Hiszpańska serenada - Jennifer Blake.pdf - Blake Jennifer - LadyHenrietta

JENNIFER BLAKE

HISZPAŃSKA SERENADA

ROZDZIAŁ I

Pilar Maria Sandoval y Serna wiedziała, że to, na co się porywa, jest czystym

szaleństwem. Nawet za dnia przypadkowe spotkanie z banitą El Leonem, lwem

andaluzyjskich wzgrz, było niebezpieczne, a cż dopiero mwić o zaproszeniu go o płnocy

na osłonięte drzewami patio, gdzie swoje życie i honor miała złożyć w jego ręce. Jednak

zdecydowała postawić wszystko na jedną kartę; niektre sprawy są warte najwyższego

ryzyka.

Pilar przemierzała patio wyłożone ceramicznymi płytkami. Jak to się często zdarza w

Sewilli, pod koniec grudnia noc była chłodna. Dziewczyna ciaśniej owinęła się szalem.

Oczywiście to ten chłd przyprawiał ją o dreszcze. Bo dlaczego niby miałaby się bać El

Leona? Jej ojczym, don Esteban, to doprawdy wcielony diabeł, a przecież nie trzęsła się przed

nim ze strachu. Jemu wydawało się, że ją złamał. Ale ona mu jeszcze pokaże. Jeszcze się z

nim policzy.

Noc była cicha. Tylko od czasu do czasu z pobliskiej uliczki dochodził na patio

stłumiony turkot powozw, ktrymi powracali do domw ostatni hulacy. Gdzieś w oddali

zaszczekał pies. Nieco bliżej, pod ktrymś z domw, jakiś zakochany młodzieniec, uderzając

lekko w struny gitary, śpiewał swej wybrance melodyjną andaluzyjską pieśń. W niskim,

ciepłym głosie mężczyzny pobrzmiewała tłumiona tęsknota.

Światło księżyca sączyło się na patio spomiędzy gałęzi egzotycznych drzew,

zostawiając pola cienia pod pomarańczowymi drzewkami o lśniących liściach. Kropelki wody

w strumieniu tryskającym z kamiennej fontanny mieniły się jak drobiny księżycowego

kamienia. Smugi światła padały na misterne wzory mauretańskiej posadzki oraz kaskady

intensywnie rżowych kwiatw geranium, nadając płatkom bladorżowy odcień. W

księżycowej poświacie jasnobrązowe włosy Pilar połyskiwały złoto, skra na kościach

policzkowych lśniła perłowo, a piwne oczy nabrały tajemniczej głębi.

Pilar zatrzymała się i stojąc nieruchomo, wsłuchała się w serenadę. Ta pieśń i głos

mężczyzny poruszały ją do głębi. I chociaż nie do niej adresowano serenadę, rozrzewniła się,

aż zadławiły ją łzy, jak gdyby odczuwała bl śpiewającego, a on z kolei rozumiał i dzielił z

nią jej cierpienie.

Wzruszenie pomogło jej opanować niepokj.

Pieśń umilkła. Przebrzmiały ostatnie akordy gitary i na powrt zapanowała cisza.

Dziewczyna potrząsnęła głową, jakby chciała odpędzić od siebie rojenia wywołane

księżycowymi czarami. Marszcząc brwi, usunęła się z plamy światła w cień lodżii. Nie może

dopuścić, by dostrzeżono ją z domu. Co prawda ojczym udał się na przyjęcie, lecz jej duea

nadal siedziała nad koronkami. Duea była siostrą don Estebana i drżała ze strachu nawet na

widok jego cienia.

Teraz była przekonana, że Pilar śpi, więc nie należało wyprowadzać jej z błędu.

Gdzie jest El Leon? Przecież dostał wiadomość!

A może nie? Miała tak mało czasu, aby ją przekazać, i żadnej nadziei na podjęcie

następnej prby.

Już sam fakt, że w ogle nadarzyła się okazja, graniczył z cudem. Teraz potrzebowała

kolejnego cudu - odpowiedzi El Leona na wezwanie. Nie ma żadnej gwarancji, że się zjawi.

Dla niego wizyta w domu don Estebana Iturbide była takim samym szaleństwem, jak dla niej

prba kontaktu z banitą. Don Esteban zabiłby go bez wahania jak wałęsającego się psa.

Gdzieś w kącie ogrodu zaszeleściły palmowe liście. Pilar znieruchomiała. Wytężając

oczy, wpatrywała się w ciemności, nasłuchując w napięciu. Niestety ... to nie on.

Prawdopodobnie podmuch chłodnego, nocnego wiatru poruszył palmowymi liśćmi nad

ogrodzeniem. A może ptak obudzony ze snu załopotał skrzydłami?

Pierś Pilar uniosła się i opadła pod wpływem głębokiego westchnienia. Otuliła się

szczelniej szalem i na nowo jęła przemierzać patio.

Aż dziw bierze, że don Esteban jeszcze nie pozbawił jej życia. Był do tego zdolny,

przecież zabił jej matkę. Pilar nie dysponowała żadnymi dowodami na poparcie swych

podejrzeń, ale znając go, nie miała wątpliwości, że tak właśnie było.

Nienawidziła tego napuszonego, niskiego mężczyzny o złym spojrzeniu i

wyperfumowanej, przyciętej w szpic brodzie od dnia, kiedy sześć lat temu matka przedstawiła

go jej jako przyszłego ojczyma. Pilar od początku nie ukrywała swych uczuć względem

niego, a nawet więcej zrobiła wszystko, co było w mocy szesnastoletniej dziewczyny, żeby

zapobiec temu małżeństwu. Nic jednak nie wskrała. Matka pozostała głucha na argumenty.

Don Esteban jest samotnym wdowcem, czarującym człowiekiem o odpowiedniej pozycji

społecznej - tłumaczyła z uśmiechem zadowolenia, gładząc przy tym jedwabiste włosy crki,

ktra siedziała na stołeczku u jej stp. Małżeństwo z nim przyniesie jej honory i przywileje,

ponieważ don Esteban ma objąć ważne stanowisko na dworze w Madrycie. Oboje będą tam

błyszczeć, kiedy ona swą fortuną wesprze majątek przyszłego męża. To naturalne, że Pilar nie

przepada za człowiekiem, ktry ma zająć miejsce uwielbianego ojca, ale minie trochę czasu i

przywyknie do niego. A kto wie, czy za rok lub dwa, kiedy Pilar trochę podrośnie, nie dojdzie

do jej zaręczyn z synem don Estebana z poprzedniego małżeństwa?

Nigdy - postanowiła w duchu Pilar. Przenigdy! Miała okazję poznać go podczas jednej

z wizyt. Zapędził ją w kąt ciemnego salonu i drwiąc z protestw, zaczął ją obmacywać, a

kiedy go kopnęła w goleń i uciekła, obrzucił ją wyzwiskami. Nigdy w życiu nie przyjęłaby

oświadczyn tego z gruntu złego i zadufanego w sobie młodzieńca. Nie sądziła też, by don

Esteban okazał się choć trochę lepszy od swego ukochanego synalka.

Nikt jednak nie liczył się z jej zdaniem. Don Esteban zemścił się na niej za, jak to

określił, wścibianie nosa w nie swoje sprawy, gdy tylko uroczystości ślubne dobiegły końca.

Wywizł ją do przyklasztornej szkoły i osobiście pofatygował się do matki przełożonej, aby

poinformować ją, że Pilar jest kapryśną; zepsutą dziewczyną i potrzeba jej dyscypliny. Życzył

sobie, żeby w klasztorze wpojono jej szacunek dla starszych, nauczono trzymać język za

zębami, a także, by utemperowano jej żywiołową naturę, ktra nie przystoi damie. Gdy parę

miesięcy pźniej nadeszła wiadomość, że syn don Estebana zginął w pojedynku, zakonnice

zmusiły Pilar, aby całymi godzinami modliła się na klęczkach za jego duszę, dlatego że

śmiała głośno powiedzieć, iż cieszy się z jego śmierci.

Pilar dostała lekcję pokory. Nauczyła się stwarzać pozory osoby potulnej i posłusznej,

choć w duszy wrzała z gniewu. Uginała kark przed tysiącem absurdalnych zakazw i

nakazw, myśląc jednocześnie o tym, jak je obejść. Przyjmowała kary z uśmiechem skruchy

nawet wtedy, kiedy w myślach planowała zemstę. I chociaż wszelka obłuda budziła w niej

wstręt, z konieczności nauczyła się być dwulicowa.

W ciągu sześciu lat spędzonych w klasztorze ani razu nie wolno jej było pojechać do

domu czy skontaktować się z matką. A jednak dzięki dziewczętom, ktre wyjeżdżały do

rodzin, dochodziły do niej rżne pogłoski. Don Esteban najwyraźniej należał do starej,

konserwatywnej szkoły. Uważał, że miejscem kobiety jest dom, jak to było za mauretańskich

czasw. Oczywiście skrzętnie ukrywał swe poglądy przed ślubem. Matka Pilar nie błyszczała

na dworze, bo jej nowo poślubiony małżonek zawyrokował, że, zamiast paradować po

pałacach, ma żyć skromnie w granicach posiadłości. I nie powinno jej obchodzić, że on

przystraja się w cenne koronki i nosi rzadkie okazy szmaragdw. Nie wolno jej kwestionować

jego wydatkw ani zadawać pytań na temat posagu, ktry obecnie należy do niego, ani też

zastanawiać się nad wartością jego osobistej fortuny. Jako żona ma obowiązek spełniać

polecenia męża i podporządkować się zasadom ustalonym przez niego. Każde jego słowo jest

prawem, a on nie życzy sobie, aby Pilar mieszkała z nimi pod jednym dachem. Kiedy w

zeszłym roku do Pilar dotarła wiadomość, że matkę trawi jakaś postępująca choroba, napisała

list, w ktrym błagała o pozwolenie na przyjazd do domu, ale nie doczekała się odpowiedzi.

Wtedy zwrciła się do swej jedynej krewnej, siostry ojca, mieszkającej w Kordobie, w

nadziei, że ta podejmie się interwencji. Ciotka skontaktowała się z don Estebanem, lecz nic

nie zdziałała. Don Esteban zapewnił starszą damę, że nie ma powodw do niepokoju, a Pilar

tylko sieje zamęt. Więc Pilar napisała jeszcze jeden list do spowiednika matki, ojca Domingo,

lecz nie uzyskała ani wyczerpujących wyjaśnień o tym, co dzieje się z matką, ani zgody na

wyjazd do domu.

Potem matka umarła. To właśnie ojciec Domingo wymgł w końcu na Estebanie, aby

pozwolił Pilar pomodlić się za jej duszę przy trumnie. Ludzie będą się dziwić, argumentował

ksiądz, jeżeli crki zabraknie na pogrzebie. Mogą zacząć spekulować, dlaczego ojczym

trzyma ją z daleka od domu; co ma do ukrycia. Ojciec Domingo przestał być mile widzianym

gościem w domu don Estebana Iturbide, ale dano Pilar eskortę do Sewilli.

Dom, w ktrym matka żyła w zamknięciu i gdzie umarła, był w posiadaniu rodziny

ojca Pilar od ponad pięciuset lat, od czasu gdy Ferdynand Święty wyparł Maurw z Sewilli.

Po powrocie Pilar z trudem rozpoznała rodzinne gniazdo. N ad drzwiami, w miejscu herbu

rodu Sandoval, widniało ogromne, szpetne godło Iturbidw. Nadęci lokaje zastąpili służbę

domową, ktra pracowała u Sandovalw od niepamiętnych czasw. Pilar nie dostrzegła ani

jednej znajomej twarzy. Z komnat i korytarzy usunięto stare, rzeźbione meble, zdjęto ze ścian

gobeliny, zabrano złotą i srebrną zastawę.

Zniknęły gdzieś stroje matki, jej konterfekty, a także wykwintna złota biżuteria.

Don Esteban ogołocił dom, aby za pomocą pełnej kiesy wyjednać sobie stanowisko na

dworze.

Najwyraźniej osiągnął cel i zaspokoił ambicję, bo przyznano mu posadę pena de

camara, czyli poborcy grzywien we władzach miejskich Nowego Orleanu, w hiszpańskiej

kolonii Luizjanie.

Ponieważ urząd dawał mu znaczną władzę, a także gwarantował dziesięć procent

wartości ściągniętych grzywien, należało przypuszczać, że dochody z łapwek szybko

zrekompensują koszty uzyskania synekury. Chodziły słuchy, że nadanie owego stanowiska

don Estebanowi było wybiegiem, mającym na celu uwolnienie osoby krla od nieznośnego

dworaka i jego ciągłych knowań w pogoni za zaszczytami. Jeżeli Esteban znał prawdziwe

motywy decyzji krla, skrzętnie je ukrywał i puszył się, jak gdyby obdarzono go

największymi honorami.

Dzień po powrocie don Estebana z Madrytu z wiadomością o nominacji zmarła matka

Pilar. Jej zgon był dla niego bardzo korzystnym zrządzeniem losu, ponieważ nie mgłby

Hiszpańska serenada - Jennifer Blake.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: