Koontz Dean - Ściana strachu.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - jac68

DEAN KOONTZ

ŚCIANA STRACHU

The Face Of Fire

Dla Barbary Norville

CZĘŚĆ PIERWSZA

PIĄTEK OD 12:01 DO 20:00

Frank Bollinger zaparkował na ulicy po przeciwnej stronie niskiego, trzypiętrowego

domu mieszkalnego z piaskowca. Był czujny. Nie spodziewał się problemów, choć zawsze

był na nie przygotowany. Gdy wyłączył silnik, usłyszał syrenę policyjnego radiowozu wyjącą

gdzieś niedaleko.

„Może jadą po mnie”, pomyślał. „Może w jakiś sposób doszli do tego, że to ja”.

Uśmiechnął się. Nie pozwoliłby sobie na założenie kajdanków. Nie poddałby się tak

łatwo. To nie w jego stylu.

Niełatwo było przestraszyć Franka Bollingera. W gruncie rzeczy sam nie pamiętał,

czy kiedykolwiek się czegoś bał. Wiedział, jak zatroszczyć się o samego siebie. Już w wieku

13 lat mierzył metr osiemdziesiąt sześć wzrostu i nie przestał rosnąć, aż osiągnął dwa metry.

Kark miał gruby, szerokie ramiona i mięśnie młodego ciężarowca. W wieku 37 lat był

faktycznie w tak samo dobrej kondycji fizycznej, jak w wieku lat 27, a może nawet - 17. I co

ciekawsze, nigdy nie uprawiał kulturystyki. Nie miał nigdy ani czasu, ani ochoty, żeby

powtarzać serie pompek, przysiadów czy podskoków. Jego wymiary i możliwości wynikały

po prostu z genetyki, były darem natury. Chociaż nigdy nie narzekał na brak apetytu i nigdy

nie pościł, nie odkładały mu się na brzuchu ani na biodrach fałdy tłuszczu, co bywało już

zmartwieniem mężczyzn w jego wieku. Lekarz ostrzegł go, że wynikiem ciągłego napięcia

nerwowego, w jakim żył, i odmowy brania leków, które by kontrolowały stan jego zdrowia,

może być przedwczesny zgon z powodu nadciśnienia. Ale właśnie to ciągłe przeciążenie, lęk i

napięcie były czynnikami - zdaniem lekarza - którym zawdzięczał młodzieńczą sylwetkę.

Wiecznie aktywny, jakby napędzany wewnętrznie przez jakiś motorek, spalał tłuszcz,

niezależnie od tego, ile zjadł.

Ale Bollinger uważał, że może zgodzić się z tą diagnozą tylko do połowy: napięcie -

tak, nerwowe - nie. Nigdy się nie denerwował i nawet nie wiedział, co to słowo znaczy.

Natomiast zawsze był napięty. Dążył do napięcia, budował je tam, gdzie go nie było, traktując

jako element przetrwania. Zawsze czujny. Zawsze trzeźwy. Zawsze napięty. Zawsze gotów.

Gotów na wszystko. To dlatego niczego się nie bał. Po prostu nic na świecie nie mogło go

zaskoczyć.

Ponieważ syrenę słychać było coraz głośniej, spojrzał w tylne lusterko. Przy sąsiedniej

przecznicy mignęło czerwone, obrotowe światełko.

Wysunął z naramiennika rewolwer, kaliber 38, i z jedną ręką na klamce czekał na

najbardziej dogodny moment, by otworzyć drzwi.

Radiowóz ruszył, minął go i skręcił dwie przecznice dalej.

A więc na pewno nie jechali za nim.

Poczuł lekkie rozczarowanie.

Schował pistolet i rozejrzał się po ulicy. Chodnik, budynki i zaparkowane przy nich

samochody, wszystko skąpane było w niesamowitym, mlecznopurpurowym świetle rzucanym

przez rtęciowe latarnie, po dwie na każdym z końców tego odcinka ulicy. Znajdowały się tu

wszędzie te niskie, dwu - i trzypiętrowe domy z piaskowca lub cegły, wiele z nich wymagało

solidnego remontu. Nie widział nikogo w żadnym z oświetlonych okien. To dobrze; nie

chciał, żeby ktoś go zauważył. Przy krawężnikach walczyło o przetrwanie kilka drzew, chude

platany, klony, brzozy - to wszystko, czym Nowy Jork mógł pochwalić się poza granicami

parków publicznych. Skarłowaciałe, suche drzewa wyciągały do nocnego nieba swe obnażone

z liści konary. Delikatny, acz chłodny, styczniowy wiatr targał wzdłuż rynsztoka jakieś

papierzyska, a gdy powiał mocniej, szarpiąc korony drzew, te odpowiadały mu przeraźliwym

skrzypieniem. Zaparkowane auta były puste i wyglądały jak zwierzęta skulone przed zimnym

powietrzem. Również na chodnikach nie było ani żywej duszy.

Bollinger wysiadł z samochodu, szybko przeszedł przez ulicę i wstąpił na schodki

prowadzące do drzwi wejściowych jednego z budynków.

W jasno oświetlonym foyer panowała czystość. Mozaikę podłogową, przedstawiającą

bukiety wyblakłych róż na beżowym tle, gładko wypolerowano i nie brakowało w niej ani

kafelka. Wewnętrzne drzwi prowadzące do foyer były zamykane i otwierały się za pomocą

odpowiedniego klucza lub przez domofon.

Na ostatnim piętrze znajdowały się trzy mieszkania, na pierwszym również trzy i trzy

na parterze. Mieszkanie l A należało do państwa Nagły, właścicieli domu, przebywających

właśnie na dorocznej pielgrzymce do Miami Beach. Małe mieszkanko w szczycie pierwszego

piętra zajmowała Edna Mowry. Bollinger przypuszczał, że właśnie teraz robi sobie przekąskę

lub pije zasłużoną lampkę martini, by lepiej móc się odprężyć po długiej, nocnej pracy.

Przyszedł zobaczyć się z Edną. Wiedział, że będzie w domu. Śledził ją od sześciu dni i

upewnił się, że jej życiem rządzi ścisła rutyna, może zbyt ścisła, jak na taką młodą i

atrakcyjną kobietę. Wracała z pracy do domu zawsze o dwunastej, pięciominutowe poślizgi

zdarzały się rzadko.

„Śliczna, mała Edna”, pomyślał. „Masz takie piękne, długie nogi”.

Uśmiechnął się.

Nacisnął przycisk do mieszkania państwa Yardleyów na drugim piętrze.

Odpowiedział mu męski głos, dźwięczący metalicznie z głośnika nad skrzynką na

listy.

- Kto tam?

- Czy to mieszkanie państwa Hutchinson? - spytał Bollinger dobrze wiedząc, że nie.

- Wcisnął pan niewłaściwy guzik. Oni mieszkają na pierwszym piętrze. Ich tabliczka

jest obok naszej.

Koontz Dean - Ściana strachu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: