówi o tym, że w rzeczywistości elfy są

Ukrytymi i stworzyły ludzi. Nie wiedziały jednak, że te istoty będą tak pokraczne, a przede

wszystkim - śmiertelne. Teraz część elfów ukryła się za morzami, na Śnieżnej Równinie. Ów

lodowaty, znajdujący się poza Cesarstwem teren znany jest tylko elfom, które żyją tam dzięki

ciepłodrzewom - specjalnym organizmom emitującym wysoką temperaturę. Porozumiewając

się telepatycznie, elfy spiskują przeciw Cesarzowi w Cesarstwie i na Śnieżnej Równinie.

Pragną odnaleźć oryginał Świętego Obrazu, ponieważ dzięki niemu można rozłożyć

śmiertelnych, nieszczęśliwych i okrutnych ludzi na mniej niebezpieczne składniki pierwsze -

żmije i krety. To samo da się osiągnąć za pomocą pewnej melodii, ta jednak działa jedynie na

tych ludzi, którzy ją słyszą, podczas gdy Obraz może zlikwidować wszystkich śmiertelników

świata w tym samym momencie.

Virma zdradza Hengistowi, że za stworzenie ludzi, wynikające z przemożnego, ale

niedojrzałego pragnienia miłości i ojcostwa, odpowiedzialny jest Mistrz - największy

czarodziej wśród elfów. Ponieważ elfy rzadko mają dzieci, Mistrz chciał zapewnić im

ojcostwo hurtem, tworząc rasę Dzieci Elfów. Te dzieci okazały się bardzo niesforne i

nietrwałe. Po tej katastrofie Mistrz przepadł, a krasnoludy obwiniły elfy za nieszczęście.

Tak więc ludzie pochodzą od żmij i kretów, ale powstali za sprawą elfów. Elfy zaś

pochodzą od Pierwszego Elfa, który istniał od zawsze, jego nieśmiertelność sięgała nie tylko

w przyszłość, ale i w głąb przeszłości. Pochodzenie krasnoludów na razie jest nieznane.

Pierwszy tom kończy się sceną karmienia - Virma znowu przystawia Hengista do

piersi. A elfie mleko ma niezwykłe właściwości... Major słyszy myśli ludzi i zwierząt, odbiera

ich wrażenia, odczuwa ich emocje. Tym trudniejszy i boleśniejszy staje się dla niego

obowiązek zabijania. Na swojej drodze ciągle spotyka żywe, czujące i myślące przeszkody.

Aczkolwiek nieraz myślą one mało i czują dość topornie, to Hengist musi się przezwyciężać,

aby likwidować te nieszczęsne istoty niższe, zwane ludźmi. Przezwyciężając się i zabijając,

dociera na Północ, gdzie ukrywa się w leśnej siedzibie niejakiego Ziofilattu Vortici - kupca,

który niegdyś był księciem - i jego córki (czy tylko?). Następnie zostaje schwytany przez

Klosztyrki. Jedyny sposób na uwolnienie się z tej niewoli to wymordowanie zbuntowanych

kobiet... Rzecz jasna, Hengist nie kontaktuje się już ze swymi mocodawcą i zwierzchnikiem

Barnaro z miasta Bieła Woda. Ten wysyła śladem majora kolejnego agenta, kapitana

Ritavartina, który ma odszukać i zaaresztować zaginionego wywiadowcę.

Na Północy, otoczony samymi przykładami jaskrawej niesubordynacji, Ritavartin traci

pewność siebie. Aby znaleźć ślady Hengista - i aby lepiej zrozumieć dziwny świat, w jakim

się znalazł - kapitan postanawia dokonać infiltracji doskonałej i stać się „północnikiem”. Co

udaje mu się osiągnąć poprzez praktykowanie kanibalizmu - który na Północy jest surowo

wzbroniony... poza wypadkami, w których jest zalecany - oraz poprzez kopulację z małymi,

wyjącymi zwierzątkami, tzw. bumbonami (to północny sposób na uniknięcie poważniejszych

grzechów).

Tymczasem ruda Jonga i tchórzliwy generał Tundu Embroja docierają do Pałacu

Cesarza, a nawet do jego komnaty... W tym samym kierunku podąża admirał Matsuhiro i jego

Nihońcy, którzy chcą zemścić się na Władcy za zniszczenie miasta Shiwakyo. Ich zadanie z

początku wydaje się wyjątkowo łatwe: nihońska flota przybyła zza morza, gdzie, jak

wiadomo, nie ma nic. Nie może więc istnieć ani ona, ani jej wojownicza załoga. Dlatego

nadmorscy żołnierze Cesarza nie pozwalają sobie na zobaczenie najeźdźców, na stwierdzenie

ich istnienia. Dlatego też pozwalają im wymordować się bez najmniejszego oporu, stojąc na

baczność i udając, że nic się dzieje. Niestety, gdy Nihońcy oddalają się od swych okrętów,

znika wszelkie świadectwo wskazujące na zamorskie pochodzenie agresorów. Wtedy można

ich zobaczyć i zabić... Albo poddać wstępnym torturom.

Kiedy każdy z bohaterów zbliża się do celu swej wędrówki (Hengist - do Świętego

Obrazu, Ritavartin - do Hengista, Jonga - do Cesarza), wszyscy zostają aresztowani. Do

więzienia trafiają również mocodawcy i znajomi - Barnaro, Tundu, Ziofilattu, a także admirał

Matsuhiro i niejaki Viran Watanabe, Specjalny Cesarski Kat, który w całym swoim życiu

zawodowym torturował wyłącznie... Cesarza.

Wszystkich czeka Romb.

Kamień, przyłożony do czoła, dawał przyjemny chłodek. Agni przycisnął go jeszcze

mocniej i odrzucił dopiero wtedy, kiedy otoczak się nagrzał. Chlupnęło - bokiem chodnika

płynęło coś, co kiedyś musiało być strumieniem podziemnym, jednak teraz funkcjonowało

jako rynsztok. Agni wtulił twarz w kamienną ścianę korytarza. Była jeszcze chłodniejsza niż

kamyk.

- Ja pomogę! Ja pomogę! - jęczał cienki, wysoki głos.

W sztolni numer siedem powietrze było gorące. Strumienie i żyły wodne chłodziły

ściany, ale masa spoconych ciał, które nieustannie pracowały w tej zamkniętej, prawie

niewentylowanej przestrzeni, sprawiała, że już po godzinie pracy robiło się ciepło, lepko i

duszno. Krasnoludy co chwila przerywały robotę, zdejmowały przepocone sztuczne brody,

wachlowały się nimi, co nie dawało jednak ulgi. Powiewy niosły ze sobą tylko więcej ciepła i

sprawiały, że Agni mógł zakosztować zapachu nawet tych robotników, którzy pracowali w

dużym oddaleniu. Tutaj pot był wspólny.

- Ja pomogę! Ja pomogę!

Tutaj wszystko było wspólne. Jedzenie, picie, praca i nieszczęście. A właściwie

wspomnienie nieszczęścia. Bo po tym wszystkim, co się wydarzyło, już prawie nie odczuwało

się tego, co było teraz.

- Ja pomogę! Ja naprawdę pomogę!

Nieszczęście zaczęło się kilka lat temu, kiedy to Agni został kopnięty w kostkę na

ulicy miasteczka Wielkogród, dawniej Mahapur. Przewrócił się wtedy, z nogi spadł mu but, a

z buta wyleciała specjalna wkładka, dzięki której Agni wydawał się wyższy. Brodę sam zgolił

wcześniej, więc mu jej nie zdarto. Związano mu tylko nogi kolczastym drutem i powleczono

na komisariat twarzą do ziemi. Odkąd ludzie przejęli władzę w Mahapurze, jakość bruku

pogorszyła się znacznie i Agni mógł się o tym przekonać na własnym czole.

- Pozwólcie mi... Ja naprawdę chcę wam pomóc! Dajcie mi młot! Zobaczcie, potrafię

jakoś utrzymać się na no...

W Mahapurze administracja należała do Cesarskich Stalowych Fanatyków. Była to

specjalna formacja utworzona na potrzeby okręgu górniczego. Nauczono ich, że życie całej

okolicy mają podporządkować jednemu celowi - wytwarzaniu stali, poczynając od wydobycia

rudy, poprzez wytapianie i obróbkę. W związku z tym nikt już nie produkował w regionie

żywności. Ponieważ występowały ciągłe problemy z jej transportem, Biuro Prowincji

Górniczych wydało Szmaragdowy Mandat Specjalny, sankcjonujący kanibalizm wśród

więźniów. Miało to wyglądać zgodnie z mechanizmem, jaki sobie obmyślił ówczesny

komendant regionu, pułkownik Vojta, który obliczył, że rocznie będzie wymierać jedna

Tomasz Piątek - Ukochani poddani Cesarza 03 - Elfy i ludzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: