Clarke Arthur - Wyspa Delfinów.pdf - 02.14. LITERATURA S-F [pdf] - audiobook-ok

Arthur C. Clarke

Wyspa Delfinów

Dolphin Island

Przełorzyła: Mira Michałowska

Wydanie oryginalne: 1963

Wydanie polskie: 1986

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Poduszkowiec pędził przez dolinę unosząc się nad starą szosą na poduszce powietrza.

Johnny Clinton spał. Potężny hałas motoru rozbrzmiewający w nocnej ciszy nie przeszkadzał

mu wcale, był do niego przyzwyczajony niemal od urodzenia. Dla każdego chłopca z dwudzi-

estego pierwszego wieku był to magiczny dźwięk, który opowiadał o dalekich krajach i

dziwnych ładunkach, wożonych przez te pierwsze tego rodzaju wehikuły, podróżujące z łat-

wością po lądach i morzach.

Dobrze znajome wycie odrzutowych silników nie budziło go, mogło tylko nawiedzać

jego sny. Teraz jednak umilkło nagle, w samym środku Transkontynentalnej Drogi Numer 21.

To wystarczyło, żeby Johnny zbudził się. Przecierając oczy usiadł na łóżku i wytężył słuch.

Co się mogło stać?. Czyżby jeden z wielkich liniowców rzeczywiście zatrzymał się tutaj,

sześćset kilometrów przed najbliższą stacją?

Cóż, był tylko jeden sposób, aby się upewnić. Johnny wahał się przez chwilę, gdyż bał

się panującego na zewnątrz chłodu. Po chwili wziął na odwagę, owinął się w koc, otworzył

ostrożnie drzwi i wyszedł na balkon.

Noc była chłodna i piękna, a znajdujący się niemal w pełni księżyc oświetlał wyraźnie

całą okolicę. Od południowej strony domu nie widać było szosy, ale balkon obiegał dokoła

staroświecką fasadę, toteż w kilka sekund później Johnny znalazł się po północnej stronie

budynku. Mijając okna sypialni ciotki i kuzynek zachowywał się szczególnie ostrożnie;

wiedział, co go czekało, gdyby je obudził.

Ale mieszkańcy domu spali głębokim snem w tę zimową, księżycową noc i kiedy

przemykał się na palcach koło ich okien, nikt z nich nawet nie drgnął. Lecz szybko o nich za-

pomniał, przekonał się bowiem, że nie śnił na jawie.

Poduszkowiec opuścił szeroką wstęgę szosy i spoczął na płaskim terenie o kilkaset

metrów od drogi. Światła miał zapalone. Johnny domyślił się, że jest to frachtowiec, a nie

statek pasażerski, gdyż miał tylko jeden pokład obserwacyjny, zajmujący niewielki odcinek

stupięćdziesięciometrowej długości pojazdu.

Johnny nie mógł oprzeć się skojarzeniu, że statek wygląda jak olbrzymie żelazko do

prasowania, tyle, że zamiast uchwytu ma opływowy mostek umieszczony na jednej trzeciej

długości od dziobu. Nad mostkiem błyskało czerwone światło sygnalizacyjne, ostrzegające

inne statki, mogące się znaleźć na tej samej drodze.

„To chyba awaria - pomyślał Johnny - Ciekawe, jak długo będzie tak stał? Czy zdążę

pobiec i dobrze mu się przyjrzeć?” Nigdy dotąd nie widział z bliska stojącego poduszkowca.

A gdy mkną z szybkością pięciuset kilometrów na godzinę, niewiele da się zaobserwować.

Nie namyślał się długo. W dziesięć minut później, ubrany w najcieplejszą odzież jaką

miał, ostrożnie, by nie robić hałasu, odryglował kuchenne drzwi. Nie przyszło mu na myśl,

kiedy wychodził w tę mroźną noc, że opuszcza ów dom po raz ostatni w życiu. Ale nawet

gdyby o tym wiedział, nie odczuwałby żalu.

ROZDZIAŁ DRUGI

Im bliżej Johnny podchodził do poduszkowca, tym większy mu się wydawał. A prze-

cież nie był to jeden ze stutysięcznotonowych zbiornikowców na ropę czy zboże, które

czasami przelatywały ze świstem ponad dolina; miał prawdopodobnie tylko piętnaście czy

dwadzieścia tysięcy ton. Na jego dziobie widniał nieco spłowiały napis: SANTA ANNA,

BRAZYLIA. Nawet w słabym świetle księżyca można było zauważyć, że statkowi przy-

dałaby się świeża warstwa farby. Jeżeli jego maszyny znajdowały się w tym samym stanie co

połatany i wytarty kadłub, to powód nie planowanego postoju łatwo było odgadnąć.

Kiedy Johnny obchodził nieruchomego potwora dokoła, nie zauważył w nim śladu

życia. Nie zdziwiło go to jednak; wielkie frachtowce były przeważnie pilotowane automatyc-

znie, a do obsługi statku tej wielkości wystarczał mniej więcej tuzin osób załogi. Jeżeli rozu-

mował słusznie, to wszyscy oni znajdowali się w maszynowni, starając się znaleźć przyczynę

awarii.

Teraz, kiedy silniki odrzutowe już nie unosiły „Santa Anny”, spoczywała ona na wiel-

kich, płaskodennych komorach pływakowych, które służyły do utrzymywania jej na pow-

ierzchni, gdyby opuściła się na morze. Biegły dokoła całego kadłuba i kiedy Johnny ob-

chodził statek, sterczały nad jego głową niczym ściany nawisu. W kilku miejscach można by

się na nie wdrapać, gdyż z kadłuba wystawały uchwyty, widać też było stopnie, prowadzące

do znajdujących się o sześć metrów ponad ziemią luków wejściowych.

Johnny patrzył na te włazy i zastanawiał się. Były prawdopodobnie zamknięte, ale co

by się stało, gdyby jednak dostał się na pokład? Przy odrobinie szczęścia udałoby mu się

może dobrze rozejrzeć dokoła, zanim załoga zdążyłaby go złapać i wyrzucić. Johnny uznał,

że jest to jego życiowa szansa; wiedział, że jeżeli nie wykorzysta jej, nigdy sobie tego nie

wybaczy...

Nie wahając się więc dłużej zaczął wdrapywać się po najbliższych schodkach. Po

jakichś ośmiu krokach zatrzymał się, żeby się raz jeszcze zastanowić. Ale było za późno, de-

cyzja została podjęta za niego. Zupełnie niespodziewanie wielka, obła ściana, której czepiał

się jak mucha, zaczęła drgać. Potworny hałas, jakby tysiąc grzmotów huknęło na raz, przer-

wał nocną ciszę. Johnny spojrzał na dół i zobaczył wyrzucane spod statku przez prąd powie-

trza kamienie, kurz i kępy trawy. „Santa Anna” zaczęła się ciężko unosić w powietrze. Nie

było już dla niego powrotu. Silniki odrzutowe wyrzuciłyby go w górę jak piórko. Uciec mógł

tylko w jeden sposób - powinien się dostać do wnętrza statku, zanim ten ruszy na dobre. Nie

chciał nawet myśleć o tym, co by się stało, gdyby luk był zamknięty.

Miał jednak szczęście. Natraﬁł na klamkę wpuszczoną we wgłębienie w metalowych

drzwiach. Nacisnął ją i drzwi otworzyły się do środka, ukazując słabo oświetlony korytarz. Po

chwili Johnny znalazł się wewnątrz „Santa Anny”. Westchnął z ulgą - był już bezpieczny.

Kiedy zamykał za sobą klapę luku, ryk silników odrzutowych przeszedł w miarowy grzmot.

W tej samej chwili Johnny poczuł, że statek się porusza. Pędził w nieznanym kierunku.

Przez kilka minut chłopiec stał jak wryty, potem doszedł do wniosku, że nie ma się

czego bać. Wystarczy znaleźć drogę na mostek kapitański, wytłumaczyć co się stało, a zosta-

nie wysadzony na następnym przystanku. W ciągu kilku godzin policja odstawi go do domu.

Dom! Ale przecież on nie miał domu! Nie było takiego miejsca na świecie, w którym

czułby się jak u siebie. Dwanaście lat temu, kiedy miał cztery lata, oboje rodzice zginęli w

wypadku samolotowym. Od tego czasu mieszkał u siostry matki. Ciotka Marta miała własną

rodzinę i nie cieszyła się szczególnie z jej powiększenia. Dopóki żył tłusty, wesoły wuj James,

nie było jeszcze tak źle, ale odkąd umarł, Johnny czuł się coraz częściej niepożądanym

gościem.

Po co miał więc wracać - i do czego? Zostanie tu choćby na pewien czas. Taka okazja

może się już nigdy nie powtórzyć. Im dłużej o tym myślał, tym większej nabierał pewności,

że to los zdecydował za niego, wskazał mu drogę, którą powinien iść.

Za swoje pierwsze, najważniejsze zadanie uznał znalezienie kryjówki. Nie powinno to

być trudne na wielkim statku. Niestety, nie miał pojęcia o rozkładzie pomieszczeń „Santa

Anny”, a wiedział, że jeżeli nie będzie ostrożny, to natknie się na kogoś z załogi. Zdecydował,

że zrobi najlepiej, jeżeli dotrze do towarowej części statku, bo przecież tam nikt nie będzie

zaglądał, dopóki poduszkowiec znajduje się w ruchu.

Czując się jak włamywacz, Johnny zaczął szukać drogi, ale już po chwili zgubił się

całkowicie. Zdawało mu się, że przemierzył wiele kilometrów słabo oświetlonych korytarzy,

dziesiątki przejść, mijał niezliczone ilości drzwi oznaczonych tajemniczymi nazwiskami. Już

chciał otworzyć któreś z nich, kiedy wzrok jego padł na napis „Główna maszynownia”. Nie

mógł się oprzeć chęci, aby tam zajrzeć. Bardzo wolnym ruchem pchnął stalowe drzwi. Kiedy

się otworzyły, zobaczył pod sobą duże pomieszczenie wypełnione turbinami i kompresorami.

Olbrzymie przewody powietrzne, tak grube, że człowiek mógłby się łatwo przez nie prze-

cisnąć, biegły od suﬁtu do podłogi, a hałas, równy grzmotowi stu huraganów, rozdzierał mu

uszy.

Przeciwległa ściana maszynowni pokryta była tarczami instrumentów kontrolnych.

Trzej ludzie przypatrywali im się z tak napiętą uwagą, że Johnny czuł, iż może ich bezpiec-

znie podglądać. Zresztą znajdowali się w odległości piętnastu metrów od niego i nie powinni

byli zauważyć kilkucentymetrowej szpary w drzwiach.

Widać było wyraźnie, że naradzają się - głównie na migi, ponieważ mówienie w tym

hałasie nie miało sensu. Johnny zorientował się wkrótce, że była to raczej kłótnia niż narada,

ponieważ gestykulowali gwałtownie, wskazywali na zegary i wzruszali ramionami. Wreszcie

jeden z nich uniósł ręce do góry gestem wskazującym, że nie chce mieć z tym wszystkim już

nic do czynienia, i wybiegł z maszynowni. Johnny pomyślał, że „Santa Anna” nie jest chyba

szczęśliwym statkiem.

Po kilku minutach Johnny znalazł kryjówkę. Był to niewielki składzik wypełniony

skrzyniami i walizami. Kiedy stwierdził, że wszystkie bagaże zaadresowane są do aus-

tralijskich miejscowości, zrozumiał, że nie grozi mu odesłanie do domu. Nie było powodu,

dla którego ktokolwiek miałby tu wejść, zanim statek przemierzy Pacyﬁk i znajdzie się po

drugiej stronie globu.

Opróżnił niewielką przestrzeń wśród skrzyń i paczek, z westchnieniem ulgi usiadł i

oparł plecy o sporą przesyłkę z napisem: „Wł. Zakłady Chemiczne Bundabery”. Zastanawiał

się co może znaczyć „Wł.”, ale zanim doszedł do wniosku, że to „własność”, zmorzył go sen.

Osunął się na twardą, metalową podłogę.

Kiedy się obudził, stwierdził, że poduszkowiec nie rusza się, świadczyły o tym brak

wszelkiej wibracji i cisza. Spojrzał na zegarek i przekonał się, że znajduje się na statku od

pięciu godzin. Przez ten czas „Santa Anna” - zakładając, że nie zatrzymywała się po drodze -

mogła łatwo przemierzyć tysiąc mil. Prawdopodobnie dotarła do jednego z wielkich portów

położonych wzdłuż wybrzeża Pacyﬁku i gdy skończy ładowanie towarów, wyruszy na ocean.

Johnny wiedział, że jeżeli teraz zostanie przyłapany, to jego przygoda szybko się

skończy. Postanowił więc nie ruszać się z miejsca, dopóki statek nie znajdzie się daleko nad

oceanem. Na pewno nie zawróci po to, żeby pozbyć się szesnastoletniego pasażera na gapę.

Był jednak głodny i spragniony. Wcześniej czy później będzie musiał zdobyć coś do

jedzenia i picia. „Santa Anna” może tak stać przez kilka dni, a w takim wypadku głód

wykurzy go z kryjówki...

Postanowił nie myśleć o jedzeniu, chociaż było to trudne, ponieważ właśnie nadeszła

pora śniadania. Johnny przypomniał sobie jednak, że wielcy podróżnicy i badacze

przechodzili znacznie cięższe próby.

Na szczęście „Santa Anna” pozostała w nie znanym porcie tylko przez godzinę. Ku

swojej wielkiej uldze Johnny poczuł, że podłoga kryjówki znów zaczyna wibrować, a z oddali

doszło go wycie silników odrzutowych. Doznał charakterystycznego uczucia, gdy podusz-

kowiec uniósł się nad ziemią, a potem poczuł szarpnięcie - to statek ruszył do przodu. Za

dwie godziny znajdzie się już daleko na morzu - jeżeli kalkulacje Johnny’ego okażą się

słuszne i innego przystanku na lądzie już nie będzie.

Clarke Arthur - Wyspa Delfinów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: