Poznaj Siebie. Przewodnik do rozpoznania Podstawowej Jaźni. Wprowadzenie.pdf

Poznaj Siebie

Przewodnik do rozpoznania Podstawowej Jaźni

W Hermetyzmie, tak jak i w każdym innym systemie filozoficznym, używamy różnych – czasem

powszechnie używanych – określeń, nie definiując specyficznego znaczenia, jakie chcemy przez

nie przekazać. Najczęściej chcemy komunikować nimi coś więcej niż wskazują ich powszechne,

codzienne definicje i zakładamy, że odbiorca albo wie już co odróżnia takie użycie tego słowa od

jego zwykłego znaczenia, albo że odkryje to samodzielnie. Jednym z takich określeń jest „jaźń”.

Mimo, że w przypadku poważnego wykonywania pracy Franza Bardona nakreślonej we

Wtajemniczeniu do Hermetyzmu , ostatecznie zostaniesz doprowadzony do zrozumienia

hermetycznego znaczenia tego słowa, to jednak bardzo korzystne jest posiadanie wcześniejszej

wiedzy na ten temat i umiejętności rozpoznawania podstawowej Jaźni już na samym początku.

Tematem tego przewodnika jest właśnie to, co w kontekście hermetycznym jest naprawdę

przekazywane poprzez to, zdawałoby się proste słowo. Tak jak zwykle, będzie to podróż

doświadczalna, a nie wyłącznie intelektualna. :)

Jaźń jest bardzo złożonym, wielowarstwowym połączeniem czynników, których definicja zmienia

się w zależności od perspektywy. Niemniej, możemy zdefiniować podstawową, rdzenną Jaźń (przez

wielkie „J”), z której powstają te warstwy i do której doczepione są wszystkie te czynniki. Mówiąc

prosto, podstawowa Jaźń jest umyślnym (intencjonalnym, celowym) aspektem naszej całościowej

świadomości, który jest w stanie dokonywać obiektywnej percepcji i ekspresji.

Słowa umyślny i obiektywny są tutaj ważne, gdyż podstawowa Jaźń jest zawsze umyślna i

obiektywna. Są to wartości, które odróżniają ją od innych aspektów ludzkiej świadomości, które

tworzą świadomość całościową.

Nasza całościowa, ziemska świadomość jest mieszanką umyślnych (zamierzonych) i mimowolnych

(niezamierzonych) czynników. Aspekt umyślny można przyrównać do „świadomego umysłu”, a

aspekt mimowolny do „podświadomego umysłu”. Nie lubię jednak tych określeń, gdyż w ujęciu

hermetycznym nie przekazują w praktyczny sposób prawdziwych różnic i powiązań pomiędzy tymi

dwoma czynnikami. Będę więc trzymał się określeń „umyślny” i „mimowolny”. :)

To nasza umyślna uwaga patrzy na obiekt i postrzega jego szczegóły; nasza mimowolna uwaga

równocześnie postrzega wszystko inne w polu widzenia bocznego (poza umyślnym skupieniem) i,

normalnie, mimowolna uwaga jest tym, co umieszcza wszystkie te percepcje w osobistym,

emocjonalnym kontekście. Umyślna uwaga myśli o rzeczach zanim je wypowie; mimowolna

uwaga zabarwia wszystkie te myśli odnosząc je do wspomnień i nastawienia emocjonalnego.

Umyślna uwaga jest spontaniczna i działa „w teraźniejszości”; mimowolna uwaga jest nawykowa i

zawsze dąży do powiązania chwili obecnej z chwilami przeszłymi.

Oczywiście, świadomość umyślna jest w stanie przekształcić zawartość świadomości mimowolnej,

a tym samym intencjonalizować 1 te treści. Na tym generalnie polega proces transformacji

charakteru opisany w pierwszych dwóch krokach Wtajemniczenia do Hermetyzmu . Kiedy już

transformacja subiektywizujących treści świadomości mimowolnej jest zakończona, świadomość

umyślna może ich wtedy używać obiektywnie w percepcji i ekspresji. Innymi słowy, staje się to

narzędziem podstawowej Jaźni zamiast czymś, co ją przesłania .

1 Tj. wprowadzić do nich zamysł, umyślność, cel, intencję – przyp. tłum.

Od tego miejsca zajmiemy się głównie umyślnym aspektem świadomości, gdyż jest to naszą

ścieżką do zrozumienia podstawowej Jaźni.

Świadomość umyślna ma dwojaką naturę: postrzega i wyraża. Wykonuje to po kolei albo

równocześnie. Postrzega swoje zewnętrzne środowisko i/lub siebie i wyraża siebie transformując

siebie i/lub swoje środowisko.

Percepcja jest wodna i magnetyczna. Percepcja wpływa na postrzegającego i w pewien sposób jest

on przekształcany przez to doświadczenie. Kiedy postrzegamy coś, doświadczamy obiektywnych

skutków, które obiekt percepcji wywiera na naszych zmysłach, a równocześnie, doświadczamy

reakcji na te skutki, która tworzona jest przez subiektywizujące aspekty świadomości. Percepcja

umieszcza postrzegającego w kontekście wszechświata.

Percepcja pożywia nas fizycznie, astralnie i mentalnie. Ćwiczy i stymuluje nasze zmysły, a tym

samym energetyzuje nasze ciała. Rozszerza nasz zakres doświadczenia i sprawia, że wzrastamy i

ewoluujemy.

Z kolei ekspresja jest ognista i elektryczna. Ekspresja dąży do zmiany Wszechświata, by wszedł w

nasz kontekst lub w pewien sposób odzwierciedlał naszą esencję. W ekspresji, uwalniamy i

uzewnętrzniamy naszą wewnętrzną treść. Uczymy się i wzrastamy oceniając sukces lub porażkę

naszej ekspresji, a tym samym rozwijamy kontekstową stosowność naszej ekspresji.

Ekspresja opróżnia nas fizycznie, astralnie i mentalnie. Wyciąga z nas energię, gdy uzewnętrzniamy

naszą wewnętrzną treść. Jednak uzyskujemy znaczną ilość pożywienia w procesie postrzegania

rezultatów naszej ekspresji i zbierania korzyści, gdy nasza ekspresja jest udana; może to dalece

przewyższyć nasze opróżnienie.

Tak jak wspomniałem wcześniej, percepcja i ekspresja mogą zachodzić oddzielnie lub

równocześnie. Można powiedzieć, że emocjonalna reakcja, jaką tworzymy w odpowiedzi na

percepcję jest działaniem świadomości ekspresyjnej; i podobnie, nie możemy dokonywać ekspresji

bez równoczesnego postrzegania jej skutków. Tak jak ogień i woda, elektryczność i magnetyzm –

również percepcja i ekspresja są dwiema stronami tej samej monety.

Percepcja i ekspresja zachodzą albo w trybie subiektywnym albo obiektywnym albo, co ma miejsce

najczęściej, w połączeniu tych dwóch trybów.

Tryb subiektywny jest ziemski. Dotyczy osobistego kontekstu. Na przykład, gdy wąchamy jakiś

zapach, natychmiast łączymy go ze wspomnieniem i emocjonalną oceną (dobry/zły/obojętny), a

tym samym interpretujemy zapach w kontekście naszego zgromadzonego do tej pory osobistego

doświadczenia.

Z kolei tryb obiektywny jest powietrzny i dotyczy dystansowania się od osobistej kontekstualizacji.

Tryb obiektywny postrzega aromat jako to czym jest , a nie jako to, co czujemy wobec niego, czy

jakie wspomnienia się do niego odnoszą.

Jako przykład weźmy odczucie zimna. W trybie subiektywnym cierpimy, mamy dreszcze i

doświadczamy zimna jako czegoś, czego należy unikać. W trybie obiektywnym zauważamy

percepcję zimna i skutków jakie wywiera na nasze ciało, lecz bez emocjonalnego oceniania dobra i

zła – to po prostu jest – i nie cierpimy, nawet jeśli mamy dreszcze. :)

W kontekście świadomości ekspresyjnej, tryb subiektywny jest bardzo emocjonalny i osobisty. Z

kolei tryb obiektywny jest bardzo beznamiętną i bezosobową ekspresją – która odzwierciedla

szerszy kontekst niż tylko osobisty. Gniewna tyrada jest przykładem subiektywnego trybu ekspresji,

a ćwiczenia mentalne drugiego kroku Wtajemniczenia do Hermetyzmu (gdzie izolujesz każdy

zmysł, nawet od emocji, i używasz go kreatywnie) jest przykładem obiektywnego trybu ekspresji.

W przypadku percepcji, najbardziej pożywny jest tryb obiektywny, gdyż nie zawiera żadnej

kreatywnej subiektywizacji, czyli nie zużywa energii. Co więcej, percepcja obiektywna jest dużo

bardziej holistycznym doświadczeniem i powoduje większy wzrost.

W przypadku ekspresji, bardziej pożywny jest tryb subiektywny, gdyż ćwiczy i stymuluje samo-

kontekstualizujące i samo-potwierdzające aspekty osobowości. Subiektywny tryb ekspresji jest

ostatecznie bardziej holistyczny niż ekspresja obiektywna.

Ze względu na swoją naturę, umyślna świadomość postrzega i wyraża przede wszystkim skupiając

się albo na obiekcie percepcji albo na odbiorcy ekspresji. Jest również w stanie całkowicie odrzucić

skupienie i wejść w pozbawiony skupienia stan czystego BYCIA, na podobieństwo pustki umysłu

w pierwszym kroku Bardona, lecz nie zajmiemy się w tym miejscu tą możliwością, gdyż ma ona

niewiele wspólnego z wstępnym rozpoznaniem podstawowej Jaźni.

Świadomość umyślna może rozszerzać i zawężać swoje skupienie. Może ograniczać swoje pole

percepcji lub ekspresji do pojedynczego nieskończenie skończonego punktu albo może rozszerzyć

swoje pole by objąć samą nieskończoność; następuje to poprzez wolę lub intencję. Może

utrzymywać pojedyncze skupienie lub może się rozszerzyć by objąć wiele punktów skupienia

równocześnie. W tym zakresie, umyślna świadomość jest bardzo płynna i zmienna; jest w stanie

przyjąć każdy kształt i rozmiar, jaki tylko chce.

Świadomość umyślna może również przenosić swoje samo-świadome skupienie z jednego miejsca

na drugie. Na przykład, może skupić się wewnątrz twojego palucha u prawej stopy, a następnie

przenieść swoje skupienie na twój lewy kciuk. Podobnie, może wysłać swoje samo-świadome

skupienie z jego normalnego zakotwiczenia na twoim ciele fizycznym, do zewnętrznych obiektów

czy osób. Może skupiać się na kontemplacji jednej idei, a w następnej chwili zająć się inną ideą. To

wszystko są aspekty jej mocy do przenoszenia swojego samo-świadomego skupienia.

Tak jak wspomniałem wcześniej, nasza normalna, ziemska świadomość ukazuje się jako połączenie

czynników umyślnych i mimowolnych. Jednak zachodnie społeczeństwo jest generalnie zbudowane

wokół wspierania mimowolnych i subiektywnych czynników świadomości, a hamowania

czynników umyślnych i obiektywnych. Dobrym tego przykładem jest inwazyjna obecność reklam

komercyjnych, które manipulują mimowolną („podświadomą”), subiektywizującą świadomością,

byś kupił markę „X”, gdyż sprawi to, że będziesz się czuł dobrze, sexy, szczęśliwy itp. Niestety, ten

rodzaj skierowanej na konsumpcję manipulacji jest obecny w prawie wszystkich aspektach kultury

zachodniej – widzimy to w polityce, w systemie edukacji, w medycynie, nauce i religii itd. Z

powodu takiej przytłaczającej i nieodłącznej manipulacji, większość ludzi przyzwyczaiła się do

życia w trybie mimowolnym-subiektywnym i w niewielkim stopniu odczuwa niezwykle potężną

umyślno-obiektywną świadomość, która w nich drzemie.

Gdy się jednak ją rozpozna, umyślno-obiektywna świadomość podstawowej Jaźni zaczyna

przenikać całość egzystencji danej osoby i powoli staje się prawdziwym siedziskiem ziemskiej

świadomości. To uwolnienie umyślno-obiektywnych mocy podstawowej Jaźni jest główną częścią

wstępnej pracy w inicjacji hermetycznej. W pierwszych ćwiczeniach kroku pierwszego,

świadomość umyślno-obiektywna jest skupiona do wewnątrz, na umyśle, charakterze i na ciele.

Chociaż nigdzie nie jest napisane, że poprzez postrzeżeniowy proces badania i odkrywania siebie,

uczeń bezpośrednio ćwiczy swoją podstawową Jaźń, to wciąż owocuje to uniesieniem pierwszej

zasłony i wprawieniem w ruch procesu objawiania samego siebie.

W kroku drugim, zasłona jest uniesiona jeszcze dalej, poprzez połączenie ekspresyjnej, kreatywnej

mocy świadomości umyślno-obiektywnej z jej mocami postrzegania. W przypadku ćwiczeń

mentalnych, uczeń używa swojej ekspresyjnej umyślno-obiektywnej mocy, gdy pracuje kreatywnie

z każdym ze swoich wydzielonych zmysłów, równocześnie używając ich percepcyjnych, umyślno-

obiektywnych mocy do postrzegania i oceniania swoich kreacji. W przypadku ćwiczeń astralnych,

uczeń stosuje swoją umyślno-obiektywną moc twórczą w transformacji swojego charakteru,

równocześnie ćwicząc swoją intencjonalno-obiektywną moc postrzegania w postaci monitorowania

nawykowej natury charakteru. I ostatecznie, w przypadku ćwiczeń fizycznych, uczeń używa swoich

ekspresyjnych, umyślno-obiektywnych mocy do tworzenia określonych stanów w swoim

fizycznym ciele, równocześnie wzmacniając swoją percepcyjną, umyślno-obiektywną moc do

doświadczania i weryfikowania tych stanów. W swej całości, praca kroku drugiego zaczyna

przenosić siedzisko świadomości z pozycji mimowolnie-subiektywnej i prowadzi je do zajęcia

stałego miejsca w pozycji umyślno-obiektywnej.

Krok trzeci ustanawia silne siedzisko świadomości w trybie umyślno-obiektywnym, ćwicząc

umyślno-obiektywną świadomość, w jaki sposób pracować razem ze świadomością umyślno-

subiektywną. Jest to ukazane w finalizacji transformacji charakteru, w której mimowolna treść

rządząca świadomością subiektywizującą, została obiektywnie zintencjonalizowana. Przekształca to

subiektywizujący charakter w obiektywno-umyślny twór, który wyraża podstawową Jaźń.

Ćwiczenia mentalne, astralne i fizyczne trzeciego kroku wpływają również na tę samą unifikację

obiektywnych i subiektywnych mocy umyślnej świadomości, pracując z wielozmysłowymi

kreacjami, które pośród obiektywnej ekspresji wywołują reakcje subiektywne.

Jeśli praca kroku trzeciego nie przeniesienie na stałe siedziska normalnej świadomości do pozycji

umyślno-obiektywnej świadomości podstawowej Jaźni, to praca kroku czwartego będzie

praktycznie niemożliwa do ukończenia. Widać to najwyraźniej w przypadku „przenoszenia

świadomości”, gdyż tylko świadomość umyślno-obiektywna jest w stanie przenieść swoją samo-

świadomość z jednego miejsca na drugie. Podobnie w przypadku ćwiczeń astralnych – jedynie

świadomość umyślno-obiektywna jest w stanie naprawdę nawiązać połączenie z elementami w

sposób wystarczający dla ich akumulacji i jedynie świadomość umyślno-obiektywna jest w stanie

przenieść swoje skupienie z jednej wewnętrznej części ciała na drugą. Tak jak odkryło to wiele

osób podczas pracy z fizycznymi ćwiczeniami kroku czwartego, jedynie umyślno-obiektywna

świadomość podstawowej Jaźni jest w stanie w sposób udany i mądry kierować ekspresyjnymi

mocami elementów nie wyrządzając sobie krzywdy.

Kiedy Franz Bardon napisał Wtajemniczenie do Hermetyzmu , świat dopiero rozpoczynał „epokę

komercyjną”, która tak drastycznie ograniczyła łatwy dostęp do świadomości umyślno-obiektywnej

w zachodnim społeczeństwie. Myślę, że w jego czasach wykonywanie kroków bardzo szybko

odkrywało przed uczniem naturę podstawowej Jaźni. Dzisiaj jednak, sytuacja jest inna i wiele osób

ma z tym problem. Tak jak powiedziałem na wstępie, mam nadzieję, że ta seria medytacji i ćwiczeń

pomoże osobom praktykującym WdH w bardzo szybkim rozpoznaniu ich prawdziwej Jaźni, a tym

samym ich postępy będą dużo szybsze i bezpieczniejsze.

Wszystkiego dobrego!

Rawn Clark

10 grudnia 2006

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: