GR0810.Gold_Kristi_Nocne_fantazje_01.pdf

Kristi Gold

Nocne fantazje

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maison de Minuit. Willa Północy. Nazwa wiekowej, owianej

tajemnicą luizjańskiej rezydencji brzmiała złowieszczo,

jednak dla Selene Albright Winston symbolizowała pierwszy

poważny krok ku wolności.

Selene zebrała się na odwagę, wysiadła z samochodu i z duszą

na ramieniu ruszyła kamienną ścieżką w kierunku budynku.

Nawet najmniejszy powiew wiatru nie poruszał liśćmi.

Panującą wokół upiorną ciszę tylko od czasu do czasu

przerywało granie cykad. Stare, porośnięte mchem dęby o

powykrzywianych grubych konarach jak ponurzy wartownicy

strzegły posesji przed intruzami. Ogród porastała wysoka,

pożółkła, zachwaszczona trawa. Uschnięty żywopłot wytyczał

zarośnięte zielskiem rabaty, na których od dawna nie kwitły

kwiaty.

Zatrzymała się o kilka metrów od werandy, żeby się uważniej

przyjrzeć budynkowi, który z zewnątrz sprawiał wrażenie

opuszczonego. Bladożółta fasada zabytkowej, wybudowanej

w klasycystycznym stylu rezydencji była mocno zniszczona.

Stare okiennice, stolarka okienna, sześć masywnych kolumn

podtrzymujących tympanon oraz drzwi wejściowe

pomalowane były na czarno. Selene pomyślała z nadzieją, że

może wnętrze okaże się bardziej przyjazne, ponieważ

zewnętrzny widok odstraszał i zniechęcał ciekawskich do

zaglądania do środka. Instynktownie wyczuła, że powinna stąd

uciec w bezpieczne miejsce. Nie mogła jednak tego zrobić.

Bezpieczeństwo miało swoją cenę.

Weszła na pierwszy stopień schodów prowadzących do

frontowych drzwi. Zaskrzypiał i ugiął się, jakby się miał

złamać. Pierwsze wrażenie było ponure. Zaniepokoiła ją

jednak wizja, która niespodziewanie nawiedziła jej umysł.

Oczy. Lodowate błękitne oczy o intensywnym spojrzeniu.

Selene zacisnęła powieki i zablokowała myśli, aż widzenie

zniknęło. Gdy weszła na drugi stopień, powróciło, odbierając

jej resztki pewności siebie oraz wywołując napad duszności.

Nie może pozwolić, żeby wizje znów zaczęły ją nawiedzać.

Nie wpuści ich do swojego świata. Na pewno nie teraz. Prze-

cież przez lata udawało jej się je kontrolować.

Wzięła głęboki wdech, nałożyła na zmysły niewidzialny

kaptur ochronny i zrobiła trzeci krok na werandę.

Poskutkowało, stwierdziła z ulgą.

Po krótkiej chwili wahania zastukała do obłażących z farby

czarnych drzwi, po czym pospiesznie wygładziła czerwoną,

dopasowaną do figury sukienkę bez rękawków. Mimo że

uszyta była z lekkiego materiału, Selene czuła się w niej jak w

eskimoskiej parce. Chcąc się ochronić przed nieznośnym

czerwcowym upałem, związała włosy nisko na karku w koński

ogon, co niestety niewiele pomagało. Zdenerwowanie oraz

fakt, że nikt nie odpowiadał, nie poprawiało jej samopoczucia.

Zapukała powtórnie i po chwili usłyszała odgłos zbliżających

się kroków. Poczuła ulgę, ale jednocześnie ogarnął ją

niepokój. Nie miała pojęcia, kto otworzy drzwi. Przyjaciel czy

wróg? Może właściciel niebezpiecznych błękitnych oczu?

W progu pojawiła się kobieta w wieku około sześćdziesięciu

lat o bystrych ciemnych oczach i czarno-siwych krótkich

włosach ułożonych w prostą fryzurę. Ubrana była w luźną

bladozieloną sukienkę. Miała czujne spojrzenie, ale w żadnym

razie nie budziła lęku.

- W czym mogę pani pomóc? - spytała łagodnym głosem,

kontrastującym z ostrymi rysami twarzy.

- Pani Lanoux?

- Tak, a z kim mam przyjemność?

Najważniejsze, że trafiła pod właściwy adres. Nie szkodzi, że

kobieta nie odgadła celu jej wizyty.

- Nazywam się Selene Winston. Przyszłam w sprawie

remontu.

Nieznajoma zmierzwiła dłonią włosy.

- Spodziewałam się pani dopiero jutro.

Selene była pewna, że kiedy w ubiegły piątek rozmawiały

przez telefon, umówiły się na spotkanie na poniedziałek.

Najwyżej wróci do miejscowej gospody, w której po

spontanicznej ucieczce z Georgii spędziła ostatnie dziesięć

dni. Może powinna potraktować to niedomówienie jako

ostrzeżenie: nie wchodź!

- Jeśli jestem nie w porę, przyjadę jutro.

- Mowy nie ma. - Kobieta cofnęła się i zaprosiła ją gestem do

środka. - Witamy w Maison de Minuit. Pani Winston, tak?

- Winston to nazwisko po mężu. Jestem rozwódką. - Selene

wzdrygnęła się, słysząc we własnym głosie gorycz. -

Wolałabym, żeby się pani do mnie zwracała po imieniu.

- W takim razie do mnie proszę mówić Ella - odparła

uprzejmie. - Zejdźmy w końcu z tego upału.

Weszły do ogromnego holu. Selene od razu zwróciła uwagę

na to, że w domu było równie gorąco jak na zewnątrz. Jedyne

światło, jakie docierało do wnętrza, sączyło się przez

zamknięte okiennice. Poza tym panowała tu ponura atmosfera.

Powietrze przesycone było zapachem starego drewna i

stęchlizny. Przeszły przez hol i Ella wprowadziła ją do równie

ciemnego niewielkiego saloniku. Światło z zewnątrz nie miało

szans na przeniknięcie przez grube niebieskie zasłony. Pokój

umeblowany był oryginalnymi antykami z okresu wojny

secesyjnej, wartymi niewątpliwie fortunę. Były podobne do

tych, które posiadała w swoim poprzednim życiu. Życiu, które

z radością zostawiła za sobą i z którego pozostało w niej

jedynie zamiłowanie do zabytków.

- To pomieszczenie jest przestrzenią wspólną i podobnie jak

pozostałe powinno zostać odnowione. Dom wymaga remontu

wewnątrz i na zewnątrz. Będzie pani musiała zrobić kosztorys

instalacji klimatyzacji, wymiany dachu oraz znaleźć

odpowiednie ekipy wykonawcze.

- Nie sądziłam, że zakres prac będzie tak szeroki - zauważyła

Selene lekko zakłopotana.

- Moja droga, możesz wynająć do pomocy, kogo chcesz.

Chyba że nie poradzisz sobie z koordynacją prac?

Selene nigdy nie miała tego typu problemów. Przez wiele lat

kierowała służbą domową. Poza tym nie miała dokąd pójść.

Mogła ewentualnie wrócić do swojego dawnego domu, ale to

nie wchodziło w grę.

- Dam radę, jeśli będę miała odpowiedni budżet.

- Pieniądze nie stanowią problemu. Najwidoczniej Ella

Lanoux była zamożną kobietą, choć w niczym nie

przypominała majętnych matron, wśród których Selene do tej

pory się obracała, nie wyłączając matki. Przestraszyła się

zakresu robót remontowych, ale musi pamiętać, że przyszła tu

w poszukiwaniu pracy, która pozwoli jej się uniezależnić,

rozpocząć wszystko od nowa i nareszcie zacząć być sobą.

- Chodźmy obejrzeć dom.

Minęły hol i zatrzymały się przed dużymi dwuskrzydłowymi

drzwiami.

- Teraz zobaczysz najbardziej imponującą część rezydencji -

poinformowała Ella, odwracając się do Selene.

Teatralnym gestem otworzyła podwoje, za którymi ukazało się

ogromne owalne pomieszczenie z zachowaną oryginalną

podłogą z desek. Pośrodku, szerokimi stopniami wyłożonymi

czerwonym dywanem, wiła się spiralnie do góry wolno stojąca

klatka schodowa. Selene powędrowała wzrokiem do

sklepienia rotundy, na którym namalowany był fresk ze

złotoskrzydłymi cherubinami na tle upstrzonego chmurami

błękitnego nieba. Centralnie wisiał imponujący żyrandol o

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: