Mój Chrystus - gazetka 05(1).pdf - Prasa religijna - GAZETY_KATOLICKIE

www.chk.tcz.pl

M ój C hrystus

Miesięcznik paraii Jezusa Chrystusa,

Króla Wszechświata w Tczewie

Marzec 2010 r.

28.03.2010 r. Rok II nr 5

Rezurekcja w nocy. Dlaczego?

Z ks. dr. Zbigniewem Kobusem, wykładowcą litur-

giki w WSD w Paradyżu, o wymowie liturgii wielkanoc-

nej rozmawia Barbara Dziadura.

Barbara Dziadura: - Ile tak naprawdę dni trwają

święta Wielkiej Nocy?

Ks. Zbigniew Kobus: - Święta Wielkiej Nocy to

święta, która są przygotowywane i święta, które są wy-

dłużone. Przygotowywane są przez okres 40-dniowej

pokuty, a znajdują wydłużenie w tzw. Pięćdziesiątnicy,

od Niedzieli Zmartwychwstania do Niedzieli Zesłania

Ducha Świętego. Samo przygotowanie i wydłużenie

wskazuje na to, że święta Wielkiej Nocy nie trwają tyl-

ko jeden dzień. Szczytem roku liturgicznego jest Tridu-

um Paschalne, które jest jednym wielkim świętem, w

czasie którego celebrujemy misterium Paschy, a któ-

re polega na przejściu przez mękę i śmierć do chwa-

ły zmartwychwstania. Te wydarzenie są rozłożone w

czasie i nasze świętowanie jest rozłożone w czasie.

Święta Wielkiej Nocy to całe Triduum Paschalne, któ-

re osiąga swój szczyt w Wigilii Paschalnej celebrowa-

nej w nocny z soboty na niedzielę.

- We wprowadzeniu do „Mszału rzymskiego”

czytamy, że „wszystkie obrzędy Wigilii Paschalnej

odbywają się w nocy: nie wolno ich rozpocząć, za-

nim nie zapadnie noc, a należy je zakończyć przed

świtem niedzieli”. Dlaczego jest to tak ważne?

- Liturgia Wigilii Paschalnej to niewątpliwie liturgia

wielkiej symboliki. Można powiedzieć, że jest to kos-

mos symboli w działaniu liturgicznym. Pierwszym,

bardzo wymownym znakiem jest ciemność - noc.

Podczas tej niezwykłej, jedynej w ciągu roku nocy

chrześcijanie powinni czuwać. Wielka Noc jest zapo-

wiedzią paruzji. W tę noc rodzi się głębokie przeko-

nanie, że paruzja, czyli powtórne przyjście Chrystusa,

dokona się właśnie w noc Paschy, w noc Zmartwych-

wstania Pana. Sen jest symbolem śmierci, trwanie na

modlitwie symbolem życia. Zaistnienie tego kontrastu i

kontrastu pomiędzy nocą a światłem jest bardzo istot-

ne. Te dwie rzeczywistości: ciemność i światło poka-

zują w namacalny sposób przechodzenie ze śmierci

do życia, stąd prawodawca liturgiczny nakazuje nam,

abyśmy rozpoczynali celebrację Wigilii Paschalnej po

zapadnięciu zmroku, a zakończyli przed wschodem

słońca. To było już wielokrotnie mówione, począwszy

od pierwszej reformy Wielkiego Tygodnia w 1951 r., a

przypomniane w 1988 r. w liście o przygotowaniu i ob-

chodzeniu świąt paschalnych.

dokończenie na str. 2

Niech Zmartwychwstanie Pańskie,

które niesie odrodzenie duchowe,

napełni wszystkich spokojem i wiarą,

da siłę w pokonywaniu trudności

i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość

życzą ks.proboszcz, ks.wikariusz

i członkowie stowarzyszenia

„Króluj nam Chryste”

marzec 2010 r.

str.

Mój Chrystus

Miesięcznik paraii Jezusa Chrystusa,

Króla Wszechświata w Tczewie

dokończenie ze str. 1

Rezurekcja w nocy. Dlaczego?

- O której zatem powinniśmy rozpocząć cele-

brację wielkosobotniej liturgii?

- Bałbym się takiego punktualistycznego rozwiązy-

wania problemu i mówienia o konkretnej godzinie roz-

poczynania czy kończenia liturgii. Myślę, że to podlega

sytuacji duszpasterskiej. Duszpasterz czy proboszcz

powinien rozeznać, jaka pora byłaby najbardziej od-

powiednia dla jego wspólnoty: czy tuż po zapadnięciu

zmroku, czy późną nocą.

- Jeżeli liturgia Wielkiej Soboty kończy się procesją

rezurekcyjną i odśpiewaniem Alleluja, czy ma jeszcze

sens tradycja Mszy rezurekcyjnej z procesją w niedzie-

lę rano? W polskiej tradycji bowiem święta Wielkanoc-

ne kojarzone są raczej z rezurekcją niż z Triduum Pas-

chalnym.

- Tradycja odgrywa w życiu liturgicznym bardzo

dużą rolę. Prawodawstwo kościelne zna tradycję zgod-

ną z prawem, tradycję obok prawa i tradycję przeciw-

ną prawu. Rodzi się zatem pytanie, jakie jest miejsce

procesji rezurekcyjnej rano w stosunku do norm litur-

gicznych. Mszał rzymski dla diecezji polskich z 1986

r. normuje tę sprawę i podpowiada, że jeśli chodzi o

procesję rezurekcyjną można ją - w zależności od wy-

czucia duszpasterskiego - urządzać albo nocą po ce-

lebracji Wigilii Paschalnej ze śpiewem i z zapalonymi

świecami, albo przed pierwszą Mszą św. poranną. Na-

wet jeżeli jest ona rano, to wynika z nocy, jest konty-

nuacją nocnego misterium. Samo centrum przeżycia

Triduum Paschalnego, samo centrum świętowania li-

turgicznego znajduje się jednak w Wigilii Paschalnej,

o której ojcowie Kościoła mówią, że jest matką wszyst-

kich wigilii, chrześcijanie zatem powinni ją uroczyście

świętować. W naszym duszpasterstwie, ograniczając

fakt przeżywania świąt tylko do procesji rezurekcyjnej o

świcie, bardzo dużo tracimy, minimalizujemy te wszyst-

kie treści, które można pięknie celebrować przez całe

Triduum Paschalne, a zwłaszcza podczas nocy Wigi-

lii Paschalnej. Oczywiście, procesja rezurekcyjna rano

ma głębokie korzenie w naszej polskiej tradycji, które

sięgają czasów dążenia Polaków do niepodległości. Ta

procesja - zwłaszcza w okresie zaborów - wiązała się

z nadzieją na odzyskanie niepodległości. Zmartwych-

wstanie Chrystusa bardzo mocno wiązano ze zmar-

twychwstaniem Polski do wolności, stąd - jak nigdzie

indziej na świecie - w Polsce rozwinęła się tradycja bu-

dowania grobów Pańskich i przeżywania tej procesji o

świcie także w wymiarze narodowym.

- Jak wcześniej Ksiądz powiedział, liturgia Wi-

gilii Paschalnej jest kosmosem znaków. Na które z

tych znaków przede wszystkich powinniśmy zwró-

cić uwagę?

- Dwa pierwsze znaki to ciemność i światło. Pło-

mień błogosławionego ognia rozjaśnia ciemności nocy

i od niego zapalamy świecę paschalną, która symbo-

lizuje zmartwychwstałego Chrystusa. W drugiej czę-

ści liturgii paschalnej takim wymownym znakiem jest

Słowo Boże - zarówno czytane, jak i śpiewane. Kolej-

nym elementem liturgii paschalnej jest liturgia chrzciel-

na, w której ogromną rolę odgrywa woda. Woda nabra-

ła mocy uświęcania w Jordanie, gdy Chrystus przyjął

chrzest, i w niej każdy z nas został obmyty, zrodzony

do nowego życia. Sprawowany tej nocy chrzest do-

rosłych czy dzieci, czy też odnowienie przyrzeczeń

chrzcielnych jest podkreśleniem symbolu wody. Istot-

nym elementem liturgii jest także radość, która przeja-

wia się przede wszystkim przez śpiew. Śpiewy powin-

ny harmonizować z treścią liturgii, którą przeżywamy, i

dobrze, gdy są przygotowane poprzez schole czy chó-

ry, aby ta celebracja wyraziła się gromkim, radosnym

śpiewem na cześć Chrystusa Zmartwychwstałego.

Eucharystia ze Zmartwychwstałym jest uobecnie-

niem tego, co przeżywamy każdej niedzieli, jest pra-

wzorem spotkania ze Zmartwychwstałym, powinna za-

tem być szczególnie okazała. Można to wyrazić przez

przyniesienie darów do ołtarza, odmówienie I Modlitwy

Eucharystycznej, odśpiewanie słów konsekracji przez

przewodniczącego liturgii, udzielenie Komunii pod

dwiema postaciami, w której mogą pomóc nadzwy-

czajni szafarze Eucharystii. Powinniśmy też zwrócić

uwagę na takie znaki, jak znak szat (symbol przyoble-

czenia nowego człowieka), znak postawy stojącej, czy-

li symbol zwycięstwa, znak wystroju kościoła poprzez

kwiaty i zieleń symbolizujące powrót do życia. Znakiem

kończącym liturgię Wielkiej Nocy jest wspólny posiłek,

który jest symbolem życia, odnowieniem sił.

- Coraz częściej w naszych paraiach zamiast

woskowej świecy pojawiają się paschały z wkła-

dami olejowymi. Czy praktyka ta jest zgodna z du-

chem wielkosobotniej liturgii?

- Zastosowanie tzw. plastikowych paschałów jest

czymś niedobrym. Myślę, że wynika to z praktycy-

zmu, w który wkraczamy, nie tylko w dziedzinie liturgii.

Jest to niezgodne z duchem liturgii, gdyż jeśli uważnie

się wsłuchamy w śpiew na cześć świecy paschalnej -

Exultet, jest w nim wyraźnie mowa, że stajemy przy ko-

lumnie, która jest owocem pracy pszczelego roju. Po-

winna nam w duszpasterstwie towarzyszyć troska, by

świeca paschalna była wykonana z wosku i by płonęła

żywym ogniem. Błogosławieństwo świecy paschalnej

należy do błogosławieństw ustanawiających, co zna-

czy, że błogosławi się ją tylko jeden raz. Z tego wyni-

ka, że co roku powinno się przygotowywać nowy pas-

chał. Ponowne błogosławienie tego samego paschału

jest sformalizowaniem obrzędu błogosławienia i smut-

nym świadectwem braku rozumienia ducha odnowio-

nej liturgii.

Artykuł zaczerpnięty z Tygodnika Niedziela

str.

marzec 2010 r.

www.chk.tcz.pl

Spróbuj to przemyśleć

Jak zachować światło

Pewien rycerz, który uczestniczył w wypra-

wie krzyżowej, postanowił przynieść do swe-

go rodzinnego miasta świecę zapaloną u grobu

Jezusa Chrystusa. Postanowienie to tak zmie-

niło jego życie, że z szukającego zaczepki wo-

że to czego się podejmuje, nie jest rzeczą

łatwą. Wiedział, że nie można przewidzieć

wszystkiego, co może się wydarzyć w dro-

dze. Podróżowanie w owym czasie było dłu-

gie i niebezpieczne, dlatego przeżył on wiele

przygód, których tutaj nie ma potrzeby wy-

mieniać. Wspomnijmy tylko jedną. Został na-

padnięty przez rozbójników, mógł się bronić,

był przecież rycerzem. On jednak, myśląc o

swoim postanowieniu, nie sięgnął po miecz,

lecz przysiągł im, że wszystko odda dobro-

wolnie: zbroję, konia i pieniądze, ale oni nie

mogą zgasić jego świecy. Oczywiście, że roz-

bójnicy przystali na taką propozycję.

Kiedy po wielu dniach podróży wchodził do

swego rodzinnego miasta Florencji, ludzie nie

rozpoznali w nim wielkiego rycerza. Przechod-

nie myśleli, że to człowiek szalony, bo całym

ciałem osłaniał płomień świecy przed podmu-

chami wiatru. Wreszcie osiągnął swój cel: od

jego płomienia zapłonęły wszystkie świece na

głównym ołtarzu katedry Florencji.

„, Co trzeba zrobić, aby w czasie tak dłu-

giej i niebezpiecznej podróży, nie zgasł pło-

mień świecy?” – zapytał ktoś z tłumu rycerza.

„ Ten mały płomyk wymaga – powiedział – tyl-

ko jednego: ani na chwilę nie można poczuć się

pewnym. Można przebyć szczęśliwie wiele nie-

bezpieczeństw, lecz nie można ani na chwilę

zapomnieć, iż w następnej sekundzie może po-

jawić się nowe niebezpieczeństwo, które znisz-

czy cały dotychczasowy wysiłek”.

jaka stał się człowiekiem spokojnym i życzli-

wym dla wszystkich.

Z bijącym sercem przystąpił do realizacji

swego postanowienia. Zdawał sobie sprawę,

Największe wydarzenie w historii

Czy to jest rzeczywiście największe

wydarzenie?

Wielki kaznodzieja amerykański Billy Gra-

ham twierdził, że największymi wydarzenia-

mi w historii świata były, są i pozostaną naro-

dzenie się, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa

Chrystusa.

ks.proboszcz

marzec 2010 r.

str.

Kiedy amerykańscy astronauci powrócili

szczęśliwie na ziemię z wyprawy na księżyc,

wtedy prezydent w przemówieniu do narodu

miał podobno powiedzieć, że ten lot na księżyc

jest największym wydarzeniem w historii świa-

ta od czasów jego stworzenia.

Mój Chrystus

Miesięcznik paraii Jezusa Chrystusa,

Króla Wszechświata w Tczewie

Z dziedzictwa Jana Pawła II

Jan Paweł II głosicielem Miłosierdzia Bożego

Prawda o Bożym Miłosierdziu, stanowiąca je-

den z centralnych motywów pontyikatu Jana Pa-

wła II, pojawiła się jego w nauczaniu już na począt-

ku pontyikatu w Encyklice Dives in misericordia

(„Bóg bogaty w miłosierdzie” - 1981). Dokument

papieski stanowi, obok Encykliki Redemptor homi-

nis („Odkupiciel człowieka” - 1978) i Dominum et vi-

viicantem („Pan i Ożywiciel” – 1983) część wiel-

kiej trylogii dogmatycznej, w której Papież mówi do

współczesnego człowieka o Bogu objawiającym się

człowiekowi jako Trójca Święta – Ojciec, Syn i Duch

Święty. Miłosierdzie jest zasadniczym kluczem do

zrozumienia tajemnicy Boga i człowieka. Jest głów-

nym tematem nauczania Chrystusa i zostaje w peł-

ni ukazane w tajemnicy zbawienia, w Jego śmierci

i Zmartwychwstaniu. Miłosierdzie jest jednocześnie

szczególną szansą dla człowieka, ponieważ przez

nie może on doświadczyć bliskości Boga, który jest

miłosierny. W czasie beatyikacji Siostry Faustyny

Kowalskiej w II Niedzielę Wielkanocną 18 kwiet-

nia 1993 roku w Rzymie Jan Paweł II podkreślił,

że tajemnica Bożego Miłosierdzia, którą Bóg przy-

pomniał całemu światu przez pokorną zakonnicę

z Polski jest „proroczym wołaniem do świata”. Ka-

nonizacja Siostry Faustyny Kowalskiej 30 kwietnia

2000 roku w Rzymie miała bardzo szczególną wy-

mowę, ponieważ przez ten akt Jan Paweł II prze-

kazał orędzie miłosierdzia całemu światu jako po-

most łączy drugie tysiąclecie chrześcijaństwa z

nowym wiekiem. Przypomniał jednocześnie, że mi-

łosierdzie Boże jest niezwykłą szansą na odrodze-

nie dla całej ludzkości: „Ludzkość nie znajdzie spo-

koju, dopóki nie zwróci się do Bożego Miłosierdzia”

. Jan Paweł II ogłosił II Niedzielę Wielkanocy „Nie-

dzielą Miłosierdzia” przypominając, że miłosierdzie

jest szansą poznania „prawdziwego oblicza Boga i

prawdziwego oblicza człowieka”. Orędzie miłosier-

dzia jest jednocześnie przypomnieniem światu o

godności i wartości każdego człowieka, za którego

Chrystus oddał swoje życie.

Dokonując konsekracji Bazyliki Bożego Miło-

sierdzia w Krakowie Jan Paweł II jeszcze raz pod-

kreślił, że współczesny świat potrzebuje Bożego

Miłosierdzia a także postawił Kościołowi zadanie

przybliżanie światu tajemnicy Miłosierdzia Bożego:

„Dlatego dziś w tym sanktuarium chcę dokonać

uroczystego aktu zawierzenia świata Bożemu Mi-

łosierdziu. Czynię to z gorącym pragnieniem, aby

orędzie o miłosiernej

miłości Boga, które

tu zostało ogłoszone

przez pośrednictwo

św. Faustyny, do-

tarło do wszystkich

mieszkańców ziemi

napełniło ich serca

nadzieją. Niech to

przesłanie rozchodzi

się z tego miejsca

na całą naszą umi-

łowaną Ojczyznę i

na cały świat. Niech

się spełnia zobowią-

zująca obietnica Pana Jezusa, że stąd ma wyjść

„iskra, która przygotuje świat na ostateczne Jego

przyjście”. Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać.

Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W

miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek

szczęście! To zadanie powierzam wam, drodzy

bracia i siostry, Kościołowi w Krakowie i w Polsce

oraz wszystkim czcicielom Bożego Miłosierdzia,

którzy tu przybywać będą z Polski i z całego świa-

ta” . Temat Miłosierdzia Bożego pojawił się w na-

uczaniu Jana Pawła II ponownie w Liście Apostol-

skim Novo millennio ineunte , opublikowanym na

progu Trzeciego Tysiąclecia chrześcijaństwa, jako

„wyobraźnia miłosierdzia”. Papież pisał o wyobraź-

ni miłosierdzia w kontekście jednoczącej się Euro-

py. Podjęcie zagadnienia Miłosierdzia Bożego w

nauczaniu Jana Pawła II domaga się przedstawie-

nia problemu tajemnicy Boga, objawiającego się w

Starym i Nowym Testamencie, który w swojej isto-

cie jest miłosierny. Jan Paweł II daje bardzo ory-

ginalną interpretację Boga, który objawia się jako

Ojciec miłosierdzia w całej Historii Zbawienia. Ta-

jemnica miłosierdzia pozwala człowiekowi zrozu-

mieć siebie samego i zrealizować swoje powoła-

nie. Jednocześnie uświadamia mu, iż potrzebuje

nieustannie miłosierdzia i jest zdolny do czynienia

miłosierdzia wobec bliźnich. Takie założenia Papie-

ża Jana Pawła II kierują naszą uwagę na tajemnicę

Boga, objawiającego swoje miłosierdzie w Starym

Testamencie oraz na Chrystusa będącego pełnią

objawienia miłosierdzia Ojca w Nowym Przymie-

rzu, jak również na sposoby realizacji miłosierdzia

przez uczniów Chrystusa. Ks.Tomasz

str.

marzec 2010 r.

www.chk.tcz.pl

S ymbolika liturgiczna

Zmartwychwstanie Jezusa w liturgii

Po bogatych obrzędach Wielkiego Tygodnia

i Triduum Paschalnego nastał poranek wielka-

nocny, kiedy to Kościół obchodzi pamiątkę Zmar-

twychwstania Pańskiego.

Święta wielkanocne są najstarszym i najważ-

niejszym świętem w Kościele chrześcijańskim.

Swój początek wzięło od żydowskiej Paschy,

czyli wyjścia Narodu Wybranego z niewoli egip-

skiej do Ziemi Obiecanej.

Żydzi świętowali Paschę

czternastego dnia księży-

cowego miesiąca Nissan.

Podczas takiego świę-

ta miało miejsce również

Zmartwychwstanie Chry-

stusa. Początkowo mi-

sterium wielkanocne nie

miało ściśle określonej

daty. Nastąpiło to dopie-

ro podczas soboru ni-

cejskiego w 325 roku.

Ustalono, że Wielkanoc

w Kościele obchodzona

będzie zawsze w pierw-

szą niedzielę po wiosen-

nej pełni księżyca i zrów-

naniu dnia z nocą między

22 marca i 25 kwietnia.

Biblijne wydarzenia ro-

zegrały się w dalekiej Pa-

lestynie dwa tysiące lat

temu, jednak po dzień dzisiejszy historia ta jest

bardzo żywa i budzi emocje.

Tradycyjnie w wielu kościołach paraialnych,

podczas nocnej - z soboty na niedzielę - Wigilii

Paschalnej, albo wczesnym rankiem odbywa się

Msza Rezurekcyjna połączona z procesją. Pod-

czas uroczystej procesji niesione są: krzyż pro-

cesyjny ozdobiony czerwoną stułą oraz igura

zmartwychwstałego Chrystusa. Natomiast kapłan

niesie monstrancję z Najświętszym Sakramentem

a wszyscy wierni udają się za Chrystusem Zmar-

twychwstałym. To zmartwychwstanie jest zapo-

wiedzią naszego zmartwychwstania i udziału w

triumie zmartwychwstałego Pana. Jeśli to możli-

we, procesja wychodzi na zewnątrz kościoła.

W chrześcijańskich rodzinach po Mszy Rezu-

rekcyjnej wszyscy gromadzą się przy stole wiel-

kanocnym. Zapalony zostaje paschał rodzinny,

symbol zmartwychwstałego Chrystusa, a na-

stępnie odczytany zostaje fragment Ewangelii

mówiący o tym wydarzeniu. Potem odmówiona

zostaje modlitwa przed posiłkiem i wszyscy spo-

żywają śniadanie wielkanocne. Zazwyczaj część

potraw to dzień wcześ-

niej poświęcone pokar-

my.

Niedziele tego okre-

su są uroczystościami

Paschy. Pierwsze czy-

tania biblijne są z Dzie-

jów Apostolskich, ponie-

waż zawierają opis życia

Kościoła po Zmartwych-

wstaniu Pańskim. Dru-

gie czytania ułożone są

w cyklu trzyletnim. W

roku A czytany jest List

św. Piotra. W roku B List

św. Jana, natomiast w

roku C Apokalipsa. Czy-

tania te odpowiadają

okresowi Wielkanocy, jej

radości płynącej z wiary

i mocnej nadziei. Czyta

się w tym okresie Ewan-

gelię św. Jana gdyż uka-

zuje Zmartwychwstałego Pana, Dobrego Paste-

rza, odejście do Ojca i Zesłanie Ducha Świętego.

W niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego przed

odczytaniem Ewangelii jest odśpiewana sekwen-

cja. Teologia sekwencji ukazuje zwycięstwo Chry-

stusa nad śmiercią oraz świadectwo o zmar-

twychwstaniu, które wypowiada Maria.

Okres wielkanocny trwa pięćdziesiąt dni. Taki

jest okres od Niedzieli Wielkanocnej do Niedzieli

Zesłania Ducha Świętego. Okres ten obchodzo-

ny jest w Kościele w radości i weselu. Symbolicz-

nym znakiem tego okresu jest świeca paschal-

na, która stawiana jest przy ołtarzu, na oczach

wiernych inaczej zwana paschałem.

Marek Piwoński

marzec 2010 r.

str.

Mój Chrystus - gazetka 05(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: