Green_Grace_ Kazdemu_zdarza_sie_cud.pdf

Grace Green

Każdemu zdarza się cud

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pewnego grudniowego popołudnia Damian McAllister,

dyrektor firmy McAllister Architectural Group, nagle uderzył

pięścią w biurko i siarczyście zaklął. Przyczyną jego irytacji był

jaskrawy neon nad sklepem z zabawkami, po przeciwnej stronie

ulicy. Już od listopada kolorowy napis mrugał jakby na ironię i

powoli doprowadzał McAllistera do szewskiej pasji. Najbardziej

złościły go słowa:

Życzymy Wesołych Świąt w kręgu rodziny

Wyskoczył zza biurka, gniewnie mrucząc:

– Mam dość i nie zniosę tego ani chwili dłużej!

Pani Sutton!

Sekretarka, pani w starszym wieku, westchnęła niezadowolona

i odłożyła pączka, którym się delektowała. Ociężale wstała i bez

pośpiechu skierowała się do gabinetu szefa. Nie uszło jej uwagi,

że McAllister ma potargane włosy i podejrzanie błyszczące oczy,

a mimo to jak zwykle pomyślała, że gdyby była o trzydzieści lat

młodsza i niezamężna, jej serce należałoby do niego.

– Słucham pana.

McAllister rzucił jej ponure spojrzenie spode łba.

– Proszę odwołać wszystkie spotkania lub przełożyć je na

styczeń. Wyjeżdżam na wieś trochę wcześniej, niż zamierzałem.

Stał tyłem do okna, więc nie widział sklepu, lecz zdawało mu

się, że neon miga na ścianie.

– Przepraszam, że pytam, ale... czy źle się pan czuje? –

zaniepokoiła się Marjorie Sutton. – Jest pan taki blady, jakby...

widział ducha albo...

Nie wypadało mu się przyznać, że prześladuje go duch

ostatnich kilku świąt Bożego Narodzenia, więc powiedział

niechętnie:

– Czuję się wyjątkowo paskudnie. Pewno bierze mnie grypa,

która od jakiegoś czasu tutaj grasuje. – Rozwiązał krawat. –

Teraz...

– A co z przyjęciem w piątek?

– Nic nie wiem...

– Przyjęcie wydaje pan Anthony Gould. Zapomniał pan, że

przyjął zaproszenie przysłane miesiąc temu?

Przed miesiącem McAllister postanowił wziąć się w karby i nie

uciekać przed Bożym Narodzeniem. Był przekonany, że tego roku

spokojnie przeżyje okres przedświąteczny.

– Pamiętam, że pan Gould chce wszem i wobec zaprezentować

kolejną przyjaciółkę. – Chrząknął i skrzywił się, ponieważ

zabolało go gardło. Wyjął z szuflady pastylkę, którą połknął bez

popijania. – Proszę mnie jakoś usprawiedliwić. Nie mam

najmniejszej ochoty oglądać tego, jak bożyszcze Bostonu popisuje

się nową zdobyczą...

– Ależ, proszę pana!

Czuł, że kręci go w nosie i do oczu napływają łzy, więc

zawstydzony rzekł pospiesznie:

– Proszę zadzwonić i podać jakąś rozsądną wymówkę.

Pani to umie robić. O, dziękuję. – Wziął chusteczkę, którą

sekretarka usłużnie wyjęła z pudełka, stojącego obok komputera. –

Niech mnie pani uwolni od wszystkich zobowiązań. Pani Sutton

spokojnie czekała, aż minie atak kaszlu i kichania.

– Oczywiście. Czy ma pan jeszcze jakieś zlecenia? McAllister

włożył marynarkę, wziął dyplomatkę i otworzył drzwi.

– Nie. Wiem, że pani i tak wszystko idealnie załatwi bez

mówienia.

Sekretarka stanęła przy swoim biurku z taką miną, jak gdyby na

coś czekała. McAllister zaklął w duchu, ponieważ nie lubił

składania życzeń, a wiedział, że go to nie minie. Otworzył usta,

aby powiedzieć „Wesołych Świąt”, lecz słowa uwięzły mu w

gardle i dlatego tylko mruknął coś niezrozumiałego, łudząc się, że

sekretarka odczyta to jako życzenia. Zły na siebie i na nią niemal

wybiegł z biura.

Wyjeżdżając z podziemnego garażu, odwrócił wzrok, aby nie

widzieć sklepu z zabawkami pod niemądrą, według niego, nazwą:

„Zabawki. Plusz i już”. Skierował całą uwagę na jezdnię, a mimo

to kątem oka widział neon, który bezustannie mrugał czerwonymi

i zielonymi literami. Na domiar złego z samochodu na sąsiednim

pasie dolatywała głośna muzyka. Znany piosenkarz tęsknie

śpiewał o tym, że miłość może zjawić się w dzień Bożego

Narodzenia.

Stephanie Redford rozglądała się niespokojnie, ponieważ w

tłumie eleganckich gości nie mogła dostrzec pana domu, a chciała

niezwłocznie z nim porozmawiać. Przed chwilą bowiem usłyszała

coś, co należało od razu wyjaśnić.

Ktoś dotknął jej obnażonych pleców, więc odwróciła się tak

gwałtownie, że rozlała szampana. Przed nią stał Anthony Gould,

wysoki, barczysty mężczyzna o płowych włosach i

bladoniebieskich oczach.

– Kochanie – szepnął czule, wpatrzony w nią z zachwytem –

jestem dumny z ciebie, bo robisz furorę. – Pieszczotliwym gestem

pogładził jej nagie ramię. – Chodź, przedstawię cię Cabotom,

którzy bardzo chcą poznać przyszłą panią Gould...

– Tony, pani Whitney powiedziała mi, że...

– Mów ciszej. – Po twarzy Goulda przemknął ledwo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: