Chmielewska Joanna - Autobiografia 06 - Stare próchno.pdf - DZIENNIKI-DIARIUSZE-PAMIĘTNIKI-WSPOMNIENIA - audiobook-ok

JOANNA CHMIELEWSKA

STARE PRÓCHNO

Autobiografia tom 6

Nosem juŜ mi powychodziły te wszystkie młodości i po-

stanowiłam się zestarzeć. Niestety, siła wyŜsza, czyli tak

zwane Ŝycie, nie uwzględniło mojej decyzji i uparcie dostar-

cza mi wraŜeń, właściwych dla osoby młodej i pełnej wigoru.

Część z tego próbuję wykorzystywać w ksiąŜkach, ale całości

nie daję rady, niechŜe się zatem ta orgia głupich przypadło-

ści nie zmarnuje i znajdzie miejsce w upiornej autobiografii,

która wcale nie spełniła swojego zadania.

Jak napomknęłam na samym wstępie do pierwszego to-

mu, zaczęłam ją pisać po to, Ŝeby uniknąć pytań, powtarza-

nych po tysiąc razy, i hurtem udzielić odpowiedzi na wszys-

tko. No i rezultat jest... proszę bardzo, ktoś zgadnie, jaki...?

We wrześniu Anno Domini 2002 w kolejnym wywiadzie

zapytano mnie Ŝywiutko i z zachłannym wręcz zaintereso-

waniem:

Skąd biorę pomysły do ksiąŜek?

Czy bohaterowie moich utworów są prawdziwi i Ŝyją?

Czy mieli do mnie pretensję za zrobienie z nich bohate-

rów?

Czy Lesio istnieje?

Ile z tego wszystkiego przeŜyłam osobiście?

Czy bohaterka to całkiem ja, a jeśli nie całkiem, to w jakim

zakresie?

Jak to się stało, Ŝe zaczęłam pisać i dlaczego?

I wszystkie inne tym podobne.

JOANNA CHMIELEWSKA

Na szczęście najpotęŜniejsze oberwanie chmury nastąpiło

w Rosji, gdzie, zamiast mnie, odpowiadał tłumacz, niech

mu Pan Bóg da zdrowie, który odpowiedzi znał na pamięć,

ja zaś mogłam sobie pomilczeć, siląc się tyłko na uśmiech,

mam nadzieję, Ŝe miły. Za ruskich dziennikarzy do polskich

nie mogę mieć pretensji, ale i naszym nic nie brakuje, z cze-

go wynika, Ŝe autobiografię, jako pomoc Ŝyciową, mogę spo-

kojnie pod tramwaj podłoŜyć.

Ukoronowaniem tych wysoce poŜądanych skutków jest

straszliwe dzieło pana Tadeusza Lewandowskiego, z które-

go to dzieła nareszcie dowiaduję się co myślę, co robię, jakie

miewam poglądy i co teŜ wyczynia moja, łagodnie mówiąc,

mocno zwichrowana osobowość. Zdaje się, Ŝe miał to być

wywiad. Komentarzem do wywiadu zajmę się na końcu,

uparcie bowiem usiłuję zachować coś zbliŜonego do chrono-

logii.

Ale przysięgam! Po napisaniu niniejszego tomu, o ile póź-

niej będę jeszcze Ŝywa, nikomu na Ŝadne pytanie nie od-

powiem! Niech sobie przeczyta wszystko i rychło mu się

odechce, a głupią ciekawość diabli wezmą...

Ostatnimi czasy coraz bardziej jęła mi słodzić Ŝycie elek-

tronika.

Rzecz jasna, pazurami i zębami broniłam się i bronię

przed bezpośrednim kontaktem z tą dziedziną wiedzy ścis-

łej, a juŜ z pewnością odmawiam zgody na pozostawanie

z nią sam na sam. Z krzykiem Ŝądam pomocy, którą w naj-

większym zakresie słuŜył mi początkowo Tadzio, syn moje-

go kumpla z młodych lat, Maćka, a oprócz niego parę innych

osób.

Zdaje się, Ŝe na samym wstępie do owych przeraŜających

kontaktów wyszło na jaw, iŜ muszę posiadać dwa telefony

komórkowe, a nie jeden, a w ogóle nie mogę kupić Ŝadnego,

STARE PRÓCHNO

poniewaŜ nie dysponuję stałym miejscem pracy. Słowo daję,

tak było jeszcze parę lat temu, a chodziło, rzecz jasna, o wy-

płacalność. Okazało się, Ŝe mnóstwo osób, zazwyczaj mło-

dych i przedsiębiorczych, korzystało z komórek, nie płacąc

rachunków.

Wobec tego Tadzio kupił na siebie i przystąpiliśmy do

sprawdzania urządzenia przy moim kuchennym stole, ob-

ficie oprzyrządowanym.

Siedziałam cicho i grzecznie, Tadzio zaś wziął słuchawkę

i zaczął dzwonić. W momencie, kiedy się łączył, natychmiast

zaczynał dzwonić jego telefon komórkowy. Nikt się w nim

nie odzywał. Za trzecim razem Tadzio się zdenerwował.

— Co za kretyn dzwoni i rozłącza się od razu...?!

— Tadziu, moŜe ty dzwonisz ode mnie do siebie? — wy-

sunęłam Ŝartobliwą supozycję.

Tadzio spojrzał na przyrząd, spojrzał na mnie i łupnął się

w czoło.

— No pewnie! PrzecieŜ ja dzwonię do ojca, rany boskie,

do nas zawsze była czwarta pozycja, a teraz pani zapisała tu

mój komórkowy! Ten kretyn, znaczy, to ja...

W słuchawce miałam zapisane: dzieci, to jeden, Teresa,

to dwa, Tadzio cztery, mój plenipotent pięć, Julita sześć,

Maria siedem... Dzięki czemu kompletnie nie pamiętałam

juŜ i zresztą nadal nie pamiętam Ŝadnych numerów telefo-

nów, ponadto cyfra na słuchawce odpadła, bo zrobiło się

tego za duŜo. Jedyny numer, jaki nie wiadomo dlaczego

utkwił na zawsze w którymś zakamarku mojego umysłu, to

właśnie numer Maćka, ojca Tadzia. We wszelkich okolicz-

nościach telefonicznych, jakiejś naprawy, zmiany, czegokol-

wiek, zawsze dzwoniłam do Maćka dla sprawdzenia, czy

dobrze działa.

Urządzenie często pokazywało dziwne sztuki i kiedyś,

wróciwszy z wizyty u niego, stwierdziłam istnienie osob-

liwej blokady, którą na szczęście juŜ znałam i wiedziałam,

Ŝe ktoś powinien do mnie zadzwonić, Ŝeby się odblokowało,

JOANNA CHMIELEWSKA

a moŜliwe, Ŝe mi to odblokowano zdalnie i chciałam się w tej

kwestii upewnić. Szczegółów technicznych nie pamiętam

i proszę mnie nimi nie dręczyć.

Zadzwoniłam do Maćka.

— Maciek — powiedziałam tajemniczym głosem. — Jak

do mnie zaraz zadzwonisz, to ci powiem, co widziałam

w twoim domu, jak wychodziłam.

OdłoŜyłam słuchawkę i Maciek, rzecz jasna, natychmiast

do mnie zadzwonił.

— Co widziałaś?!

— Takiego wielkiego szczura, słowo daję, jak prosiak. Na

parterze, właził do góry po rurze kanalizacyjnej.

— Nie Ŝartuj...!

— Jak Boga kocham. Święta prawda. Powinniście chyba

coś zrobić?

— O rany boskie...! — jęknął Maciek i rozłączył się.

Innym razem, znajdując się poza granicami kraju, zadzwo-

niłam do niego i poprosiłam:

— Maciek, zadzwoń do Tadzia, niech on zadzwoni do

Marii, ona mu da telefon do Julity, niech zadzwoni do Julity,

Ŝeby przyszła do mnie do domu, ma moje klucze, niech

znajdzie taki duŜy, zielony notes i niech do mnie zadzwoni.

Zapomniałam zabrać notes i teraz nie mam przy sobie ani

jednego numeru telefonu, do nikogo.

— A numer telefonu tej Marii...? — spytał Maciek ostroŜ-

nie.

— Tadzio ma, bo jej robił zamek u drzwi. A do mnie jest

w tej chwili... Czekaj, weź coś dopisania, zaraz ci podyktuję...

Tym sposobem moja pamięć znęcała się wyłącznie nad

Maćkiem.

Komórki to był zaledwie delikatny początek. Dalej poszło

rozpędem, poniewaŜ dałam się namówić na komputer, na

co główny wpływ miały błędy składacza.

KaŜdy człowiek, wklepując tekst, robi błędy i od tego jest

korekta, Ŝeby je poprawić. Doszłam do wniosku, Ŝe z dwojga

Chmielewska Joanna - Autobiografia 06 - Stare próchno.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: