Brent Casey - Wyprawa po szczęście.pdf - Brent Casey - gosiadabrowska

Casey Brent

Wyprawa po szczęście

H Był wczesny wieczór jednego z ostatnich dni lata. O kilka

przecznic dalej jarzyła się feerią świateł i mieniła

wszystkimi kolorami tęczy dzielnica rozrywki, świat kasyn

gry i przytulnych lokali, tu jednak, na przedmieściu Las

Vegas, panowała przytłaczająca cisza.

Nerwowym gestem zwichrzyła swe ciemne, przetykane

jaśniejszymi pasmami włosy, gdy nagle usłyszała za sobą

zniecierpliwiony głos.

— Hallie! Co ty wyprawiasz z włosami! Szczęście, że

nosisz je krótko obcięte. Przy twoim niemądrym przy-

zwyczajeniu długie włosy byłyby dla ciebie katastrofą.

Przyłapana na gorącym uczynku, odwróciła się gwał-

townie i uśmiechnęła z zakłopotaniem.

— Masz rację, Marlo. Ale ja tego po prostu nie

zauważam. Zawsze kiedy jestem zdenerwowana, sięgam

ręką do włosów.

Potrząsnęła głową i jej zgrabnie przycięta fryzura od-

zyskała zwykłą formę. Lubiła ją, ponieważ była praktyczna i

nie wymagała zbyt wiele zachodu.

— Co się stało? — spytała Maryla, nie czekając jednak

na odpowiedź machnęła ręką. — Zresztą nie potrzebujesz

mi nic mówić, i tak wiem. To z powodu Terry'ego, czyż nie

tak?

allie Jordan westchnęła ciężko i wstała. Któryś raz z

rzędu podbiegła do okna małego mieszkania, które

dzieliła ze swą przyjaciółką Marlą, i wyjrzała w dół, na

ulicę.

— Tak — odparła zgnębiona Hallie. — Dziś daje na

siebie wyjątkowo długo czekać. Więcej niż godzinę. Mam

nadzieję, że nic mu się nie stało.

Marla skrzywiła się, po czym opadła na krzesło. Ziewnęła

szeroko, próbowała jednak odpędzić od siebie senność, bo

musiała myśleć o przygotowaniu się do wyjścia. Za godzinę

powinna być w pracy, w jednym z wielkich kasyn w

mieście, ale wciąż jeszcze siedziała w szlafroku.

— Byłoby szczęście, gdyby nigdy więcej nie przyszedł

— zauważyła zgryźliwie.

W oczach Hallie błysnął gniew.

— Co ty właściwie masz przeciwko Terry'emu Ken-

dallowi? Zawsze mówisz o nim z niechęcią.

— Przepraszam, Hallie. Wiem, jak ci na nim zależy. Ale ja

nic na to nie poradzę, że mu jakoś dziwnie nie ufam. On

jest taki... ach, nie wiem. Nie potrafię tego wytłumaczyć.

Hallie musiała się mimo wszystko roześmiać. — Wiem,

co masz na myśli. Uważasz, że jest śliski jak węgorz, a przy

tym przebiegły.

Odwróciła się do okna i znowu wyjrzała niecierpliwie na

ulicę. — Może rzeczywiście jest taki. Terry mówi, że trzeba

być właśnie takim, aby móc przeżyć w tym mieście.

Sprzedawanie drogich samochodów sportowych gwiazdom

filmowym i znanym ludziom to tylko na pozór prosta

sprawa. Musi ciężko pracować, aby się nie dać konkurencji.

— Mów sobie, co chcesz, a ja i tak nie pogodzę się z

twoim wyborem. Zbyt różnicie się od siebie. Poza tym

Terry jest wyjątkowo atrakcyjnym mężczyzną. A takim

mężczyznom z reguły nie można wierzyć.

— To nieprawda — gorąco zaprotestowała Hallie. —

Zresztą kocham go, to wszystko.

Marla raptem spoważniała.

— Mówisz serio, Hallie? Naprawdę nie chcę cię dręczyć,

ale czy nie zakochałaś się w Terrym po prostu

dlatego, że czułaś się samotna? Twoja matka umarła

przecież tak niedawno. Będąc w stanie przygnębienia,

prawdopodobnie padłabyś w ramiona pierwszemu, który by

się w tym momencie nawinął.

Hallie nie posiadała się ze złości. Podczas ostatnich

dwóch lat, odkąd mieszkały razem, jeszcze nigdy nie była

tak wściekła na Marlę.

— To obrzydliwe z twej strony, że mi mówisz coś

takiego. Nie będę tego dłużej słuchać. Jeśli Terry tak bardzo

się spóźnia, musi mieć po temu ważny powód. Spróbuję się

dowiedzieć, co się stało.

Ignorując pełne zwątpienia spojrzenie Marli sięgnęła po

torebkę, po czym rozgniewana wyszła.

Jadąc przez miasto próbowała się uspokoić. Myślała o

Terrym i o tym, jak często nazywał jej starego volks-wagena

„gruchotem". To prawda, dla swej sekretarki trzymał w

celach reprezentacyjnych jeden ze sportowych, starannie

dobranych modeli. W głębi duszy czuła jednak, że do niej

samej taki elegancki wóz by nie pasował. Z natury

praktyczna, nie miała zwyczaju bujać w obłokach. Zresztą i

tak nie mogłaby sobie na nic takiego pozwolić.

Ochłonąwszy trochę, musiała przyznać, że w słowach

Marli było sporo racji. Jej uczucie dla Terry'ego przyszło tak

nagle.

Co prawda ona, dziewczyna w końcu dwudziestoletnia,

miała prawo zakochać się na śmierć i życie. Jej matka w

tym wieku była już mężatką i zdążyła urodzić ją, Hallie. Na

moment oczy zaszły jej łzami. Biedna Mom. Nie miała

łatwego życia. Hallie miała dziesięć lat, gdy ojciec zostawił

ją dla innej kobiety. Dwa lata później stracił życie w

katastrofie lotniczej. Matka musiała ciężko pracować, aby

zapewnić córce jakie takie warunki. Gdy Hallie wstępowała

do High School, była już naznaczona piętnem ciężkiej

choroby. Może to prawda, że ona sama nie zakochałaby się

tak od razu w Terrym, gdyby jej

matka nie umarła cztery miesiące wcześniej. Ale czuła się

taka samotna i opuszczona! Po prostu rozpaczliwie po-

trzebowała kogoś.

To ładnie ze strony Terry'ego, że nie wykorzystał sytuacji

i nie zmuszał jej do niczego. Tyle że z biegiem czasu jego

pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne. Czuła, że

Terry'emu już nie wystarcza rola pocieszyciela, który

zgnębionej kobiecie pozwala wypłakać się na swym

ramieniu, ale że oczekuje czegoś więcej. Może się wkrótce

zaręczą? Była przekonana, że Terry poprosi ją o rękę.

Gdybyż się to stało tego wieczoru!

Ubiegłego wtorku powiedział, że zabierze ją dziś na

obiad. Potem jednak przez cały tydzień był zajęty i ani

słowem nie wspomniał o spotkaniu. A teraz po prostu nie

przyszedł. Coś musiało mu wypaść, i tego właśnie chciała

się dowiedzieć.

Trzy razy dzwoniła do drzwi, zanim wreszcie Terry

otworzył. Miał na sobie krótki płaszcz kąpielowy, a jego

włosy były w nieładzie.

— Hallie! Dziecinko, co ty tu robisz? — spytał wyraźnie

zaskoczony.

— Byliśmy umówieni na obiad, nie pamiętasz?

— Wielkie nieba! Musiałem chyba zapomnieć, przep-

raszam.

— Co za dziecinka? — dobiegł z tyłu lekko schrypnięty

kobiecy głos. Zaraz potem wyjrzała zaspana twarz ob-

ramowana rozczochranymi jasnymi włosami.

— Cześć — ujrzawszy Hallie rzuciła przyjaźnie dziew-

czyna. — Jesteś jedną z przyjaciółek Terry'ego? Wejdź do

środka, właśnie wydajemy party. Tyle że musisz sobie

sama poszukać partnera. Terry należy do mnie, przynaj-

mniej dziś w nocy — mrugnęła porozumiewawczo. —

Kto jutro będzie jego wybranką, tego nie wiadomo. Wiesz

przecież, jaki on jest.

Terry gniewnie odepchnął dziewczynę. — Cicho bądź,

Brent Casey - Wyprawa po szczęście.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: