Mather Anne - Pokusa.pdf - AMNEZJA - magda05051995

Anne Mather

POKUSA

Prolog

1955

Popołudnie było wyjątkowo duszne. W powietrzu wisiała burza, niebo zaciągnęło się

ołowianymi chmurami. Ludzie poruszali się ociężale, czekając na wieczorne ochłodzenie.

Na oddziale położniczym małego szpitala panowała leniwa cisza. Nakarmione i

przewinięte oseski spały, pozwalając matkom zażywać zasłużonego odpoczynku. Większość

pomimo upału drzemała. W Blackwater Fork, w Północnej Karolinie, klimatyzacja ciągle

jeszcze należała do luksusów.

Alice Connor przewracała się nerwowo w łóżku. W przeciwieństwie do innych położnic

nie mogła zaznać spokoju, dręczona złymi myślami. Obok w kołyskach spali jej dwaj

synkowie, najedzeni, przewinięci i zupełnie nieświadomi trapiących ich mamę trosk. Trwali

w tej błogiej nieświadomości i nie wiedzieli jeszcze, co to zmartwienia.

Alice wiele by dała, żeby jej życie było równie proste. o ile kolejne dziecko oznaczało

wyrzeczenia dla całej rodziny, to bliźniaki zwiastowały prawdziwą katastrofę, której się nie

spodziewała w najgorszych snach.

Bóg jeden wie, co powie Fletch, gdy wróci z podróży. Ledwo udało jej się go przekonać,

że dziecko, którego się spodziewała, jest jego i tylko jego. Teraz będzie musiał pogodzić się z

posiadaniem bliźniąt. Już odnosił się do niej nieufnie, zazdrosny o każdego mężczyznę, który

na nią spojrzał. A gdyby jeszcze dowiedział się o Jacobie...

Poczuła ucisk w gardle i zakasłała w poduszkę, nie chcąc niepokoić pozostałych kobiet,

po czym obróciła się, spoglądając na swoje bezbronne dzieci w szpitalnych kaftanikach.

Miała urodzić jedno i nie przygotowała wyprawki, która mogłaby starczyć dla dwóch.

Całe szczęście, że Fletch wyjechał do Nowego Meksyku z kolejnym transportem tarcicy.

W ten sposób zyskiwała kilka dni, by oswoić się z sytuacją, aczkolwiek zupełnie nie

wiedziała, jaki los ją teraz czeka.

Dobrze chociaż, że dzieci nie były podobne do Jacoba. To prawda, miały, jak on, ciemne

włosy, ale poza tym przypominały pozostałą czwórkę rodzeństwa. Jak daleko sięgała

pamięcią, w rodzinie Connorów nie było nigdy bliźniąt. W rodzinie Hickory także nie.

Tymczasem Jacob opowiadał, że miał brata bliźniaka, który umarł w kilka dni po urodzeniu.

Przemknęło jej przez głowę, że byłoby lepiej, gdyby jeden z jej synków nie przeżył, ale

zaraz odegnała od siebie tę okropną myśl. Widać przerażenie dyktowało jej takie refleksje. A

jednak śmierć jednego z malców, jakkolwiek strasznie by to brzmiało, uprościłaby sytuację.

Na pewno bardzo by to przeżyła, ale przynajmniej wolna byłaby od podejrzeń. A może i nie?

W takiej maleńkiej mieścinie, jak Fork, niczego nie dało się utrzymać dłużej w tajemnicy,

więc i to, że urodziła dwójkę, a nie jednego synka, rozeszłoby się szybko.

No tak, tyle że Fletch nie musiałby wtedy łożyć na utrzymanie obu chłopaków, a kto wie,

może nawet przywiązałby się do tego, który pozostałby przy życiu? Nie miał wszak dotąd

syna, tylko cztery córki.

I to był jeszcze jeden powód, dla którego znajdowała się na granicy wyczerpania.

Kiedy osiem lat temu urodziła najmłodszą, Joannę, obydwoje z Fletchem powiedzieli

sobie, że nie stać ich na więcej dzieci. Dlatego właśnie wpadł w taką wściekłość, gdy się

dowiedział, że Alice znowu jest w ciąży. Zaczął snuć podejrzenia, że to nie jego dziecko.

Jakoś go w końcu przekonała, chociaż nie obyło się przy tej okazji bez razów. Cóż, była

do tego przyzwyczajona. Fletch często ją bił, gdy wypił za dużo, a ona rozgrzeszała go,

mówiąc sobie, że po kilku kieliszkach whisky jej mąż po prostu traci rozum i nie wie już, co

robi.

Sytuacja pogorszyła się jeszcze, gdy straciła pracę w zajeździe. Kiedy była w szóstym

miesiącu, Ben Garrett, właściciel knajpy, uznał, że jest mu zawadą w interesach. Kierowcy

ciężarówek, właściciele tartaków i zwykli podróżni, którzy zatrzymywali się u niego na

posiłek, chcieli żeby obsługiwały ich ładne kelnerki, a nie baby z brzuchami jak dynie.

Ostatnie trzy miesiące były najgorsze. Fletch zrzędził bez przerwy, pytał, skąd wezmą

pieniądze na czynsz, coraz później wracał do domu. Pił coraz więcej i coraz częściej grał w

karty’ z kumplami. A tu dziewczynkom trzeba było kupić buty na zimę, najstarsza zaś, Lisa,

marzyła o studiach. Ba, skąd wziąć na czesne, kiedy nie ma co włożyć do garnka. A jeszcze

teraz ta dwójka niemowlaków...

Jeden z malców poruszył się, rozprostował zaciśniętą piąstkę i zaczął cmokać usteczkami,

jakby ssał przez sen jakąś nieistniejącą pierś.

Jacy oni śliczni, pomyślała Alice, dotykając ciemnej główki. Włosek przylgnął do jej

dłoni, ciemiączko ugięło się lekko pod palcem.

Nagle poczuła czyjąś dłoń na ramieniu.

– Alice? Podniosła wzrok.

– Jacob! – Poczuła suchość w ustach i rozejrzała się niespokojnie. – Co ty tutaj robisz?

Chcesz napytać mi biedy?

– Właśnie się dowiedziałem. – Głos mężczyzny brzmiał cicho, kojąco. Wpatrywał się z

miłością w śpiące niemowlęta, wodząc wzrokiem od jednego do drugiego. – Są wspaniali.

Dlaczego mi nie powiedziałaś, że będzie dwójka?

W oczach Alice pojawił się strach. Na szczęście większość kobiet zdawała się pogrążona

we śnie. W każdym razie spały te, które znała i które ją znały. Inne nie mogły wiedzieć, że

Jacob nie jest jej mężem, taką przynajmniej miała nadzieję.

Co wcale nie oznaczało, że mógł pozostać przy jej łóżku.

– Musisz iść – powiedziała zalęknionym tonem. – Nie powinieneś się tu pokazywać.

Gdyby ktoś cię tutaj zobaczył, gdyby rozpoznał...

– Nikt nie rozpozna – odparł spokojnie ojciec dzieci, po czym przysiadł na skraju łóżka i

ujął jej dłoń. – Jak się czujesz? W zajeździe powiedzieli mi, że w nocy zabrano cię do

szpitala.

– W zajeździe? – Alicja była przerażona. – Och, Jacob, chyba nie powiedziałeś im, że...

– Daj spokój, nie co dzień rodzą się w tej dziurze bliźnięta – uspokoił ją z uśmiechem i

przesunął kciukiem po jej dłoni. – Wszyscy o tym mówią. Nie zadawałem nawet żadnych

pytań. Na szczęście nikt nic nie podejrzewa.

– Z wyjątkiem Fletcha – odparła Alice pełnym niepokoju głosem i cofnęła dłoń. – W jego

rodzinie nigdy nie było bliźniąt. Podobnie w mojej.

Jacob odwrócił głowę i z zazdrością spojrzał na chłopców, których nigdy nie będzie mógł

nazwać swoimi synami.

– Są silni, zdrowi?

Miała już na ustach jakąś niemiłą odpowiedź, ale tylko skinęła głową.

– Tak się wydaje – powiedziała ze źle skrywaną goryczą.

Nie widziała Jacoba od pół roku i miała nadzieję, że więcej już nie zobaczy. To nie w

porządku, pomyślała, że mężczyzna może bezkarnie romansować z każdą kobietą, której

zapragnie, kpić z niej albo jej pochlebiać i tak zawrócić w głowie, że zapomni o bożym

świecie.

Ona zapomniała. Szczególnie, że mężczyzną był Jacob Wolfe, szczupły, ciemnowłosy, z

pokaźnym kontem w banku i świadczącym o zamożności samochodem.

Pojawił się w zajeździe pewnego dnia zeszłej jesieni i od razu dał jej do zrozumienia, że

mu się podoba. Bo też mogła się podobać, pomyślała ponuro, świadoma, że w miejscu takim

jak Blackwater Fork jej zgrabna figura i rudoblond włosy musiały przyciągać uwagę

mężczyzn. W końcu to właśnie dlatego Ben Garrett dał jej pracę. Mógł mieć Bóg wie ile

nastolatek, które serwowałyby klientom kawę, soczyste steki i apetyczne serniki, które

przygotowywała w kuchni jego żona, a jednak wybrał Alice. To nic, że miała ponad

trzydziestkę i czwórkę dzieci, w tym trójkę dorastających. I tak była najatrakcyjniejszą

spośród wszystkich kelnerek, jakie przewinęły się przez knajpę Bena, a fakt, że obroty

wzrosły od chwili, gdy ją zatrudnił, utwierdzał go tylko w powziętej decyzji. Kierowcy i

robotnicy leśni lubili po prostu patrzeć na Alice i nierzadko dla niej tylko tu przychodzili.

Jacob Wolfe był jednak inni niż oni. Alice zrozumiała to od razu. Chociaż ubrany jak

tamci, we flanelową koszulę i dżinsy, nie wyglądał na komiwojażera ani na jednego z

kierowców ciężarówek, którzy, jak Fletch, mieli brud za paznokciami i odciski na dłoniach.

Nie, Jacob był dżentelmenem. To natychmiast rzucało się w oczy. Dlatego czuła się tak

pochlebiona, gdy zwrócił na nią uwagę.

Teraz dopiero zrozumiała, jak bardzo była głupia. Dopóki nie pojawił się Jacob, nigdy

żaden mężczyzna nie zawrócił jej w głowie. Nie zadawała się z nikim choćby ze strachu przed

Fletchem. Zgoda, miała swoje wady, ale zawsze była dobrą matką. Kochała dzieci i nie

zrobiłaby nic, co mogłoby zrujnować ich przyszłość.

A jednak ten właśnie człowiek znalazł drogę do jej serca. I chociaż wiedziała od Bena, że

Jacob ma tartak gdzieś na dalekiej północy, a w okolicy bawi tylko przejazdem, w

poszukiwaniu drewna, to wyglądała go niecierpliwie za każdym razem, gdy otwierały się

drzwi zajazdu.

Tak naprawdę nie wierzyła jednak, że wróci. Po tym pierwszym razie, kiedy wieczorem

odwiózł ją do domu tym swoim wytwornym samochodem, była przekonana, że więcej nie

ujrzy go na oczy. Dostał to, czego chciał, myślała, i zapomni szybko o tych kilku szalonych

godzinach, które spędzili razem, kochając się na siedzeniu wozu zaparkowanego na tyłach

sklepu Dillona, nie bacząc na ryzyko, że zobaczy ich szeryf Peyton i doniesie o wszystkim

Fletchowi.

A jednak wrócił. Wrócił, a potem przyjeżdżał przez całą zimę, gdy oblodzone drogi były

niebezpieczne i każdy człowiek posiadający odrobinę oleju w głowie powinien siedzieć w

domu. Szczęśliwie udało mu się wejść w interesy z Abem Henrym, właścicielem tutejszego

składu tarcicy, i mógł bywać w Blackwater Fork, nie narażając się na podejrzenia. A Ben,

nawet jeśli domyślał się czegoś, nie zdradził się słowem przed Fletchem, zupełnie jakby znał

baśń o królu, który kazał zabijać przynoszących złe wieści posłańców.

Alice myślała teraz, że musiała być strasznie naiwna, jeśli uważała, że przygoda z

Jacobem ujdzie jej płazem. Nigdy jednak w swoim życiu nie była równie szczęśliwa, więc nic

dziwnego, że odebrało jej rozum. Przy Fletchu ani razu nie czuła się tak, jak przy nim.

Pragnęła go z całego serca i zapominała o rozsądku.

Nigdy nie zadawała Jacobowi żadnych pytań, nic nie wiedziała o jego życiu, nie miała

pojęcia, co się z nim dzieje i gdzie się obraca, kiedy wyjeżdża z Blackwater Fork, a on nie

kwapił się z informacjami. Obydwoje zachowywali się tak, jakby żadne z nich nie miało

własnego życia.

Było cudownie, ale nie wkalkulowała ciąży w swoje rachuby. Miało już nie być więcej

dzieci. Po urodzeniu Joannę zaczęła używać spirali, a Jacob zawsze zakładał prezerwatywę.

Uważała, że jest wystarczająco zabezpieczona – w każdym razie przed taką ewentualnością –

ale jak widać wypadki chodzą po ludziach, a ona stała się ofiarą jednego z nich...

– Musiałaś przecież wiedzieć, że się tu zjawię – powiedział, widząc wyrzut w jej oczach.

– Chcę ci pomóc, Alice. Po to przyjechałem. Wiem, że Fletch wyjechał. Musimy

porozmawiać.

– Twoja żona wie, gdzie jesteś? – zapytała Alice kwaśno. Pretensja i chwilowa słabość

wywołana tym, że widzi go znowu, ustępowały miejsca gniewowi. Boże, do momentu, gdy

powiedziała mu, że spodziewa się jego dziecka, nie miała nawet pojęcia, czy jest żonaty. Gdy

usłyszał nowinę, natychmiast wyznał jej prawdę, po czym zniknął, zostawiając ją na pastwę

własnego wstydu.

– Ta sprawa nie dotyczy Iris – odparł i zacisnął usta. – Zanim zaczniesz mnie oskarżać, że

na tyle miesięcy zostawiłem cię samą, pomyśl, co by było, gdybym postąpił inaczej.

Alice poczuła ucisk w gardle.

– Nie wmówisz mi, że trzymałeś się z dala wyłącznie przez wzgląd na mnie.

– Nie. Przyznaję, że miałem różne powody, ale nie mieszaj w to, na Boga, Iris. Nigdy jej

nie kochałem, świetnie o tym wiesz.

– Kłamca!

Odwróciła głowę, lecz on ujął ją pod brodę i spojrzał jej w oczy.

– Mówię prawdę. Nigdy jednak nie zostawię Iris. Nie zasłużyła na to. Dała mi, co

chciałem, i mam wobec niej pewne zobowiązania.

– Tartak – powiedziała Alice zjadliwym tonem i łzy gniewu napłynęły jej do oczu na

wspomnienie ostatniej rozmowy z Jacobem, którą odbyli pół roku temu. Przyznał się wtedy,

że ożenił się po to, by przejąć tartak należący do ojca Iris. Pogardzała nim za to, nawet gdy

opowiadał jej o sukcesach swojego przedsiębiorstwa, które rozkwitło pod jego rządami.

– Tak, tartak. To był rodzaj umowy – zgodził się.

– Nie mam powodów do dumy, ale uczyniłem przynajmniej Iris bogatą kobietą. Szkoda,

że nie mamy syna, który mógłby przejąć firmę. – Spojrzał na kołyski. – Ty masz dwóch –

znowu zwrócił wzrok ku Alice – ale nie chcianych.

Alice, przerażona, szeroko otworzyła oczy.

– Nie! – krzyknęła.

– Dlaczego nie? – Jacob mówił z coraz większą pewnością siebie. – Nie masz przecież

pieniędzy. Nie będziesz w stanie wykarmić tej dwójki. W miasteczku już jest głośno, że

Fletch o mało nie zatłukł cię na śmierć, kiedy dowiedział się o twojej ciąży. Pies! Gdybym tu

był, zabiłbym go za to! – dokończył, wpijając palce w jej brodę.

– Ale cię nie było. – Wyrwała się gwałtownie i grzbietem drżącej dłoni zaczęła rozcierać

znaki, które pozostawiły jego palce. – Jak śmiesz pojawiać się teraz i proponować, że

zabierzesz dzieci. Nie są twoje, należą do mnie. Do mnie i do Fletcha, słyszysz? I nic, ale to

nic na to nie poradzisz.

– Uspokój się, Alice. – Słysząc jej podniesiony głos, Jacob uświadomił sobie wreszcie, że

nie są tu sami. – Nie proszę cię przecież, żebyś oddała mi obydwu. Nie jestem aż takim

potworem.

– Ale powiedziałeś.... – zaczęła gniewnie.

– Cokolwiek powiedziałem – przerwał jej – musiałem źle się wyrazić. – Uśmiechnął się,

próbując ją ułagodzić. Bał się, że jeszcze chwila, a zwróci ją przeciw sobie w sposób

ostateczny. – Pomyślałem po prostu – podjął łagodnie – że moglibyśmy zawrzeć coś w

rodzaju umowy. Korzystnej dla wszystkich zainteresowanych.

Alice zerknęła na niego nieufnie.

– Co proponujesz? Nie wahał się długo.

– Chyba się domyślasz.

– Oszalałeś – powiedziała bez tchu.

– To moi synowie, Alice – nastawał, wpatrując się w nią nieruchomym wzrokiem. –

Wiesz o tym. Dlaczego nie miałbym im pomóc?

– Pomóc im? – Z trudem wymawiała słowa, jej twarz wykrzywił bolesny grymas. – Tak

jak pomogłeś mnie? Wynoś się stąd, Jacob. Wynoś się, zanim zawołam pielęgniarkę i każę

cię wyrzucić!

Nie poruszył się nawet na te słowa.

– Proszę, wołaj siostrę. Zawołaj choćby i kierownika szpitala. Ale pamiętaj, że mam tu

pewne wpływy.

Mather Anne - Pokusa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: